Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Boutarious phaenomenon


Η Θεσσαλονίκη έχει δήμαρχο. Τον παλιό. Η εκλογή έχει, πλέον, κριθεί, την ώρα που ποστάρω. Τα έξιτ πολ έχουν δώσει νικητή από το λεπτό που έκλεισαν οι κάλπες.
Στο εκλογικό κέντρο του Παπαγεωργόπουλου πανηγυρίζουν. Στο εκλογικό κέντρο της Αράπογλου, ερημιά. Δεν έχει πατήσει κανείς, από νωρίς. Λες και περίμεναν την ήττα.
Το φαινόμενο Μπουτάρης έβλεπε την αναμέτρηση από το σπίτι του. Μας άφησε, όπως είπε, να φάμε σκατά. Στην συνέντευξη της Παρασκευής, δήλωσε: "Με τον Παπαγεωργόπουλο ξέρουμε τι σκατά θα φάμε. Με την Αράπογλου δεν ξέρουμε τι σκατά θα φάμε. Πάντως, θα φάμε σκατά".
Ο (υποτίθεται) νέος σταρ της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ιδιαίτερα άνετος. Φορά σκουλαρίκι, κουρεύεται αλά μιλιτέρ, δε φοράει γραβάτα, είναι αθυρόστομος. Κερδίζει, λένε, με αυτό το ίματζ. Δεν ξέρω τι σκατά κερδίζει ο Μπουτάρης, μιλώντας με αυτόν τον τρόπο. Ξέρω ότι η Θεσσαλονίκη δε χρειάζεται άλλο ένα φαινόμενο Βούγια. Αρκετά. Θα έχουμε μπροστά μας τέσσερα χρόνια και -αν παραμείνει στο δημοτικό συμβούλιο και στην ίδια παράταξη- θα τον κρίνουμε από όσα θα λέει και, πολύ περισσότερο, όσα θα κάνει.
Προς το παρόν, το μόνο σίγουρο είναι ότι τάσσεται κατά της υποθαλάσσιας και υπέρ του τραμ. Όσοι προσπάθησαν να κινηθούν, χθες βράδυ, από τα δυτικά προς τα ανατολικά και τούμπαλιν, με κλειστή την Τσιμισκή, σίγουρα το εκτίμησαν αυτό.

Σχόλια

Ο χρήστης Alexandra είπε…
τελικά, τί είναι καλό;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ alexandra

Η αξιοπιστία. Να ξέρεις τι να περιμένεις. Μην ξεχνάς ότι οι μεγαλύτερες καταστροφές έγιναν στο όνομα των καλύτερων προθέσεων.
Ο χρήστης iris είπε…
Πάντως όποιος κι αν έβγαινε το ίδιο αποτέλεσμα πιστέυω ότι θα υπήρχε. Όσο η νοοτροπία του κόσμου που ψηφίζει παραμένει η ίδια γιατί να αλλάξουν τακτική οι δημάρχοι και λοιποί πολιτικοί του;
Το τελικό πόρισμα της Κυριακής ήταν πως "έχουμε αυτόν που μας αξίζει για δήμαρχο".

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ