Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

November Rain

Όταν το άκουσα την πρώτη φορά, είπα: "Τραγουδάρα"! Μετά, το ξανάκουσα και μου γεννήθηκε η απορία: "Γιατί να βρέχει το Νοέμβριο"; Ύστερα κατάλαβα. Δε βρέχει το Νοέμβριο. Ο Νοέμβριος είναι ένας βροχερός μήνας.
Κι έχει δίκιο. Αδικήθηκε. Γιατί ο Νοέμβριος είχε όλα τα προσόντα να γίνει ο πρώτος μήνας του έτους. Τι του έλειπε, δηλαδή; Και ζεστές μέρες έχει, για να κάνεις τις βόλτες σου στην παραλία και να πίνεις το ουζάκι σου με θέα το Θερμαϊκό, αλλά και κρύες, να χουχουλιάζεις στο σπίτι, βλέποντας τη βροχή να δέρνει αλύπητα τα τζάμια, δίπλα στο τζάκι και με μπόλικα dvd και βιβλία στο τραπεζάκι του σαλονιού. Όλα τα ΄χει ο Νοέμβριος.
Κι εκείνος, ο Θεός, πήγε κι έκανε πρώτο μήνα τον Ιανουάριο! Αν έχεις το Θεό σου! Τι έχει, δηλαδή, ο Γενάρης; Κρύο. Ψόφο. Χιόνια. Ανθρώπους να αποκλείονται μέσα στα αυτοκίνητά τους και να περνά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να τους χαιρετά από μακριά και να τους πετά κουραμπιέδες.
Θα μου πεις, έχειτη γιορτή του Άι Βασίλη. Σιγά τα λάχανα Βρυξελλών. Γιορτάζει ο προστάτης της Κόκα Κόλας! Κι ο Νοέμβριος έχει τη γιορτή των Αρχαγγέλων. Των φουσκωτών του Θεού, δηλαδή. Αυτών που είναι "πόρτα" στον Παράδεισο. Γιατί μπορεί να κρατά τα κλειδιά (να ΄ναι κλειδοκράτορας) ο Σαν Πιέτρο, όμως, αυτοί που είναι "πόρτα", οπλισμένοι σαν αστακοί, είναι Ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ. Άρα, στις γιορτές είμαστε πάτσι. Να ήταν πρώτος μήνας ο Δεκέμβριος, να πει ο Νοέμβρης "πάσο". Γιατί ο Δεκέμβριος έχει τα Χριστούγεννα. Τα γενέθλια του Τζίσους Κράιστ Σούπερ Σταρ. Όπως και να το κάνουμε, είναι τα γενέθλια του γιου του αφεντικού. Αλλά ο Γενάρης; Από πού κι ως πού;
Αν κι εδώ που τα λέμε κι ο Δεκέμβριος, δεν είναι και καλύτερος. Ας όψετε το βισμα του αφεντικού. Τι, δηλαδή; Επειδή τραγουδάν οι Αλβανοί τα κάλαντα είναι καλύτερος ο Γενάρης;
Έτσι τα ΄βαψε μαύρα ο Νοέμβριος. Και σήμερα, που έχει και Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην ατέλειωτη φραπεδούπολη, μας έριξε μια βροχή που μας πήρε και μας σήκωσε. Άρχισε να βρέχει στις 7 κι έχει πάει μεσάνυχτα και δε λέει να σταματήσει.
Αυτή η αδικία τον μαράζωσε τον Νοέμβριο. Άσε που έχει να ανεβάσει ποστ κάτι χρόνια. Πήγε κι έγραψε δυο τρεις αηδίες (γιατί ο Νοέμβριος είναι trendy μήνας ΚΑΙ blogger), αλλά δεν του ΄βγαινε τίποτα καλύτερο. Κατάπιε το δηλητήριό του. Όμως, πιστέψτε με, είναι μαύρη η καρδούλα του.
Ειδικά αυτές τις μέρες, που κυκλοφορύν τα νέα ημερολόγια, του ΄ρχεται κάτι, σα σκοτοδίνη, σα ζαλούρα, σα να ΄ναι έγκυος (από ποιόν; Απ το κρίνο;). Βλέπει και ξαναβλέπει, σε όλα τα ημερολόγια, πρώτη φάτσα, πρώτο τραπέζι πίστα, άλφα τράπεζα πίστεως που έλεγαν κι αρχαίοι, εκείνον τον χοντρό, κοντό, με τα χοντρά τα ρούχα, σαν Κούρδο λαθρομετανάστη που πουλάει το περιοδικό του PKK στα φανάρια και του ΄ρχεται να σηκωθεί και να του ρίξει δυο χαστούκια.
Όχι, δεν είναι ρατσιστής ο Νοέμβριος. Πικραμένος μήνας είναι. Πικραμένος, γιατί αδικήθηκε. Αλλά, ρε Νοέμβριε, έτσι είναι η ζωή. Αδικεί. Και, για να κοιμάσαι ήρεμος τα βράδυα, πρέπει να έχεις αυτοέλεγχο.
Του τα ΄λεγα, που λέτε, αυτά, πριν λίγο, γιατί είχα βαρεθεί να βρέχει συνέχεια και να μας μουχλιάζει (έχω και κάτι αθριτικά)... Αλλά ο Νοέμβριος εκεί! Συνέχιζε! "Βρε χρυσέ μου", "βρε καλέ μου", "τι τα θες τι τα γυρεύεις", τίποτα αυτός.
Είναι και παραπονιάρης. Η αλήθεια είναι πως είναι ακόμη πιτσιρίκος. Θέλει το χάδι του. Στοργή και προδέρμ. Ταλκ στο κωλαράκι κι ένα χαδάκι, καθαρή πάνα, σκούπισμα τα ματάκια και φυσιολογικό ορό στη μυτούλα, καθαρό φορμάκι και αγκαλίτσα. Θέλει και το νανούρισμά του, να το ακούει και να χαίρεται, που έχει στην πόλη τα προικιά του, στη Βενετιά τα ρούχα του και τα χρυσαφικά του. Να ακούει που είναι ο καλύτερος.
Είναι; Ε, από τον Γενάρη, μια φορά, είναι καλύτερος.
Εγώ του το ΄πα του Θεού: "Τον αδικείς το Νοέμβριο. Άσε το Γενάρη". Μου είπε, όμως, ότι ο Ιανουάριος "γράφει καλύτερα στο φακό". Πάει, χάλασε κι ο Θεός. Φαίνεται πως, τελευταία, κάνει πολλή παρέα στον Ψινάκη. Άσε που κυκλοφορεί ότι τον πήραν στην κριτική επιτροπή του "Τηλεστάρ Παρουσιάστε"!
Λοιπόν, Νοέμβριε, πάρ' το χαμπάρι: Όλη η ιστορία είναι να ζεις με φίλους, να τρως χωρίς πολλά λιπαρά, να πηγαίνεις για ψάρεμα (αν σ αρέσει), να διαβάζεις κανένα βιβλίο, να βλέπεις καμία ταινία και να δουλεύεις για να ζεις. Όχι να ζεις για να δουλεύεις. Εκτός κι αν έχεις σοβαρές υποχρεώσεις.
Ξέρω, είναι βάσανο να βλέπεις έναν άλλον μήνα, να έχει γίνει πρώτος, επειδή έχει 31 μέρες και μέσον μια πολυεθνική, όπως η Κόκα Κόλα. Ηρέμησε. Εδώ, ο Άγιος, φορούσε πράσινα ρούχα και, για να ταιριάζει με το προϊόν, του τα ΄βαψαν κόκκινα. Ολόκληρος Άι Βασίλης και πήγε με το ρεύμα (σα το Βενιζέλο). Αφέθηκε στα κελεύσματα των καιρών (που θα ΄λεγε κι ο Λιακόπουλος). Αφέσου, για λίγο. Να ΄σαι σίγουρος, θα ΄χεις την ευκαιρία σου. Εξάλλου, σε προστατεύουν δυο Αρχάγγελοι.
Κι επειδή ξέρω ότι σ αρέσει, δυνατά τα ηχεία, χαμήλωσε το φως και απόλαυσε:


Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Από τις ωραιότερες μπαλάντες.
Εμείς ξεκινήσαμε συζήτηση για το Πολυτεχνείο,τον συμβολισμό και το μήνυμα του..
Θα χαρούμε να πείς την άποψη σου.
http://skai-anemologio.pblogs.gr/
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κέφια πολλά βλέπω, διαστήματα. Ή μήπως είναι αυτό που λέμε "κάνω τα πικρά γλυκά" ; :?
Όπως και να ΄χει να σε προσέχεις! :)

Κι άμα μπορεί,ς σερβίρισέ μας και ένα καφέ, γιατί ο προηγούμενος καλός μεν αλλά πάγωσε πια! ;)
Ο χρήστης november είπε…
Αχ, βρε Διαστηματάκι...

(με συγκίνησες και, ξέρεις πόσο εύκολα τα μπήγω τελευταία).
Ο χρήστης Кроткая είπε…
γιατί, τι έχουν τα λαχανάκια βρυξελλών παρακαλώ;
Ο χρήστης maya είπε…
τώρα τι? να συμπαθήσω των νοέμβριο? το τι αγώνα κάνω να μην παραδώσω τα όπλα στο τίποτα του νοεμβρίου...κι έρχεσαι και λες, τάχει όλα...

guns n'roses απίθανοι. βέβαια με δυνάτα τα ηχεία. για τον νοέμβριο...έλα, πες κι άλλα, μπας και χαλαρώσω.
...
μπα...τίποτα δεν γίνεται. παραμένω βαμμένη καλοκαιρινή.

πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχ
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
Μ αρέσει ο Νοέμβριος. Δεν έχει τη σάχλα του δήθεν εορταστικού δεκέμβριου ( σου χω πει πως δεν μ αρέσουν τα χριστούγεννα;) ενώ είναι αρκετά ατμοσφαιρικός για νύκτες με κρασάκι ακούγοντας αυτή τη τέλεια μπαλάντα!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ anastasia

Πράγματι, από τις ωραιότερες μπαλάντες. Στα νειάτα μου , τα λέγαμε μπλουζ. Και μου ΄δωσες ωραία ιδέα για ποστ.

ΥΓ. Πέρασα κι άφησα κι εγώ κάτι, εις μνήμην...

@ Ρενάτα

Μ΄ έπιασες...
Ήταν κείμενο αφιερωμένο...
Ωχ, ο καφές...
Δε βλέπω φως... Θα πρέπει να βρω χρόνο για να γράψω και πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων δε βλέπω άκρη...

@ november

Μουτς στο μουτράκι σου και στο βρεγμένο μαγουλάκι!~

@ Кроткая

Μια μπουκιά το ένα. Με έχεις δει από κοντά; Για ρώτα τη cd που είχε την τιμή! Πού να χορτάσω...

@ maya

Έλα μωρέ... Καλούλης είναι. Πήγαινε Νοέμβριο από το Πήλιο, να δεις όλες τις αποχρώσεις της σκουριάς σε τρία τετραγωνικά δάσους. Θα το εκτιμήσεις -ειδικά εσύ!

@ UrbanTulip

Με βρίσκεις σύμφωνο για τον δήθεν εορταστικό Δεκέμβριο!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ