Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Ουφ! Θα σκάσω!
Μ έχει πάρει από κάτω η καθημερινότητα και με πατάει αδίστακτα! Τι να σας τα λέω φίλοι μου αγαπημένοι (που έλεγε κι ο Άλκης Στέας). Από τη μία δουλειά τρέχω στην άλλη -και να ΄χεις και τη CD να διαμαρτύρεται που τη συναντάς μεσάνυχτα και κάτι! Μα είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι)!
Ξυπνάω, που λέτε, στις 8, πλένομαι, ντύνομαι, πηδάω τη Βεράντα και πάω στο σχολείο. Όπου το σχολείο είναι γνωστό ΙΕΚ, στο οποίο εγώ παριστάνω τον καθηγητή. Και λέω παριστάνω, γιατί επί 15 συναπτά έτη, δεν τα πήγαινα και τόσο καλά, με δασκάλους και καθηγητές -με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άρα, πώς να μπω, εγώ, τώρα, στο πετσί του ρόλου.


Το μέλλον

Δε λέω ότι ήμουν άγιος. Δεν υπάρχει, ως γνωστόν, κόσμος Αγγέλων. Διαβολάκι ήμουν, με κερατάκια και ουρά. Τους πείραζα, με ανέχονταν -γιατί το χιούμορ και η μετριοφροσύνη είναι δύο πράγματα που με χαρακτηρίζουν- και περνούσαμε, εγώ καλά κι αυτοί καλύτερα. Όμως, αυτό που συμβαίνει τη σήμερον ημέραν, με τη μαθητιώσσα νεολαία της χώρας μας, ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία.
Μπαίνεις στην αίθουσα. Μιλάνε. Δηλαδή, τι μιλάνε, φωνάζουν. Κραυγάζουν. Ένας στη γωνία μιλάει στο κινητό του. Ο διπλανός του φωνάζει και τραβάει το χέρι με το οποίο ο άλλος κρατάει το κινητό, ουρλιάζοντας:
"Η Σούλα είναι; Δώσ΄την να της μιλήσω ρε μαλ@κ@"!
Ξέχασα να σας πω, ότι οι μαθητές μου είναι όλοι ξαδέλφια! Έχουν το ίδιο επίθετο: Μαλ@κ@ς! Ο Κώστας ο Μαλ@κ@ς, ο Θανάσης ο Μαλ@κ@ς, η Ελένη ο Μαλ@κ@ς...
Επιστροφή στη ζούγκλα του μαυροπίνακα: Στις προτελευταίες θέσεις μία ζωγραφίζει, ένας κοιμάται και ένας άλλος διαβάζει εφημερίδα. Τουλάχιστον αυτοί δεν κάνουν φασαρία. Λίγο πιο μπροστά ένας έχει πιάσει μία από το λαιμό και την κουνάει πέρα δώθε. Εκείνη ουρλιάζει γελώντας. Ένας τρίτος έχει γυρίσει πλάτη στην έδρα και δείχνει στους πιο πίσω τον ανδρισμό του (ευτυχώς, πάνω από τα ρούχα), φωνάζωντας:
"Να, ρε, τι πήρατε την Κυριακή! Να και τι θα πάρετε την άλλη Κυριακή στο Κλεάνθης Βικελίδης"!
Το κακό είναι ότι οι άλλοι είναι πιο πολλοί και απαντούν:
"Να εσένα, ρε μαλ@κ@ (σ.σ. όπα τα ξαδελφάκια!), που θα μας πεις εμάς να! Να στα μούτρα σου, σκουλήκι"!
Ο άλλος ακάθεκτος:
"Ου να μου χαθείτε, Τούρκοι"!
Κι όλοι μαζί σκάνε στα γέλια. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να συλλάβω τόσο λεπτό Αγγλοσαξονικό χιούμορ.
Μια άλλη κάθεται με τα γυαλιά ηλίου στην αίθουσα, σαν το πούλμαν. Η διπλανή της γελά και σπρώχνει, σε στιλ Μενεγάκη, την παραδιπλανή της, η από πίσω της ουρλιάζει στο δικό της κινητό.
Τι κάνει ο καλός καθηγητής; Περιμένει να σταματήσουν τα παιδιά τις φωνές και να προσέξουν ότι έχει, ήδη, μπει στην αίθουσα, να καθίσουν στις θέσεις τους και να αρχίσει η παράδοση.
Δέκα λεπτά αργότερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι θέσεις αυτών που μιλούσαν στα τηλέφωνά τους. Τώρα αυτοί που ούρλιαζαν για το ποδόσφαιρο μιλούν στα κινητά τους και αυτές που μιλούσαν στα κινητά τους μαλώνουν για το Μαρία η Άσχημη.
"Άντε μωρή κότα που θα μου πεις εμένα ότι η Μαρκέλα είναι όμορφη! Σαν ανάποδο γαμώτο είναι"!
"Εσύ είσαι, μωρή, σαν ανάποδο γαμώτο! Η Μαρκέλα μια χαρά γκόμενα είναι! Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι της έφαγε τον γκόμενο το φθισικό"!
Η παιδαγωγική απαιτεί να περιμένεις από τα παιδιά να ησυχάσουν. ΑΥτό κάνω κι εγώ.
Αμ δεν ησυχάζουν! Ένα τέταρτο μετά είμαι μεταξύ του να καλέσω την πυροσβεστική, ή τα ΕΚΑΜ. Αποφασίζω να μιλήσω δυνατά. Έχει περάσει μισή ώρα και οι πρώτοι έχουν αρχίσει να κάθονται στις θέσεις τους. Φαίνεται να κερδίζω τη μάχη. Στα τρία τέταρτα, λίγο πριν το διάλλειμμα, έχω αρχίσει την παράδοση.
Τότε, ο Βασιλάκης (παιδάκι ετών 21, ύψους 2.05 και βάρους 142 κιλών) αποφασίζει να μιμηθεί τους προγόνους του, τους οποίους, με τόση επιτυχία, πλησίασε η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ στο "Γορίλες στην Ομίχλη": Βγάζει τη γλώσσα του πρώτα στη διπλανή του, δείχνοντας τα κομμάτια κουλουριού που δεν είχε καταπιεί ακόμη, μετά στους από πίσω και καταλήγει να ξερνάει τα υπολείμματα σουσαμιού στην κουκούλα του μπουφάν της μπροστινής του.
Και σας ερωτώ: Ποία η θέσις μου; Ποιό παράδειγμα παιδαγωγικής να ακολουθήσω;


Το παρελθόν

Πήγα Λύκειο στην Τούμπα. Οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν καλά τι σημαίνει αυτό. Δεν είμασταν κολλέγιο. Αποφοίτησα το 1981. Άλλα χρόνια. Πέτρινα.
Για να περάσω στο Γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις. Και τότε το Γυμνάσιο ήταν εξατάξιο. Στην πορεία, κόντυνε. Του μείναν οι τρεις τάξεις.
Στην πρώτη χρονιά κάναμε αποχή για να δοθεί ο σκελετός μιας γάτας στον καθηγητή Φυσικής Ιστορίας Γιώργο Σπανό. Κάναμε, επίσης, αποχή, για να μπουν καλοριφέρ στα αποδυτήρια. Και ξανακάναμε αποχή για να πάνε πενταήμερη εκδρομή οι τότε απόφοιτοι του εξατάξιου γυμνασίου.
Στην παρέλαση μαζευόμασταν να πετάξουμε στραγάλια στο Ανατόλια. Και εκείνοι, κάθε μέρα που περνούσαν, με τα λεωφορεία, έξω από το σχολείο μας, πετούσαν αβγά. Την επομένη τους περιμέναμε στα φανάρια, με άλλα αβγά. Κι όταν παίξαμε στον τελικό του μαθητικού πρωταθλήματος μπάσκετ, αντίπαλοι με το 4ο του Φασούλα, η αστυνομία δεν προλάβαινε να μαζεύει. Κατάσχεσε από στιλέτα, ως σιδερογροθιές και σιδηρολοστούς.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή η αγριότητα δεν έμπαινε στις αίθουσες. Δεν ξέρω γιατί. Δεν χρειάστηκε να το ψάξω ποτέ. Και να τώρα που ψάχνω να καταλάβω για ποιον λόγο κάποια παιδιά, που πληρώνουν έναν σκασμό λεφτά για να σπουδάσουν κάτι που, υποτίθεται, τους αρέσει, όχι μόνον δε δίνουν δεκάρα για όσα θα τους πει ένας "καταρτισμένος" στην αίθουσα (αυτό θα το άντεχα, να είστε σίγουροι) αλλά αντιδρούν με τέτοιον τρόπο.
Θέλω να πιστεύω ότι έτυχε. Ότι είναι σύμπτωση που τα κινητά τους χτυπούν, όλα μα όλα, στους ήχους τραγουδιού της Κέλυς Κελεκίδου, ή του Νίνο. Ούτε καν του ΟΤΕγιάννη!