Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νίκησαν όλοι


Πολλή δουλειά σήμερα. Το ΄χει η μέρα. Είχα το χρόνο, πάντως, να μπω σε κάποια μπλογκ και ν αφήσω το κάτωθι ποστ στο Blog του Ν. Δήμου. Αντιγράφω:
Απείχα.
Ο τόπος που ψηφίζω απέχει μόλις 70 χιλιόμετρα από τον τόπο που ζω. Ο δρόμος που τους συνδέει είναι σχετικά άνετος, ίσιος, χωρίς στροφές και μπερδέματα.
Όμως απείχα. Συνειδητά. Σηκώθηκα πρωί, ήπια καφέ, έκανα μπάνιο, ετοιμάστηκα και πήγα στη δουλειά(λόγω επαγγέλματος αυτήν την ημέρα δουλεύω).
Η σημερινή αποχή ήταν πολιτική πράξη. Προσωπικά θεωρώ αδιανόητα:
1. Να ζω σε ένα μέρος και να αποφασίζω την πολιτική τύχη άλλου.
2. Να υποχρεούμαι από το νόμο να ασκήσω το εκλογικό μου "δικαίωμα".
3. Να τρέχω για να ψηφίσω (έστω και μακριά) υποψηφίους που δε με εμπνέουν.
Όσο για την αποχή που έφθασε (σε κάποια τμήματα εδώ στη Θεσσαλονίκη ακόμη και το 50%), όσο κι αν σας φανεί περίεργο, προσμετρήστε και δυο παράγοντες που, ίσως, δεν τους σκεφτήκατε:
1. Τους απογοητευμένους ΠΑΟΚτσήδες, που βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα να κινδυνεύει να παίζει στην Δ Εθνική -λόγω χρεών προς το δημόσιο- και επί μέρες καλούσαν, μέσω αθλητικών ραδιοφώνων, τους ομοϊδεάτες τους, να ψηφίσουν μικρά κόμματα.
2. Τους εξοργισμένους Αρειανούς (οπαδούς του Άρη, για να μην μπερδευόμαστε) που είδαν, τις τελευταίες ημέρες, το δήμο Θεσσαλονίκης να στολίζει την πόλη με ΠΑΟΚτσήδικες σημαίες, για να γιορτασθούν τα 80 χρόνια του ΠΑΟΚ κι έκαναν ακόμη και διαδήλωση διαμαρτυρίας.
Λέτε;
Προσθέτω, τώρα, τα εξής:
Πιστεύω ότι στη Θεσσαλονίκη μέτρησαν τα δυο τελευταία σημεία. Μέτρησε η φθορά του Παπαγεωργόπουλου (είναι 8 χρόνια δήμαρχος). Μέτρησε ο Τσιμισκάκιας Μπουτάρης. Αστός είναι κι αυτός, πολλοί που βαρέθηκαν να ψηφίζουν φτερωτό γιατρό, αποφάσισαν να τη ρίξουν στον Τζόνι Γουόκερ (είδατε τη διαφήμισή του;) Μέτρησε και η ξινίλα της Χρύσας Αράπογλου (κάποιος στο γραφείο της έδωσε το παρατσούκλι Ματζίκα Ντε Σπελ). Όλα αυτά μαζί, έφεραν το αποψινό θρίλερ.

Για τη νομαρχία, μέτρησε ο Πανίκας. Ο Ψωμιάδης, με το να βρίσκεται παντού και πουθενά και να αγκαλιάζει τους πάντες χωρίς να βγάζει φλύκταινες, έχει αποκτήσει το δικό του κοινό. Ως και ο Μανώλης Ρασούλης, πρωί πρωί στο Μέγκα, είχε μόνον καλά λόγια να πει. Όσο γι αυτούς που τον χαρακτηρίζουν φασίστα, απλά δεν τον έχουν γνωρίσει. Φασίστας δεν είναι ο Ψωμιάδης. Σίγουρα, όμως, είναι επικίνδυνος. Κι ο Άβερελ είναι επικίνδυνος.
Είδα και την τηλεοπτική εικόνα από τον Πειραιά. Ο Φασούλας, ο Σημίτης, ο Γιαννάκης και , λίγο μετά, ο Γιωργάκης. Τζο, Τζακ, Άβερελ (τον τέταρτο δεν τον θυμάμαι) Ντάλτον. Τραγωδία. Δυο άνθωποι που έγιναν πλούσιοι στη Θεσσαλονίκη (Φασούλας και Γιαννάκης) πανηγύριζαν στο μισητό λιμάνι του Πειραιά.
Για την Αθήνα, έχω μόνον καλά λόγια να πω. Κακλαμάνης και Σκανδαλίδης, δίδαξαν πολιτικό πολιτισμό. Μετρημένοι, απέφυγαν τις ακρότητες.
Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν γιατί πανηγύριζε η Φώφη. Τέτοιο τσαλάκωμα, ούτε ο ατσαλάκωστος Βασίλης δεν το έφαγε. Ο Ντινόπουλος την κέρδισε κατά κράτος (δείτε τα ποσοστά του 2002).
Τέλος, για την υπερνομαρχία Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης, η προσωπική επιλογή του Γ. Παπανδρέου δεν τα κατάφερε. Τι θα πει: "Η Καραχασάν κέρδιζε μία στις 3 ψήφους"; Ο αντίπαλός της ξαναβγήκε άνετα. Ούτε φθορά γνώρισε, ούτε τίποτα.

Σχόλια

Ο χρήστης Alkyoni είπε…
το είπα το λέω το γραψα...
δεν γλυτώνει με τίποτε η Θεσ/κη απ το δίδυμο Ψωμιάδη-Αβραμόπουλου
και κάτι μου λέει το δίδυμο Ψωμιάδη - Μάτζικα θα ναι ακόμη χειρότερο
καλημέρα
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ alkyoni

Μιλάμε για τον απόλυτο σκοταδισμό. Καλύτερα Παπαγεωργόπουλος... Κι αυτό το λέω γιατί ξέρω πράγματα από μέσα.
Ο χρήστης Charlie Alexandra είπε…
diastimata, me exeis kanei eksalli.

Μέτρησε ο Τσιμισκάκιας Μπουτάρης. Αστός είναι κι αυτός, πολλοί που βαρέθηκαν να ψηφίζουν φτερωτό γιατρό, αποφάσισαν να τη ρίξουν στον Τζόνι Γουόκερ (είδατε τη διαφήμισή του;)

ti komplexiko comment einai tora afto? ti se peirazei pou einai tsimiskakias? diladi einai ntropi na eisai apo to kendro tis thessalonikis? pos tha sou fainotan na pei enas kentraios "a, aftos einai eptalofitis" (analogia kolonaki xaidari gia tous athinezous)
meta les einai astos. kai i thessaloniki ti einai ta teleftaia 2.500 xronia? asti den einai? se antithesi me tin athina pou prin to 20 aiona k tin esoteriki metanastefsi egine astiko kendro, i thessaloniki den exei iparksei pote xorio.
kai telos re file, ki ekei me lioneis, sxoliazeis ti diafimistiki afisa, gamo ti mousiki mas paidia kai ti pegi zina mou gamo. mia leksi tha sou po, kai kses esi, epaggelmatias einai, tha to breis: Beatles.
se filo
an kai akoma eksalli
mouts

ps gia to sxolio stin alkyoni, de tha po kouvenda. giati ksereis oti ki ego ksero ta pragmata apo mesa.
Ο χρήστης NinaC είπε…
"στο μισητό λιμάνι του Πειραιά"

Δεν μ' αγαπάς, δηλαδή????

:p
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ charlie

Το Τσιμισκάκιας δεν είναι υποτιμητικό. Είναι προσδιοριστικό. Το ίδιο και το Ατσάλάκωτος, για τον Παπαγεωργόπουλο. Προσδιορίζει, όμως, τον μικρόκοσμο στον οποίο κινείται. Θα αναγκαστώ να κρεμάσω σχετικό ποστ, για λεπτομέρειες, αν και θέλω να το αποφύγω, λόγω του ότι έχουμε ξανά εκλογές την Κυριακή.
ΤΟ αστός, είναι επίσης προσδιοριστικό. Κι εγώ αστός είμαι και ο όρος δεν χρησιμοποιείται με τον τρόπο τον οποίο τον χρησιμοποιούν ορισμένες ομάδες αριστεριστών ή αναρχικών.
Όσο για το Beatles, το ΄πιασα το υπονοούμενο. Η αφίσα του κυρ-Γιάννη να περπατά, δε μου άρεσε από στυλιστικής απόψεως. Μου θυμίζει την ασώματο κεφαλή. Τεράστια πόδια, μικρό σώμα, βάδισμα στο άπειρο λευκό. Με απώθησε ως ιδέα -προτιμώ την κοντινή του, στις ομπρέλες της παραλίας.
Τέλος, επειδή κι εσύ τα ξέρεις από μέσα κι εγώ τα ξέρω από μέσα, ας μην γράψουμε τίποτα για το θέμα, επειδή θα μας κατηγορούν ότι φτιάχνουμε κλίμα -και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Για την εξαλοσύνη, φάρμακο δεν έχω. Στο κάτω-κάτω της γραφής, καλό πράμα είναι η εκτόνωση -καιπάλι φίλοι θα μαστε.

Ανταποδίδω το φιλί (είμαι και χμουχμουδιάρης και μ αρέσει).

@ compotition doll

Ωραίο το λιμάνι, αν και δεν έχω καλές αναμνήσεις. Συνήθως είμαι στημμένος επί ώρες, στην ακτή Μιαούλη, περιμένοντας το καράβι για κάποιο νησί του Αιγαίου. Επίσης, εν έτει 1979 έχω φάει το κυνηγητό της ζωής μου από έξαλλλλους οπαδούς του Ολυμπιακού, όταν, αφιονισμένοι από τα τέσσερα τεμάχια εντός του Εθνικού (τότε) Σταδίου Καραϊσκάκη, έψαχναν κεφάλια να ξε-σπάσουν τα απωθημένα τους.
Μισητό, λοιπόν, μόνον όσον αφορά την ερυθρόλευκη χρήση του. Κατά τα άλλα, μια χαρά λιμάνι είναι -κι έχει και φανταστικές ψαροταβέρνες, αλλά και ωραίους ανθρώπους.
Ο χρήστης Salah ad-Din είπε…
Πάντως Γουίλιαμ είναι ο άλλος Ντάλτον ;)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ