Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αφιερωμένο

Είχα υποσχεθεί ένα τραγούδι που να ταιριάζει στο τελευταίο ποστ του Δηλητηριώδους Νοεμβρίου. Το βρήκα και το αφιερώνω:



Να με συγχωρέσουν οι οπαδοί, αλλά το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι των Σκαθαριών. Περιλαμβάνεται στο Abbey Road και δείχνει πόσο μεστό ήταν, πλέον, το παίξιμο και η σύνθεση του συγκροτήματος. Εμένα μου το ΄μαθε η Κατερίνα. Κι ομολογώ ότι.... κόβω φλέβες ακόμη και τώρα.

ΟΚ Νοέμβριε;
Και μη θεωρήσεις ότι το λέω εγώ σε ΄σένα. Ξέρεις ποιος σε παρακαλάει -συνήθως. Το ρεφρέν (She's so heavy) ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Σχόλια

Ο χρήστης maya είπε…
είναι απο τα τραγούδια τους που πάντα με έκαναν να σκέφτομαι τι απίστευτα ροκ κομμάτια θα γράφανε αν δεν ήταν τόσο πνιγμένοι στην διασημότητα και τους ατζεντηδες. αν ήταν ελεύθεροι να γράφουν ό,τι θέλουν.

ευχαριστώ για το τραγούδι. καιρό είχα να το ακούσω.

καλημέεερα!
χ
Ο χρήστης november είπε…
Ευχαριστώωωω...

καταπληκτικό κομμάτι!

... Ποιος με παρακαλάει συνήθως;!
Ο χρήστης kanataki είπε…
είμαι τόσο lifestyle ποπ γκόμενα που ακόμα και από αυτούς τα τραγούδια που ξέρω είναι τα κλασσικά εύκολα

υγ γαμώτη μου
υγ δεν το είχα ξανακούσει
υγ αλλά είχα πάει στην παράσταση στο Hyatt και άκουσα 2 ώρες ολόκληρες κάθε καρυδιάς καρύδι,από τύπους που τους μιμούνταν
υγ μετράει??
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
Οκ, αγαπώ Beatles ( τ αγαπημένο μου το Eleanor Rigby). Aλλά αυτό δεν το ξέρω...ντρέπομαι!
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
Οκ, αγαπώ Beatles ( τ αγαπημένο μου το Eleanor Rigby). Aλλά αυτό δεν το ξέρω...ντρέπομαι!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αγαπητέ Διαστήματα,
Αρέσκεστε βλέπω, να σκαλίζετε κάτω από το ιλουστρέϊσιον...
:-))
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Oooχι, δεν το ήξερα κι ευχαριστώ που το έμαθα.
Εν πρώτοις.

Εν δευτέροις, ανοίγω το blog σου κι έχω ανοιχτό και το δικό μου, όπου ακούγεται η μουσική απο το σινεμά ο παράδεισος.

Γίνεται φυσικα ένα τουρλουμπούκι κι εγώ σαφώς δεν το παίρνω ειδηση και μονολογώ "περίεργα οικείος ακούγεραι αυτός ο ήχος".

Το συμπέρασμα: ντρέπεσαι που με γνωρίζεις; :ΡΡΡ
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ maya
Να είσαι καλά. Εδώ είμαστε για να βάλουμε κι άλλα τραγουδάκια.

@ november
Πράγματι, καταπληκτικό.
Ποιός παρακαλάει; Μα, φυσσικά, εκείνος!

tsaperdona
Δεν είναι καταπληκτικό;
ΑΛήθεια, η παράσταση στο Hyatt τι λέει; Αξίζει ή μάπα το καρπούζι;

@ UrbanTulip
Μην ντρέπεσαι... Εδώ είναι ο θείος Διαστήματας, να σου μάθει κι άλλα τραγουδάκια.

@ kopoloso
Τα καλά δώρα είναι κάτω από τις συσκευασίες...


@ Μαριλένα
Να είσαι καλά...
Χε χε! Να υποθέσω ότι άνοιξες χρώμα στο μαλλί;
Ο χρήστης november είπε…
Μπορούν να λείψουν επιτέλους τα εννοούμενα για τις ξανθιές κυρίες; Ε, διαστηματάκι; Τι θέλεις δηλαδή, να σαμποτάρουμε το βλογ σου; Ε;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ