Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το φαινόμενο Μπουτάρη


Δεν είχα καμία, απολύτως, όρεξη, να ασχοληθώ με τις εκλογές. Από μια επιθυμία να ξεδώσω την Κυριακή των εκλογών, κρέμασα ένα ποστάκι (μαύρη η ώρα). Κάποια από τα σχόλια, με αναγκάζουν να γράψω, εδώ, δυο πράγματα, για το "φαινόμενο Μπουτάρη".
Όπως και να το κάνουμε, ο Μπουτάρης, είναι φαινόμενο. Αδέσμευτος υποψήφιος, σε έναν δήμο-κάστρο της Δεξιάς, πήρε ποσοστό που τον έφερε στο δημοτικό συμβούλιο με αξιώσεις.
Αυτή είναι η ροζ εικόνα του Κυριακάτικου αποτελέσματος. Επειδή, όμως, ο κόσμος μας δεν είναι όμορφος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος, μια ροζ εικόνα μπορεί να γίνει κόκκινη -σαν αίμα, ή σαν παντιέρα του ΚΚΕ- γκρίζα -όπως οι υποτιθέμενες ζώνες στο Αιγαίο- ή και μαύρες -όπως η ναζιστική σβάστικα.
Ας καταγράψουμε κάποια γεγονότα:
1992. Η τότε διοίκηση (του δήμου) Κοσμόπουλου έχει να αντιμετωπίσει το κυκλοφοριακό. Εν μέσω ΠΑΣΟΚ, ψάχνει άμεση λύση σ ένα μεγάλο πρόβλημα, στο οποίο η δεξιά παρένθεση (λέγε με Μητσοτάκη) δεν πρόκαμε να παρέμβει -ή, απλά, το αγνοοόυσε. Συγκοινωνιολόγοι από το εξωτερικό προτείνουν προέκταση της παλιάς παραλίας, με πεζοδρόμηση του υπάρχοντος δρόμου, δημιουργία λεωφόρου έξι (συνολικά) λωρίδων και διαμόρφωση πάρκου δίπλα στη θάλασσα. Ο Γιάννης Μπουτάρης αντιτίθεται, δημιουργεί κίνηση πολιτών και, μαζί με άλλους, αναγκάζει τον Κοσμόπουλο να πάρει πίσω την πρόταση. Τραγική σύμπτωση: οι περισσότεροι από τους αντιδρώντες ζουν σε πολυκατοικίες της παλιάς παραλίας. Μπαγιάτηδες Θεσσαλονικείς, πνευματικοί άνθρωποι, αλλά και άνθρωποι με επιρροή, βάζουν τέρμα σε ένα σχέδιο το οποίο από τον τοπικό τύπο (της Βελλίδου) έχει χαρακτηριστεί έκτρωμα.
2002. Ο Γιάννης Μπουτάρης συμπράτει με τον Αγάπιο Σαχίνη (επιλογή του ΚΚΕ για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης). Σε ομιλία του, στην κομματική βάση, δηλώνει "τιμημένος" από την επιλογή κι έχει μόνον λόγια αγάπης, για τον Αγάπιο. Παραδέχεται ότι είναι "γεννημένος στην πλουτοκρατία", αλλά θέλει "την ενδυνάμωση του ΚΚΕ".
2004. Ο Γιάννης Μπουτάρης αποχωρεί από την ομάδα Σαχίνη, μετά από διαφωνία για το θέμα των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτών (ΣΔΙΤ) για τα μεγάλα έργα. Ο Σαχίνης επιμένει στην κομματική άποψη. Ο Μπουτάρης βλέπει πιο ανοικτά την υπόθεση.
2005. Ο Γιάννης Μπουτάρης συναντάται με τον κομματικό του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη, Κριθαρίδη. Το ΠΑΣΟΚ, που δοκίμασε το "φαινόμενο Βούγια", προσβλέπει σε ένα νέο, άφθαρτο φαινόμενο για τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Οι πρώτες συζητήσεις είναι θετικές.
2006. Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι θέλουν κομματικό υποψήφιο. Αντιδρούν στην πολιτική "φαινομένων". Ο Γιάννης Μπουτάρης τσατίζεται κι αποφασίζει να διεκδικήσει την ψήφο των Θεσσαλονικέων μόνος του. Στο πλευρό του τάσσονται πικραμένοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ. Στους λόγους του καταφέρεται και εναντίον του νυν δημάρχου και εναντίον της υποψηφιότητας Αράπογλου και εναντίον του πρώην συντρόφου, Αγάπιου Σαχίνη.
15 Οκτωβρίου 2005. Ο Γιάννης Μπουτάρης βγαίνει τρίτος στις εκλογές για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης.
16 Οκτωβρίου 2006. Ο Γιάννης Μπουτάρης δηλώνει: "Ο σκοπός, που ήταν να πέσει ο Παπαγεωργόπουλος, δεν επιτεύχθηκε ακόμη".
17 Οκτωβρίου 2006. Ο Γιάννης Μπουτάρης συμμετέχει σε εκδήλωση ομάδας πολιτών (στο πολυτελές ξενοδοχείο Μακεδονία Παλάς) κατά της δημιουργίας υποθαλάσσιας αρτηρίας στη Θεσσαλονίκη. Η πορεία στο χρόνο τελειώνει, όπως ακριβώς άρχισε.
Τώρα, μεγάλα παιδιά είστε, ψηφίζετε κι όλας. Τροφή για σκέψη και για ψάξιμο έδωσα.

Σχόλια

Ο χρήστης Stelios Frang είπε…
Εγώ, αν και δεν έχω πολιτική σχέση με τη Θεσ/νίκη, μαθαίνω από φίλους ότι ο Μπουτάρης είναι επιλογή του Βενιζέλου. Ο χοντρός ήθελε, για ευνόητους λόγους, να στραπατσάρει την επιλογή του Γιώργου, την κ. Χρύσα, η οποία φαινόταν ότι δεν μπορεί να περπατήσει. Τελικά, πράγματι περιορίστηκε στον πυρήνα των κομματικών ψήφων.

Αν είναι έτσι οι συνθήκες, ούτε φαινόμενο είναι ο Μπουτάρης, ούτε και σηματοδοτεί κάτι καινούργιου (και λόγω της ηλικίας του βεβαίως). Επειδή κατά τα φαινόμενα θα εκλεγεί ο Παπαγεωργόπουλος -ένα 8% χρειάζεται επιπλέον, ενώ η Αράπογλου πάνω από 20%- θα δούμε με ενδιαφέρον ποια παράπονα θα διατυπωθούν από Δευτέρας για τις κομματικές στηρίξεις στο ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε ήδη για την περίπτωσή της η Β. Πατ. και ποιος θα μαχαιρώσει ποιον - κομματικά εννοείται.
Ο χρήστης marl(t) είπε…
δε θέλω να υπερασπιστώ το Μπουτάρη αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αναφέρεσαι στην αστική καταγωγή και πραγματικότητά του. Είναι τόσο κακό να είναι κανείς αστός; Και μάλιστα με αριστερόστροφες τάσεις; Νομίζω πως σε εποχές - σαν αυτή που ζούμε - που κυριαρχούν οι νεόπλουτοι μπουρτζόβλαχοι και νεότευκτοι δεξιοί (γιατί αλλου τύπου δεξιός είναι ο Έβερτ κι άλλου τύπου ο Πανίκας, έτσι;)η περίπτωση Μπουτάρη είναι όντως φαινόμενο. Σίγουρα είναι παράδοξο την πλέον προοδευτική ματιά να εκπροσωπεί ο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υποψήφιους για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Αλλά και πάλι προτιμώ έναν άνθρωπο με παρελθόν και παρόν από ένα κλωσόπουλο lifestyle κρυφοκομμουνιστή (βλέπε Τσίπρα) που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Άσε που δε θα ταύτιζα το Μπουτάρη με το κεφάλαιο. Αν ο Κυρ-Γιάννης εκπροσωπεί το κεφάλαιο τότε ο γαμπρός του Βενιζέλου (ο Μπακατσέλος) τι εκπροσωπεί; Ακόμα κι έτσι προτιμώ έναν χορτασμένο αστό με πολιτικές φιλοδοξίες παρά έναν λιγούρη εξουσιολάγνο...Ήταν που δε θα υποστήριζα το Μπουτάρη...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ s.frang

Δεν ήθελα να γράψω τέτοιες λεπτομέρειες προεκλογικά. Συ είπας. Αλλά να επισημάνω ότι οι φίλοι σου καλά σε πληροφόρησαν.

@ maroulitaaa

Κανένα κακό δεν υπάρχει στο να είσαι αστός. Από τους αστούς γεννήθηκε και ο κομμουνισμός, εξάλλου.Απλά το "αστός με αριστερόστροφες τάσεις" μου θυμίζει το "ολίγον έγκυος". Όσο για το αν ο Μπουτάρης είναι χορτασμένος από πολιτικές φιλοδοξίες, δεν το νομίζω. Πού, αλήθεια, χόρτασε την πείνα αυτή; Στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου για δύο χρόνια;
Ίσως να κάνω και λάθος. Δεν μπορώ, όμως, να πεισθώ για την ανιδιοτέλεια του οποιουδήποτε.
Ο χρήστης marl(t) είπε…
χορτασμένος από χρήμα εννοούσα όχι από οφίκκια. Από δαύτα καθώς φαίνεται δε χορταίνει ποτέ κανείς...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maroulitaaa

Η σημερινή του δήλωση, με προβληματίζει ακόμη περισσότερο. τι είναι, τελικά; Ο γραφικ΄ς της πολιτικής, ή ο πολιτικός της γραφικότητας; Σε λίγο ποστ.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maroulitaaa

Η σημερινή του δήλωση, με προβληματίζει ακόμη περισσότερο. τι είναι, τελικά; Ο γραφικ΄ς της πολιτικής, ή ο πολιτικός της γραφικότητας; Σε λίγο ποστ.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Πρώτη φορά διαβάζω ετούτη τη σελίδα. Ενδιαφέρουσα. Βρίσκομαι εκτός Ελλάδος και κάπου διάβασα σήμερα ότι ο Μπουτάρης μίλησε χτες με "υβριστίκο τρόπο" (http://www.naftemporiki.gr/news/static/06/10/21/1254931.htm)
Σαν τι είπε δηλαδή ο άνθρωπος;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Άντε, ρίξε και το άλλο ποστ να σχολιάσουμε "σφαιρικά"!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
είπε: "Ξέρουμε τι σκατά είναι ο Παπαγεωργόπουλος. Η Αράπογλου δεν ξέρουμε τι σκατά είναι. Πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση, μιλάμε για σκατά". Και μετά κάλεσε όσους τον ψήσισαν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Νοέμβριος
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μάλιστα. Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Ήρθε κι έδεσε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ