Η χαμένη τιμή του ελληνικού κινηματογράφου

(συνέχεια από το προηγούμενο...)

Πολλές φορές στο παρελθόν ο ελληνικός κινηματογράφος είχε την ευκαιρία του. Πολλές φορές ο κόσμος τον αγκάλιασε, πίστεψε, γέμισε τις αίθουσες. Αλλά όλο κάτι γινόταν και ο κόσμος έφυγε.
Τελευταία, ο ελληνικός κινηματογράφος δεν κατάφερε να ακολουθήσει τα διεθνή στάνταρ. Κι όχι επειδή δεν είχε σκηνοθέτες με όραμα. Αλλά επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για να γίνουν ταινίες θεαματικές, που, κακά τα ψέματα, είναι της μόδας. Σκεφτείτε ότι, για μια σκηνή λίγων λεπτών, με τα καρυκεύματα να στροβιλίζονται, στην "Πολίτικη Κουζίνα", ή η διέλευση των Μιράζ στις ¨Σειρήνες στο Αιγαίο¨, κοστίζουν κάτι εκατομμύρια ευρώ!
Η πρώτη μου επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο έγινε στην Κομοτηνή. Κινηματογράφος Ποάλα, θερινός (από τη μία) και χειμερινός (από την άλλη πλευρά του δρόμου). Πρώτη ταινία, την οποία θυμάμαι σαν όνειρο, μια με το Σταυρίδη. Μία σκηνή είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου: Ο Σταυρίδης παρακολουθεί έναν τρελό, να μιλάει με ένα μυρμήγκι. "Ό,τι και να κάνεις, θα σε φάει ο σπούργος", λέει ο τρελός. Ο Σταυρίδης πλησιάζει το περβάζι με τα μυρμήγκια, κοιτάζει από ψηλά και, με τη χαρακτηριστική του φωνή, επαναλαμβάνει: "Το ακούς μέρμηγξ; Θα σε φάει ο σπούργος"!
Άγνωστο για ποιο λόγο, ήμουν τεσσάρων χρονών, αλλά αυτή η σκηνή έμεινε αποτυπωμένη στη μνήμη μου.
Η επόμενη επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο, έγινε δύο χρόνια αργότερα. Στη Δαδιά Έβρου. Παραθέριζα σ αυτό το υπέροχο μέρος, δίπλα στην προστατευόμενη, από τη συνθήκη Ραμσάρ, περιοχή, όταν διαπίστωσα ότι, κάθε Σαββατοκύριακο, η πλατεία του χωριού μετατρέπονταν σε... σινεμά! Με έκπληξη είδα ένα στρατιωτικό όχημα (χρειάστηκαν 20 χρόνια για να μάθω ότι λεγόταν "Καναδέζα") να φθάνει στην πλατεία. Τρεις φαντάροι κατέβασαν μία μηχανή προβολής και ξύλινους πάγκους. Έστησαν ένα πανί στον απέναντι τοίχο και, με το που έπεσε το σκοτάδι, άρχισε η προβολή της ταινίας "Της Κακομοίρας".
Κι έπειτα ήρθε η τηλεόραση. Ο ελληνικός κινηματογράφος απέκτησε μέρα: Σάββατο. Ώρα: 9 το βράδυ. Και κανάλι: ΥΕΝΕΔ. Εκεί γνώρισα τον υπέροχο ελληνικό κινηματογράφο και δημιουργούς όπως ο Σακελάριος, ο Δαλιανίδης, ο Λάσκος, ο Τσιφόρος.
Στα 16 μου γνώρισα το Χόλιγουντ. Τα "Σαγόνια του Καρχαρία" και τον "Ε.Τ". Άρχισα να παραμελώ τον ελληνικό κινηματογράφο, ώσπου είδα το "Θίασο". Κατάλαβα ότι υπήρχε κι άλλο σινεμά.
Στριμώχθηκα στην ουρά για να δω Τάσιο. Ξαγρύπνησα για να παρακολουθήσω το "Ναι μεν Αλλά" στην ΕΡΤ. Και έμεινα με το στόμα ανοικτό όταν έπεσαν οι διακόπτες στην ταινία του Αλευρά "Πέφτουν οι Σφαίρες σαν το Χαλάζι κι ο Καλλιτέχνης Αναστενάζει", για την περίφημη σκηνή του θηλασμού. Ο ελληνικός υπαρκτός σοσιαλισμός είχε κάνει το θαύμα του: Πρώτα, διάλεξε μια ταινία στην τύχη. Έπειτα, την πρόβαλε στην τηλεόραση, σε ώρα που, σήμερα, λέμε πράιμ τάιμ. Και τέλος, την έκοψε στη μέση, αφήνοντας την εικόνα μαύρη, κατάμαυρη, πίσσα.
Στο μεταξύ είχα γνωρίσει και τον Νικολαϊδη, με είχε γλυκάνει η "Συμμορία" του, είχα σφυρίξει στο ρυθμό των "Κουρελιών" του. Απογοητεύτηκα με τους "Απέναντι", χασμουρήθηκα με το "Μετέωρο Βήμα του Πελαργού", αλλά του έβγαλα το καπέλο στο "Λιβάδι που Δακρύζει".
Ξαναμπήκα σε μούλτιπλεξ για τις "Σειρήνες στο Αιγαίο". Απλά χαμογέλασα με τις απόπειρες του Καφετζόπουλου και του Λαζόπουλου. Τους κατέταξα μόλις ένα σκαλί πάνω από τους Ρέπα-Παπαθανασίου και το Σέιφ Σεξ τους. Όλοι τους, φυλακισμένοι στη μικρή οθόνη, lcd ή tft, δεν έχει σημασία. Γέλασα με το "Γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο", αλλά μου έδωσε την εντύπωση της τηλεταινίας. Της καλογυρισμένης, έξυπνης τηλεταινίας. Κάτι σαν τις "Μέλισσες τον Αύγουστο".
Δεν κατάφερα να δω, ακόμη, τον "Ελ Γκρέκο". Θα στεναχωρηθώ όταν δω τον Μουστάκα, που δεν είναι, πια, μαζί μας, αλλά θα δώσω άλλη μία ευκαιρία.
Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που άρχισα να βλέπω σινεμά, για το σινεμά. Έχω δει χιλιόμετρα σελιλόιντ να περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Και, πλέον, με φόβο Θεού και γνώση ψυχής, υπογράφω: Η "Θεία από το Σικάγο" είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου!
Αναλυτικά, για την ταινία αυτή -και για τις ελληνικές αγαπημένες μου- σε επόμενο ποστ.