Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Διονύσης

Η Ελένη καθόταν στη γνώριμή της, πια, σιδερένια καρέκλα, πίσω από το μεταλλικό τραπέζι, στο δωμάτιο που χρησιμοποιούνταν για τις ανακρίσεις. Είχε κλάψει. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και, παρά το ότι είχε φροντίσει να συμμαζέψει μάσκαρα και ρίμελ, ήταν φανερό πως δεν είχε περάσει και τις πιο ευχάριστες ώρες της εκεί μέσα. «Ο Μίλτος μπορούσε να γίνει πολύ κακός, ώρες ώρες, ακόμη και με γυναίκες σαν αυτήν», σκέφτηκε ο Κώστας.
Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της:
«Θα με εκτελέσετε;»
Η προσπάθειά της να κάνει χιούμορ έπεσε στο κενό. Ο Κώστας στεκόταν απέναντί της ανέκφραστος. Άφησε μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν κι έπειτα μίλησε αργά και σιγανά:
«Νομίζω ότι πρέπει να μας πεις μερικά πράγματα»…
«Μπα… Από τον ενικό της οικειότητας περάσαμε στον ενικό της απόλυτης εξουσίας»;
Τον εκνεύριζαν πάντα τέτοιες εξυπνάδες. Αλλά αυτό που ακούστηκε από το στόμα της, μάλλον τον έκανε να ντρέπεται. Στο κάτω – κάτω της γραφής, με τη γυναίκα αυτή είχε κάνει τον καλύτερο έρωτα που θυμόταν.
«Ελένη, έχουμε να κάνουμε με μια σειρά από πτώματα. Μια σειρά από πτώματα που δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Πρέπει να βρούμε την άκρη. Κι όλοι πιστεύουμε ότι κάτι μας κρύβεις».
«Κι εσύ»;
«Ειδικά εγώ»…
Κοίταξε το μεταλλικό τραπέζι μπροστά της. Μετά την ψευδοροφή. Έπειτα τον καθρέπτη που κάλυπτε τον έναν τοίχο, πέρα ως πέρα. Τον κοίταξε στα μάτια κι άρχισε να μιλάει:
«Αυτό που κρύβω, όπως λέτε, λέγεται Διονύσης. Και δεν το κρύβω. Απλά, τον είχα ξεχάσει. Ξεχνάμε, Κώστα, την επίπεδη καθημερινότητά μας, όταν γίνεται κάτι ξεχωριστό, που μας αλλάζει τη ζωή. Ήμουν μια υπάλληλος…»
«Στέλεχος»!
«…στέλεχος, όπως θες! Ήμουν ένα στέλεχος εταιρίας, που ζούσε μόνη της, επειδή η δουλειά της ήταν πρώτη προτεραιότητα. Μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος από το πουθενά»…
«Για το Διονύση νομίζω ότι θα μιλούσαμε»…
«Για το Διονύση μιλάμε! Άραξε στον καναπέ μου, μου έφερε κι ένα σκύλο για δώρο. Κι έγινε ρουτίνα. Βγαίναμε, τρώγαμε, πηγαίναμε σινεμά, ερχόταν σπίτι, ετοίμαζα φαγητό, κάναμε έρωτα, χάιδευε το σκύλο, έβλεπε τηλεόραση, έφευγε, ξαναερχόταν… Κι έπειτα, ένα πτώμα, ένας μπάτσος με καρδιά, κάποιος που προσπαθεί να μπει στο σπίτι μου και σκοτώνει έναν αστυνομικό-φρουρό… Δεν ήταν φυσικό να ξεχάσω τον Διονύση; Κι εκεί που με ρωτούσατε το ένα και το άλλο, μου ΄ρθε φλασιά. Τόσες μέρες τώρα, αυτός είναι άφαντος. Τον περίμενα στο σπίτι το βράδυ του φόνου. Δεν ήρθε κι έβγαλα τον Ντικ βόλτα. Κι από εκεί άρχισαν όλα. Αυτό είναι που σας κρύβω, Σέρλοκ»!
«Elementary, Γουότσον! Τι γνωρίζεις γι αυτόν το Διονύση»;
«Σχεδόν τίποτα. Τον γνώρισα στο μπαρ του σινεμά. Μοιράστηκε το ίδιο πάθος μαζί μου για τις ταινίες. Αγαπάει τα ζώα. Κάνει, ή τουλάχιστον έκανε, καλό έρωτα. Δε ρωτούσε πολλά – πολλά. Εργάζεται σε εταιρία παροχής υπηρεσιών –ξέρεις, ερχόμαστε, σου φτιάχνουμε τα υδραυλικά, σου αλλάζουμε τα φώτα, παίρνουμε μια μικρή περιουσία και αντίο»!
«Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες»;
«Δηλαδή»;
«Ας αρχίσουμε από το επίθετό του»…
Του το είπε; Δεν του το είπε; Το ψιθύρισε και δεν το άκουσε; Και τι να άκουγε, δηλαδή; Τον ψίθυρο της Ελένης, ή τα ουρλιαχτά της Κατερίνας; Η Πρήχα είχε εισβάλει στο δωμάτιο:
«Παράτα τα Θεοδωρίδη! Βρέθηκε τρίτο πτώμα. Στο διπλανό διαμέρισμα από της κυρίας. Και μάντεψε: Δεν είναι ολόκληρο! Κάτι του λείπει. Ο Μίλτος, ήδη ξεκίνησε. Πάρε ένα περιπολικό, σε περιμένει ο Αποστόλου. Στο δρόμο θα σου πει λεπτομέρειες. Άντε! Τρέχουμε τώρα»!
Μούδιασε… Αλλά, πράγματι, έπρεπε να τρέξει. Όρμησε στην πόρτα. Η διευθύντρια στράφηκε στην Ελένη:
«Να μας συγχωρείτε κυρία Τιτάκου. Τα έχει αυτά η δουλειά. Απρόοπτα… Έξω από το δωμάτιο, είναι ένας αστυνομικός. Ζητείστε του ό,τι θέλετε, εκτός από το να φύγετε»…
«Είμαι κρατούμενη»;
«Φιλοξενούμενη… Έχουν την ίδια κατάληξη, όμως άλλη ρίζα».
«Οι φιλοξενούμενοι φεύγουν όποτε θελήσουν»…
«Μα φυσικά! Κι εσείς το ίδιο. Δε θα θέλατε, όμως, να μας στεναχωρήσετε… Εξάλλου, αρχίσατε μια κουβέντα και καλό θα είναι να την τελειώσετε»…

Συνεχίζεται