Σπέρνοντας πτώματα

Η ιδέα για την «Ακατάστατη Σειρά Πτωμάτων» γεννήθηκε μέσα σε ένα λεπτό. Πάντα μου άρεζαν τα αστυνομικά σίριαλ και η ελληνική τηλεόραση είχε ελάχιστα. Το Low and Order είναι αγαπημένη σειρά, μαζί με το CSI. Ήμουν φανατικός του… Κότζακ, του Μάνιξ, αργότερα του Άγιου, των Χαρτ και Χαρτ, του Blue Moon.

Βέβαια, κορυφαία σειρά ήταν η Hill Street Blues, με τον Ντάνιελ Τραβάντι στο ρόλο του αστυνόμου Φρανκ Φαρίλο, που έφερε τα πάνω κάτω στα τηλεοπτικά πράγματα της χώρας –τότε. Τον Φαρίλο πάντα τον ζήλευα για τη σχέση του με την κουκλάρα δικηγόρο Τζόις Ντάβενπορ (την έπαιζε η Βερόνικα Χάμελ), την οποία έβρισκα ακριβώς στα γούστα μου: ψηλή, αδύνατη, με μάτια μαύρα κάρβουνα και, κυρίως, μελαχρινή με μακριά μαλλιά.

Αργότερα, γνώρισα τα φιλμ νουάρ. Το Γεράκι της Μάλτας, το Μυστική Οργάνωση Γιάκουζα, το κορυφαίο Chinatown, την (καλών προθέσεων) επάνοδο του Two Jakes.

Ξεκίνησα έχοντας μια ιστορία στο μυαλό μου. Κάθισα κι έγραψα μαζεμένα δέκα κεφάλαια. Κι όσο έγραφα, τόσο ξεστράτιζα. Με συνέπαιρνε κι εμένα ο ρυθμός κι έφευγα. Ταξίδευα.

Αρχικά είχα συμφωνήσει (με τον εαυτό μου) να κρατήσω ένα στιλ γραφής. Να έχει κάθε κεφάλαιο έναν άλλον ήρωα. Να είναι, σχεδόν, αποκομμένο από τα υπόλοιπα. Κι έτσι θα τελείωνε πιο εύκολα και πιο γρήγορα η Ακατάστατη Σειρά.

Δεν τήρησα τη συμφωνία. Ο Μίλτος (αρχικά αυτός σχεδιάστηκε να είναι ο πρωταγωνιστής, γι αυτό είχε και το συγκεκριμένο όνομα, αφού το Κώστας ήταν πολύ συνηθισμένο), ο Κώστας (που έγινε πρωταγωνιστής γιατί, τελικά, ήθελα έναν συνηθισμένο μπάτσο που, σιγά – σιγά, θα έδειχνε έναν ασυνήθιστο εαυτό), η Ελένη (που ήταν μοιραία από την κατάληξή της κι όχι από την εμφάνισή της), η Κατερίνα (που, αρχικά, σκεφτόμουν να της δώσω μεγαλύτερο ρόλο, αλλά ο αυταρχισμός της και η επιθυμία της να ανέλθει στην ιεραρχία σε βάρος της προσωπικής της ζωής μ έκανε να την αντιπαθήσω και να της περιορίσω το ρόλο), ο Διονύσης (που μπήκε και βγήκε, στην όλη ιστορία, μυστηριωδώς, χωρίς ιστορικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, μόνον και μόνο για να στηρίξει την εκδοχή του τρελού δολοφόνου, που βόλευε τους πάντες, που έμεινε μυστήριο όπως μυστήριοι μένουν όλοι αυτοί οι δολοφόνοι τους οποίους βλέπουμε στα καθημερινά δελτία ειδήσεων, πρωταγωνιστές σε μια σχιζοφρενή πραγματικότητα, στην οποία ουδείς, πλέον, αναζητά τι κρύβει το δεκάλεπτο της τηλεοπτικής αναγνώρισης), αλλά και τα θύματα (οκτώ ή εννιά; Θα κάνω διαγωνισμό για τον ακριβή αριθμό), οι δεύτεροι ρόλοι, όλα αυτά με συνεπήραν.

Με τράβηξαν! Βούλιαξα στην Ακατάστατη Σειρά τους και δεν μπορούσα να βγω. Έγραφα και διέγραφα επεισόδια το ένα πίσω από το άλλο. Δεν με ικανοποιούσε η πλοκή, η πορεία του στόρι, το βάθος των χαρακτήρων. Άλλους τους έβρισκα ρηχούς και προσπαθούσα να τους διαμορφώσω. Άλλους υπερβολικά σύνθετους για το μικρό ρόλο που έπαιζαν.

Την πλοκή την άλλαξα, συνολικά επτά φορές. Όσες και τα θανάσιμα αμαρτήματα. Αρχικά η ιδέα ήταν να κρύβουν τα εγκλήματα ένα επιχειρηματικό μυστικό. Πολύ γιάπικο. Μου πέρασε η ιδέα του κυκλώματος traficking. Πολύ εύκολο. Τα ναρκωτικά. Πφφφ, συνηθισμένο. Τα ροζ κυκλώματα. Ε, όχι να γυρίσουμε και σίριαλ του Χιου Χέφνερ! Όλα αυτά, όμως, έπαιξαν, έστω και για ένα, έστω και για μισό επεισόδιο. Και, τελικά, κατέληξα στο μαύρο τέλος.

Μαύρο σαν τη νύχτα. Σαν την ψυχή του Κώστα και σαν το παρελθόν του Μίλτου. Σαν τις επιδιώξεις της Κατερίνας, σαν τις προθέσεις του Διονύση και σαν τη μοίρα της Ελένης.

Η αλήθεια είναι ότι η Ακατάστατη Σειρά με κούρασε. Πολλές φορές θέλησα να τη σταματήσω, να γράψω κάτι άλλο, κάτι πιο ελαφρύ, κάτι διαφορετικό, βρε αδερφέ! Είχε, όμως, ανταπόκριση (έβλεπα και τον … κατάσκοπο να καταγράφει), αλλά ακόμη κι ένας να ζητούσε το επόμενο επεισόδιο, θα ήταν αρκετός για να στρωθώ να γράψω.

Τέλος, να ζητήσω συγνώμη που το ΄παιξα… Καπουτζίδης, όταν αργούσα να ποστάρω τα επεισόδια. Αλλά πότε η νέα σύνδεση, πότε η ανικανοποίητη φύση μου (καθότι virgo), πότε ο εγκλωβισμός μου στην ίδια μου την ιστορία, με έκανε να αργήσω.

Ραντεβού στο επόμενο μαύρο Blog.

Τα διαστήματα, θα παραμείνουν διαστήματα μεταξύ κενού και φαντασίας.

Τα λέμε σύντομα.

Τάκι Διαστηματάκι,

Διαστήματας,

Δημήτρης