Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δευτέρα...


Ο Κώστας σηκώθηκε ιδιαίτερα προβληματισμένος από το κρεβάτι. Προχώρησε στο μικρό χώρο, που είχε διαμορφώσει ως γραφείο, με τον υπερυπολογιστή (ό,τι πρέπει για διαδικτυακά παιχνίδια) και την τεράστια TFT οθόνη.
Συνδέθηκε με το υπουργείο Εσωτερικών. Η ADSL των 10gbps έκανε το θαύμα της. Οι σελίδες έτρεχαν σε φρενήρεις ρυθμούς.
Είδε τις έδρες: 152. Χαμογέλασε. Τώρα θα τους κρατούσε
καλύτερα κοντά του.
"Όποιον φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος", ψιθύρισε. Πάντα πίστευε στη ρήση του θείου Βαγγέλη.

Το μάτι τ
ου έπεσε στο ποσοστό της αποχής. Δηλαδή, όχι ακριβώς στο ποσοστό της αποχής, αφού το υπουργείο είχε φροντίσει να μην υπάρχει, αλλά στο ποσοστό της συμμετοχής. Κοντά στο 75%. Αντέστρεψε το ποσοστό γρήγορα. Πάνω κάτω, 25%. Ένας στους τέσσερις, δηλαδή! Ένας στους τέσσερις δεν πήγε. Άντε να έχει ανάμεσά τους παππούδες, γιαγιάδες, ΑΜΕΑ, αλλά πόσοι να ΄ναι αυτοί; Οι υπόλοιποι είπαν "πάω για ψάρεμα".
Το σκέφτηκε καλά. Μετά πή
ρε τηλέφωνο τον Γιάννη.
"Έλα, εγώ είμαι... Ποιοί δεν μπήκαν";

Άκουσε με προσοχή τον Γιάννη να του απαριθμεί ονόματα. Έβγαλε ένα μπλοκάκι και σημείωνε. Αυτή, τέλος. Εκείνη μέσα. Εκείνος να γίνει πρόεδρος, για να ησυχάσει. Αυτός ο νέος τα πήγε καλά, μέσα. Αυτό το υπουργείο δε χρειάζεται, σβήστο. Όσο του μιλούσε ο Γιάννης, έσβηνε υπουργεία και ονόματα. Κι έβαζε άλλα. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε το μπλοκάκι του.

"Ωραία! Έτοιμος για τον Κάρολο", είπε.
Ξανακοίταξε τα ποσοστά στην οθόνη. Εκείνη τον πλησίασε αργά-αργά, από πίσω. Νωχελικά, πέρασε τα χέρια της στο
λαιμό του. Την κοίταξε και χαμογέλασε.
"Κοιμήθηκες καλά";
"Υπέροχα. Εσύ";

"Κοιμήθηκα αργά. Ή, μάλλον, νωρίς. Νωρίς το πρωί".
"Και με το που
σηκώθηκες κόλλησες στο κομπιούτερ";
Χαμογέλασε και πάλι. Του άρεσε που τον μάλωνε. Έδειχνε ενδιαφέρον. Αλλά είχε δουλειά. Έπρεπε να σκεφθεί τι σήμαινε εκείνο το 25%. Και το άλλο, το 1,5, που πήγε στο Γιώργο. Αν κι αυτό δεν τον στεναχωρούσε
ιδιαίτερα. Δεν πίστευε ποτέ ότι αυτό ήταν δικό του.
Σκέφτηκε για λίγο ακόμη. Του φαινόταν απλά: Του είπαν να προχωρήσει, άρα θα προχωρήσει. Θα τηρήσει όσα υποσχέθηκε. Οι δεσμεύσεις, δεσμεύσεις. Αυτήν τη φορά δεν
έπρεπε να τις αφήσει πίσω. Θα άλλαζε τους αποδοκιμασμένους. Αυτά έπρεπε να κάνει. Αλλά πρώτα είχε ραντεβού με τον Κάρολο.

--------------------



Ο Γιώργος δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Εκείνη έκανε ότι κοιμόταν, για να τον αφήσει στις σκέψεις του. Δεν είχε κλείσει καθόλου το κομπιούτερ. Τα μάτια του ήταν κόκκινα. Σκεφτόταν.
Ο Κώστας του είχε υποσχεθεί ότι αν άφηνε, πίσω του, τις Σουηδίες και τους πολιτικούς πολιτισμούς, θα χα
μογελούσε σήμερα το πρωί. Ο Κώστας δεν τα είχε καταφέρει. Δεν είχε το χρόνο; Ή, μήπως, τον είχε προδώσει;
Σκεφτόταν αν ήταν σωστό αυτό π
ου είχε κάνει. Με το που ήρθαν τα πρώτα μηνήματα, κοίταξε τη φωτογραφία του πατέρα του, χάιδεψε την πίπα και την πένα του κι αντέδρασε όπως ο παππούς του:
"Αν έχετε τα κότσια, ελάτε στη βάση. Ζητήστε το χρίσμα από εκεί. Από κάτω"!
Αυτά είπε στο τηλέφωνο. Κι έφυγε για το γραφείο, βροντώντας πόρτες και παραθύρια.
Ο Βαγγέλης τριγυρνούσε στο Ζάππειο, ψάχνοντας την είσοδο
. Δεν τη βρήκε και μίλησε στο περιστύλιο. Ήταν έτοιμος. Αυτό σκεφτόταν. Ήταν έτοιμος. Ο Βαγγέλης το ήξερε, το περίμενε. Ήταν η ώρα του. Ή τώρα, ή ποτέ.
"Ας έρθει, λοιπόν, στη βάση", μουρμούρισε.

Έπειτα, χώθηκε στην πικέ κουβερτούλα, δίπλα της. Το πρωί είχε πολλά τηλέφωνα να κάνει. Τα στελέχη, ως χθες φίλοι του, σύντροφοι, ήθελαν νίκη, για να κρατήσουν τις καρέκλες τους.
Ο Άκης, χρόνια υπουργός, ωραίος, ιστορικό στέλεχος, είχε χάσει τη δική του. Είχε περάσει στους πρώην. Πρώην υπουργός, πριν τέσσερα χρόνια. Τώρα, πρώην βουλευτής. Στις επόμενες εκλογές θα ήταν ένας απλός πρώην... πρώην. Καταλάβαινε
ότι και οι υπόλοιποι αυτό φοβόντουσαν. Θα είχαν, όμως, τα balls, να ζητήσουν την ευρεία κοινωνική συναίνεση;
Χαμογέλασε
ευχαριστημένος κι έκλεισε τα μάτια. Είχε αντιδράσει σαν παιδί του μπαμπά του κι εγγόνι του παππού.

----------------------------------

Η Αλέκα πετούσε στον έβδομο ουρανό. Κι ας ήταν μεγάλες οι ευθύνες. Από παιδί, ένα πράγμα κατάφερνε: Να σηκώνει το βάρος των ευθυνών της και να τα καταφέρνει. Αυτό θα έκανε και τώρα.
"Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα", μουρμούρισε κι ανακάτεψε το φαγητό στην κατσαρόλα. "Σε πέντε λεπτά τρώμε", φώναξε! Ήταν περασμένες μία...


---------------------------------



Ο Αλέκος έκανε ποδήλατο εδώ και μισή ώρα. Ακίνητος, μέσα στην κίνησή του, στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού του. Σκεφτόταν και έκανε πετάλι...
Εντάξει. Τον είχαν εμπιστευτεί. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί, τον είχαν στηρίξει. Όχι τόσοι, ό
σοι περίμενε. Το +1,5% δε σκότωνε τον δικομματισμό. Και οι κινήσεις του Βαγγέλη και του Γιώργου, ήταν επικίνδυνες. Αν πετύχαιναν, θα τον έκαναν μια θλιβερή παρένθεση.
"Η αριστερή παρένθεση", μουρμούρισε και χαμογέλασε πικρά.

Το είχε πει, στην ομιλία του το βράδυ. Ήταν μια δοκιμή. Και δεν είχε ιδέα πώς να κατέληγε σε μια πετυχημένη δοκιμή. Δε θα αρκούσε, πλέον, να κραυγάζει. Θα έπρεπε να εργαστεί.
Ίδρωσε περισσότερο τώρα. Έψαξε την πετσέτα του και σκούπισε το μέτωπό του. Έπρεπε να κάνει μπάνιο, να αλλάξει και να φύγει για το γραφείο. Είχε αργήσει...



-----------------------------------------



Ο Γιώργος δεν ήξερε τι να κάνει.
Κοιτούσε ώρες τώρα το εικόνισμα του Αγίου Γεωργίου, να σκοτώνει το δράκο με το δόρυ του, καβάλα στο άλογό του. Εκείνος, δεν είχε καταφέρει να σκοτώσει το δράκο του δικομματισμού.
Σκέφτηκε από πού ξεκίνησε. Αριστερός, ροκάς, να ακούει τους δίσκους των Rolling Stones από το παλιό, μονοφωνικό, φορητό πικ απ του. Φίλος του ζεύγους, να τους κάνει όλες τις χάρες, για να γίνει, από δημοσιογράφος, πολιτικός. Πρόεδρος.
Και τώρα;
Χαμογέλασε. Δεν είχε ανάγκη εκείνος. Τι κι αν δεν του ζήτησαν στήριξη; Θα την πρόσφερε από μόνος του! Ο Κώστας μπορούσε να περάσει ό,τι ήθελε, με 152 βουλευτές. Αλλά θα ερχόταν η ώρα του, όταν θα έπρεπε να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας.

"Εκεί θα διαλέξεις, Κωστάκη... Μ' εκείνους,
όπως ο θείος σου; Ή με ΄μενα";
Χάρηκε με τη σκέψη του. Ούτε του πέρασε από το μυαλό ότι θα έπρεπε να μιλάει, πλέον, καθημερινά, με έργα. Στα λόγια.
Εκεί τα κατάφερνε καλά. Εκεί θα έμενε..
.

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
καλό.
αλλά δεν καταλαβαίνω το πόιντ περί αποχής.

ο εκλογικός νόμος είναι σαφής και ξεκάθαρος.
Ο χρήστης diastimata είπε…
Ξεκάθαρος, ναι, αλλά όταν είσαι αρχηγός κόμματος και διαπιστώνεις ότι ένας στους τέσσερις γυρνάει την πλάτη στη διαδικασία, κάθεσαι και σκέφτεσαι το γιατί.
Ειδικά όταν το κόμμα σου, επί σειρά ετών, στηριζόταν στη νεολαία, πρώτευε στα πανεπιστήμια, κερδίζοντας την Αριστερά, εντός έδρας.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι δεν έχεις μέλλον. Κι όταν έχεις δηλώσει ότι στα 51 σου δε σκοπεύεις να βγεις στη σύνταξη (κάτι που σημαίνει ότι και στα 54 σου -στις άλλες εκλογές- πάλι θα θες να είσαι ενεργός), πρέπει κάτι να κάνεις γι αυτό.
Ο χρήστης kanataki είπε…
ΠΑ-ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

πάνω που πήγα να πιστέψω πως θα έκανες αποχή μέχρι τις επόμενες εκλογές....

υγ έξω η Γιαννάκου,έξω και η Κουντουρά?
υγ ούτε λίγος σεβασμός στις όμορφες???????//
Ο χρήστης ΠΡΕΖΑ TV είπε…
Εγω δεν βλεπω να αλλαζει τιποτε...
Ο χρήστης diastimata είπε…
Κατ αρχήν, να ζητήσω συγνώμη από όλους όσοι σχολίασαν το προηγούμενο ποστ και δεν απάντησα στα σχόλιά τους. Είχα, όμως, αποφασίσει να μην πω κουβέντα πριν τις εκλογές, για το λόγο που ανέγραφα: Δεν ήθελα να γίνω παπαγαλάκι -με τη θέλησή μου, ή χωρίς.
Κι επειδή όλα είναι πολιτικά, ό,τι κι αν έγραφα, εκεί θα κατέληγα. Να παπαγαλίζω υπέρ του ενός, ή του άλλου. Ή, κατά του ενός και του άλλου. Κι ήθελα να το αποφύγω.
Από 18χρονος μίσησα την ώρα που, πριν τις εκλογές, το σόι πέρασε από το σπίτι, για να δει, να μάθει, να σιγουρευτεί, ότι θα ακολουθούσα την οικογενειακή παράδοση. Μπορεί να έδωσα, γρήγορα -από την πρώτη στιγμή- τέλος σε αυτά, αλλά το εκλογικό ψηστήρι μου ανακάτεψε τα έντερα.
Το κακό είναι ότι... συνδικαλίζομαι. Και ότι θα έπρεπε, αυτό που μισούσα, να το εφαρμόσω. Ε, λοιπόν, με κίνδυνο να μην εκλεγώ, απέφυγα, ως τώρα, να διαφημίζω τη συνδικαλιστική μου δεινότητα. Αλλά ακόμη και η σκέψη ότι θα επηρέαζα, έστω και στο ελάχιστο, έστω έναν, με κάποιο γραπτό μου, μου προκαλούσε ζάλη.
Έτσι, βούλωσα το στόμα και περίμενα.
Αλλά τώρα, ε, μπορώ κι εγώ να πω τη γνώμη μου και, από αύριο, να επιστρέψουμε στα γνωστά: Καφέδες, ζόρια κ.ο.κ.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ tsaperdona
Ναι! Αυτό είναι χτύπημα στα θεμέλια της Δημοκρατίας! Χωρίς Κουντουρά, είναι άδεια τα... εδρανά!

@ preza

Δεν αποκλείεται... Γιατί να αλλάξει; Τους βολεύει έτσι όπως είναι. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει. Λίγο ο Βενιζέλος, λίγο η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να εκφραστεί εντός Βουλής, λίγο η απομόνωση του Καρατζαφέρη, κάτι θα αλλάξει. Δεν ξέρω αν φθάνει...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλώς τον πίσω! Αυτό το ρημάδι το μπλογκ του καφέ το έχετε παραμελήσει απ' όταν γυρίσατε απ ΄τις διακοπές ακόμα!

(Ψήφος διαμαρτυρίας! :)) )
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλώς τον.
Μας έλειψες.
Ωραίος ο απολογισμός σου.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
χεχε πολύ καλό
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλημέρα!!! Πολύ καλό...

Υ.Γ. σιγά να μην ξέρουν να μπουν στο ypes!!!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
"όταν είσαι αρχηγός κόμματος και διαπιστώνεις ότι ένας στους τέσσερις γυρνάει την πλάτη στη διαδικασία, κάθεσαι και σκέφτεσαι το γιατί."

μπα, όταν εκφράζεις την καθεστηκυια τάξη, μια χαρά σε βολεύει να ψηφίζουν όσο λιγότεροι.
Έχω τα γεγονότα με το μέρος μου: δες τι γινεται στην Ολλανδία, στις ΗΠΑ, στο Βέλγιο και σε ένα σωρό άλλες χώρες με μεγάλη αποχή. ΌΛα τα αντιλαϊκά περνάνε και δνε κουνιέται φύλλο. Και οι κυβερνώντες κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Είναι πολύ επικίνδυνη η αποχή, πάρα πολύ επικίνδυνη και δηλώνει και έλλειψη πολιτικοποίησης. Δεν διακρίνεται αν η αποχή σου είναι πολιτική ή αν απλώς βαρέθηκες και πήγες για μπάνιο.

Καλύτερα να πας και να ψηφίσεις λευκό, αν και ακόμα και έτσι ουσιαστικά πριμοδοτείς το πρώτο κόμμα. Αλλά ας είναι, έστω τουλάχιστον πας και να ψηφίσεις πολιτικά.
Ο χρήστης aa-duck είπε…
πολύυυυυ καλό!
Αυτό που με σόκαρε περισσότερο δεν ήταν ότι μπήκες στις κρεβατοκάμαρες και στα σπίτια τους και τους κοίταξες κατευθείαν στα bedroom eyes, αλλά το πρωτοσέλιδο της Εσπρεσο!
Όλα τα χτυπήματα αφορούν τις πολιτικές εξελίξεις!
Ο κόσμος τη Δευτέρα το πρωί τελικά δεν ήταν όπως τον είχαμε αφήσει την προηγούμενη μέρα...

Καλημέρα
;)
Ο χρήστης diastimata είπε…
Ο/Η renata είπε...
Αυτό το ρημάδι το μπλογκ του καφέ το έχετε παραμελήσει απ' όταν γυρίσατε απ ΄τις διακοπές ακόμα!
(Ψήφος διαμαρτυρίας! :)) )


Όπως θα έλεγε κι ένας πολιτικός... το μήνυμα της κάλπης ελήφθη! Κάθομαι και γράφω!

@ stixakias

Μου λείψατε κι εσείς! Καλώς σας βρήκα!


@ oth33r
Ευχαριστώ!

Ο/Η laxanaki είπε...
σιγά να μην ξέρουν να μπουν στο ypes!!!

Ομολογώ ότι αυτό δεν το είχα σκεφτεί!

Ο/Η Кроткая είπε...

όταν εκφράζεις την καθεστηκυια τάξη, μια χαρά σε βολεύει να ψηφίζουν όσο λιγότεροι.

Συμφωνώ! Γι αυτό έγραψα ότι "το σκέφτεσαι". Δεν έγραψα ότι... κάνεις κάτι γι αυτό!

Είναι πολύ επικίνδυνη η αποχή, πάρα πολύ επικίνδυνη και δηλώνει και έλλειψη πολιτικοποίησης. Δεν διακρίνεται αν η αποχή σου είναι πολιτική ή αν απλώς βαρέθηκες και πήγες για μπάνιο.

Καλύτερα να πας και να ψηφίσεις λευκό, αν και ακόμα και έτσι ουσιαστικά πριμοδοτείς το πρώτο κόμμα...


Μα γι αυτό, ακριβώς, ΔΕΝ πας να ψηφίσεις! Για να μην πριμοδοτήσεις με... ψήφο, το πρώτο κώμα (σόρι, κόμμα ήθελα να γράψω). Πάντως, γι αυτό, διαφωνώ. Η αποχή είναι πολιτική πράξη. Ενίοτε και το να πας για... ψάρεμα τη μέρα των εκλογών!

@ aa-duck
Τελικά είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα έχει... πιάσει το σφυγμό του κόσμου!

@ An-Lu
Κυρία μου! Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω!
Ο χρήστης γιάννης φιλιππίδης είπε…
Έχεις σχόλιο για τον …καφέ.
Ο χρήστης Κωστής Γκορτζής είπε…
Ξέχασες, όμως, τον Άγιο ...Στυλιανό. :)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Γιάννης Φιλιππίδης

Ναι, ναι! Τον έχω... αφήσει στη φωγιά και κινδυνεύει να φουσκώσει και να χυθεί! Επανέρχομαι τάχιστα!

@ Κωστης Γκορτζης

Σωστά! ;-)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ