Παιχνιδάκια για παιδάκια

Δέχτηκα πρόσκληση για συμμετοχή σε blogoπαίχνιδο. Η Ρενάτα, η Αναγεννημένη, ήταν αυτή που με προσκάλεσε. Κι είπα "ας πάει και το παλιάμπελο, ας γίνει της Αναγεννήσεως..."
Δέχτηκα.
Κι έχω, τώρα, να σχολιάσω τις δύο αγαπημένες της ρήσεις -αν κατάλαβα καλά, διότι με ένα μυαλό ο Χριστιανός, χειμώνες καλοκαίρια, τι να πρωτοκάμω, ο δύσμοιρος.

Ρήσις α:
“It is easier to fight for one’s principles than to live up to them.” Alfred Adler

Άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε. Δε φτάνει που είναι αλλουνού η ρήση, μου το ΄γραψε και στα Αγγλικά. Και ποιος σας είπε, κυρία μου, ότι είμαι απόφοιτος της Οξφόρδης; Στρατηγάκη και Σβάρνα πήγαινα, προ αμνημονεύτων! Κι έχω να τα μιλήσω χρόνια ολόκληρα! Αφού όταν εργάστηκα εις την Ολυμπιάδαν (όχι Χαλκιδικής, αλλά αφού όλοι οι Έλληνες μπερδεύουν την Ολυμπιάδα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είπα να συμμετέχω κι εγώ), τα μόνα που είπα σε κάτι Κινέζους ήταν "τόλιετς δέαρ" και σε μια Γιαπωνέζα "Γιες, δε γουέδερ ις χοτ". Κι αυτή η τελευταία, το πήρε για σεξουαλική παρενόχληση -η ρουφιάνα!
Για να σοβαρευτούμε, τώρα, Ο Αλφρέδος έχει δίκιο. Να σου πω εγώ πόσο σωστό είναι αυτό που φρονείς! Απόλυτο δίκιο έχεις! Ναι, έτσι είναι! Να ξαναπρασινίσει η Πάρνηθα! Κι αν έρθει κάποιος και μου πει "έχω ένα κτηματάκι σε τιμή ευκαιρίας"; Τι κάνω τότε; Ναι, ή ου; Διότι, όπως είπε και ο Κύριος, το μεν ναι ναι, το δε ου , ου να μου χαθείς!
Τι είπε ο κύριος; Πάρε αυτά τα ολίγα για να πεις από το κανάλι σου ότι τα καλύτερα βρακιά τα γαζώνει η Κική; Ουστ από ΄δω, σαρδανάπαλε! Κι αν σας δώσω το κατιτίς σας, κύριέ μου; Που δεν θα είναι αυτά τα ολίγα, αλλά αυτά τα πολλά; Ε, τότε, κάτσε να τα μετρήσω και ό,τι θες κυρά Κική μου!
Έχει μια παροιμία γι αυτό: Με τα λόγια και τα λόγια, φτιάχνω ανώγεια και κατώγεια. Ξέρω, δεν είναι η σωστή, αλλά από το πρωί προσπαθούσα να τη θυμηθώ τη ρημάδα και δεν μου ερχόταν. Κι επειδή φιλοσοφικό κείμενο χωρίς παροιμία, είναι σα καφές χωρίς τσιγάρο, είπα να ρίξω μια οποιαδήποτε. Ποιος θα καταλάβει τη διαφορά;
Εν κατακλείδι: Δίκιο είχε ο Αλφρέδος, δίκιο κι η Ρενάτα, να το ΄χει αυτό για σύνθημα ζωής. Κι ας το κρίνει η ίδια επικολυρικό. Μια χαρά το κόβω.
Πάμε, τώρα, στο άλλο:

Ρήσις βου:
"Ο δρόμος είναι η χαρά"!
Ευτυχώς, επανήλθαν τα ελληνικά. Φοβόμουν ότι θα μου βάλει κανένα γαλλικό κι εκεί, τα πράγματα είναι χειρότερα κι από τα αγγλικά μου. Τρεις λέξεις ξέρω μόνον γαλλικές: Γιες, νο και ουί. Ήξερα κι ένα ποιηματάκι, για το Θεό του Παρισιού, που ήθελα να μου δώσει κάτι να επεξεργάζομαι, αλλά κι αυτό το ξέχασα. Μου το μάθαινε η δασκάλα μου, η Νίκη, και μετά πατούσαμε τα χάχανα και μου έλεγε: "Έλα τώρα να σου δείξω πώς κάνει η νοσοκόμα στον άρρωστο". Κι εγώ καθόμουνα. Και με άρεζε (που λέμε και στη Θεσσαλλλονίκη). Ώσπου μπήκε, μια μέρα, ο μπαμπάς μου και μας έπιασε κι από τότε η Νίκη δεν ξανάρθε. Ούτε η άλλη δασκάλα ήξερε τι κάνουν οι νοσοκόμες στους αρρώστους. Ούτε κι εγώ έμαθα Γαλλικά, να μάθουν αυτές. Με την κακία τους να μείνουν!
Λοιπόν, να σοβαρευτούμε: Έτσι είναι! Κι εδώ συμφωνώ (σιγά μη διαφωνούσα)! Το είπε κι ο Καβάφης. "Κι εδώ που έφτασες", μπλα μπλα μπλα. Άντε και σκαρφαλώσαμε και το ΄δαμε το θέαμα, από την κορυφή του βουνού. Ε, και; Μπορούσαμε να πληκτρολογήσουμε www.destitheaapotovouno.com και μια beautycam θα αναλάμβανε να μας φέρει το βουνό στη 17άρα TFT. Σημασία είχε να σκαρφαλώσουμε.
Και γι αυτό έχει παροιμία: Αν δε βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως! Είδατε σοφία ο Λαός;

Και τώρα (ταρατατζούμ), αν έχω καταλάβει καλά το παιχνίδι (γιατί η γεροντική άνοια είναι, μερικές φορές, καλπάζουσα), ήρθε η ώρα μου να ρίξω κι εγώ δυο ρήσεις και να καλέσω τέσσερις να πάρουν τη σκυτάλη. Λοιπόν:

Ρήσις γου (Ξένη, αλλά αγαπητή):
Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Γουίνστον Τσόρτσιλ
Μέσα στη σούρα του, ο πουροκαπνιστής π. πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το είπε το σωστό του. Θυμίζει, λίγο, το Τρικουπικό "Ανθ' ημών Γουλιμής", τότε που ο Τρικούπης δεν εξελέγη καν βουλευτής κι ενώ είχε γεμίσει την Ελλάδα έργα, από άκρη σε άκρη. Κι είχε εκλεγεί στην περιφέρειά του, κάποιος άγνωστος Γουλιμής.
Έτσι είναι σύντροφοι. Κατεβάζω πρόταση στη βάση, να ελέγχουμε το λαό, γιατί ο λαός είναι λαός κι ο λαός κάνει λάθη. Κι αυτά περί ετυμηγορίας του λαού και "πήρα την εντολή" που έλεγε κι ο Ανδρέας, είναι το καλύτερο άλλοθι για μια στυγνή δικτατορία. Μην ξεχνάτε ότι και τον Χίτλερ λαός τον εξέλεξε. Δεν κατέκτησε την εξουσία με κανένα πραξικόπημα. Κατέβηκε στις εκλογές και σάρωσε, γιατί πούλησε όραμα και όνειρα.
Έτσι και σε μια άλλη χώρα, που η νέα Δημοκρατία της (όχι το κόμμα, η σύγχρονη εννοώ) έγινε 33 χρονώ. Πράμα που σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι, παραγωγικοί, επαγγελματίες, με παιδιά και οικογένεια, με δουλειά, με λεφτά, εργαζόμενοι, γιάπηδες, μεροκαματιάρηδες, καθηγητές, φιλόλογοι, μπλόγκερς, που ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΧΟΥΝΤΑ! Που ακούν κάτι περίεργους να επιμένουν ότι "η Χούντα της Ελλάδας ήταν μια φαρσοκωμωδία" και τους πιστεύουνε!
Αμ δε! Η Χούντα της Ελλάδας ήταν Χούντα, με το Χ κεφαλαίο, σα γαϊδάρου κεφαλή! Και κόσμο στα ξερονήσια έστειλε και κόσμο εξαφάνισε από την ταράτσα της Ασφάλειας και, και, και...
Κι έρχονται, τώρα, κάποιοι και λένε ότι οι 300 της Βουλής είναι λαμόγια, είναι έτσι, είναι αλλιώς.
ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΦΟΥΚΑΡΑΔΕΣ! Έτσι λέγανε και οι πατεράδες σας για τους 300 του 1965 και βρέθηκε ένας λοχαγός, που ξεκίνησε από αρβυλοφύλακας και μας έβαλε επτά χρόνια στο γύψο!
Και τους 300, που τους αποκαλείτε λαμόγια, βάνοντάς τους όλους στο ίδιο το τσουβάλι, ποιος τους ψηφίζει ρε Έλληνες; Οι Αλβανοί οικονομικοί μετανάστες; ΕΣΕΙΣ τους ψηφίζετε.
Γι αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά, σταθείτε μπροστά στο ψηφοδέλτιο του κόμματός σας και σταυρώστε σωστά. Γιατί τα κόμματα ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΕΣ. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που τις πατάνε, που τις ξεχνάνε, που τις διαμορφώνουν κατά το δοκούν.
Προσέξτε, λοιπόν, γιατί ΟΙ ΛΑΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.
Γκέκε;

Ρήσις δου (και τελευταία και δική μου):
Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου,είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!
Δε λέω. Φίλοι υπάρχουν. Πέντε, έξι -μετά από 44 έτη βίου, τόσοι είναι οι φίλοι. Οι γνωστοί υπάρχουν -περισσότεροι αυτοί, καμιά 20αριά. Και οι blogoφίλοι υπάρχουν (γι αυτούς θέλει σειρά... ποστ). Και θα σου συμπαρασταθούν και θα σου χτυπήσουν την πλάτη και θα προσφέρουν -και κάτι παραπάνω από- μια καλή κουβέντα.
Αυτός, όμως, που θα ξέρει πόσο ζορίζεται, θα είσαι πάντα εσύ που έχεις το ζόρι. Το δικό σου το κρεβάτι θα σε περιμένει, την ώρα που εσύ θα κρατάς συντροφιά στο μπαλκόνι ώρες ολόκληρες. Η δικιά σου η καρδιά θα κομματιάζεται και θα ενώνεται. Ο δικός σου ο λαιμός θα κλείνει από έναν κόμπο. Το δικό σου το στομάχι θα διπλώνεται στα δύο, στα τέσσερα, στα οκτώ.
Γι αυτό, οπλίσου και ΖΗΣΕ!

Και τώρα καλώ να σχολιάσουν τα δύο τελευταία και να αναλύσουν τα δύο δικά τους, τους:
Δηλητηριώδη Νοέμβριο,
Evelina,
Iris,
Τσαπερδόνα

Θα ΄θελα να καλέσω κι άλλους. Για να πω την αμαρτία μου, θα ΄θελα να καλέσω όλους όσους έχω στα Link μου. Εξάλλου, είστε παρέα μου και με νοιάζουν οι απόψεις σας. Αν το κάνω θα τη χαλάσω την αλυσίδα;