Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σε μια κουταλιά νερό


Επνίγημεν… Εν κοχλιαρίω γλυκού, πλήρους ύδατος. Η φθινοπωρινή βροχή μας βούλιαξε στη λάσπη, στα νερά των χειμάρρων, στην αδιαφορία των υπευθύνων, στο όψιμο ενδιαφέρον των νυν ανευθύνων, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι ως πριν τρία χρόνια.
Κι έπειτα, ήρθαν οι κάμερες. Στήθηκαν τα μικρόφωνα μπροστά από τις γιαγιάδες στο Σταυρό και στο Στανό και διεκδίκησαν οι τσεμπεροφορούσες ηλικιωμένες τα δικά τους δέκα λεπτά δημοσιότητας –κι ας μην έχουν ούτε καν ακούσει ποτέ, για τον Άντι Γουόρχολ.
Μας πήρε το ποτάμι,
μας πήρε ο ποταμός.
Μας έκλεισε το σπίτι
ο κακός μας ο καιρός.
Μα είναι δυνατόν; Η φίλτατη Krotkaya, εκ Βρυξελλών ορμώμενη, φαντάζομαι ότι διαβάζει αυτές τις γραμμές και γελάει. Στην επίπεδη και μικρή χώρα όπου μένει, βρέχει 250 από τις 365 μέρες του χρόνου. Και όμως, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες τα αυτοκίνητα χάνονται κάτω από τα θολά νερά χειμάρρων, είναι ελάχιστες.
Άσε, δε, όταν πρόκειται να παίξουν Μπριζ-Βρυξέλλες, το ντέρμπι της αγωνιστικής κι έχουν ανοίξει οι καταρράκτες του ουρανού. Μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο οι ΕΙΔΙΚΟΙ, με ΕΙΔΙΚΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ και τον στραγγίζουν, για να γίνει το παιχνίδι. Τι έγινε στο Ελλαδιστάν; Λίμνη ο αγωνιστικός χώρος. Οι ειδικοί ήταν ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ, οι οποίες, σε στιλ Ρένας Βλαχοπούλου, μάζευαν τα νερά ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΟΥΠΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΤΡΕΣ (μετά ρακών και σαρώθρων, φίλτατη Krotkaya, δια να μην λησμονούμεν την καθομιλουμένην), λες και κάνανε παρκέ στο σαλόνι του αφεντικού του γηπέδου κ. Σωκράτη (όχι του παλαιού Σωκράτη, αλλά του παλιο-Σωκράτη). Πού είναι τα ειδικά μηχανήματα, οέο;
Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Πολύ σωστά αγαπητοί: το κράτος! Πρώτα το κράτος του ΠΑΣΟΚ, που επί 20 συναπτά έτη δεν έκανε το παραμικρό κι έπειτα το κράτος της Νέας Δημοκρατίας, που μέσα σε τρία χρόνια, δεν έκανε όσα ξέχασε να κάνει το ΠΑΣΟΚ. Εμείς οι ίδιοι, που μπαζώνουμε ρέματα για να κτίσουμε σπίτια, που πετάμε σκουπίδια στα αποχετευτικά φρεάτια γιατί βαριόμαστε να τα πετάξουμε εκεί που πρέπει, που γελάμε όταν ακούμε τη λέξη «ανακύκλωση», είμαστε τα θύματα.
Φυσικά το κράτος έπρεπε να έχει πράξει το καθήκον του. Αλλά κι εμείς, έπρεπε να βάλουμε ένα χεράκι. Όταν ξυρίζαμε τα δένδρα, για να βάλουμε γκαζόν –λες και ζούμε στην Αγγλία ή στα Χάιλαντς της Σκοτίας- έπρεπε να το σκεφτούμε πως το άμοιρο το χορταράκι δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει, με τις ρίζες του, την ορμή των νερών.
Να τι βγαίνει από το ρεπορτάζ: «Σύμφωνα με τον διευθυντή του Εργαστηρίου Διευθέτησης Oρεινών Υδάτων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθηγητή Π. Στεφανίδη, στις περιοχές Ασπροβάλτας και Βρασνών όπου συντελέστηκαν καταστροφές από τις πλημμύρες έχουν γίνει επεμβάσεις σε ρέματα, όπως μπαζώματα, αυθαίρετοι οικισμοί, ακατάλληλα τεχνητά έργα στα πεδινά».
Ε, ρε –βρεγμένη- σανίδα που μας χρειάζεται…

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Tελικά ήταν μια κουταλιά ή πολλή βροχή που γράφει ο άλλος? Συντονιστείτε βρε παιδιά να ξέρουμε κι εμείς που είμαστε μακριά, αν έβρεξε τελικά :-Ρ
Ο χρήστης marl(t) είπε…
φταίνε αυτοί που πάνε και χτίζουν το σπίτι τους (φτωχικό ή μη) πάνω στο ρέμα ή αυτοί που τους αφήνουν γιατί:
α. πήραν το φακελάκι τους στην πολεοδομία και το βούλωσαν
β. τους έταξαν πως θα νομιμοποιηθούν για να πάρουν το ψηφαλάκι
γ. τους τάζουν πως θα τους αποζημιώσουν για να πάρουν το προσεχές ψηφαλάκι
Μήπως φταίει ο κακός μας ο καιρός;
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Έχω πεθάνει στο γέλιο, αν και το θέμα δεν είναι για γέλια!

Μικρή διορθωσούλα: στο Βέλγιο βρέχει τις 310 από τις 365 μέρες του χρόνου, και όχι δεν πλημμυρίζουμε. Φέτος το καλοκαίρι όμως που είχε καύσωνα, για 1 μέρα δεν είχαμε νερό! Είμασταν απροετοίμαστοι για τέτοιο καιρό και κορακιάσαμε λιγάκι.
ΟΜΩΣ, επειδή οι βροχές του φθινοπώρου στην Ελλάδα τέινουν να θεσμοθετηθούν, καλό είναι να φτιάξουμε επιτέλους κανένα Ξενοκράτη ή κάτι τέτοιο για να μην ξανα μουλιάσουμε! Θυμάστε την κ. Παπανδρεόυ με τις γαλότσες στον Κηφισσό; Τον κ. Σρέντερ με τις γαλότσες επίσης στη Δρέσδη; (φοριέται πολύ τελικά η γαλότσα!).
Εχω βάσιμε υποψίες πως οι Βέλγοι πήραν το μάθημά τους και δεν θα ξαναδιψάσουμε. Την πρώτη φορά που μα ςσυμβαίνει κάτι δικαιολογούμαστε να είμαστε απροετοίμαστοι. Τη δέκατη όμως όχι.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ anonymous

Για την εποχή, πολύ ήταν το νερό. Η "κουταλιά" απευθύνεται στους υπευθύνους, που έχουν στήσει καβγά για το ποιος ευθύνεται.

@ maroulitaaa

Φυσικά και οι μεν και οι δε. Και αυτοί που τάζουν, αλλά και αυτοί που πιστεύουν όσους τάζουν. Δεν κατάλαβα. Δεν έχουν ευθύνη οι λαοί; Ο Χίτλερ μόνος του ανέβηκε στην εξουσία; Εκλέχθηκε.

@ krotkaya

Αγαπητή,
ο θεσμός των βροχών εις την ελληνικήν επικράτειαν τείνει όπως καθιερωθή. Επί δεκαετίας -πλέον- το ελληνικόν κράτος συλαμβάνεται μετά των εσωβράκων επί των αστραγάλων. Εάν μίαν φοράν βρέξει και δεν πλημμυρίσωμεν, είμεθα ικανοί να διαμαρτυρηθώμεν, διότι δεν τηρούμεν τας παραδόσεις.
ΥΓ. Αγόρασα γαλότσας, νούμερον 46. Θυμίζουν τάφους παιδός μετά του μεγέθους τους.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
με γεια τις γαλότσες λοιπόν!!
Ο χρήστης NinaC είπε…
Είναι που στο Βέλγιο δεν έχουν Ψωμιάδη, αγάπη μου!

:ppp
Ο χρήστης Alexandra είπε…
γιατί όλα είναι τόσο πρόχειρα και 'βρώμικα' συνέχεια;

κουράζομαι...
Ο χρήστης tzo είπε…
Μόνο βρεγμένη; Από αυτές τις χιλιοχρησιμοποιημένες σανίδες που μόλις τις πιάσεις σου καρφώνουν τα λεπτά κομματάκια ξύλο! Με αυτές πρέπει να τις φάμε!
Ο χρήστης Alkyoni είπε…
μια μόνο ψέμματα δυό αφισούλες είδα τη μια δίπλα στη άλλη
τ όνομά του δεν τ άκουσα ανάμεσα στ άλλα τα των δικών μας Παπαγεωργόπουλου-Ψωμιάδη
δεν τον είδα σε κανένα κανάλι...τηλεόρασης
Καθηγητής Ιατρικής στο ΑΠΘ είναι
Λέω φέτος να ψηφίσω αυτόν ...
Όχι πως ψήφιζα ποτέ τους άλλους δυό.
Αλλά τί να λέμε;
Δεν θα γλιτώσει η θεσ/κη έτσι κι αλλιώς απ αυτό το δίδυμο
Καλή σου μέρα
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Ευχαριστώ αγαπητή

@ Composition doll
Έχουν, όμως, Ντιτρού

@ allitnil

Κι εμείς κι οι άλλοι (κι ο Χατζηπετρής)

@alkyoni
Καλό βόλι (όπως λέγανε τη δεκαετία του 50)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ