Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλό βόλι!


Ήρθε η ώρα. Τις ταυτότητες στην τσέπη κι εμπρός μαρς, για τα εκλογικά κέντρα. Σκεφτείτε κι αποφασίστε. Μην ξεχνάτε, ότι και οι λαοί κάνουν λάθη. Αλλά φροντίστε να μην κάνετε. Εμείς, οι αλάθητοι, δε φταίμε σε τίποτα, να φάμε στη μάπα την επιλογή σας. Γι αυτό και η ευχή. Και, για όσους δεν το γνωρίζουν, μεταφέρω από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ώστε να καταλάβετε πώς ξεκίνησε η ιστορία με αυτή την ευχή: Την εποχή του Τρικούπη, στα εκλογικά τμήματα στήνονταν τόσες κάλπες, όσοι και οι υποψήφιοι. Ο ψηφοφόρος έμπαινε στο εκλογικό τμήμα, κρατώντας άσπρα και μαύρα σφαιρίδια. Οι κάλπες ήταν από λευκοσίδηρο, είχαν μία οπή και χωρίζονταν στα δύο. ΑΠό τη μία πλευρά έγραφαν ΝΑΙ, με άσπρα γράμματα και ΟΧΙ, από την άλλη, με μαύρα. Ο ψηφοφόρος στεκόταν μπροστά στην κάλπη, πίσω από την οποία βρισκόταν εκπρόσωπος του υποψηφίου, στον οποίο "ανήκε" η κάλπη. Ο εκπρόσωπος φώναζε το όνομα του υποψηφίου και ο ψηφοφόρος έβαζε το χέρι του στην οπή και πετούσε, μαύρο ή άσπρο σφαιρίδιο (μαύρο για όχι και άσπρο για ναι). Από τη διαδικασία αυτή βγήκαν οι εκφράσεις "θα τον μαυρίσω" και "καλό βόλι" (τα σφαιρίδια θύμιζαν βόλια του παλιού καιρού). Οι ταγμένοι σε έναν υποψήφιο (τα κοματόσκυλα του καιρού) δάγκωναν το βόλι, για να αναγνωρίσει ο υποψήφιος την ψήφο. Από αυτό βγήκε η έκφραση "θα το ρίξω δαγκωτό". Άντε, σειρά σας τώρα.

Σχόλια

Ο χρήστης marl(t) είπε…
βλέπω έχουμε πνευματική επικοινωνία γιατί μόλις ανέβασα σχετικό post>
Ο χρήστης Alexandra είπε…
εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορούμε να ελπίζουμε...

καλή μέρα!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Eσείς ξέρετε ποιον πρέπει να μαυρίσετε εκεί στο Βορρά, έτσι;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maroulitaaa

Μια ψιλοανάλυση ήδη στα σχόλια του ποστ σου. Μπορεί να φαίνεται επιφανειακή αλλά, πίστεψέ με, δεν είναι έτσι. Οι Θεσσαλονικείς έτσι σκέφτονται("Ποιοί είναι αυτοί οι πουθενάδες";).

@ alexandra

Η ελπίδα, άλλωστε, πεθαίνει πάντα τελευταία. Dum spiro spero

@ krotkaya
Αγαπητή,
βεβαίως και γνωρίζουμε ποίους θα καταδικάσομεν δια της ψήφου μας. Όλους εκείνους ήτινες επί έτη ήταν απόντες και ενεφανίσθησαν εις την πόλιν τους τελευταίους τρεις μήνες. Πάντως την κυρίαν εκ του χωρίου Αδάμ, δεν της δίδομεν ούτε κοχλιάριον ύδατος.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ποια κυρία υπονοείτε; λείπω ξέρετε κι εχω χασει επεισοδια!

κατα τα αλλα καλο βολι σημερα. εγω δεν ψηφιζω, μπου χου χου!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Αγαπητή,
οι αλλοδαποί ήτινες ζήτησαν την ψήφο μας, εφανερώθησαν την Κυριακήν. Δεν είχον δικαίωμα ούτε τον εαυτόν τους να ψηφίσουν, καθόσον είχαν απωλέσει τα δικαιώματά τους εις άλλον δήμον.
Η μεν κ. Αράπογλου εψήφισε εις την Καλαμαριάν, ο δε κ. Καρατζαφέρης δεν κατάφερε να ψηφίση διότι απείχε άνω των 200 χιλιομέτρων εκ της πόλεώς του (Αθήνας).

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ