Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο


Ουφ! Θα σκάσω!
Μ έχει πάρει από κάτω η καθημερινότητα και με πατάει αδίστακτα! Τι να σας τα λέω φίλοι μου αγαπημένοι (που έλεγε κι ο Άλκης Στέας). Από τη μία δουλειά τρέχω στην άλλη -και να ΄χεις και τη CD να διαμαρτύρεται που τη συναντάς μεσάνυχτα και κάτι! Μα είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι)!
Ξυπνάω, που λέτε, στις 8, πλένομαι, ντύνομαι, πηδάω τη Βεράντα και πάω στο σχολείο. Όπου το σχολείο είναι γνωστό ΙΕΚ, στο οποίο εγώ παριστάνω τον καθηγητή. Και λέω παριστάνω, γιατί επί 15 συναπτά έτη, δεν τα πήγαινα και τόσο καλά, με δασκάλους και καθηγητές -με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άρα, πώς να μπω, εγώ, τώρα, στο πετσί του ρόλου.


Το μέλλον

Δε λέω ότι ήμουν άγιος. Δεν υπάρχει, ως γνωστόν, κόσμος Αγγέλων. Διαβολάκι ήμουν, με κερατάκια και ουρά. Τους πείραζα, με ανέχονταν -γιατί το χιούμορ και η μετριοφροσύνη είναι δύο πράγματα που με χαρακτηρίζουν- και περνούσαμε, εγώ καλά κι αυτοί καλύτερα. Όμως, αυτό που συμβαίνει τη σήμερον ημέραν, με τη μαθητιώσσα νεολαία της χώρας μας, ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία.
Μπαίνεις στην αίθουσα. Μιλάνε. Δηλαδή, τι μιλάνε, φωνάζουν. Κραυγάζουν. Ένας στη γωνία μιλάει στο κινητό του. Ο διπλανός του φωνάζει και τραβάει το χέρι με το οποίο ο άλλος κρατάει το κινητό, ουρλιάζοντας:
"Η Σούλα είναι; Δώσ΄την να της μιλήσω ρε μαλ@κ@"!
Ξέχασα να σας πω, ότι οι μαθητές μου είναι όλοι ξαδέλφια! Έχουν το ίδιο επίθετο: Μαλ@κ@ς! Ο Κώστας ο Μαλ@κ@ς, ο Θανάσης ο Μαλ@κ@ς, η Ελένη ο Μαλ@κ@ς...
Επιστροφή στη ζούγκλα του μαυροπίνακα: Στις προτελευταίες θέσεις μία ζωγραφίζει, ένας κοιμάται και ένας άλλος διαβάζει εφημερίδα. Τουλάχιστον αυτοί δεν κάνουν φασαρία. Λίγο πιο μπροστά ένας έχει πιάσει μία από το λαιμό και την κουνάει πέρα δώθε. Εκείνη ουρλιάζει γελώντας. Ένας τρίτος έχει γυρίσει πλάτη στην έδρα και δείχνει στους πιο πίσω τον ανδρισμό του (ευτυχώς, πάνω από τα ρούχα), φωνάζωντας:
"Να, ρε, τι πήρατε την Κυριακή! Να και τι θα πάρετε την άλλη Κυριακή στο Κλεάνθης Βικελίδης"!
Το κακό είναι ότι οι άλλοι είναι πιο πολλοί και απαντούν:
"Να εσένα, ρε μαλ@κ@ (σ.σ. όπα τα ξαδελφάκια!), που θα μας πεις εμάς να! Να στα μούτρα σου, σκουλήκι"!
Ο άλλος ακάθεκτος:
"Ου να μου χαθείτε, Τούρκοι"!
Κι όλοι μαζί σκάνε στα γέλια. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να συλλάβω τόσο λεπτό Αγγλοσαξονικό χιούμορ.
Μια άλλη κάθεται με τα γυαλιά ηλίου στην αίθουσα, σαν το πούλμαν. Η διπλανή της γελά και σπρώχνει, σε στιλ Μενεγάκη, την παραδιπλανή της, η από πίσω της ουρλιάζει στο δικό της κινητό.
Τι κάνει ο καλός καθηγητής; Περιμένει να σταματήσουν τα παιδιά τις φωνές και να προσέξουν ότι έχει, ήδη, μπει στην αίθουσα, να καθίσουν στις θέσεις τους και να αρχίσει η παράδοση.
Δέκα λεπτά αργότερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι θέσεις αυτών που μιλούσαν στα τηλέφωνά τους. Τώρα αυτοί που ούρλιαζαν για το ποδόσφαιρο μιλούν στα κινητά τους και αυτές που μιλούσαν στα κινητά τους μαλώνουν για το Μαρία η Άσχημη.
"Άντε μωρή κότα που θα μου πεις εμένα ότι η Μαρκέλα είναι όμορφη! Σαν ανάποδο γαμώτο είναι"!
"Εσύ είσαι, μωρή, σαν ανάποδο γαμώτο! Η Μαρκέλα μια χαρά γκόμενα είναι! Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι της έφαγε τον γκόμενο το φθισικό"!
Η παιδαγωγική απαιτεί να περιμένεις από τα παιδιά να ησυχάσουν. ΑΥτό κάνω κι εγώ.
Αμ δεν ησυχάζουν! Ένα τέταρτο μετά είμαι μεταξύ του να καλέσω την πυροσβεστική, ή τα ΕΚΑΜ. Αποφασίζω να μιλήσω δυνατά. Έχει περάσει μισή ώρα και οι πρώτοι έχουν αρχίσει να κάθονται στις θέσεις τους. Φαίνεται να κερδίζω τη μάχη. Στα τρία τέταρτα, λίγο πριν το διάλλειμμα, έχω αρχίσει την παράδοση.
Τότε, ο Βασιλάκης (παιδάκι ετών 21, ύψους 2.05 και βάρους 142 κιλών) αποφασίζει να μιμηθεί τους προγόνους του, τους οποίους, με τόση επιτυχία, πλησίασε η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ στο "Γορίλες στην Ομίχλη": Βγάζει τη γλώσσα του πρώτα στη διπλανή του, δείχνοντας τα κομμάτια κουλουριού που δεν είχε καταπιεί ακόμη, μετά στους από πίσω και καταλήγει να ξερνάει τα υπολείμματα σουσαμιού στην κουκούλα του μπουφάν της μπροστινής του.
Και σας ερωτώ: Ποία η θέσις μου; Ποιό παράδειγμα παιδαγωγικής να ακολουθήσω;


Το παρελθόν

Πήγα Λύκειο στην Τούμπα. Οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν καλά τι σημαίνει αυτό. Δεν είμασταν κολλέγιο. Αποφοίτησα το 1981. Άλλα χρόνια. Πέτρινα.
Για να περάσω στο Γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις. Και τότε το Γυμνάσιο ήταν εξατάξιο. Στην πορεία, κόντυνε. Του μείναν οι τρεις τάξεις.
Στην πρώτη χρονιά κάναμε αποχή για να δοθεί ο σκελετός μιας γάτας στον καθηγητή Φυσικής Ιστορίας Γιώργο Σπανό. Κάναμε, επίσης, αποχή, για να μπουν καλοριφέρ στα αποδυτήρια. Και ξανακάναμε αποχή για να πάνε πενταήμερη εκδρομή οι τότε απόφοιτοι του εξατάξιου γυμνασίου.
Στην παρέλαση μαζευόμασταν να πετάξουμε στραγάλια στο Ανατόλια. Και εκείνοι, κάθε μέρα που περνούσαν, με τα λεωφορεία, έξω από το σχολείο μας, πετούσαν αβγά. Την επομένη τους περιμέναμε στα φανάρια, με άλλα αβγά. Κι όταν παίξαμε στον τελικό του μαθητικού πρωταθλήματος μπάσκετ, αντίπαλοι με το 4ο του Φασούλα, η αστυνομία δεν προλάβαινε να μαζεύει. Κατάσχεσε από στιλέτα, ως σιδερογροθιές και σιδηρολοστούς.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτή η αγριότητα δεν έμπαινε στις αίθουσες. Δεν ξέρω γιατί. Δεν χρειάστηκε να το ψάξω ποτέ. Και να τώρα που ψάχνω να καταλάβω για ποιον λόγο κάποια παιδιά, που πληρώνουν έναν σκασμό λεφτά για να σπουδάσουν κάτι που, υποτίθεται, τους αρέσει, όχι μόνον δε δίνουν δεκάρα για όσα θα τους πει ένας "καταρτισμένος" στην αίθουσα (αυτό θα το άντεχα, να είστε σίγουροι) αλλά αντιδρούν με τέτοιον τρόπο.
Θέλω να πιστεύω ότι έτυχε. Ότι είναι σύμπτωση που τα κινητά τους χτυπούν, όλα μα όλα, στους ήχους τραγουδιού της Κέλυς Κελεκίδου, ή του Νίνο. Ούτε καν του ΟΤΕγιάννη!

Σχόλια

Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Aλλη γενιά, άλλα ήθη.

Δεν ξέρω Διαστήματα, στη γειτονιά μου την τελευταία δεκαετία έχουν ανοίξει πολλά καφέ κι έτσι παιδιά απ' όλη την Αττική κατακλύζουν το Παγκράτι.

Ειδικά μετά τις δέκα το βράδυ, γίνεται ο χαμός!

Δεν μπορείς ούτε καν να παρκάρεις, γιατί αν είσαι τυχερός, την επομένη, βρίσκεις το αυτοκινητο σου, ψιλοχάλια (εννοείται με μικροκαταστροφες και όχι απλώς ζωγραφισμένο)και όχι χάλια.

Στο λύκειο (που εκεί μόνο έχω άποψη) είναι αρκετά μαζεμένα τα πράγματα.


Γι' αυτό σου λέω: άλλη γενιά, άλλα ήθη.

καλημέρα :)
Ο χρήστης AVRA είπε…
πωπω αυτοι ειναι χειροτεροι και απο τους δικους μου (αποφοιτησα το '93)!!!

αχ βρε παιδι μου με εκανες και γελασα!!!

η πραγματικοτητα ειναι ομως θλιβερη.Τι να σου πω δεν ξερω.Μην καθεσαι ομως με σταυρωμενα μετρα πρεπει να αντιδρασεις ...
Ο χρήστης AVRA είπε…
**σταυρωμενα χερια εννοουσα φυσικα :-P
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ωχ, στα βάσανα μπήκες ε;
Ως συνάδελφος -αν και σε μικρότερη βαθμίδα- μια λύση είναι να σκίσεις τη γάτα απ ΄την αρχή. Δηλαδή ν' αφιερώσεις λίγη ώρα να τους κάνεις καθαρή εξήγηση το τι θες και πώς περιμένεις να συμπεριφερθούν. Θα σε δοκιμάσουν,αλλά άμα δουν πως τα τηρείς θα σε δεχτούν. ;)

Καλά ξεμπερδέματα! :)
Ο χρήστης An-Lu είπε…
Ωχχχχ...πάντως αν είναι απογευματο-βραδυνά τα μαθήματα, μια καλή ιδέα είναι να σβήνεις το φως μπαίνοντας για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου!
Ο χρήστης ONOMATODOSIA είπε…
μου θυμισες τα μαθητικα χρονια

ειναι βαρετο το σχολειο.κατι πρεπει
ν αλλαξει.

παντως μεγαλωνοντας οι μαθητες
σου θα το αναζητησουν...οπως
κανουμε εμεις οι *μεγαλοι* τωρα
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μαζικές λοβοτομές δοκίμασες;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Μαριλενα *
Καλημέρα και σε ΄σένα. Βρε, μπας και γερνάω;

@ AVRA

Τι να κάνεις σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ; Ζήτησα από έναν σπουδαστή να φέρει, από τη γραμματεία, ένα πολύπριζο. Δεν του το έδωσαν και είπαν να πάω να το πάρω... εγώ, επειδή κάποιος από τους άλλους σπουδαστές είχε διαμαρτυρηθεί ότι ο καθηγητής τον έβαλε να κουβαλήσει έναν... μαρκαδόρο για τον ασπροπίνακα!


@ renata

Και να γίνω δάσκαλος -που ποτέ δεν ήμουν; Να βγάζω έξω; Να φωνάζω; Όταν ήμουν μαθητής, όλους αυτούς τους θεωρούσα γραφικούς. Την ίδια στιγμή, όμως, όταν έβλεπα έναν γείτονα στο δρόμο, του έλεγα καλημέρα. Κι ακόμη το κάνω. Αυτά τα παιδιά κρύβονται στους διαδρόμους της σχολής, για να μη δουν κανέναν και αναγκαστούν να του μιλήσουν. Και δεν είναι θέμα σεβασμού, είναι θέμα ανθρώπινης ανάγκης. Ανθρώπινης επαφής.

@ An-Lu

Χα χα χα! Καλό! Ευτυχώς, όμως, είναι μόνον πρωινά, και μόλις 4 ώρες τη βδομάδα με το συγκεκριμένο τμήμα.


@ ONOMATODOSIA

Το ελπίζω...

@ kopoloso

Λες να πιάσει; Θα δοκιμάσω! Έχω τρεις έτοιμους -δεν τους αντέχω άλλο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ