Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Διαμαρτύρομαι!


Στα τέτοια σας, θα μου πείτε. Τι σας νοιάζει εσάς, αν διαμαρτύρομαι εγώ. Αλλά τι άλλο να κάνω; Πώς να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου, για όσα προβλήθηκαν, βράδυ της Τρίτης, από τη μεγκάλη συχνότητα του μεγκάλου καναλιού στην εκπομπή του μεγκάλου δημοσιογράφου;
Ο Παύλος Τσίμας, λοιπόν, τον οποίο είχα συμπαθήσει σφόδρα όταν συνεντευξιάστηκε με τον Στιγκ, για τα αγγλικά του, την αμεσότητα των ερωτήσεών του και τον τρόπο που κατηύθυνε την κουβέντα, με απογοήτευσε πλήρως. Με έβγαλε από τα ρούχα μου (και, ομολογώ, ότι το θέαμα δεν είναι καθόλου ευχάριστο).
Γιατί; Μα παρουσίασε μια Θεσσαλονίκη που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ! Πρώτοι εμείς, οι Θεσσαλονικείς, γκρινιάζουμε για την πόλη μας. Πρώτοι εμείς κάνουμε λόγο για "φραπεδούπολη του χαβαλέ". Αλλά από αυτό, ως το να παρουσιάζεται η Θεσσαλονίκη ως η πόλη του Ψωμιάδη, του Παπαγεωργόπουλου, της Αράπογλου, του Σαχίνη, του Κουράκη, των Ρωσοπόντιων και του Δ. Σαββόπουλου, απέχουμε παρασάγκας.
Όχι, κύριοι. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι η ερωτική πόλη των υποψήφιων δημάρχων, των νομαρχών, των Ρωσοπόντιων. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, των χιλιάδων εργατών, των χιλιάδων υπαλλήλων, των χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, των χιλιάδων οικονομικών μεταναστών. Μέσα σ αυτούς κινούνται οι υποψήφιοι, κάποιοι από αυτούς είναι κι αυτοί. Σε καμία περίπτωση δεν την εκπροσωπούν. Κι ας εκλέγονται -πάλι- από χιλιάδες.
Η Θεσσαλονίκη είναι η αδικημένη πόλη. Αυτή που ζει 2.300 χρόνια τώρα στη σκιά πότε της Αθήνας και πότε της Κωνσταντινούπολης. Που της έδωσαν, για να της χρυσώσουν το χάπι, τον τίτλο συμβασιλεύουσα, τον οποίο, αργότερα, μετέτρεψαν σε συμπρωτεύουσα. Που έχει μόνον αστικά λεωφορεία, για 1,5 εκατομμύριο κατοίκους (μαζί με τα προάστια). Που έχει ένα αεροδρόμιο πνιγμένο στην ομίχλη, στα ανατολικά. Που παραγκωνίστηκε από την κεντρική εξουσία, με αποτέλεσμα να γυρίσει κι αυτή τα νώτα της, σε όλους αυτούς που την αποκαλούν "ερωτική πόλη". Λες και χτίστηκε για να ξεχαρμανιάζουν οι ανέραστοι.
Και, πάνω από όλα, η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη του Διονύση Σαββόπουλου. Του βαλκάνιου μπίτνικ, που την παράτησε στην πιο δημιουργική του ηλικία, για να εγκατασταθεί στις μπουάτ της Πλάκας. Ούτε γέρος -πια- δεν γύρισε να την κοιτάξει κι έχτισε το σπιτάκι του στο Πήλιο, για να περάσει εκεί, ήσυχα, τις μέρες του. Ας είναι καλά.
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη όλων αυτών που την προτίμησαν. Την επέλεξαν. Διάλεξαν να ζήσουν εδώ, να παλέψουν, να δημιουργήσουν στα στενά της Άνω Πόλης και στις αυλές στο Τσινάρι. Να αντικρύζουν το ηλιοβασίλεμα από την Περαία, το Κτήμα του Καραγκιόζη και τα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα. Να κάνουν τη βόλτα τους στην παλιά παραλία και να πίνουν τον καφέ τους στον Τότη, στο Οβάλ, στη Νέα Κρήνη και το Σέιχ Σου. Να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στη Μαρτίου, στη Δελφών, στην Ξηροκρήνη και τον Εύοσμο. Να ψάχνουν το μεροκάματο στο Σταθμό, στη Μοναστηρίου, στις Συκιές και στην Τριανδρία. Να μαθαίνουν γράμματα στο Αριστοτέλειο και στο Μακεδονίας. Να χτυπιούνται στα τσιμέντα της Τούμπας και του Χαριλάου. Να ελπίζουν στην Καλαμαριά, στην Καμπτσίδα και στους Χορτατζήδες. Να ερωτεύονται πίσω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη σκιά του Λευκού Πύργου και στον γαμιστρώνα της περιφερειακής, μέσα σε ιδρωμένα αυτοκίνητα, με θέα τα φώτα της πόλης.
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Νίκου Γκάλη -που παράτησε τις συνοικίες του Νιου Τζέρσεϊ, γύρισε την πλάτη στα δολάρια του σπαγκέτι σιρκουί και κατέληξε στο Παλέ με το πράσινο πλαστικό δάπεδο. Του Μανώλη Ρασούλη -που παράτησε τον Ψηλορείτη, γύρισε την πλάτη στις δισκογραφικές της Αθήνας και κατέληξε να τραγουδά πρώτα στο Πλατό και ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ στη Βάρδια. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Ανδρέα Βουτσινά -που άφησε το Χόλιγουντ, γύρισε την πλάτη στα θέατρα της λεωφόρου Αλεξάνδρας και ήρθε να δημιουργήσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και να αφήσει το ίχνος του στα ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του Γιώργου Κούδα -που λίγο έλειψε να χωρίσει την Ελλάδα στα δύο. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του δάσκαλου Κριαρά, του Λομέλ, του... του... του... Ων ουκ έστιν αριθμός. Τι να λέμε τώρα...
Στη Θεσσαλονίκη συνυπάρχουν όλοι. Ο Λαμπράκης κι ο Γκοτζαμάνης. Ο Μανωλεδάκης κι ο Άνθιμος. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης κι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Αυτή, ρε, είναι η Θεσσαλονίκη!!!!!!!!!

Σχόλια

Ο χρήστης NinaC είπε…
Ωραία μας τα είπατε, Διαστήματα!

Πειράζει, όμως, που εγώ στη Θεσσαλονίκη ερωτεύομαι???

:p
Ο χρήστης NinaC είπε…
Και μη μου βρίζετε το Νιόνιο, παρακαλώ, του έχω μιαν αδυναμία παιδιόθεν και του παρέχω ασυλία σε ό,τι πει και ό,τι κάνει!
Ο χρήστης Κωστής Γκορτζής είπε…
diastimata, Συνυπογράφω κραυγάζοντας ΝΑΙ, ΝΑΙ, το κείμενό σου και του Νιόνιου συμπεριλαμβανομένου γιατί εγώ δεν του παρέχω ασυλία... :)
Ο χρήστης marl(t) είπε…
diastimata, εγώ θα διαφωνήσω. Όχι με αυτά που είπες για τη Θεσσαλονίκη αλλά για το πώς παρουσιάστηκε από την εκπομπή. Νομίζω πως παρασύρθηκες από την αγάπη σου για την πόλη που ζεις και ήσουν προκατειλημένος. Ίσα ίσα αυτό ακριβώς ήταν το κουκούτσι. Πως η Θεσσαλονίκη δεν είναι η φραππεδούπολη που όλοι νομίζουν πως είναι. Κι αν είναι δεν έχει να κάνει με τη Θεσσαλονίκη αποκλειστικά αλλά με την Ελλάδα εν γένει. Η κουλτούρα του φραππέ είναι η ίδια σε όλη την Ελλάδα, δεν καταλαβαίνω γιατί "παινευόμαστε" πως έχουμε το trademark. Και ούτε είναι η πόλη του Ψωμιάδη και του Άνθιμου. Αν πρόσεξες έγινε αναφορά στο ζήτημα του πώς εκλέχθηκαν κάποιοι. Και με ποιά ανταλλάγματα. Και επίσης γιατί ενώ έχει καταγγελθεί δεν έγινε ζήτημα. Δεν ξέρω τι περίμενες να δεις κιόλας. Τον Κούδα και το Γκάλη; Μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα αυτά που είχε να πει ο Σαββόπουλος για την πόλη παρόλο που δε ζει εδώ πια. Και υπόψιν πως εγώ δεν του δίνω καμία ασυλία. Και νομίζω πως μπορείς πιο αντικειμενικά να μιλήσεις για κάτι όταν το βλέπεις χωρίς το συναισθηματισμό της καθημερινής τριβής, του να υπερασπιστείς αυτό που είσαι δηλαδή. Η εκπομπή εξάλλου δεν ήταν πολιτιστικό αφιέρωμα στην πόλη. Ήταν μια έρευνα σχετική με πολιτικές επιλογές. Και χτύπησε πολλά καμπανάκια. Για όλη τη χώρα όχι μόνο για μας. Συγγνώμη αν καταχράστηκα το χώρο σου. :)))
Ο χρήστης Кроткая είπε…
και του Διαστήματα, βεβαίως!
και του Ημίαιμου, επίσης!

και ναι, μη μου βρίζεις κι εμένα το Σαββόπουλο και τα πάρω! Κι εγώ του έχω αδυναμία και τον συγχωρώ γαι τις -ομολογουμένως πολλές- μαλακίες που έχιε κάνει!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
α, κι εμένα μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη (έτσι ακριβώς, μου αρέσει, δεν λέω την αγαπάω: αγαπάω την Αθήνα γιατί αυτή είναι η πολη μου), κι αν ποτέ επιστρέψω στην ελλάδα, θα ήθελα πολύ να ζήσω εκεί.

αλλά, παρακαλώ όλους του Θεσσαλονικείς, φτάνει πια μ'αυτή την κόντρα πρωτεύουσας - συμπρωτεύουσας! προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
στ' αλήθεια δε μπορώ να καταλάβω γιατί παθιάζεσαι.
Στην τελική ας έχουν όποια γνώμη επιθυμούν.
Κι ας αφήσουν εμας, τους κατοίκους της να θέλουμε περισσότερα, ως γνήσιοι - ως πιστεύουν - κομπλεξικοί.
Πάμε Οβάλ αύριο για χαλαρο καφέ; Κερνάω κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό σουφλέ σοκολάτα.

Νοέμβριος
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ compotition doll
Φυσικά και δεν πειράζει που ερωτεύεσαι στη Θεσσαλονίκη. Όπως μπορείς να ερωτευθείς και στα Τρίκαλα, στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν έχει η θεσσαλονίκη το trade mark του έρωτα και δεν είναι ανάγκη να το ακούμε και να το ξανακούμε. Ας ερωτευθούν όπου θέλουν κι όσες φορές θέλουν. Ας πάψουν να αποκαλούν την πόλη ερωτική, μόνον. Όσο για τον Νιόνιο, είναι αντικείμενο μελλοντικού ποστ.

@ imiaimos
Από τότε που ανταλλάσαμε απόψεις για τους δημοτικούς άρχοντες ήμουν σίγουρος ότι θα τα βρίσκαμε. Για το Σαββόπουλο, είπαμε: μελλοντικό ποστ.
;-)

@ maroulitaaa
Μπορεί η πρόθεσή του να ήταν αυτή ακριβώς. Με όποιον,όμως και αν μίλησα για την εκπομπή, αυτό μου απάντησε: δεν είμαστε έτσι. Και φυσικά δεν είμαι αντικειμενικός. Γιατί, πιστεύω ακράδαντα, αντικειμενικότητα ΔΕΝ υπάρχει. Με άλλο μάτι βλέπω εγώ την πόλη (επειδή ζω σε αυτήν), με άλλη ο κάτοικος των δυτικών συνοικιών της(γιατί υποφέρει από αυτήν), με άλλη ο ημίαιμος που δεν θέλει αεροδρόμιο στα ανατολικά, με άλλη ο κάτοικος στη Σίνδο, που δεν θέλει αεροδρόμιο στα δυτικά και πάει λέγοντας. Κρίνουμε και μεταφέρουμε-μεταδίδουμε κάτι που ζήσαμε, μέσα από τις δικές μας γνώσεις και εμπειρίες, άρα διαφορετικά από τον άλλον. Η καραμέλα της αντικειμενικότητας είναι δημοσιογραφική εφεύρεση για να μην κατηγορούνται για υποκειμενικότητα -όπως θα έπρεπε, αφού κι αυτοί είναι άνθρωποι, με ιδέες και βιώματα. Όσο για το Σαββόπουλο, είπαμε: σε επόμενο ποστ.

@ krotkaya
Ορθώς ομιλήσατε, αγαπητή (αν και καθήμενη, όπως φαντάζομαι). Αγαπάτε τας Αθήνας και συμπαθείτε την Θεσσαλονίκην. Όσον αφορά την διαμάχην, καθώς ούτη έχει τας ρίζας της εις το απώτερο παρελθόν, ας την αφήσομεν όπως αποβιώσει ησύχως. Ας τείνει, όμως, την χείραν της η πρωτεύουσα, δι αυτόν. Δια τον τροβαδούρον Διονύσιον Σαββόπουλον, ακολουθεί έτερον ηλεκτρονικόν σημείωμα.

@ november
Αφού ξέρεις ότι συγχίζομαι, ανάβω στις 7 και σβήνω στις 7 και 10. Είμαι μέσα για το σουφλέ κι ας κάνω (αιωνίως) δίαιτα. Μην πεις κουβέντα στη Μαρία, όμως... Α! Να θυμάσαι... Ζω για τον Νοέμβριο
Ο χρήστης Alexandra είπε…
Η πόλη σου είναι από τις μαγευτικότερες της Ελλάδας... και κάθε φορά που έρχομαι την ερωτεύομαι περισσότερο... τίποτα άλλο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ