Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Διονύσης

Η Ελένη καθόταν στη γνώριμή της, πια, σιδερένια καρέκλα, πίσω από το μεταλλικό τραπέζι, στο δωμάτιο που χρησιμοποιούνταν για τις ανακρίσεις. Είχε κλάψει. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και, παρά το ότι είχε φροντίσει να συμμαζέψει μάσκαρα και ρίμελ, ήταν φανερό πως δεν είχε περάσει και τις πιο ευχάριστες ώρες της εκεί μέσα. «Ο Μίλτος μπορούσε να γίνει πολύ κακός, ώρες ώρες, ακόμη και με γυναίκες σαν αυτήν», σκέφτηκε ο Κώστας.
Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της:
«Θα με εκτελέσετε;»
Η προσπάθειά της να κάνει χιούμορ έπεσε στο κενό. Ο Κώστας στεκόταν απέναντί της ανέκφραστος. Άφησε μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν κι έπειτα μίλησε αργά και σιγανά:
«Νομίζω ότι πρέπει να μας πεις μερικά πράγματα»…
«Μπα… Από τον ενικό της οικειότητας περάσαμε στον ενικό της απόλυτης εξουσίας»;
Τον εκνεύριζαν πάντα τέτοιες εξυπνάδες. Αλλά αυτό που ακούστηκε από το στόμα της, μάλλον τον έκανε να ντρέπεται. Στο κάτω – κάτω της γραφής, με τη γυναίκα αυτή είχε κάνει τον καλύτερο έρωτα που θυμόταν.
«Ελένη, έχουμε να κάνουμε με μια σειρά από πτώματα. Μια σειρά από πτώματα που δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Πρέπει να βρούμε την άκρη. Κι όλοι πιστεύουμε ότι κάτι μας κρύβεις».
«Κι εσύ»;
«Ειδικά εγώ»…
Κοίταξε το μεταλλικό τραπέζι μπροστά της. Μετά την ψευδοροφή. Έπειτα τον καθρέπτη που κάλυπτε τον έναν τοίχο, πέρα ως πέρα. Τον κοίταξε στα μάτια κι άρχισε να μιλάει:
«Αυτό που κρύβω, όπως λέτε, λέγεται Διονύσης. Και δεν το κρύβω. Απλά, τον είχα ξεχάσει. Ξεχνάμε, Κώστα, την επίπεδη καθημερινότητά μας, όταν γίνεται κάτι ξεχωριστό, που μας αλλάζει τη ζωή. Ήμουν μια υπάλληλος…»
«Στέλεχος»!
«…στέλεχος, όπως θες! Ήμουν ένα στέλεχος εταιρίας, που ζούσε μόνη της, επειδή η δουλειά της ήταν πρώτη προτεραιότητα. Μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος από το πουθενά»…
«Για το Διονύση νομίζω ότι θα μιλούσαμε»…
«Για το Διονύση μιλάμε! Άραξε στον καναπέ μου, μου έφερε κι ένα σκύλο για δώρο. Κι έγινε ρουτίνα. Βγαίναμε, τρώγαμε, πηγαίναμε σινεμά, ερχόταν σπίτι, ετοίμαζα φαγητό, κάναμε έρωτα, χάιδευε το σκύλο, έβλεπε τηλεόραση, έφευγε, ξαναερχόταν… Κι έπειτα, ένα πτώμα, ένας μπάτσος με καρδιά, κάποιος που προσπαθεί να μπει στο σπίτι μου και σκοτώνει έναν αστυνομικό-φρουρό… Δεν ήταν φυσικό να ξεχάσω τον Διονύση; Κι εκεί που με ρωτούσατε το ένα και το άλλο, μου ΄ρθε φλασιά. Τόσες μέρες τώρα, αυτός είναι άφαντος. Τον περίμενα στο σπίτι το βράδυ του φόνου. Δεν ήρθε κι έβγαλα τον Ντικ βόλτα. Κι από εκεί άρχισαν όλα. Αυτό είναι που σας κρύβω, Σέρλοκ»!
«Elementary, Γουότσον! Τι γνωρίζεις γι αυτόν το Διονύση»;
«Σχεδόν τίποτα. Τον γνώρισα στο μπαρ του σινεμά. Μοιράστηκε το ίδιο πάθος μαζί μου για τις ταινίες. Αγαπάει τα ζώα. Κάνει, ή τουλάχιστον έκανε, καλό έρωτα. Δε ρωτούσε πολλά – πολλά. Εργάζεται σε εταιρία παροχής υπηρεσιών –ξέρεις, ερχόμαστε, σου φτιάχνουμε τα υδραυλικά, σου αλλάζουμε τα φώτα, παίρνουμε μια μικρή περιουσία και αντίο»!
«Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες»;
«Δηλαδή»;
«Ας αρχίσουμε από το επίθετό του»…
Του το είπε; Δεν του το είπε; Το ψιθύρισε και δεν το άκουσε; Και τι να άκουγε, δηλαδή; Τον ψίθυρο της Ελένης, ή τα ουρλιαχτά της Κατερίνας; Η Πρήχα είχε εισβάλει στο δωμάτιο:
«Παράτα τα Θεοδωρίδη! Βρέθηκε τρίτο πτώμα. Στο διπλανό διαμέρισμα από της κυρίας. Και μάντεψε: Δεν είναι ολόκληρο! Κάτι του λείπει. Ο Μίλτος, ήδη ξεκίνησε. Πάρε ένα περιπολικό, σε περιμένει ο Αποστόλου. Στο δρόμο θα σου πει λεπτομέρειες. Άντε! Τρέχουμε τώρα»!
Μούδιασε… Αλλά, πράγματι, έπρεπε να τρέξει. Όρμησε στην πόρτα. Η διευθύντρια στράφηκε στην Ελένη:
«Να μας συγχωρείτε κυρία Τιτάκου. Τα έχει αυτά η δουλειά. Απρόοπτα… Έξω από το δωμάτιο, είναι ένας αστυνομικός. Ζητείστε του ό,τι θέλετε, εκτός από το να φύγετε»…
«Είμαι κρατούμενη»;
«Φιλοξενούμενη… Έχουν την ίδια κατάληξη, όμως άλλη ρίζα».
«Οι φιλοξενούμενοι φεύγουν όποτε θελήσουν»…
«Μα φυσικά! Κι εσείς το ίδιο. Δε θα θέλατε, όμως, να μας στεναχωρήσετε… Εξάλλου, αρχίσατε μια κουβέντα και καλό θα είναι να την τελειώσετε»…


Συνεχίζεται

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αυτή δηλαδή όλες αυτές τις ημέρες δεν σκέφτηκε ότι έχει κι έναν γκόμενο και μήπως να τον έπαιρνε κανένα τηλέφωνο διότι της συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο. Αντ' αυτού έριχνε κι ένα ξεγυρισμένο με τον αστυνομικό στο σπίτι της, χωρίς να ανησυχήσει μήπως έρθει ο ΔΙονύσης και της βγάλει το μαλί από τη ρίζα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δηλητηριώδη Νοέμβριε, είναι προφανές πως δεν τον είχε ακριβώς ξεχάσει. Ίσως να έχει λόγους να τον κρύβει, ίσως να ειναι και απλώς για να μη χάσει τον καινούριο γκόμενο...

Εμένα πάντως μου αρέσει όπως εξελίσσεται. Αντε να δουμε, όμως...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november
Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια; Τέλος πάντων, κι αυτό έχει σχέση.

@ krotkaya
Μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Τόσο που σκέφτομαι να σου προτείνω να γράψεις κάποιο επεισόδιο.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ωωωωω!!! μεγάλη μου τιμή!!!
θα με σχολιάσει και ο δηλητηριώσης Νοέμβριος?
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μου θυμίζει σύνθεση από αποτυχημένα αστυνομικά δημοσιεύματα, με ολίγη από ξέπνοο μυθιστόρημα επαρχιακού εισγαγελέα, που τρώει ξύλο στο σπίτι του από την υπέρβαρη γυναίκα του. Συγχαρητήρια.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya
Εννοείται!

@ athanaso
Καλώς ήρθες στην παρέα. Ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια. Ανταποδίδω για την καλόβουλη κριτική. Αλλά "επαρχιακός εισαγγελέας που τρώει ξύλο από την υπέρβαρη γυναίκα του"; Πολύ Pink Floyd του 1980 ακούς. Δε λέω, καλός ο Γκίλμουρ, καλός κι ο Ουότερς, αλλά από τότε έγραψαν κι άλλα. Προσπάθησε κι άλλο, μπορείς καλύτερα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δ.Ι.Ασ-τήματα: αποφασίσατε ποιος από τους δύο θα γράψει το επόμενο κεφάλαιο; Ακονίζω το πληκτρολόγιο για το σχολιασμό!

Αγαπητή Κροτ: Αν επιθυμείτε μπορώ να σας σχολιάσω... στο χώρο σας!
;-) (και εννοώ στο blog σας, διευκρινίζω απαραιτήτως).
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Α! ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ "ΚΡΙΝΕΙΣ ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΑΛΛΟΤΡΙΑ"?
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november
Τι έγινε δηλητηριώδη Νοέμβριε; Τι ακατάσχετο μπούρου μπούρου είναι αυτό;
Μήπως επιθυμείς να γράψεις κανένα επεισόδιο κι εσύ;
Όσο για τα αλλότρια, εννοώ τις τηλεφωνικές κλήσεις. Κοπρένδο;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ