Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νέο blogoπαίχνιδο


"Ιδιογράφως", μου είπαν. Και να τι βγήκε. Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση της Εύης. Και, με τη σειρά μου, καλώ
Νοέμβριο,
Ίρις,
Σόφη απ τη Τζαμάικα,
τη νεοφερμένη στα Διαστήματα Μαργαρίτα,
Μαριλένα (αν και νομίζω ότι, ήδη, έπαιξε) και
Τουλίπα.
Α! Αν δεν βλέπετε, καθαρά, τι γράφει το πόνημα, κάντε κλικ επάνω στη φωτό. Ξέρετε εσείς...

Για το http://autographcollectors.blogspot.com/

Σχόλια

Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
μ' αρέσει, μ' αρέσει το ποιηματάκι σου: εσύ ως "χοίρος" να οσμίζεσαι και εγώ ως "γάιδαρος" να περιμένω για το σαμάρι, χαχχχχ

ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση: το κάλεσμα ειναι κάλεσμα, ασχέτως αν έχω παίξει :))

καλο απογευμα
Ο χρήστης Autographcollectors είπε…
Ήταν ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε να γράφουμε με το χέρι, νομίζω!
:)
Ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Γράφεις ακόμα σε πολυτονικό? Ουάουυ! Μια χαρά το ποιηματάκι εκ του προχείρου! :)
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Ως χοίρος...
Χαχ!
Ωραία ακολουθία λέξεων...
Είπα κι εγώ να σε καλέσω
αυτοπροσώπως και "ιδιο-χοίρος",
αλλά με είχες προλάβει στη γωνία.
Όμορφα...
Κυριακάτικα φιλιά...
(Αχμμμμμ, δασεία έπαιρνε το ως ε;
Κοίτα να δεις τι θυμάται κανείς...
Σε λίγο μπορεί να θυμηθώ και τον
κανόνα, αν δεν με προλάβει το
Αλτσχάιμερ βέβαια. Χαχ!)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
χαχαχαχα!
Άψογο!!!

Φιλιά*
Ο χρήστης diastimata είπε…
Καλημέρα σε όλους!

@ Μαριλενα

Σε βρίσκω... ψόφια για τη συμμετοχή(συγνώμη για το ρήμα, αλλά ταιριάζει σε ζωάκια)!

;-)

@ Autographcollectors

Εμείς ευχαριστούμε! Είχα να πιάσω πολύ καιρό στιλό (αν εξαιρέσεις τις πρόχειρες σημειώσεις στη δουλειά, από τις οποίες ούτε κι εγώ βγάζω νόημα)!

@ renata

Για έναν περίεργο λόγο, το πολυτονικό μου βγαίνει όποτε πάω να γράψω κάτι "επίσημο". Στις πρόχειρες σημειώσεις τις δουλειάς υπάρχουν μόνον... δασείες!


@ NY ANNA

Δε θυμάσαι το ποιηματάκι της δασείας; "Άδης, άγιος, αγνός..."


@ εύη

Τι μου θύμισες... Thanks.
Ο χρήστης tzo είπε…
Χιχι, χαριτωμένο!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
και καλλιγράφος, και ταλαντούχος!
Τάκι, έχεις potential! ως μάνατζερ, λέω να το αξιοποιήσουμε!

Ο καφές και η κακιά ώρα, τι κάνουν;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ allitnil

Ευχαριστώ!

@ krotkaya

Για το "καλλιγράφος" μην παίρνεις και όρκο! Συνέχεια μου διαμαρτύρονται ότι δεν "βγάζουν" τα γράμματά μου. Ζορίστηκα για να τα βγάλω έτσι (είδες, η κακή επιρροή του πληκτρολογίου).

Ο καφές κρύωσε.
Η κακιά η ώρα, έρχεται...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ