Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΚΟΚ της Καπελίας


Πρωί. Πρωί για μένα, δηλαδή, γιατί για τους άλλους, ήταν μεσημεράκι. Οδηγούσα. Πίσω από το τιμόνι, στους δρόμους της πόλης.
Πρώτη, δευτέρα, νεκρά, πρώτη, νεκρά, πρώτη, δευτέρα, τρίτη, όχι τρίτη, νεκρά, πρώτη, νεκρά. Φρένο. Πρώτη, δευτέρα, νεκρά, πρώτη, νεκρά, πρώτη, δευτέρα, νεκρά. Φρένο.
Σε τέτοιες οδικές συνθήκες δοκιμάζονται οι υποψήφιοι οδηγοί, παίρνουν το δίπλωμα και ξεχύνονται στους δρόμους να μάθουν να οδηγούν.
Κι εκεί τον συνάντησα. Ο ιδιοκτήτης του δρόμου. Οδηγούσε ακριβώς στη μέση. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Και δεν οδηγούσε κανένα smartάκι, να βλέπουμε και τι γίνεται, εμείς οι πισινοί. Μπετονιέρα οδηγούσε! Μπετονιέρα, πρωινιάτικα, στους δρόμους μιας πόλης πολύ κοντά στο έμφραγμα.
Θα μου πείτε, τώρα: Κι αυτοί που θέλουν να ρίξουν μπετά στο σπίτι τους, ρε φίλε, πώς θα εξυπηρετηθούν, αν όχι με μπετονιέρα;
Αυτό σκέφτηκα κι εγώ κι έκανα υπομονή. Μπήκα πίσω από το Χάρο και προσευχόμουν να στρίψει σε κάποια στιγμή, να γλιτώσω.
Κατά μία διαβολική σύμπτωση, σε τέτοιες περιπτώσεις, το ογκώδες όχημα το οποίο θέλεις να αποφύγεις, έχει την ίδια αφετηρία και τον ίδιο προορισμό με ΄σένα. Έτσι, από κοντά κι αγαπημένοι, εκείνος μπροστά κι εγώ πίσω, φθάσαμε στη Βενιζέλου... Όταν, δε, άναψε φλας δεξιά για Τσιμισκή, μου ήρθε ν΄ ανοίξω σαμπάνιες.
Αλλά κάποιος εκεί πάνω, μου την είχε φυλαγμένη. Γιατί μόλις γλίτωσα από τη Μπετονιέρα (τη γράφω επίτηδες με κεφαλαίο, για να έχει όγκο η λέξη, όπως και το όχημα) έπεσα σε γέρο με καβουράκι.
Η συγκεκριμένη συνομοταξία οδηγών έχει τους δικούς της κανόνες και ακολουθεί δικό της κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Παρατηρήστε το! Όλοι οι οδηγοί κάποιας ηλικίας, που φορούν καπέλο την ώρα που οδηγούν (λες και κρυώνουν επειδή τους χάλασε το αερόθερμο, ή φοβούνται πως η ηλιακή ακτινοβολία θα διαπεράσει τον ουρανό του αυτοκινήτου και θα τους προκαλέσει, αρχικά, εγκαύματα και, στη συνέχεια, καρκίνο του δέρματος, οδηγούν με τον ίδιο, ακριβώς, τρόπο, λες και έχουν έρθει από μία μυστηριώδη χώρα, την Καπελία.
Αρ. 1: Στην Καπελία, τα φλας είναι άχρηστα. Όποιος θέλει να στρίψει, απλά στρίβει! Ο πίσω μαντεύει την πρόθεση του μπροστά και τον αποφεύγει (εξάλλου ο πίσω έχει, πάντα, άδικο).
Αρ. 2: Στην Καπελία, ο εξερχόμενος κυκλικής πλατείας έχει προτεραιρότητα, αρκεί να φορά καπέλο μέσα στο αυτοκίνητο. Επίσης και ο εισερχόμενος κυκλικής πλατείας έχει προτεραιότητα, αρκεί -και πάλι- να φορά καπέλο. Λες και το καβουράκι ή το τζόκεϊ έχουν μια μαγική δύναμη και δίνουν την ιδιότητα στον οδηγό του οχήματος να μπει και να βγει από την πλατεία όποτε θέλει, όπως θέλει και χωρίς να πάθει το παραμικρό.
Αρ. 3: Στην Καπελία, οι καθρέπτες είναι παντελώς άχρηστοι! Μου έχει τύχει ν' ανέβω από Βόλο Μακρυνίτσα, με υπήκοο Καπελίας μπροστά καθ΄ όλη τη διαδρομή, ο οποίος είχε διπλωμένους ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ, λες και ήταν παρκαρισμένος κι όχι σε κίνηση σε δρόμο που θυμίζει αλλεπάλληλα οκτάρια!
Αρ. 4: Στην Καπελία, η κόρνα είναι προγραμματισμένη να ηχεί ανά πέντε δευτερόλεπτα. Κάθε πέντε δευτερόλεπτα ακούς: Μπιπ μπιπ! Δις. Βλέπεις το φανάρι σου, είναι κόκκινο. Ακούς τον ήχο, στρέφεις το βλέμμα ξανά στο φανάρι, το ξαναβλέπεις κόκκινο. Ακούς ξανά τον ήχο, γυρνάς πίσω και ο υπήκοος Καπελίας σου δείχνει το πράσινο, πλέον, φανάρι σου.
Αρ. 5: Στην Καπελία, το ανώτατο όριο ταχύτηας είναι τα 20 χιλιόμετρα. Και μέσα στην πόλη κι έξω από την πόλη. Εκεί, σταθερά. Λες και όλα τα οχήματα έχουν σύστημα κρούιζιν, ρυθμισμένο στα 20.
Αρ. 6: Στην Καπελία, οδηγείς ΠΑΝΤΑ, στην αριστερή λωρίδα. Ασχέτως με την ταχύτητά σου (η οποία, σύμφωνα με το προηγούμενο άρθρο του ΚΟΚ Καπελίας, είναι τα 20 χιλιόμετρα).
Αρ. 7: Στην Καπελία, τα αυτοκίνητα έχουν καλή ηχομόνωση. Όσο και να κορνάρεις τον υπήκοο Καπελίας, που κινείται με 20 στην αριστερή λωρίδα, εκείνος συνεχίζει απαθής το δρόμο του.
Αρ. 8: Στην Καπελία, τα φώτα των αυτοκινήτων ανάβουν μόνον σε έκτακτη ανάγκη. Με συννεφιά, δε χρειάζονται φώτα. Με βροχή, δε χρειάζονται φώτα. Σε δρόμους φωτισμένους, δε χρειάζονται φώτα. Φαίνεται ότι η ΔΕΗ είναι ακριβή στην Καπελία.
Αρ. 9: Στην Καπελία, καταλαμβάνεις τη μεσαία λωρίδα σε δρόμους πολλαπλής κίνησης, άσχετα αν δεν θες να πας ίσια, αλλά να στρίψεις δεξιά ή αριστερά. Επίσης, καταλαμβάνεις τη δεξιά λωρίδα όταν θες να πας ίσια ή αριστερά και την αριστερή, όταν θες να πας ίσια ή δεξιά. Το Άρθρο αυτό, σε συνδυασμό με το άρθρο 7, παράγει εκπληκτικά αποτελέσματα.
Αρ. 10: Στην Καπελία, οι ζώνες ασφαλείας αποτελούν διακοσμητικό του εσωτερικού του αυτοκινήτου.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Καταθέτω τον ειδικό ΚΟΚ της Καπελίας, ως δεκάλογο. Δεκτά σχόλια και προσθήκες.

Σχόλια

Ο χρήστης marl(t) είπε…
για την Καπελία δεν ξέρω. Ξέρω να σου πω για τον ΚΟΚ του Μαλακιστάν:
1. οδηγείς πάντα στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας και ανάβεις τα φώτα σε σινιάλο στον μπροστινό σου που πάει με 160 παρόλο που το όριο είναι 110, αλλά για σένα τα 160 είναι ταχύτητα χελώνας. Αν δε πατήσει τα γκάζια να φτάσει τα 320 χμλ/ώρα κολλάς από πίσω του και κορνάρεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Στο τέλος τον προσπερνάς από δεξιά κι αφού έχεις σπάσει τα νεύρα σε όλους ξεχνιέσαι στο πράσινο φανάρι.
2. μόλις βλέπεις φλας από αυτοκίνητο της διπλανής λωρίδας που κάνει πως τολμάει να πάει στη δική σου πατάς τέρμα τα γκάζια και δεν τον αφήνεις να μπει εκτός κι αν θέλει να σε έχει χαλκομανία πίσω του. Ειδικά αν έχεις αντιληφθεί πως θέλει να στρίψει στον επόμενο δρόμο και γι' αυτό αλλάζει λωρίδα βάζεις τα δυνατά σου να χάσει τη στροφή του και να κάνει αναγκαστικά το γύρο του τετραγώνου (ή της πόλης αν είναι στο κέντρο κι έχει όλο μονοδρόμους)
3. όταν κάποιος μπροστά σου σταματάει στο φανάρι ακριβώς τη στιγμή που από πορτοκαλί γίνεται κόκκινο και δεν τρέχει σαν κάθε λογικός οδηγός να περάσει την ώρα που ξεκινάνε οι άλλοι από τη γωνία και να γίνει καραμπόλα τον μουντζώνεις και τον βρίζεις
4. ενώ αριστερά και δεξιά οι λωρίδες είναι άδειες εσύ επιμένεις από την αριστερή να πας στη μεσαία, μετά στη δεξιά, να κάνεις προσπέραση από δεξιά και να ξαναβρεθείς στη μεσαία και τελικά να κάνεις σφήνα στον άδειο δρόμο πάλι στην αριστερή. Πάντα χωρίς φλας. Τι πιο φυσιολογικό;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Στην Καπελία, αλλά και στο Μαλακιστάν, τα φώτα ομίχλης τα ανάβουν ξαστεριά με πανσέληνο και τα σβήνουν μεσ' στο σύννεφο.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Για Καπελία και Μαλακιστάν δεν ξέρω, αλλά στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης οι ντελίκες προτιμούν τη μεσαία λωρίδα κυκλοφορίας και όλα τα Ι.Χ. την αριστερή. Αν δεν υπάρχει αυτοκίνητο σχολής οδηγών στη δεξιά είναι (εγγυημένα) η ασφαλέστερη και γρηγορότερη λωρίδα κυκλοφορίας.
Επίσης, στην ΑΛεξάνδρου Σβώλου και στην Ερμού καθώς και στην Εθνικής Αμύνης το διπλοπαρκάρισμα εκατέρωθεν του δρόμου δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ. ΚΑΙ: ΠΟΤΕ κανείς δεν αφήνει ελεύθερη διασταύρωση σε μποτιλιάρισμα. Αφού φράκαρε ένας δρόμος, ας φρακάρουν όλοι.

Αυτά
Ο χρήστης AVRA είπε…
απαιχτο το ποστ!! να προσθεσω επισης οτι
<< οταν καποιος προσπαθει να βγει στην Συγγρου καθετα (για τους Θεσσαλονικιους οπου Συγγρου τεραστια λεωφορος ταχειας κυκλοφοριας με 5 λωριδες κυκλοφοριας)και να μπει κατευθειαν στην τερμα αριστερη λωριδα και οταν επιτελους τα ψιλοκαταφερνει και εχει πλαγιασει το αυτοκινητο που βρισκεται στη διπλανη λωριδα ,
ερχεταιο απο πισω ,φουριοζος , διχως να εχει πατησει διολου το φρενο του για να περασει αναμεσα τους , αυτοι που ανηκουν? Καπελια, Μαλακισταν ή κατι αλλο? >>

Οι δυο περιπτωσεις που ανεφερα παραπανω ,πηγαν να μας σκοτωσουν χθες βραδυ...!
Ο χρήστης iris είπε…
δυστυχώς χρειάζονται μερικά πολλά χρονάκια για να ποτικογραφηθούμε κι εμείς στους καταλόγους της Καπελίας ούτως ώστε να ιχύουν και για μας οι ίδιοι κανόνες.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maroulitaaa

lol
Ιδέα για μελλοντικό ποστ

@ ημίαιμος

Κι έχουν αναμένους τους προβολείς ομίχλης όταν πάνε για καφέ ή ποτό στα μπαράκια της Περαίας

@ november

Αυτό για τη διασταύρωση μου σπάει τα νεύρα καθημερινά! Αφού δεν έχει πού να πας Χριστιανέ μου, τι επιμένεις;

@ avra

Και στα δύο! Και στα δύο!

@ iris

χε χε χε
Ο χρήστης Кроткая είπε…
κάτι θέλετε να πείτε για μένα; εγώ δεν φοράω καπέλο όταν οδηγώ!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Ουχί αγαπητή. ΟΥδεμίαν νύξιν δια την οδηγικήν σας ικανότηταν. Μετά της πρώτης ευκαιρίας θα αναρτήσω φωτογραφίαν τινάν, εις την οποίαν ημπορείτε να αποκομίσετε ιδέας δια ταχύτερην στάθμευσιν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ