Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Επιχείρηση

Κώστας, Μίλτος, Κατερίνα και ένας ψηλός, γυμνασμένος και καλοντυμένος μπάτσος, είχαν καρφωθεί σε μια οθόνη TFT. Ένας άλλος, επίσης καλοντυμένος μπάτσος, πιο νέος από τον προηγούμενο, καθόταν στο πληκτρολόγιο και, με το ποντίκι στο χέρι, άλλαζε τιμές σε ένα περίεργο λογισμικό.
«Τώρα θα μας εντοπίσει τις κυψέλλες».
Ο καλοντυμένος φαινόταν να καταλαβαίνει τι γινόταν στην οθόνη. Η Πρήχα, προσπαθούσε να καταλάβει. Ο Κώστας είχε στο μυαλό του μόνον να εντοπίσει το δολοφόνο. Κι ο Μίλτος, είχε το βλέμμα του ψημένου ψαριού, αφού δεν καταλάβαινε το παραμικρό.
Στην οθόνη εμφανίστηκε αρχικά ένας χάρτης, σε ένα πλαίσιο που έπιανε όλο το αριστερό μέρος κι άφηνε μια κάθετη μικρή λωρίδα στην οποία «έτρεχαν» διάφορες τιμές. Έπειτα ο χάρτης καλύφθηκε με ενωμένα συνεχόμενα πεντάγωνα. Στο μυαλό του Μίλτου ήρθε μια λέξη και την ψιθύρισε:
«Κηρύθρα»…
«Ακριβώς! Με τον ίδιο τρόπο, οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας εξασφαλίζουν πυκνό δίκτυο. Ένα κινητό τηλέφωνο ενεργοποιεί μια από τις κυψέλες, για να λειτουργήσει. Κι έτσι, μπορεί να εντοπιστεί».
Ο καλοντυμένος μπάτσος εξηγούσε πρόθυμα. Έδειχνε ικανοποιημένος που μπορούσε να δείξει και σε άλλους τα παιχνίδια του. Η Πρήχα είχε απορίες:
«Κι αν από την ίδια κυψέλη γίνεται την ίδια στιγμή κι άλλο τηλεφώνημα»;
«Έχουμε τη δυνατότητα να τα εντοπίσουμε όλα. Ορίστε. Την ώρα που σας ενδιαφέρει, το κινητό για το οποίο ζητήσατε να μάθουμε, έκανε την κλήση από αυτό εδώ το σημείο»!
Έδειξε στο χάρτη με το δάχτυλο, θαμπώνοντας ελαφρά, σε ένα σημείο, την tft.
«Καστανάς»!
Ο Μίλτος διάβασε το όνομα του χωριού στο χάρτη. Ο Κώστας ήταν έτοιμος να πεταχθεί στο δρόμο και ν αρχίσει να τρέχει. Η Πρήχα τον σταμάτησε:
«Περίμενε Θεοδωρίδη… Πρέπει να οργανωθούμε»!
Παρενέβη ο καλοντυμένος:
«Ναι, κύριε Θεοδωρίδη. Σε πέντε λεπτά θα μπορούμε να σας δώσουμε, με κάθε λεπτομέρεια, το ακριβές σημείο εκπομπής. Θα έχετε λεπτομερή φωτογραφία από δορυφόρο. Λίγη υπομονή»…
Ο Κώστας, όλα αυτά, τα άκουγε βερεσέ. Η Ελένη ήταν στα χέρια ενός τρελού. Για τον οποίο –σημειωτέον- δεν ήξεραν το παραμικρό.
Λίγα λεπτά αργότερα, στο γραφείο της γενικής διευθύντριας, Κώστας, Μίλτος, ο καλοντυμένος, ο διοικητής των ΕΚΑΜ κι ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης, είχαν βάλει κάτω χάρτες και δορυφορικές φωτογραφίες. Με έντονα χρώματα ήταν σημαδεμένη μια αγροικία, περίπου 500 μέτρα από τα τελευταία σπίτια του χωριού. Αυτήν έδειχνε η Πρήχα:
«Εδώ θέλουμε να μπούμε. Αρχηγέ, όπως βλέπεις, έχουμε ένα οίκημα καταμεσίς ενός φρεσκοοργωμένου χωραφιού. Δίπλα, ακριβώς, μια αποθήκη. Κύριε Θεοφίλου, κάνατε καλή δουλειά»…
«Όχι εμείς, κυρία διευθύντρια… Το κομπιούτερ και, πρωτίστως, ο δορυφόρος»…
Η Πρήχα στράφηκε ξανά στον διευθυντή των ΕΚΑΜ:
«Λοιπόν, στρατηγέ Φρεράκη, έλεγα ότι δεν υπάρχει ούτε θάμνος γύρω από την αγροικία και την αποθήκη. Κι εμείς δεν έχουμε ιδέα για το πού μπορεί να βρίσκεται η όμηρος και πού ο δράστης. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε οκτώ ώρες, για να έρθει ελικόπτερο. Υπάρχει περίπτωση να πλησιάσουν οι άνδρες σας χωρίς να σας δει κανείς»;
«Σε δυο ώρες πέφτει το σκοτάδι. Αν επιχειρήσουμε τότε, μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα μπούμε μέσα, χωρίς να μας δει».
«Κι όταν μπούμε; Θα μπούμε ταυτόχρονα; Κι αν είναι σε άλλο δωμάτιο, ή σε κάποιο υπόγειο; Δεν έχουμε ιδέα για το πώς είναι η αγροικία… Ακόμη περιμένουμε αναφορά, από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, κύριε διευθυντά»!
Πήρε το λόγο ο άλλος ένστολος:
«Δε φταίω εγώ κ. Πρήχα… Το χωριό δε διαθέτει αστυνομικό τμήμα. Από το τηλέφωνο δεν βγήκαν και πολλά πράγματα και ο αστυνόμος χρειάστηκε να πάει ως την πλατεία του Καστανά, να μιλήσει με τον παλιό πρόεδρο της κοινότητας, που είναι, τώρα, δημοτικός σύμβουλος»…
«Εντάξει κ. Περιστερά! Δε θέλω λεπτομέρειες για τον Καποδίστρια! Ξέρω τις δυσκολίες»…
Το χτύπημα στην πόρτα τους έκανε να στραφούν όλοι προς τα εκεί και να μιλήσουν ταυτόχρονα:
«Εμπρός»!
Μπήκε μέσα ο υπασπιστής της γενικής διευθύντριας. Κρατούσε στα χέρια του μερικές σελίδες Α4, που μόλις είχαν φθάσει με το φαξ:
«Αυτά που ζητήσατε κ. γενικέ»…
«Ευχαριστώ Γιαβουράκο».
Η Πρήχα άπλωσε τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι συσκέψεων. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια κακοτυπωμένη φωτογραφία του Διονύση και τα στοιχεία του. Ο Κώστας ήθελε να αρπάξει τη σελίδα, να διαβάσει τα πάντα γι αυτόν τον τρελό. Αλλά συγκρατήθηκε. Η Πρήχα διάβαζε δυνατά:
«Περουλάκος Διονύσιος. Ετών 36, όπως υπολογίζω. Δηλωμένος ως αγρότης. Καμία καταδίκη, λευκό ποινικό μητρώο. Στις σημειώσεις, όμως…»
«Ναι, τι»;
Ο Κώστας δεν κρατιόταν πια.
«Στις σημειώσεις του αστυνόμου επισημαίνεται ότι ο εν λόγω κύριος έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Κι ότι ήρθε, με τον πατέρα του, από τη Ζάκυνθο, πριν 15 χρόνια, επειδή στο χωριό του είχε προβλήματα με τους συγχωριανούς του, για τον Διονύση»…
Παρενέβη ο Θεοφίλου:
«Πρέπει να βρούμε τον γιατρό του»…
«Πρώτα πρέπει να τελειώνουμε με την όμηρο. Να την πάρουμε από τα χέρια του. Μετά έχουμε καιρό για αναλύσεις. Κύριοι! Στις θέσεις σας! Σε μία ώρα εγώ, ο Παντάκης, ο Θεοδωρίδης κι ο Θεοφίλου, θα ξεκινήσουμε για τον Καστανά. Εσείς θα πρέπει να βρίσκεστε ήδη εκεί και να έχετε πάρει θέσεις. Πάμε! Να τελειώνουμε μ αυτό το κάθαρμα»!

……………………………………………….

Είχε σταματήσει να κλαίει. Εδώ και ώρα, δεν είχε πια δάκρυα. Πού και πού, της έφευγε κάποιος λυγμός. Ο Διονύσης είχε φροντίσει να μην τοποθετήσει το τελευταίο τούβλο. Από εκεί έμπαινε φρέσκος αέρας –αν και είχε, πάντα, μια περίεργη μυρωδιά, λες και κοντά υπήρχε στάβλος.
Είχε σταματήσει και να προσεύχεται. Είχε πει όσες προσευχές ήξερε. Είχε αυτοσχεδιάσει. Της είχαν σωθεί και τα παρακάλια. Πλέον ρουφούσε το λίγο αέρα σχεδόν ακινητοποιημένη μέσα στο άβολο και στενό σιδερένιο κοτέτσι.
Δεν είχε, όμως, σταματήσει να σκέφτεται τον Κώστα. Έψαχνε, στο λαβύρινθο του μυαλού της, έναν τρόπο να επικοινωνήσει μαζί του. Μάταια, όμως. Σκεφτόταν πόσο καλά θα ήταν να μπορούσε να μπει στο μυαλό του. Να τον κάνει να καταλάβει πού βρισκόταν. Μόνον που, τότε, συνειδητοποίησε ότι ούτε η ίδια γνώριζε πού βρισκόταν.
Προσπάθησε να αφουγκραστεί. Κανείς ήχος δεν έμπαινε στην πρωτότυπη κι ανατριχιαστική φυλακή της. Λες και βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά από την τελευταία κοιτίδα πολιτισμού. Και τότε, άκουσε το θόρυβο: μια μηχανή άναψε. Μηχανή αυτοκινήτου. Κι έπειτα, κάποιος πάτησε το γκάζι κι απομακρύνθηκε. Ο ήχος από τα λάστιχα φαινόταν περίεργος, λες και το αυτοκίνητο κινούνταν στο χώμα. Κι έπειτα, πάλι απόλυτη σιωπή. Και σκοτάδι.
Η Ελένη ήταν σίγουρη ότι ο Διονύσης είχε φύγει. Αρχικά ανακουφίστηκε με αυτήν τη σκέψη. Έπειτα, όμως, άρχισε να πανικοβάλλεται. Η απειλή του, ότι θα το διασκέδαζαν μαζί αργότερα, της έδινε, τουλάχιστον, την ελπίδα ότι θα ζούσε για λίγο ακόμη. Ενώ τώρα, χτισμένη σε έναν τσιμεντένιο τοίχο, στο πουθενά, τι ελπίδες είχε;
Δεν μπορούσε, πια, να υπολογίσει το χρόνο. Μπορεί και να ήταν μόλις δυο λεπτά, που είχε ακούσει το αυτοκίνητο να φεύγει, μπορεί και μια ώρα. Το μυαλό της πότε έτρεχε και πότε σταματούσε. Και τότε, η απόλυτη ησυχία, διαλύθηκε από φωνές πολλές και άγνωστες:
«Αστυνομία! Ακίνητοι! Αστυνομία! Πέστε κάτω»!

Συνεχίζεται...

Σχόλια

Ο χρήστης An-Lu είπε…
Μ' αρέσει που το γύρισες στο "24"!!!!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
τι σχέση έχει το 24?

πολύ χάρηκα που βρήκα 2 επεισόδια επιστρέφοντας.

αλλά ο Διονύσης δεν είναι λίγο κλισαρισμένος δολοφόνος?
Ο χρήστης november είπε…
"ένας ψηλός, γυμνασμένος, καλοντυμένος μπάσος" Σε κάτι τέτους αξιόλογους ανθρώπους δίνεις ρόλο ανώνυμου, κομπάρσου και κάνεις πρωταγωνίστριες τις Ελένες.

Όσο για την εξέλιξη, τα'παμε. Συμμαχώ με την προλαλήσασα: too easy dear, too easy... :-)
Ο χρήστης Lupa είπε…
Καλά, έπρεπε ο Διονύσης να έχει μανιάτικο επίθετο?
και επιπλεον το επίθετό του να μοιάζει με το δικό μου????
..κάτι ξέρετε εσείς...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ an-lu
Ε, όχι και 24... Απέχω παρασάγκας... Πιο πολύ σε Λάμψη πάει.

@ krotkaya
Για σας δουλεύουμε κυρία μου. Νεώτερο επεισόδιο βράδυ Τρίτης ή ξημερώματα Τετάρτης.

@ november
Από πρόταση για συνέχεια, όμως, νιέντε. Εύκολη η κριτική, αλλά για βρέξε κώλο να φάμε ψάρι! Δηλητηριώδη Νοέμβριε!

@ lupa
Και λύκαινα και μανιάτισα. Έχει γούστο να έχεις και πέντε έξι αδελφούς!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ωωωωωωω!!!! τι αναβάθμιση είναι αυτή!!!!
Ο χρήστης AVRA είπε…
ελα μεγιες μεγιες....!!!!!!!!!
Ο χρήστης iris είπε…
με γεια η ανανέωση αλλά πού είναι το καινούριο επεισόδιο ;; Είναι ήδη Τετάρτη απόγευμα. (πάλι θα τα ξαναλέμε είμαι ανυπόμονη - τώρα που φτάσαμε και σε κρίσιμο σημείο)
Ο χρήστης Кроткая είπε…
συμφωνώ με την ίριδα.
αν και τώρα που τελειώσε το Παρά 5, άμα τελειώσουν και τα πτώματα, τι θα έχω να περιμένω πια???
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya
Είδες, είδες; Χρώμα, νύχτα, φώτα! Μόνο που πρέπει να τη στενέψω λίγο, γιατί έτσι όπως είναι πιάνει όλη την οθόνη.

@ avra
Ευχαριστώ, ευχαριστώ! Μόνον που το κάουντερ δε λέει να λειτουργήσει σωστά... Σνιφ.

@ iris
Ευχαριστώ! Εμ, μας έφαγε η ανανέωση! Τα μαγικά μου δάχτυλα εξαφάνισαν το επεισόδιο! Δεν πειράζει, το ξαναποστάρω απόψε...
Ο χρήστης november είπε…
Πω πω, σα μαθητής Δημοτικού. "Κυρία δεν έκανα τις ασκήσεις μου γιατί χθες ήμουν άρρωστος", "Κυρία, δε διάβασα Ιστορία γιατί διαμαρτύρομαι για την αλλαγή του βιβλίου", "Κυρία χθες δεν ήρθα στην πρώτη ώρα γιατί στο δρόμο με δάγκωσε ένας πράσινος σκύλος".

Πφφ...
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Μηδέν Τάκι Διαστηματάκι. Θα τα ξαναπούμε το Σεπτέμβριο.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november
Α πα πα! Δεν το περίμενα από ΄σας Δηλητηριώδη Νοέμβριε! Ακούς εκεί "πράσινος σκύλος"! Δεν ερυθριάζετε; Τέτοια μπηχτή για την πολιτική σκηνή της χώρας;

@ krotkaya
Καλό χωριό έκανες κι εσύ με τον Νοέμβριο! Ακούς εκεί το Σεπτέμβριο! Τώρα που μαθαίνω να Postάρω από το κινητό;
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ΜΗΔΕΝ!
και έχουμε στηθεί στις οθόνες και περιμένουμε. και τίποτα, τζούφιο!
πάμε για ύπνο -πάλι δεν έχει καινούριο επεισόδιο...

έτσι συμπεριφέρεστε στο κοινό σας?
και καλά στο κοινό! Μα και στον ατζέντη???
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Εντάξει κακούργα. Κέρδισες...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ