Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Διαστήματας χορεύει τα μπλουζ

Εμ, τι νομίζατε; Ότι μόνον η Κυρία θα Τραγουδάει τα Μπλουζ; Μεγάλο σας λάθος. Ο Διαστήματας τα χόρεψε κι όλας!
Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι: Όταν ήμην νεανίας, προ αμνημονεύτων ετών, ήτις θα ήτο σωφρονέστερον να μην αναφέρομεν επακριβώς την χρονολογίαν (παρατώ και την καθαρεύουσα γιατί εδώ μέσα στα blog είναι κάτι blogers που μου ρίχνουν σε χρόνια και την είχαν μάθει απ έξω κι ανακατωτά), τα μπλουζ δεν είχαν καμία σχέση με… τα μπλουζ. Τα τραγούδια των μαύρων, αυτές τις υπέροχες παραλλαγές των γκόσπελς, τα λέγαμε «νέγρικα». Από εκεί προήλθε κι εκείνος ο κορυφαίος δίσκος του Μάνου Λοΐζου, «Τα Νέγρικα», με τη Μαρία Φαραντούρη, στα οποία, δεύτερη φωνή κάνει ο… Μανώλης Ρασούλης!
Και τα μπλουζ; Τα μπλουζ, κυρίες μου και κύριοι ήταν… οι μπαλάντες. Ο,τιδήποτε σλόου. Αυτά ήταν τα μπλουζ για μας. Υπήρχαν τα σέικ, που χορεύονταν σε… ζωηρό ρυθμό και τα μπλουζ, που έπαιρνες τη ντάμα αγκαλιά και τα περιμέναμε πώς και πώς, για να κατέβουν λίγο πιο κάτω τα χέρια, να πιάσουν μια μέση, να αισθανθούν έναν άλλον άνθρωπο σε απόσταση αναπνοής, να ζεσταθεί ο ένας από το κορμί του άλλου, να νοιώσει η μία καρδιά την άλλη.
Το πρώτο μπλουζ ήταν μεγάλη υπόθεση. Πότε θα το χορέψεις; Με ποιαν; Στήνονταν ολόκληρες κομπίνες, για να έρθεις κοντά με εκείνην που ήθελες, να βρεθείτε την κατάλληλη στιγμή ο ένας δίπλα στον άλλον και να κάνεις την πολυπόθητη ερώτηση:
«Χορεύουμε»;
Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας ότι και «η άλλη πλευρά» κατάστρωνε τα δικά της σχέδια, για να βρεθεί στο ίδιο σημείο, ή να μας βοηθήσει. Κι όλα αυτά, για ένα φιλί. Τρυφερό, απαλό, την ώρα του χορού. Κι έπειτα, χέρι-χέρι ως την πόρτα του σπιτιού της κι εκεί, μόνιμη επωδός:
«Καληνύχτα»!
«Καληνύχτα»…
Από εκεί βγήκε κι ο τίτλος: «Καληνυχτάκιας»! Όπου «καληνυχτάκιας» ήταν ο νεανίας ο οποίος δεν κατάφερνε να αποσπάσει τίποτε άλλο, παρά μόνον την ευχή, για καλή νύχτα κι όνειρα γλυκά. Ο ακίνδυνος. Ήταν αυτός στον οποίο εμπιστεύονταν οι περισσότεροι τη γκόμενα, για να την πάει σπίτι, αν εκείνοι σκόπευαν να συνεχίσουν τη βραδιά «με τα παιδιά». Εμένα μου είχε μπει στο μάτι (κι όχι μόνον) η Χριστίνα. Η Χριστίνα ήταν σκέτη φωτιά. Αδύνατη (τότε κι εγώ αδύνατος ήμουν, άντε το πολύ – πολύ να με έλεγε κάποιος «γεματούτσικο»), ξανθιά, με σγουρά κοντά μαλλιά. Κυκλοφορούσε με μίνι, μπότες και (φυσικά) ποδιά! Γιατί τότε, οι μαθήτριες, κυκλοφορούσαν με ποδιά. Μπλε, με άσπρο γιακαδάκι, όλες ίδιες.
Το κακό με τη Χριστίνα ήταν ένα: Ήταν μεγαλύτερη. Είχε χάσει μια χρονιά λόγω ασθένειας κι ήμουν μικρότερός της. Ήμουν, όμως, ερωτευμένος. Κι ήθελα να χορέψω ένα μπλουζ μαζί της.
Η ευκαιρία δόθηκε στο σπίτι του Θανάση. Ο Θανάσης, ψηλός και ξανθός, με μάνα Γερμανίδα και πατέρα Έλληνα, είχε έρθει εκείνη τη χρονιά, από το Βούπερταλ, στη Θεσσαλονίκη. Κι είχε φέρει μαζί του ένα στερεοφωνικό Dual άλλο πράμα! Γιατί τότε η ύπαρξη στερεωφονικού στο σπίτι ήταν πράγμα δύσκολο. Για να καταλάβετε, είχα αγοράσει με χρήματα που μάζεψα εργαζόμενος, το καλοκαίρι, ένα πικ απ Technics και οι οικονομίες μου εξαντλήθηκαν εκεί. Με τα χίλια ζόρια είχα καταφέρει τη μάνα μου να τσοντάρει κάτι λίγα και να πάρω έναν ραδιοκασετοφωνοενισχυτή (αυτό κι αν ήταν μηχάνημα) Crown με δυο ηχεία Bose. Τα ηχεία καλά, το υπόλοιπο μάπα το καρπούζι. Έτσι, όταν ο Θανάσης έβαζε το Whish you were here, αναστέναζε η γειτονιά.
Το στερεοφωνικό ήταν και η πρώτη γκομενοπαγίδα. Άκουγαν τη μουσική, κοιτούσαν στα μπαλκόνια κι εκεί καραδοκούσαμε εμείς: εγώ, ο Θανάσης κι ο Θόδωρος –άλλος μετανάστης εκ Γερμανίας- μαζί με τον Λάζαρο, κιθαρίστα σε συγκρότημα.
Εγώ κι ο Λάζαρος είχαμε τη φήμη των μουσικών. Και καλά ο Λάζαρος, έπαιζε. Εγώ; Πού στο καλό την είχα αποκτήσει αυτήν τη φήμη; Το μόνο που έπαιζα, με καλά αποτελέσματα, ήταν το πουλάκι μου. Όμως για έναν μυστήριο λόγο η φήμη πως ήμουν ο ντράμερ του συγκροτήματος του Λάζαρου είχε φουντώσει. Κι εγώ, φυσικά, δεν είχα κάνει το παραμικρό για να την ξεφουντώσω.
Η αλήθεια είναι ότι, με τη μουσική ήμουν παθιασμένος. Και, με το Σωτήρη, που έπαιζε αρμόνιο, είχαμε γράψει κάποια τραγούδια. Ο στιχουργός ήμουν εγώ κι ο συνθέτης εκείνος. Αλλά ως εκεί.
Η φήμη, όμως, είναι κακό πράγμα. Γιατί οι μουσικοί, λέει, είναι άστατοι χαρακτήρες, γκομενιάρηδες κι έτσι, η Χριστίνα, δεν ήθελε ούτε να το ακούει. Ήταν και μεγαλύτερη… Παρόλα αυτά, εγώ έπλεκα τον ιστό μου, ως άνδρας αράχνη, να αρπάξω το μυγάκι. Πού να ΄ξερα.
Σ ένα «από το τίποτα πάρτι»(σ.σ. πάρτι που ξεκινούσαν όταν έφευγαν οι δικοί μας από το σπίτι, χωρίς αιτία, χωρίς να γιορτάζει κάποιος, στα οποία συμμετείχαν λίγοι) βρέθηκε απέναντί μου η Χριστίνα. Η γκομενοπαγίδα του Θανάση είχε λειτουργήσει καλά. Όμως, συν τοις άλλοις, ο Διαστήματας ΔΕ ΧΟΡΕΥΕ!
Ή, μάλλον, χόρευε, αλλά χόρευε ροκ! Διαλυόταν κυριολεκτικά, στην πίστα, χωρίς να έχει πάρει το παραμικρό. Έκανε σπαγκάτο, μαγκάτο κι ό,τι άλλο θέλετε, μιμούνταν τους κιθαρίστες, τους ντράμερ, τους μπασίστες, τον Κιθ Τάουνσεντ, τον Φρέντι –Η ΦΩΝΗ- Μέρκιουρι, τον Τζόνι Ρότεν, τον Ρότζερ Ντάλτρι και, πάνω από όλα, τον ΘΕΟ Ίαν Γκίλαν –κι όλους αυτούς μαζί. Αλλά μπλουζ, ούτε να τα δει, ούτε να τα μυρίσει. Για να ΄ρθει κοντά, όμως, με τη Χριστίνα, έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα. Και σβήσαν τα φώτα, ανάψαν τα φωτορυθμικά κι έβαλε ο Θανάσης το Highway Star κι έγινε κόλαση! Χόρεψα με την ψυχή μου –από κοντά κι η Χριστίνα, αλλά και μια φίλη της, η Αλέκα, που ήταν ίδια η Χριστίνα στο μελαχρινό, αλλά πιο τρελή.
Με το που τέλειωσε το τραγούδι, Χριστίνα, Αλέκα και Διαστήματας, είχαν γίνει ένα. Κι ο Θανάσης, σίγουρος πως είμαι δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μου, αλλάζει δίσκο και βάζει το Epitaph (το… μπλουζ που λέγαμε). Απλώνω τα χέρια μου προς τη Χριστίνα και βρίσκομαι αγκαλιά με την Αλέκα! Γιατί, όπως σας είπα, και η άλλη πλευρά οργάνωνε το δικό της σχέδιο δράσης.
Από τότε μίσησα τις ξανθές. Πέρασα, όμως, δυο πολύ ωραία εφηβικά χρόνια με την τρελή μελαχρινή. Ήταν εκείνη που μου έμαθε τα πραγματικά μπλουζ, όπως αυτά της Νίνα Σιμόν. Κι έγινα πράσινος από τη ζήλεια όταν, τελικά, με παράτησε για να ζήσει τη ζωή της, επειδή είχα γίνει, από ρόκερ – στρείδι.
Παντρεμένη πλέον, με δυο παιδιά, τη συνάντησα στο σούπερ μάρκετ. Έσπρωχνε ένα γεμάτο καρότσι κι ένα σγουρομάλλικο τερατάκι, με τεράστια μαύρα μάτια σαν τα δικά της, την τραβούσε από το παντελόνι. Τη Χριστίνα, με το τέλος εκείνης της χρονιάς, δεν την ξανάδα.
Έχασε.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Νιάτααα!!
Α βρε Διαστήματα, βραδιάτικα τι μου θύμισες! Ειδικά αυτά τα (ρημαδο)μπλουζ!
Μια καταραμένη χρονιά(στη Β΄Λυκείου) που πάλευα να καταφέρω να χορέψω με το αντικείμενο του πόθου(1 χρόνο μικρότερος) μέχρι που το κατάφερα κι ήρθε σ' ένα πάρτυ και χόρεψε με την κολλητή. Πίκρααα!

(Αυτό το "Epitaph" και το "Nights in white satin" τα μισούσα μέχρι να το ξεπεράσω!)


Τώρα πια όμως γελάω που τα θυμάμαι πόσο βαριά το ΄χα πάρει! :))
Ο χρήστης cindaki είπε…
Το βρίσκω πολύ όμορφο που έχεις
τέτοιες αναμνήσεις!

Καλό σου βράδυ!
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Διαστήματα έσκιζα στα πάρτυ!

αλλά εγώ χόρευα άλλα: without you, sylvia's mother, Angie, τέτοια.

χόρευα και το σιγά σιγά, σιγά μωρό μου, σ' έχω κρυμμένο θησαυρό μου, σιγά σιγά, ποτέ ξανα, παντα σιγάααα

Ωραία τα παρτυ :)))
πόσο, ποσο ωραία :))

Σαν υστερόγραφο αυτό:
(κι ας γινει σεντόνι το ποστ, δεν πειράζει)

περνώ αφηρημένη το δρομο με την κορη μου στο καροτσάκι και με σταματάει ένας πολύ ωραίος άντρας.
Μα πολύ Ωραίος.

"Η Μαριλενα Γ.... δεν είσαι"
χαμογελάω αμήχανα
"ναι. σε ξερω"
"συμμαθητές ήμασταν. έξι χρονια στο γυμνάσιο"
χαμογελάω πιο αμήχανα
"η μνήμη μου ειναι χαλια"
"ο Παύλος ο Ν... είμαι"

και μενω με το στομα ανοιχτό.

Ενα παιδί τότε χάλια, μα χάλια, μα τρισχαλα!
Κι έχω μπροστά μου, έναν άντρα ...

Πως τα φέρνει καμμια φορά η ζωή,ε;

Καλή του ώρα του Παύλου εκεί που βρισκεται
(κι όλο εύρισκα αφορμες να μη χορέψω μαζί του :ΡΡΡ)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ renata

Χαίρομαι που σ΄ έκανα να θυμηθείς όλα αυτά! Ελπίζω να... αποκαταστάθηκαν, μέσα σου, το Epitaph και το ... Satin!


@ sofi-k

Έχουν περάσει, πλέον, κάοποιες δεκαετίες κι είναι όμορφα να θυμάσαι!

Καλό σου βράδυ και σε ΄σένα.
@ Μαριλενα *

Ax, το Αντζι... Θα το κρεμάσω κάποια στιγμή στο Blog.
Σκέφτομαι, κάποια στιγμή, να κάνω κάτι σαν εκπομπή. Να κρεμάσω αγαπημένα μου τραγούδια, να κάνω ένα αφιέρωμα, τέτοια πράγματα. Αλλά δεν ξέρω πώς να κρεμάσω από το σκληρό μου δίσκο. Έχω βρει ένα προγραμματάκι,που κρεμάει μόνον ότι υπάρχει στη συγκεκριμμένη ιστοσελίδα.

Λοιπόν, ενδιαφέρουσα η ιστορία με τον παλιό συμμαθητή. Θέλω λεπτομέρειες! Για βάλε κανένα ποστ!

-Εκτός κι αν ζηλεύει ο σύζυγος!-

;-)
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Aμέ! Θα βάλω, ευχαριστώ για την ιδέα.

Ζηλεύει, πως δε ζηλεύει :)))
αλλά αυτό είναι που έχει πλάκα (γιατί ειμεθα σοβαροί και δεν το δείχνουμε :ΡΡΡ)

Εν τω μεταξύ, ξέχασα το ερωτηματικό στο ""ναι. σε ξερω" ;;;; του Παύλου (και φυσικά έχασε όλο το νόημα η φράση).

Να κάνεις το αφιέρωμα, πολύ θα το ήθελα.
Ταξίδι πίσω ε; :)))))

καλη βδομαδα να 'χουμε :))
Ο χρήστης AVRA είπε…
διασηματα το ποστ σου τελειο!
τι μου θυμισες!! αυτα τα slow κομματια που ολοι τα ονομαζαμε μπλουζ!!!! τα παρτυ....

μεγαλη εμαθα τι σημαινει μπλουζ, νεγρικη μουσικη....μεταξυ μας αλλη φαση, πολυ καλυτερη!
Ο χρήστης An-Lu είπε…
Μολονότι ολίγον τι μικρότερη, τις φάσεις με το μπλουζ τις περιμέναμε κι εμείς ως...καθόσο φοιτούσαμε στο τελευταίο θηλέων του νομού Αττικής ;-)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
σιγά ρε Τάκι, μιλάς λες και είσαι προπολεμικός!
κι εμείς το ίδιο πράμα εννοούσαμε για μπλουζ, κι εμείς τα ίδια κάναμε, κι εμάς το without you ήταν το πρώτο μας μπλουζ και τέλοσπάντων, δεν είσαι και παππούς πια!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Άσε...Εγώ ανήκω στη γενιά των "λαπάδων". Όλο ντροπές και κοκκινίσματα!Μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που χόρεψα!σνιφ!
Ο χρήστης mpoumpoula είπε…
φανταστικό ποστ
μπράβο διαστήματα πολύ μΕ άρεσε ειδικά που ξανάκουσα μετά απο καιρό το wish you were here και πολλά θυμήθηκα....
φιλούμπες!!!!!!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
α ρε διαστήματα κάτι ταξίδια που μας πηγαίνεις ώρες ώρες!

τα κατάφερες και έστησες ένα -όπως το πες- «από το τίποτα πάρτι»(
Ο χρήστης november είπε…
Σιγά μην είναι κακή φήμη να είσαι μέλος συγκροτήματος όταν είσαι πιτσιρικάς! Ο αδερφός μου πώς νομίζεις ότι βγάζει γκόμενες;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Μαριλενα *

Το ετοιμάζω το αφιέρωμα. Εντός ολίγου...

@ AVRA

Πράγματι, καλύτερη φάση. Αλλά και αντικείμενο... άλλου ποστ.

@ An-Lu

Μα κι εσύ... Ολόκληρη επανάσταση στην παιδεία, συγχωνεύσεις σχολείων κι απέμεινες στο... τελευταίο παρθεναγωγείο;

@ krotkaya

Φυσικά όχι και προπολεμικός. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι χόρευα στα νιάτα μου; Χάλι γκάλι!

@ εύη

Είδες; Γι αυτό δεν πρέπει να χάνουμε ευκαιρίες. Λοιπόν, κυρία μου; Μου χαρίζετε αυτόν το χορό;

@ mpoumpoula

Μου δίνεις άλλη ιδέα: προσεχώς αφιέρωμα στους Πινκ Φλόιντ!

@ stixakias

Αυτά είναι και τα καλύτερα πάρτι!

@ november

O tempora, o mores...
Ο χρήστης diastimata είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ