Νέο Blogoπαίχνιδο(και άπειρα κέφια)!

Παιχνιδάκια για παιδάκια, λοιπόν. Ως παιδί, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ, αρπάζω πληκτρολόγιο και ρίχνομαι στο παιχνίδι:
Η Μαριλένα με κάλεσε. Ζητά να μάθει από πού βγαίνει η ονομασία του blog μου: Διαστήματα.
Κι εκεί που είπα "γράφε γάιδαρε", θυμήθηκα ότι "αυτό το είχα ξαναγράψει, ρε παιδιά"! Με μια έρευνα στο google, βρήκα το αρχικό ποστ και, επειδή διαπίστωσα ότι (ο πούστης) έχω χιούμορ, το παραθέτω εδώ, αυτολεξί(εμ, φυσικά αυτολεξί. Αφού βάζω διαδικτυακό σύνδεσμο, ελληνιστί Link).
Το μόνο που έχει αλλάξει από αυτό το ποστ είναι η ηλικία της κόρης μου: Πατάμε τα 11! Από Σεπτέμβρη θα πηγαίνουμε στην 6η! Τρέμε γυμνάσιο!
Να εξηγήσω, επιπλέον, ότι η λέξη(Διαστήματα) με βολεύει. Όλη μου η ζωή ήταν ένα δ.ι.ασ.ΤΗΜΑ. Κενό, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Η βρεφική ηλικία ήταν ένα διάστημα μεταξύ θανάτου και ζωής (το "γεννήθηκε δύο κιλά, στο βιογραφικό, δεν είναι λογοπαίγνιο). Η νηπιακή ηλικία ένα διάστημα μεταξύ αρρώστιας και υγείας (πήγα, όλο κι όλο, 15 μέρες στο νηπιαγωγείο, αφού τις υπόλοιπες ήμουν άρρωστος. Σε αυτές, ήμουν αρκετά κωλόφαρδος για να συμπέσει η ... επίσκεψή μου με αυτήν του επιθεωρητή, ο οποίος διαπίστωσε ότι διάβαζα ανάποδα την εφημερίδα του, κάτι που θεώρησε θαύμα της φύσης. Του έκρυψα επισταμένως ότι μπορούσα, από εκείνη την ηλικία, να διαβάζω και σε καθρέπτη, γιατί φοβήθηκα ότι θα με πήγαινε στο τσίρκο. Στο κάτω κάτω της γραφής, όποιος ήθελε να με δει, ας περνούσε από το σπίτι).
Η ηλικία του δημοτικού ήταν ένα διάστημα η πρώτη, ένα η δευτέρα, ένα η τρίτη, ένα η τετάρτη και η πέμπτη... Ο πατέρας ήταν χωροφύλαξ. Είχε νυμφευθεί χωρίς την άδεια της υπηρεσίας. Για να τον ευχαριστήσει το ελληνικό δημόσιο, του πρόσφερε ταξίδια στις εσχατιές της ελληνικής γης: Κομοτηνή, Γιαννιτσά, Έδεσσα, Κορωπί, Νέα Ιωνία, Θεσσαλονίκη. Εκεί, μας παράτησε και συνέχισε για Ειδομένη (Κιλκίς). Από αυτήν μου την εμπειρία αγάπησα τα ταξίδια και τον έρωτα. Ήθελα να πάω τον αρχηγό της Χωροφυλακής γαμιώντας ως το Λονδίνο.
Γυμνάσιο. Ένα διάστημα από μόνο του. Γι αυτό έβαλε το χεράκι του ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Ράλλης. Το πρώτο διάστημα ήταν η α γυμνασίου: Έδωσα εξετάσεις γα το εξατάξιο γυμνάσιο. Αρρένων. Σκέτο. Λες και πηγαίναμε για παπάδες. Ή, στην Ιερατική Σχολή. Η φάπα από τους εξάρηδες (τους φοιτώντες την έκτην τάξιν του εξαταξίου Γυμνασίου) πήγαινε σύννεφο. Κάθε μέρα ένα (κενό) διάστημα μνήμης, από το βάρα-βράρα. Κι όταν δεν βαρούσαν εμάς, καντήλιαζαν τις πλαστικές μπάλες μας(για τους αδαείς: Καντηλιάζω=κλοτσάω με δύναμη προς τα ουράνια -κι όταν το τόπι ήταν πλαστικό [πού λεφτά για δερμάτινη τότε, όποιος είχε ήταν γόνος ευκατάστατης οικογενείας] έπαιρνε περίεργα φάλτσα, το έπαιρνε κι ο αγέρας και το έστελνε, κατά 99% στην ταράτσα, όπου η πρόσβαση ήταν απαγορευμένη).
Δεύτερη τάξη, δεύτερο διάστημα: Έγινε το εξατάξιο τριτάξιο. Και εγεννήθη Λύκειο. Εμείς τότε, το μόνο που ξέραμε ήταν το Λύκειο Ελληνίδων. Ελληνίδες, όμως, δεν είδαμε, καθότι εκείνα τα χρόνια (το πνεύμα και) η ηθική επέβαλαν να υπάρχουν, ακόμη, χωριστά σχολεία: Αρρένων και Θηλέων. Έτσι, στη δευτέρα γυμνασίου, έζησα ένα διάστημα μεταξύ εξαταξίου αρρένων και τριταξίου αρρένων.
Τρίτη γυμνασίου. Κι άλλο διάστημα. Αυτήν τη φορά δημιουργήθηκαν τα μικτά γυμνάσια. Έτσι βρέθηκα στο Μικτό Γυμνάσιο Τριανδρίας. Μάλιστα, η λειτουργία του ήταν ένα διάστημα από μόνη της: Επειδή δεν υπήρχαν σχολικά κτίρια, υπήρχαν, όμως, σχολεία-σφραγίδες, το σχολείο μου στεγαζόταν στο κτίριο της Τούμπας. Το μάθημα άρχιζε στη... μία μετά το μεσημέρι και τελείωνε στις πέντε. Όπως καταλάβατε, η τριπλοβάρδια στα σχολεία ήταν κάτι μόνιμο. Γι αυτό κι όταν ακούω γονείς, σε ρεπορτάζ, να διαμαρτύρονται για τη διπλοβάρδια αναρωτιέμαι πού πήγαιναν αυτοί σχολείο. Για όνομα! Χάθηκε ένα καλό ιδιωτικό; Κι αν δεν έχουν χρήματα, δε χάθηκε ο κόσμος! Ας πάρουν δάνειο!
Διάστημα στο διάστημα: Ο σεισμός της Σαλονίκης. Αυτό είναι ένα ποστ από μόνο του. Διάστημα στο διάστημα του διαστήματος: Δώσαμε εξετάσεις για να μπούμε από το γυμνάσιο στο Λύκειο (εδώ δώσαμε εξετάσεις από την Ε στη ΣΤ Δημοτικού. Το λύκειο θα μας ξέφευγε); Και το μεγαλύτερο και τρυφερότερο διάστημα: Ο Κωλόφαρδος Διαστήματας γνώρισε το σεξ (αυτό κι αν είναι ποστ από μόνο του- τόσο η γνωριμία, όσο και το ότι ήμουν ο μοναδικός της τάξης που είχε κάνει σεξ σ αυτήν την ηλικία. Το γεγονός ότι χρειάστηκε να περάσουν άλλα τρία χρόνια για να κάνω σεξ για δεύτερη φορά, ήταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια)!
Η πρώτη τάξη του λυκείου ήταν άλλο ένα διάστημα. Άφησα το μικτό γυμνάσιο και βρέθηκα στο Α Λύκειο Αρρένων Τούμπας! Ο νομοθέτης επέμενε ότι στα λύκεια, αν γινόταν μικτά, θα προχωρούσαμε σε ομαδικά όργια στις τουαλέτες, τα γυμναστήρια, τα αποδυτήρια, τις τάξεις και τα γραφεία των καθηγητών.
Το διάστημα αυτό τελείωσε την επόμενη χρονιά, όταν άλλος νομοθέτης έκρινε πως ήμασταν αρκετά ώριμοι για να κάνουμε τα όργιά μας εκτός σχολείου. Έτσι θεσμοθετήθηκαν τα Μικτά Λύκεια και βρέθηκα στο Α Μικτό Λύκειο Τούμπας.
Για το διάστημα της πενταήμερης στην Κέρκυρα δε θα μιλήσω, για να μη θίξω υπολήψεις. Επίσης, για να μη βρεθώ με κανένα μαύρο μάτι, καθώς κάποιοι συμμαθητές μου έχουν ανακαλύψει το Blog και το διαβάζουν. Ό,τι έγινε, έγινε Θανάση. Εντάξει;
Ένα άλλο διάστημα, ήταν η σχολή. Διάστημα που με έστειλε στο διάστημα -όπως κι όλους, φαντάζομαι. Τα βιβλία "Η Αυτοκτονία σε Εννέα Απλά μαθήματα", "Η Φάρμα των Ζώων", "Ζολά", "Η Μάνα", "Το Κεφάλαιο", "Πολιτικά Συστήματα", "Η Δίκη", "Άκου Ανθρωπάκο", "Γυναίκες", "Ιστορίες του Αμβρόσιου Μπιρς", "Το Κοράκι", και "Η Δυστυχία του να Είσαι Έλληνας", αναλύθηκαν δεκάκις την ημέρα, και -ειδικά- τη νύχτα, με μοναδικό σκοπό την κατάληξη της κουβέντας στο αρχέγονο ερώτημα: "Υπάρχει Θεός", έτσι ώστε η βραδιά να κλείσει χωρίς απαντήσεις μεν, αλλά στο κρεβάτι δε.
Το μεγαλύτερο διάστημα ήταν ο κινηματογράφος. Θα ακολουθήσει ποστ, για να εξηγήσει πώς, από το "Σαλό 120 ημέρες στα Σόδομα" και το "Sweet Movie", φθάσαμε στον "Άρχοντα των Δακτυλιδιών" και τη "Λάμψη" (όχι του Φώσκολου! Την άλλη!)!!!
Κι ύστερα ήρθε το διάστημα μεταξύ φαντασίας και φαντασίας: Ο Ελληνικός Στρατός. Κι εδώ, πέσαμε στην εποχή των Αλλαγών: Πρώτα, αλλαγή στα πολιτικά πράγματα. Ανδρέας, ΠΑΣΟΚ και όποιος είχε χωροφύλακα συγγενή α βαθμού ήταν καταδικασμένος να περάσει 24 μήνες στα σύνορα(πάλι καλά. Άλλοι πέρασαν χρόνια στα ξερονήσια). Η κληρονομικότητα των ιδεών ήταν, ακόμη, ταμπού. Ευτυχώς, έπεσε αργότερα -επί Σημίτη- μαζί με το κράτος πρόνοιας. Νομίζω ότι έγινε κατανοητό το Διαστήματα.
Γενικώς, αυτά τα παιχνιδάκια της Blogόσφαιρας μου αρέσουν ιδιαίτερα. Χαρούμενοι και τρισευτυχισμένοι λέμε και κάτι για τον εαυτό μας (αν και μερικοί του δίνουν και καταλαβαίνει του συνδρόμου του καθρέπτου! Όπου σύνδρομο του καθρέπτη είναι, ευγενικώς, ο αυνανισμός).
Τώρα ειδικά για κάποιους (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) το πράμα έχει παραπάει. Όμως επειδή είμαστε ΚΑΙ φανατικοί του Star, μας αρέσει η κλειδαρότρυπα, ακόμη κι όταν μας την προσφέρει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος. Όσον αφορά τη σειρά μου, καλώ επισταμένως, τους:
november,
aggelo-x-aggelo,
Λαχανάκι
Αλεξάνδρα
Μάγια και
Σόφι
Για κάποιους άλλους, γνωρίζω. Και για τους υπόλοιπους, τους πρόλαβαν. Άντε! Ξεβρακω... εεεε... Αποκαλυφθείτε!