Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μανώλη γερά, παρ΄ τους τα μυαλά!


Είμαι φαν. Γκρούπι, που λένε. Γουστάρω τον Ρασούλη με τα χίλια! Είχα την τύχη να πιούμε και μερικά κρασιά, άλλες φορές στο ουζερί του Τότη, που το γουστάρει, άλλες φορές στο σπίτι μου στην Περαία, με ψάρι σπιτικό, από τα χεράκια της συντρόφου μου.
Λοιπόν, σήμερα ποστάρω για διαφήμιση -κι ας κακοχαρακτηριστώ:

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Ο γνωστός αναζητητής της αλήθειας, στην πόλη σας!
Στο Οξυγόνο, Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2006...

Θα μου πείτε, καλά, εσύ γεροντοφρικιό, ντεμέκ ροκάς, που άκουγες συνέχεια (κι ακούς ως τώρα) Deep Purple, Pink Floyd, Queen και Dire Straits, τι σχέση έχεις με τον Ρασούλη. Είναι γιατί ο Ρασούλης είναι πιο ροκ κι από τον David Gilmour. Και πιο σόουμαν από τον Ozzy Osbourn (στα νιάτα του). Καταφέρνει να φτιάξει ένα σύνολο ανθρώπων να ανεβούν στα τραπέζια και να χορέψουν το καλύτερο τσιφτετέλι που γράφτηκε ποτέ (Πότε Βούδας Πότε Κούδας), να ανάψουν αναπτήρες με τη Ρωγμή του Χρόνου, να χορέψουν σε δημοτικούς χορούς με το Αχ Ελλάδα Σ Αγαπώ, να γλεντήσουν με το Ζήλεια Μου και να μαγκέψουν με τις Νταλίκες. Κι όταν έρθει στο κέφι, ρίχνει κι ένα ριζίτικο, για τους φίλους, έτσι μοναδικά όπως μπορεί ο ίδιος, ως Κρητικός.

Για όσους πάνε, καλή διασκέδαση. Για τους υπόλοιπους, να περιμένουν την έκδοση του νέου βιβλίου του από τον Ιανό. Περιλαμβάνει όλους τους στίχους που έχει γράψει. Θα δίνουν μαζί κι ένα καροτσάκι, να το κουβαλάς. Γιατί ο Μανώλης έχει γράψει κι αν έχει γράψει. Μερικές φορές πιστεύω ότι όλα τα τραγούδια είναι στίχοι δικοί του, ή του Πυθαγόρα, ή του Παπαδόπουλου, ή του Γκάτσου.

ΥΓ. Δεν έχω αναλάβει διαφήμιση. Κι επειδή με το Μανώλη δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος, πάρτε πρώτα ένα τηλέφωνο, μήπως κάνω λάθος στην ημερομηνία.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Στα ροκ συγκροτήματα που αναφέρεις ταυτιζόμαστε απολύτων, αν και με άλλη σειρά ( Pink Floyd θεοί!)
Όσο για τον Ρασούλη, η αλήθεια είναι πως μόνο περιστασιακά τον έχω ακούσει - και ποτέ ζωντανά. Θα προσπαθήσω τώρα.
Καλή χρονιά.
Ο χρήστης iris είπε…
Δεν κατάλαβα. Τι σε εμποδίζει να ακούς και Pink floyd και Ρασούλη; Μήπως τα τραγούδια τους δεν έχουν το ίδιο μαγικό συστατικό; Το πραγματικό ταλέντο ! Το ανικανοποίητο μεράκι ! Το στίχο που σπάει πέτρινες καρδιές, που μερώνει τα άγρια και αγριέυει τα ήμερα ! Τι πιο ροκ από το να τραγουδάς "στον όγδοο μήνα της είναι η ελπίδα μου / σχέδον το βρέφος γύρω περπατεί καθώς εσύ βουλιάζεις" 1;

Με έπιασε μία μικρή έξαρση αλλά συγχωρέστε με, το παθαίνω καπου κάπου (πολύ συχνά δηλαδή) όταν μιλάω για τις αγάπες μου ! :)
Ο χρήστης ΠΡΕΖΑ TV είπε…
Μια παρασταση που αξιζει κανεις να παει...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ