Δευτέρα...

Ο Κώστας σηκώθηκε ιδιαίτερα προβληματισμένος από το κρεβάτι. Προχώρησε στο μικρό χώρο, που είχε διαμορφώσει ως γραφείο, με τον υπερυπολογιστή (ό,τι πρέπει για διαδικτυακά παιχνίδια) και την τεράστια TFT οθόνη.
Συνδέθηκε με το υπουργείο Εσωτερικών. Η ADSL των 10gbps έκανε το θαύμα της. Οι σελίδες έτρεχαν σε φρενήρεις ρυθμούς. Είδε τις έδρες: 152. Χαμογέλασε. Τώρα θα τους κρατούσε καλύτερα κοντά του.
"Όποιον φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος", ψιθύρισε. Πάντα πίστευε στη ρήση του θείου Βαγγέλη.
Το μάτι του έπεσε στο ποσοστό της αποχής. Δηλαδή, όχι ακριβώς στο ποσοστό της αποχής, αφού το υπουργείο είχε φροντίσει να μην υπάρχει, αλλά στο ποσοστό της συμμετοχής. Κοντά στο 75%. Αντέστρεψε το ποσοστό γρήγορα. Πάνω κάτω, 25%. Ένας στους τέσσερις, δηλαδή! Ένας στους τέσσερις δεν πήγε. Άντε να έχει ανάμεσά τους παππούδες, γιαγιάδες, ΑΜΕΑ, αλλά πόσοι να ΄ναι αυτοί; Οι υπόλοιποι είπαν "πάω για ψάρεμα".
Το σκέφτηκε καλά. Μετά πήρε τηλέφωνο τον Γιάννη.
"Έλα, εγώ είμαι... Ποιοί δεν μπήκαν";
Άκουσε με προσοχή τον Γιάννη να του απαριθμεί ονόματα. Έβγαλε ένα μπλοκάκι και σημείωνε. Αυτή, τέλος. Εκείνη μέσα. Εκείνος να γίνει πρόεδρος, για να ησυχάσει. Αυτός ο νέος τα πήγε καλά, μέσα. Αυτό το υπουργείο δε χρειάζεται, σβήστο. Όσο του μιλούσε ο Γιάννης, έσβηνε υπουργεία και ονόματα. Κι έβαζε άλλα. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε το μπλοκάκι του.
"Ωραία! Έτοιμος για τον Κάρολο", είπε.
Ξανακοίταξε τα ποσοστά στην οθόνη. Εκείνη τον πλησίασε αργά-αργά, από πίσω. Νωχελικά, πέρασε τα χέρια της στο λαιμό του. Την κοίταξε και χαμογέλασε.
"Κοιμήθηκες καλά";
"Υπέροχα. Εσύ";
"Κοιμήθηκα αργά. Ή, μάλλον, νωρίς. Νωρίς το πρωί".
"Και με το που σηκώθηκες κόλλησες στο κομπιούτερ";
Χαμογέλασε και πάλι. Του άρεσε που τον μάλωνε. Έδειχνε ενδιαφέρον. Αλλά είχε δουλειά. Έπρεπε να σκεφθεί τι σήμαινε εκείνο το 25%. Και το άλλο, το 1,5, που πήγε στο Γιώργο. Αν κι αυτό δεν τον στεναχωρούσε ιδιαίτερα. Δεν πίστευε ποτέ ότι αυτό ήταν δικό του.
Σκέφτηκε για λίγο ακόμη. Του φαινόταν απλά: Του είπαν να προχωρήσει, άρα θα προχωρήσει. Θα τηρήσει όσα υποσχέθηκε. Οι δεσμεύσεις, δεσμεύσεις. Αυτήν τη φορά δεν έπρεπε να τις αφήσει πίσω. Θα άλλαζε τους αποδοκιμασμένους. Αυτά έπρεπε να κάνει. Αλλά πρώτα είχε ραντεβού με τον Κάρολο.

--------------------


Ο Γιώργος δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Εκείνη έκανε ότι κοιμόταν, για να τον αφήσει στις σκέψεις του. Δεν είχε κλείσει καθόλου το κομπιούτερ. Τα μάτια του ήταν κόκκινα. Σκεφτόταν.
Ο Κώστας του είχε υποσχεθεί ότι αν άφηνε, πίσω του, τις Σουηδίες και τους πολιτικούς πολιτισμούς, θα χαμογελούσε σήμερα το πρωί. Ο Κώστας δεν τα είχε καταφέρει. Δεν είχε το χρόνο; Ή, μήπως, τον είχε προδώσει;
Σκεφτόταν αν ήταν σωστό αυτό που είχε κάνει. Με το που ήρθαν τα πρώτα μηνήματα, κοίταξε τη φωτογραφία του πατέρα του, χάιδεψε την πίπα και την πένα του κι αντέδρασε όπως ο παππούς του:
"Αν έχετε τα κότσια, ελάτε στη βάση. Ζητήστε το χρίσμα από εκεί. Από κάτω"!
Αυτά είπε στο τηλέφωνο. Κι έφυγε για το γραφείο, βροντώντας πόρτες και παραθύρια.
Ο Βαγγέλης τριγυρνούσε στο Ζάππειο, ψάχνοντας την είσοδο. Δεν τη βρήκε και μίλησε στο περιστύλιο. Ήταν έτοιμος. Αυτό σκεφτόταν. Ήταν έτοιμος. Ο Βαγγέλης το ήξερε, το περίμενε. Ήταν η ώρα του. Ή τώρα, ή ποτέ.
"Ας έρθει, λοιπόν, στη βάση", μουρμούρισε.
Έπειτα, χώθηκε στην πικέ κουβερτούλα, δίπλα της. Το πρωί είχε πολλά τηλέφωνα να κάνει. Τα στελέχη, ως χθες φίλοι του, σύντροφοι, ήθελαν νίκη, για να κρατήσουν τις καρέκλες τους.
Ο Άκης, χρόνια υπουργός, ωραίος, ιστορικό στέλεχος, είχε χάσει τη δική του. Είχε περάσει στους πρώην. Πρώην υπουργός, πριν τέσσερα χρόνια. Τώρα, πρώην βουλευτής. Στις επόμενες εκλογές θα ήταν ένας απλός πρώην... πρώην. Καταλάβαινε ότι και οι υπόλοιποι αυτό φοβόντουσαν. Θα είχαν, όμως, τα balls, να ζητήσουν την ευρεία κοινωνική συναίνεση;
Χαμογέλασε ευχαριστημένος κι έκλεισε τα μάτια. Είχε αντιδράσει σαν παιδί του μπαμπά του κι εγγόνι του παππού.

----------------------------------

Η Αλέκα πετούσε στον έβδομο ουρανό. Κι ας ήταν μεγάλες οι ευθύνες. Από παιδί, ένα πράγμα κατάφερνε: Να σηκώνει το βάρος των ευθυνών της και να τα καταφέρνει. Αυτό θα έκανε και τώρα.
"Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα", μουρμούρισε κι ανακάτεψε το φαγητό στην κατσαρόλα. "Σε πέντε λεπτά τρώμε", φώναξε! Ήταν περασμένες μία...


---------------------------------


Ο Αλέκος έκανε ποδήλατο εδώ και μισή ώρα. Ακίνητος, μέσα στην κίνησή του, στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού του. Σκεφτόταν και έκανε πετάλι...
Εντάξει. Τον είχαν εμπιστευτεί. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί, τον είχαν στηρίξει. Όχι τόσοι, όσοι περίμενε. Το +1,5% δε σκότωνε τον δικομματισμό. Και οι κινήσεις του Βαγγέλη και του Γιώργου, ήταν επικίνδυνες. Αν πετύχαιναν, θα τον έκαναν μια θλιβερή παρένθεση.
"Η αριστερή παρένθεση", μουρμούρισε και χαμογέλασε πικρά.
Το είχε πει, στην ομιλία του το βράδυ. Ήταν μια δοκιμή. Και δεν είχε ιδέα πώς να κατέληγε σε μια πετυχημένη δοκιμή. Δε θα αρκούσε, πλέον, να κραυγάζει. Θα έπρεπε να εργαστεί.
Ίδρωσε περισσότερο τώρα. Έψαξε την πετσέτα του και σκούπισε το μέτωπό του. Έπρεπε να κάνει μπάνιο, να αλλάξει και να φύγει για το γραφείο. Είχε αργήσει...


-----------------------------------------


Ο Γιώργος δεν ήξερε τι να κάνει. Κοιτούσε ώρες τώρα το εικόνισμα του Αγίου Γεωργίου, να σκοτώνει το δράκο με το δόρυ του, καβάλα στο άλογό του. Εκείνος, δεν είχε καταφέρει να σκοτώσει το δράκο του δικομματισμού.
Σκέφτηκε από πού ξεκίνησε. Αριστερός, ροκάς, να ακούει τους δίσκους των Rolling Stones από το παλιό, μονοφωνικό, φορητό πικ απ του. Φίλος του ζεύγους, να τους κάνει όλες τις χάρες, για να γίνει, από δημοσιογράφος, πολιτικός. Πρόεδρος. Και τώρα;
Χαμογέλασε. Δεν είχε ανάγκη εκείνος. Τι κι αν δεν του ζήτησαν στήριξη; Θα την πρόσφερε από μόνος του! Ο Κώστας μπορούσε να περάσει ό,τι ήθελε, με 152 βουλευτές. Αλλά θα ερχόταν η ώρα του, όταν θα έπρεπε να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας.
"Εκεί θα διαλέξεις, Κωστάκη... Μ' εκείνους, όπως ο θείος σου; Ή με ΄μενα";
Χάρηκε με τη σκέψη του. Ούτε του πέρασε από το μυαλό ότι θα έπρεπε να μιλάει, πλέον, καθημερινά, με έργα. Στα λόγια.
Εκεί τα κατάφερνε καλά. Εκεί θα έμενε...