Με προκάλεσαν. Απαντώ:
-Δε φοράω το ΣΠΙΡΑΛ…
Στεκόταν μπροστά μου, μόνον με τις ζαρτιέρες, τις κάλτσες και τις μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες. Τα στήθη της, στητά, τα πόδια μισάνοιχτα… Σε άλλη περίπτωση θα είχα σηκωθεί να βυθιστώ μέσα της, έτσι, στο όρθιο. Αυτές οι κουβέντες της, όμως, μ έκαναν να παραμένω ξαπλωμένος, με τα χέρια στο σβέρκο, ακίνητος, ανάσκελα, στο κρεβάτι.
-Δε μιλάς…
Τι να έλεγα; Την είχα γνωρίσει πριν τρεις μήνες. Και για 90 και μέρες, ζούσα το απόλυτο υγρό όνειρο. Δεν ξεκολλούσαμε. Θυμίζαμε εκείνα τα δυο σκυλιά που είχα δει, ένα καλοκαίρι, στο Φανάρι, στη Ροδόπη. Δεν ήθελε να βγω από μέσα της –ούτε ΄γω.
Την πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε τα ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ είναι αλήθεια ότι πόνεσα. Μίκρυνα απότομα, ενώ ήμουν μέσα της. Το κατάλαβε και με τύλιξε με τα πόδια της, με τράβηξε πάνω της με τα χέρια της και μου ΄δωσε ένα υγρό φιλί. Ύστερα κατέβηκε προς το στήθος μου και, πριν φθάσει χαμηλά στην κοιλιά, η βλάβη είχε αποκατασταθεί.
Το όνειρο άρχισε να γίνεται εφιάλτης χθες: ΣΚΑΛΙΖΟΝΤΑΣ το μικρό σεκρετέρ της, έπεσα πάνω σε ένα χοντρό τετράδιο –σαν αυτό που είχα στο λύκειο, για πρόχειρο. Το άνοιξα κι έπεσα στο ημερολόγιό της. Περιέγραφε τα πάντα. Οι περιγραφές με είχαν ανάψει, ώσπου έπεσα πάνω σε μια πρόταση που με άφησε παγωτό: «Θέλω να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο, να αποκτήσω από αυτόν ένα παιδί, να σταθώ δίπλα του στην εκκλησία, ντυμένη νύφη»…
-ΓΑΜΩ το!
Η βρισιά μου ξέφυγε αλλά, σας ρωτώ: Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Εκεί που νομίζατε ότι είχατε βρει το απόλυτο θηλυκό, αυτό που ζει μόνον για τον έρωτα και από τον έρωτα, μια πρόταση, 22 λέξεις, διαλύνουν το ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ όνειρο κι αποδεικνύουν ότι, τελικά, όλες είναι ίδιες.
Γύρισα και την κοίταξα.
-Πρέπει να χωρίσουμε…
Το είχα πει. Έμεινε να με κοιτάζει, με ένα βλέμμα κενό. Κανονικά θα έπρεπε να ρωτήσει για ποιον λόγο, αλλά δεν το έκανε. Ήταν πολύ περήφανη, τελικά, ή μήπως πολύ εγωίστρια; Δεν είχε σημασία. Σηκώθηκα, ντύθηκα, άνοιξα την εξώπορτα κι έφυγα.
Δεν είχα περπατήσει ούτε πενήντα μέτρα, όταν κατάλαβα το λάθος μου. Είχα συναντήσει μια τέτοια γυναίκα, που ήθελε να περάσει μια ζωή μαζί μου, να γίνουμε ένα, οικογένεια κι εγώ την παράτησα; Ρίψασπις; Κότα;
Γύρισα κι επέστρεψα, σχεδόν τρέχοντας. Ήμουν έτοιμος να χτυπήσω το κουδούνι, όταν την άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο, πίσω από την κλειστή πόρτα:
-Ναι, σου λέω! Μου είχε γίνει τσιμπούρι! Τρεις μήνες κατσικώθηκε εδώ και δεν έλεγε να φύγει! Πού να ήξερα τι μαλάκας ήταν, όταν τον ψώνιζα για μια ξεπέτα, από το μπαρ…
Σοκ! Δεν μπορεί! Τέντωσα το αυτί μου:
-Το γνωστό κόλπο, σου λέω. Πρώτα, ένα ημερολόγιο –δήθεν- τυχαία ξεχασμένο σε μισάνοιχτο συρτάρι. Κι έπειτα, αφού ο μαλάκας δεν το είχε βρει, ένα υπονοούμενο στα ίσια. Ευτυχώς, δε χρειάστηκε να πω πως ήθελα ένα παιδί… Την έκανε αμέσως! Τι μαλάκας!
Αλήθεια... Τι μαλάκας!
Και ρίχνω το γάντι στους:
Composition Doll
Krotkaya
Aggelos-x-aggelos
Iris
Evelina
με τις λέξεις: Απατηλός, Χαμός, Ρύζι, Περιδιαβαίνω, Αλυσίδες
Σχόλια
Πάντως η ιστορία καταπληκτική!
:-)
Σας ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση.
Τούδε κείθε θα τα λέμε κατά diastimata...
ρε συ, είναι η τρίτη πρόσκληση που παίρνω, θα στερέψω, αλλά οκ, αποδέχομαι και θα γράψω άλλη μια ιστορία... να δω που θα βρω θέμα! ΑΝ και οι λέξεις σου το υπαγορεύουν κάπως...
πολύ διαστήματα ιστορία !!
Δε λέω, καλές οι πάσες, αλλά να δούμε πότε θα τελειώσω την ακατάστατη σειρά. Που έγινε... ακατάσχετη σειρά πτωμάτων.
@ kolopso
Να είσαι καλά. Θα σε περιμένω στο φτωχικό μου και, από καιρού εις καιρόν, θα έρχομαι για επίσκεψη (γλυκό του κουταλιού να έχεις έτοιμο)...
@ Avra
Σας ευχαρίστησα, νομίζω... Επιστροφή στους φόνους!
@ krotkaya
Άντε ντε... Πάλι στα ταξίδια το ρίξαμε; Μήπως τελικά είσαι ταξιδιωτική πράκτορας;
@ με το φεγγάρι αγκαλιά
Καλώς ήρθες! Εμ, what's in a mans mind, που έλεγε κι εκείνο το παλιό σκιτσάκι, που από αφίσα έγινε κινούμενη φωτό για email...
@ evelina
Ακόμη αυτή η ύλη; Θες βοήθεια;
@ iris
Μερσί και περιμένω!
τς τς τς......
Τι? κι άλλο κείμενο με λέξεις??? Δεν αντέχω άλλο λέμε!
:pppppp
Εξάλλου έχω μαίηλ να σου γράψω το σ/κ!!!!