Η απάντηση είναι: ΡΟΚΑΡΕΙ και βγάζει και γόμα! Όπως τα καλά λάστιχα, στη ζεστή άσφαλτο.
Διότι, ο μεν Γκίλαν, είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες ότι ροκάρει και σπινάρει, παρά τα… 62 του έτ
η(γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1945, άρα Λέων, άρα αρχηγός –έτσι εξηγείται και η κόντρα με τον Ρίτσι Μπλάκμουρ). Άρα, το ζητούμενο ήταν αν μια ελληνική συμφωνική κρατική ορχήστρα, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, θα μπορούσε να ροκάρει. Και η ΚΟΘ, το βράδυ του Σαββάτου 30 Ιουνίου, στο Θέατρο Γης, τα κατάφερε!
Η βραδιά άρχισε κλασσικά: Μπιζέ και η εισαγωγή από την όπερα Κάρμεν. Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά με τον διευθυντή ορχήστρας Φρίντεμαν Ρίελε να μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει: πάθος και βελάδα με… μπλουτζίν παντελόνι από κάτω!
Ο Χαράλαμπος Αγγελόπουλος ανέλαβε, ως σολίστας στο πιάνο, να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στη Γαλάζια Ραψωδία του Γκέρσουιν. Τώρα, για ΄μένα που η Γαλάζια Ραψωδία είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω ακούσει, οποιαδήποτε κρίση είναι υποκειμενική. Πιστεύω, όμως, ότι και η ΚΟΘ και ο σολίστας τα πήγαν μια χαρά.
Ο κόσμος ζεστάθηκε, παρά το ότι και στα δύο μουσικά κομμάτια η ηχητική εγκατάσταση έκανε τα δικά της. Τελικά, θα συνέχιζε έτσι ως το τέλος και θα ήταν ένα από τα άσχημα της βραδιάς (έχει κι άλλα, όχι, πάντως, όσον αφορά το μουσικό μέρος). Κάθε τόσο… πέρδονταν θριαμβευτικά και μας έζωναν τα μαύρα φίδια ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε και όταν ανέβαινε στη σκηνή ο Ίαν.
Το Εμβατήριο αρ. 1 του Έλγκαρ ήταν μόνον μια γέφυρα, για να φύγουν κάποια όργανα από σκηνής και να ανέβουν ο ντράμερ Φράντισεκ Χένιγκ κι ο μπασίστας Τόμας Ζαχραντνίσκι. Όλα έτοιμα για την είσοδο του Ίαν…
Και ναι! Υπό τους ήχους του (ορχηστρικού φυσικά) Μπλακ Νάιτ ο Ιαν ανεβαίνει στη σκηνή. Γκίλαν κυρίες και κύριοι: ξυπόλητος (φυσικά, αφού είναι γνωστό ότι τραγουδάει μόνον ξυπόλητος –στο τέλος μας επεφύλασσε έκπληξη γι αυτό), με άσπρο φαρδύ παντελόνι, χαρούμενο… ροζ πουκάμισο (κάτι καραβάκια το διακοσμούσαν) και γκρίζα (μπαμπάκι μαλλί… ατσάλι κ.λπ. κ.π.) κοντοκουρεμένα μαλλιά. Αρπάζει το μικρόφωνο και… η ηχητική εγκατάσταση πέρδεται ξανά! Το Μπλακ Νάιτ ολοκληρώνεται μεταξύ παρεμβολών, αλλά οι 3.000 και κάτι πιστοί στις εξέδρες (το Θέατρο Γης παίρνει περίπου 4.500) δε δίνουν σημασία: Χειροκροτούν, τραγουδούν μαζί του και ξεσηκώνονται)!
Ο Γκίλαν ζητάει συγνώμη («φορ δε εξπλόσιονς»), ο κόσμος γελάει, εύχεται να μην ξανασυμβεί και χειροκροτάει την ΚΟΘ που αποδίδει… Once in a lifetime! Τα ΄χει δώσει όλα κι αν δεν δείτε μεσόκοπους βιολιστές να ροκάρουν με το δοξάρι, δεν έχετε δει τίποτα! Αλλά κι εμείς δεν είδαμε τίποτα.
Δεύτερο τραγούδι για τον Γκίλαν το Χάιγουέι Σταρ και κάποιοι σκέφτονται να χορέψουν μπροστά από τη σκηνή. Οι σεκιουριτάδες το αποτρέπουν με το… βλέμμα. Δεν πειράζει, χορεύουν στις σκάλες!
Κι εκεί που λέμε «μπράβο στην Κρατική, μια χαρά το πάει, ωραία ροκάρει», έρχεται το Γουμαν Φρομ Τόκιο. Και τότε ροκάρουν ΚΑΙ τα πνευστά! Να ακούσετε κορνέτες, τούμπες και τρομπέτες να συναγωνίζονται στα ίσια τις ηλεκτρικές κιθάρες και τι στον κόσμο! Μάλιστα! Η ΚΟΘ ξεσηκώνει ΚΑΙ 16χρονους ΚΑΙ… 46χρονους πουρορόκερ!
Στο Πέρφεκτ Στρέιντζερς ο Ίαν κατεβάζει ρυθμούς και εκεί, για πρώτη φορά, αντιλαμβανόμαστε ότι η φωνή του δεν είναι αυτή που ήταν. Στα χαμηλά δεν τα πάει καλά –γι αυτό εξάλλου δεν έχει ξανατραγουδήσει, εδώ και χρόνια, το Τσάιλντ Ιν Τάιμ.
Διάλλειμα δεν υπάρχει, αλλά αντί διαλλείματος, Μουσόρσκι και Η Μεγάλη Πύλη του Κιέβου. Έργο δύσκολο –νομίζω- και μάλλον ξένο για το ροκ κοινό. Η παρουσία του Γκίλαν, όμως, δίπλα στη σκηνή, κρατάει τον κόσμο.
Δεύτερο μέρος για τη φωνή των Ντιπ Πέρπλ: Στρέιντζ Κάιντ οφ Γούμαν, Τεντ δε Μεκάνικ και Γουέν Ε Μπλάιντ Μεν Κράις. Το ΄χει ακόμη. Πολλοί θα παρακαλούσαν να έχουν αυτή τη φωνή, τώρα, στα εξηνταφεύγα. Ακολουθεί το Φάιρμπολ και, για τελευταίο κομμάτι έχει επιλέξει το Σμόουκ Ον Δε Γουότερ. Χαμός! 3.500 άνθρωποι κάνουν σαν… 15.000(τι στο καλό, ΠΑΟΚτσήδες είναι;)! Ο Γκίλαν που… αστόχησε να μπει σωστά στο πρώτο τραγούδι, είναι εκεί, σωστός –κι αν τον βοηθούσε και η ηχητική εγκατάσταση, τώρα θα μιλούσαμε για το γεγονός του καλοκαιριού για τη Θεσσαλονίκη.
Τελειώνει, ευχαριστεί τον κόσμο, τη Θεσσαλονίκη, «θέλω να ξανάρθω», μας λέει και κατεβαίνει από τη σκηνή. Αλλά η ΚΟΘ έχει… κέφια! Κανείς δε φεύγει! Κι άντε, ο κόσμος ήθελε το ανκόρ. Η ΚΟΘ; Οι μουσικοί χτυπούν τα πόδια τους στη σκηνή, ο κόσμος φωνάζει το όνομά του και… μετά από 10 λεπτά(!) εμφανίζεται… παπουτσωμένος!
Οι φανατικοί γνωρίζουν ότι ο Γκίλαν τραγουδά μόνον ξυπόλητος. Καταλαβαίνουν ότι ανέβηκε στη σκηνή για ένα ευχαριστώ, για τους μουσικούς που είχαν βιδωθεί στις καρέκλες τους, αλλά ο κόσμος επιμένει: «Ουάν μόρ»! Ο ντράμερ κι ο μπασίστας είναι ακόμη κάτω, ο μαέστρος το ίδιο κι ο «μεγάλος» τους κάνει νόημα! Ε, αυτό ήταν!
«Θα σας πω το Μπλακ Νάιτ, το πρώτο, γιατί ξέχασα να μπω σωστά και το χρωστάω στο μαέστρο. Είχαμε και τις… εκρήξεις! Θα το ξαναπώ χωρίς το… πρρρ»!
Ο Γκίλαν τραγουδάει με άσπρο παπουτσάκι, ο κόσμος χορεύει –κάποιοι κάνουν κίνηση προς τη σκηνή, αλλά οι σεκιουριτάδες αποδεικνύονται παίκτες του αμέρικαν φούντμπολ (κρίμα, γιατί καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες θα έδιναν άλλον τόνο και δεν θα τον…έτρωγαν τον Ίαν, άσε που το ήθελε κι αυτός) και η επανάσταση καταπνίγεται σε δύο – τρία κεφαλοκλειδώματα.
Ένα ανκόρ, λοιπόν, για τον κουρασμένο καλλιτέχνη. Συναυλία μιάμισης, συνεχούς, ώρας. Κι όταν τελείωσε, ήταν γλυκόπικρη γεύση. Ήταν λίγη. Ήταν κακός ο ήχος. Ήταν μεγάλος ο ρόκερ. Αλλά ήταν μεγάλος όχι μόνο στην ηλικία. Και στην καρδιά και στη φωνή. Και στην αξία. Χαλάλι του, λοιπόν. Κατάφερε να μαζέψει 3.500 μέσα στο κατακαλόκαιρο, Σαββατιάτικα, στη μικρή, όπως αποδεικνύεται, Θεσσαλονίκη, την ίδια στιγμή που στην άλλη άκρη της πόλης, ένας του δικού του είδους, ο Ρόμπερτ Πλαντ, σκαρφάλωνε σε μια σκάλα στον ουρανό, με το συγκρότημά του.
Συμπέρασμα: Καλή η συναυλία, πολύ καλός ο Γκίλαν, άριστη η ΚΟΘ, άριστος κι ο μαέστρος, κάκιστος ο ήχος, κακή η οργάνωση, ελάχιστη η διαφήμιση (ούτε μία αφίσα δεν είδα σε όλη την περιφερειακή, πηγαίνοντας προς το Θέατρο Γης, την ίδια στιγμή που σκυλούδες και σκυλάδες β διαλογής κοσμούσαν γιγαντοαφίσες).
Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως! Εδώ πάνω μας κοροϊδεύουν! Από διαφήμιση μηδέν! Αν ήταν να τραγουδήσει ο ακατονόμαστος θα μας είχαν πρήξει τα αρ**δια. Θα βλέπαμε τη φάτσα του στα λεωφορεία, στα ταξί, σε γιγαντοαφίσες, στα γαριδάκια, στο ΙΚΑ! Και ποιος εγκέφαλος προγραμμάτισε δυο συναυλίες δυο γερόλυκων της ροκ την ίδια μέρα και ώρα; Μήπως ο κακός προγραμματισμός έχει σχέση με το ότι στη μία εκδήλωση χορηγός ήταν ο δήμος (Γκίλαν) και στην άλλη η νομαρχία (Πλαντ); Τη μεγαλομανία του Ψωμιάδη να γίνει δήμαρχος θα την πληρώσει η πόλη;
Και, τελικά, είναι δυνατόν, χορηγός στη συναυλία του Πλαντ να είναι καψουροραδιόφωνο επειδή αυτόν το σταθμό επέλεξε ο νομάρχης; Θα ήθελα πολύ να μάθω τι έγινε στη Μονή Λαζαριστών στην άλλη συναυλία. Δυστυχώς, ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να βρισκόμουν και στις δύο.
Ενδεικτικό της ελληνικής προχειρότητας είναι ότι στην ιστοσελίδα της ΚΟΘ δεν υπάρχει το παραμικρό, ενώ σ αυτήν του Γκίλαν υπάρχει αναφορά για τη συναυλία του Σαββάτου(δες εδώ)!
Και κάτι προσωπικό: Τι σου είναι η ειρωνεία της Τύχης(;)! Για πρώτη φορά άκουσα το Μπλακ Νάιτ και τους Ντιπ Περπλ στο νταμάρι της Τριανδρίας, σε σχολική εκδρομή, από μονοφωνικό κασετόφωνο-ραδιόφωνο. Τριάντα χρόνια αργότερα, στον ίδιο, ακριβώς, χώρο (που, τώρα, είναι, πια, το Θέατρο Γης) θα ξανάκουγα το ίδιο τραγούδι.
Όσο για τον Γκίλαν, τον άκουσα για πρώτη φορά στο σπίτι του Σωτήρη, συμμαθητή και επίδοξου μουσικού. Μιλούσαμε για φωνές τραγουδιστών, του έλεγα για τους Μπιτλς και μου είπε: «Κάτσε να σου βάλω εγώ μια κασέτα, να ακούσεις φωνή». Έβαλε το Τσάιλντ Ιν Τάιμ…
ΥΓ. Στη δεξιά μπάρα υπάρχει το ανκόρ του Ίαν. Ζητώ συγνώμη για την ποιότητα, αλλά είναι τραβηγμένο από κινητό τηλέφωνο.
Από ήχο, πάντως, σκίζει!
Σχόλια
Έπρεπε, έπρεπε
Σκέψου το κι αλλιώς: Είναι 60φεύγα και πόσες φορές θα ξανάρθει Ελλάδα -και πολύ περισσότερο Θεσσαλονίκη;
Δηλητηριώδη Νοέμβριε, τι να κάνουμε... Είμαστε της γενιάς των Ντιπ Περπλ. Η Κριστίνα Αγκινάρα γεννήθηκε αργότερα.
Μορφή ο Friedemann δεν το συζητώ, αλλά άξιο αναφοράς είναι και ο καραφλός βιολιστής της δεύτερης σειράς απο αριστερά, ο οποίος σε όλα τα κομμάτια Purple χτυπιόταν κανονικά με το βιολί του, και στις επεφημίες για encore ήταν πολύ ενεργητικός. Hailz \m/.
Δυστυχώς, δε θα έχουμε πολλές ευκαιρίες ακόμη. Όπως και για τον Πλαντ, που πήγαν και τον έβαλαν απέναντι, λες και είχαμε να κάνουμε με... πρωινάδικα!
@ unclejack
Θείε Ιάκωβε, έχεις δίκιο για το stage. Σε άλλα μουσικά είδη ανήκει το κοινό που κυνηγάει... εσώρουχα. Θα χόρευαν ένα τραγούδι και θα ΄φευγαν. Τέλος πάντων -και τους σεκιουριτάδες έτσι τους είπαν να κάνουν, έτσι έκαναν. Εδώ εμένα, 140 κιλά άνθρωπο, μ έβαλαν να σκαρφαλώσω τις κερκίδες και να κατέβω από τις σκάλες, για να μην περάσω μπροστά από τα καμαρίνια! Σκέφτεσαι πουροροκά υπέρβαρο να κυνηγάει τον Γκίλαν να του πάρει... κουμπί από το χαβανέζικο πουκάμισο; Μη χέσω!
Και για τον καραφλό βιολιστή έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτόν είχα στο νου μου όταν έγραφα για τα ροκ βιολιά.
Ομολογουμένως, όμως, όλα τα λεφτά ήταν πουροροκάς δίπλα μου, που δεν έβαλε κώλο κάτω όσο ο Ίαν ήταν στη σκηνή! Μπράβο του, τον ζήλεψα!
Δε λες τίποτα! Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω!
Αυτοί οι διοργανωτές, τέρατα διοργάνωσης μιλάμε!
"
Μάλλον τα μπερδεύεις λίγο εδώ ε; Πού κολλάνε τα χαμηλά με το child in time?
Όσο περνούσε η ώρα πάντως, η φωνή του Γκίλαν έστρωνε καλύτερα (για τις ψηλές νότες). Τις χαμηλές τις "έχει" ούτως ή άλλως, εξάλλου δεν είναι τυχαίο που εδώ και αρκετά χρόνια τραγουδά αρκετά πιο χαμηλά απ' ότι συνήθιζε, δείχνοντας όμως έτσι την ποιότητά του, σε όλα αυτά τα τεχνικά σημεία της φωνής.
Στο perfect strangers (τραγούδι που γράφτηκε σε εποχή που ήδη ο Γκίλαν δεν ήταν ο γνωστός Γκίλαν) οι νότες είναι σχετικά χαμηλές και το είπε αν θυμάμαι καλά, αρκετά καλά.
Από εκεί και πέρα, το τραγούδι που έκλεψε την παράσταση (αναμενόμενο και καταλαβαίνετε τι λέω αν έχει δει συναυλίες των Deep Purple τα τελευταία χρόνια) ήταν το when a blind man cries. Σ' αυτό το τραγούδι ο Ίαν "δίνει ρέστα", καθώς ταιριάζει ιδανικά σ' αυτό που αναφέρθηκα πιο πάνω (ποιότητα φωνής σε χαμηλές νότες), ενώ και η ορχήστρα ταίριαζε σ' αυτό. Σε ατμοσφαιρικό τραγούδι εξάλλου, τα βιολιά κτλ πάντα μπορούν έχουν εξέχουσα θέση.
Αυτά που δε μ' άρεσαν από τη συναυλία ήταν αρχικά η απόσταση του κόσμου από τη σκηνή, με αποτέλεσμα ο Γκίλαν να δείχνει να ψάχνεται μερικές φορές (κυρίως στην αρχή), αφού δε λάμβανε τη ζεστασιά του κόσμου, ενώ δεν υπήρχε και κάποιος στη σκηνή με τον οποίο θα μπορούσε να "παίξει".
Από εκεί και πέρα, καλή η ορχήστρα, αλλά τέτοιου είδους συναυλία μπορεί να γίνει και με ηλεκτρικά όργανα(κιθάρα, πλήκτρα). Όσο να πεις, κάποια τραγούδια δεν ακούγονταν καλά (φοβερό το σούπερ-χαλαρό woman from Tokyo!).. Και όποια σόλο παίχτηκαν βέβαια, αν και φάνηκε καθαρά ότι δεν παίχτηκαν από άτομα που γνωρίζουν τη ροκ μουσική (όχι ότι είχαν υποχρέωση βέβαια).
Με αφορμή αυτό, σας προτείνω (σε όσους δεν το έχουν κάνει ήδη) να πάρουν να δουν τη συναυλία των Deep Purple με τη συμφωνική του Λονδίνου, με κανονική συμμετοχή του γκρουπ (εξάλλου και τα κλασικά μέρη ήταν γραμένα από τον Jon Lord) του 1999. Αν αυτή στη Θεσσαλονίκη σας ενθουσίασε (που όντως, πέρα από καλή προσπάθεια, ήταν και πολύ καλή σαν αποτέλεσμα), αυτή εδώ θα σας αφήσει χωρίς λόγια.
Βέβαια, το πρώτο εγχείρημα, του 1969 είναι το πρωτόλειο, αλλά είναι κάπως περίεργα εκεί τα πράγματα, με την έννοια ότι το συγκρότημα δεν έχει την άνεση του 99, ενώ και ο ήχος είναι διαφορετικός.
ΥΓ. Για το encore τί να πώ; Υποκλίνομαι στον Γκίλαν! Αυθεντικός μουσικός, αυθεντικός άνθρωπος με όρεξη, σεβασμό και αγάπη γι' αυτό που κάνει, αλλά και για τον κόσμο που τον παρακολουθεί.
Πώς μου ξέφυγες εσύ; Σόρι για την καθυστέρηση της απάντησης.
Γενικώς, δίκιο έχεις για τη συναυλία. Είμαι από τους τυχερούς που είχαν δει-ακούσει τη συναυλία των DP με τη συμφωνική του Λονδίνου. Μάλιστα την είχα δει μόλις πέντε χρόνια μετά, σε... μουσικό διάλλειμα στην ΥΕΝΕΔ! Και, φυσικά, αφού έμαθα τι εστί DP και Γκίλαν και Λορντ, την αναζήτησα εκ νέου. Τα κατάφερα να τη βρω το 1980, στην έκρηξη των βίντεο κλαμπ, όταν και την ξαναείδα. Πλέον υπάρχει στην ταινιοθήκη μου, dvd, κακής ανάλυσης ήχου και εικόνας, αλλά ως μουσειακό είδος.