Κοιτούσε σα χαμένος. Ο δρόμος ήταν μούσκεμα. Πιο μούσκεμα κι από την πλάτη του, όταν –σπάνια πια- έκανε έρωτα με την Αλίκη. Δεν υπήρχε αμφιβολία: Είχε βρέξει!
«Μα, πότε», αναρωτήθηκε;
Και πώς να μην αναρωτηθεί. Χαμπάρι δεν είχε πάρει. Δούλευε απόγευμα σ’ εκείνη την εταιρία κι από τότε έχανε όλα τα απογεύματα σ’ ένα τετράγωνο τρία επί τρία. Εκεί βρισκόταν όταν ξέσπασε –κατακαλόκαιρο- η μπόρα. Εκεί κι όταν σταμάτησε η βροχή.
«Πάλι καλά που πρόλαβα βρεγμένους τους δρόμους», σκέφτηκε. «Να μην πάω στο σπίτι, εκείνη να μου μιλάει για τη βροχή κι εγώ να την κοιτώ σαν εξωγήινη»…
Η αλήθεια είναι ότι, εδώ κι έναν χρόνο, η Κάτια του φαινόταν εξωγήινη. Αυτό σκεφτόταν όπως περπατούσε προς το αυτοκίνητο. Εξωγήινη. Δηλαδή, απόμακρη. Κάτι έτη φωτός μακριά του. Ή, μήπως, ήταν εκείνος κάτι έτη φωτός μακριά της; «Εμ, βέβαια. Αυτά τα πράματα έχουν… διπλές αναγνώσεις», είπε μέσα απ’ τα δόντια του και χαμογέλασε με την εξυπνάδα του.
Είχε φτάσει στο αυτοκίνητο. «Σκατά», φώναξε, όταν το είδε! Μαύρο και γυαλιστερό, με στάλες της βροχής πάνω του, κάτω από το κίτρινο φως του δρόμου, μέσα σε μια λίμνη βροχόνερα…
Περπάτησε από τη μία πόρτα, αυτήν του οδηγού, στην άλλη, του συνοδηγού. «Σκατά», ξαναείπε! Ήταν αδύνατο να μπει μέσα χωρίς να γίνει μούσκεμα.
Άνοιξε τις πόρτες από το τηλεκοντρόλ του συναγερμού. Στεκόταν δυο βήματα μακριά, με τα παπούτσια στο χείλος της… λίμνης. Το σκέφτηκε καλά και το αποφάσισε. «Με μια δρασκελιά μέσα», είπε.
Το αμέσως επόμενο λεπτό, ήταν ξαπλωμένος μέσα στα νερά. Πώς γλίστρησε, πώς προσπάθησε να πιαστεί από τον καθρέπτη, πώς τον έσπασε, πώς βρέθηκε κάτω, να πλατσουρίζει σαν τον μπέμπη τον Αύγουστο, μυστήριο…
Μισή ώρα μετά, μούσκεμα, όπως όταν κάνει έρωτα με την Αλίκη, έφθανε στο σπίτι. Στα γρήγορα παρκάρισε, κλείδωσε, ξεκλείδωσε, μπήκε στο ασανσέρ, βγήκε από το ασανσέρ, άνοιξε την πόρτα, μπήκε στο σαλόνι.
Εκεί στον καναπέ, η Κάτια, η εξωγήινη, είχε καβαλικέψει τον Φάνη. Παρθένο στο ζώδιο κι απόλυτα γήινο τύπο. Φίλο από παλιά.
Κι η πλάτη της ήταν μούσκεμα. Όπως η δική του, όταν κάνει έρωτα με την Αλίκη…
Σχόλια
Πάντως θα μπορούσε να είναι ιστορία πολλών. Χμμ.. ακόμη και δική μου ;-)
:)
Όσο για 'σένα charlie alexandra αν το συνέχιζα, σίγουρα θα γινόταν τραγουδάκι του Κηλαηδόνη, αν και προτιμώ το Ρασούλη