Ka-lo-moi-ra!

Πλάνταξα από το κλάμα, σου λέω, Μαριάνθη μου! Να μας κάνουν, εμάς, τέτοιο κακό, που έπεσαν στα ξένα χέρια και τους μαζέψαμε και τους κάναμε ανθρώπους; Γιατί, για πες μου, Μαριάνθη μου... Αν δεν τους περιποιηθήκαμε εμείς, ποιός; Ποιός άλλος τους μάζεψε, τους έντυσε ,τους τάισε, τους πότισε. Κι αυτοί μας πότισαν φαρμάκι, Μαριάνθη μου...
Έβλεπα, στην αρχή, τα 12άρια να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και έπαιρνα θάρρος, έλεγα, να! Θα γυρίσει το Καλομοιράκι με την πρωτιά, θα πάρω, αλα μπρατσέτα, τη Μαριάνθη και θα πάμε να το υποδεχτούμε στο αεροδρόμιο, όπως τότε, τον Όττο.
Αλλά αυτοί, μου το είχαν φυλαγμένο... Φίδια έτρεφα στον κόρφο μου, Μαριάνθη μου. Γιατί, μάρτυς μου ο Θεός κι ο Άγιος Κελεστίνος, που γιορτάζει σήμερα, αν άφησα αβοήθητο πρόσφυγα από τη Σοβιετική Ένωση, να μου κοπεί το χέρι από τον αγκώνα και να μην μπορώ, του χρόνου, να πάρω μέρος στο τελεβόοουτινγκ.
Και να πώς μου το ξεχρέωσαν. Μου το πίκραναν το κοριτσάκι μου. Τα είδα, εγώ, τα ματάκια του, πώς βούρκωσαν όταν άρχισαν να δίνουν τα 12άρια τους ,όλοι αυτοί, Λιθουανοί, Λετονοί, Αζερμπαϊτζανοί, Καυκάσιοι, Λευρκορώσοι, Κιτρινορώσοι και κάθε ειδών Ρώσοι, στην Άννα Βίσση της Ρωσίας.
Γιατί κι η Αννούλα μας, τα σκούπισε τα πατώματα από τον καημό της, αλλά 12άρι δεν είδε, που να τους ξαναβγεί ο Μπρέσνιεφ και να μην ξέρουν πού να βρουν κωλόχαρτο! Που έκαναν το κορίτσι μας να βουρκώσει!
Αλλά της είπα, εγώ, Μαριάνθη μου: Μη δίνεις σημασία, Καλομοιράκι μου, γιατί ο κόσμος είναι κακός! Κακός και μοχθηρός. Κι εσύ, για μας, πρώτη βγήκες. Πρώτη και καλύτερη!
Αλλά, βρε Μαριάνθη, την είδες με τι τσαχπινιά κουνούσε τους γοφούς της; Ούτε η Μαρίκα του μπακάλη στα νιάτα της, τέτοιο κούνημα. Κι όταν έκανε εκείνο, με τα χέρια στο στήθος, το πήγαινε έλα γρήγορα, έλεγα, να! Τώρα το πήρε το πρώτο βραβείο! Όμως τι να πω, Μαριάνθη μου, τι να πω με αυτούς που μπλέξαμε...
Αλλά και για το σκηνοθέτη, τι να πω... Βιβλίο μας λέγαν, βιβλίο δεν είδαμε. Ότι θα αλλάξει ρούχα πάνω στη σκηνή μας λέγαν, αλλά ούτε κι αυτο το είδαμε. Και το ΄χε το κοριτσάκι μας στην αρχή στα σκοτάδια, που έπρεπε να το φωτίσει το προσωπάκι του ,να λάμψει...
Αλλά τι περιμένεις, από αυτόν που μας έβγαλε, αρχή-αρχή, φάτσα κάρτα, μια νύφη, που έγινε γαμπρός, που έγινε νυφογαμπρός; Ούτε η Callimorpha quadripunctaria, τέτοιες μεταμορφώσεις! Που γίνεται από κουκούλι κάμπια, από κάμπια πεταλούδα κι από πεταλούδα σκατόμυγα. Άσε, δηλαδή, που ήρθε το κοριτσάκι (που να το κάνει ο Θεός) πριν έναν χρόνο, είπε ένα σιγανό τραγουδάκι, το συμπαθήσαμε -μέχρι κι ο Νομάρχης μας την πήρε βόλτα με τη βέσπα- και του δώσαμε την πρωτιά. Και, ένα χρόνο μετά ,μας βγήκε με τη γκόμενα στη σκηνή, να παντρευτούν. Που εγώ, Μαριάνθη μου -εσύ το ξέρεις- για άλλον κακό λόγο δε λέω. Τι με νοιάζει εμένανε τι κάνει μέσα στο σπίτι του; Δεν πα να βγάζει και τα μάτια του με το ψυγείο; Ας παντρευτεί και με το τάπερ, που λέει ο λόγος, αν δε με ενοχλεί. Αλλά να βλέπω δυο κορίτσια στη σκηνή, μαζί με την εγγονή μου, δέκα χρονώ κοριτσάκι και να με ρωτάει τι είναι λεσβίες, όπως καταλαβαίνεις Μαριάνθη μου, μου ήρθε να καταπιώ το σκρίνιο -κι είναι και αγορασμένο με το εορτοδάνειο του Θανάση, ακόμα δεν το ξεχρεώσαμε.
Γι αυτό σου λέω Μαριάνθη μου: Άλλο κακό, να μη μας βρει. Και γι αυτούς, που δίνανε τα 12άρια τους στη Μόσχα, λες και φοβόντουσαν ότι θα πάει ο Πούτιν να τους πατήσει με τα τανκς, έχει ο Θεός. Έχει και για τους καλούς, έχει και για τους κακούς, έχει και για τους αγνώμονες. Δηλαδή, τι θέλουν, Μαριάνθη μου; Αγωγό μας έδωσαν, αγωγό πήραμε. Τανκς μας έδωσαν, τανκς πήραμε. Ελικόπτερα, τα πάντα... Αυτοί ένα 12άρι δεν μπορούσαν να μας δώσουν; Που κακό χρόνο να ΄χουνε...
Είναι ανθρώποι αυτοί; Ε; Πες μου... Γιατί, να μην πω για την Τουρκία... Που βγήκαν τα παιδιά, καθωσπρέπει, με τις κιθαρίτσες τους, με το ωραίο το τραγουδάκι τους, που αν το τραγουδούσαν Άγγλοι ή Αμερικάνοι, θα τρέχανε να το αγοράζουνε, ειδικά οι γυναίκες τους, οι λυσσάρες -γιατί, Μαριάνθη μου, μη μου πεις, ειδικά ο τραγουδιστής, ήταν ωραίο παιδί;
Ή, έστω βρε παιδί μου, εκείνη η Νορβηίδα... Η κοπελίτσα και καλή φωνή είχε και το τραγούδι της θύμιζε τις παλιές δόξες της Γιουροβίζιον -θυμάσαι, με τη Βίκυ Λέανδρος; Τι, δηλαδή; Που ήταν σα ζβαν που μόλις είχε ανοίξει; Τα πάχη μου τα κάλη μου, Μαριάνθη... Από φωνή, πες μου, αν έχεις το Θεό σου, πές μου: Ήταν άσχημη η φωνή της; Εμ, όχι βέβαια! Δηλαδή η Σελίν Ντιόν, όταν είχε βγει στη γιουροβίζιον, τι ήτανε; Κορδελιάστρα στην πατρίδα της ήτανε. Που μου είχε βγει με τη βάτα -θυμάσαι- σαν ιππότης στις Σταυροφορίες και φοβόντουσαν να καθίσουν δίπλα της μη γυρίσει απότομα και τους βγάλει κανένα μάτι;
Κι αν θες, βρε παιδί μου, να βγάλεις έναν δικό σου, βγάλε το Αζερμπαϊτζάν, που είχαν τα παιδιά και καλές φωνές, βγάλε την Ουκρανία, ή την Αρμενία -που τις μπέρδευα αυτές, Μαριάνθη μου, γιατί φορούσαν τα ίδια ρούχα. Λες, καλέ, να ήταν από ορφανοτροφίο της πρώην Σοβιετίας; Αλλά είπαμε... Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα, Μαριάνθη μου.
Άντε. Σ αφήνω τώρα, γιατί αρχίζει ο Μικρούτσικος και θα ΄χει καλεσμένο τον Κατσαρό -ξέρεις, που είχε γράψει εκείνο το Λίγό κρασί, λιγό θαλασσά και ταγοριμούούού- και την Μπέσι. Ποιά Μπέσι; Την Αργυράκη, καλέ! Που είχε τραγουδήσει το μάθημα Σολφέζ; Αχ, εκείνο ήταν τραγούδι για Γιουροβίζιον Μαριάνθη μου... Το καλύτερο, μαζί με το Σαρλό, της Τσανακλίδου, που στείλαμε... Αν κι εμένα μου είχε αρέσει κι η Μαρίζα Κωχ, αλλά, άλλα χρόνια τότε... Θα ήταν καλεσμένος κι ο Πασχάλης, αλλά δεν προλάβαινε, γιατί είχε να κάνει ένα στιγμιαίο λάθος.
Άντε , σ αφήνω γιατί βγήκε ο Ανδρέας και κάθεται μόνος του στον καναπέ. Πάω να του κάνω παρέα. Αλήθεια, για φαϊ τι έβαλες; Εγώ θα βάλω μπάμιες...