Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Ιατροδικαστής

Ξαπλωμένος ανάσκελα στο παγωμένο πεζοδρόμιο, δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί, ούτε να κουνηθεί, ούτε να μονολογήσει. Το μαχαίρι του δολοφόνου του είχε κόψει το λαιμό, από τη μια άκρη ως την άλλη. Είχε κομματιάσει την καρωτίδα και είχε χάσει τόσο αίμα, που ακόμη και μια μοδίστρα να τον αναλάμβανε και να έκλεινε το χάσμα κάτω από το σαγόνι του, δε θα μπορούσε να ανανήψει.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει, πλέον, ήταν να υπομένει την εξέταση του ιατροδικαστή. Κι ο ιατροδικαστής, ευτυχώς για ένα φρέσκο πτώμα ξαπλωμένο σ ένα παγωμένο πεζοδρόμιο, τέλειωσε τη δουλειά του γρήγορα. Ανασηκώθηκε, κοίταξε το Μίλτο στα μάτια και, λες και του έκανε ερωτική εξομολόγηση, του είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας:

«Τον πλησίασε από πίσω. Τον αιφνιδίασε. Του έκοψε λαιμό και καρωτίδα με μια κίνηση, πέρα ως πέρα. Τον ξάπλωσε ευγενικά στο πεζοδρόμιο. Όλη την ώρα έτρεχε ποτάμι το αίμα και πρέπει να τον έχει λερώσει. Δεν έδειξε, πάντως, να ενδιαφέρεται, αφού οι κινήσεις του δεν ήταν βιαστικές. Από τη γωνία που μπήκε το μαχαίρι στο λαιμό, πιστεύω ότι ο δράστης ήταν πιο κοντός από το θύμα. Κοντός και γρήγορος. Και ψύχραιμος. Αφού τον ξάπλωσε, είχε την ψυχραιμία να του πάρει αυτό»!

Ο ιατροδικαστής ξανακάθισε ανακούρκουδα κι ανασήκωσε το ματωμένο σεντόνι. Έπιασε το δεξί χέρι του θύματος και το κούνησε μπροστά στα μάτια του Μίλτου και του Κώστα, που είχαν καθίσει κι αυτοί δίπλα του. Μια βρισιά ξέφυγε από το στόμα του Μίλτου, ενώ ο Κώστας, κοιτούσε με ένα ύφος σαν κομπιούτερ που αναλύει δεδομένα:

"Όχι ρε πούστη μου! Του έχει κόψει το χέρι από τον καρπό"!



Συνεχίζεται

Σχόλια

Ο χρήστης NinaC είπε…
Μήπως να έρθετε στο Έγκλημα και Τιμωρία ως guest? E?
Ο χρήστης diastimata είπε…
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Συν τοις άλλοις, είμαι και τεμπελάκος. Και το Έγκλημα και Τιμωρία έχει δουλειά, όχι αστεία. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο πρέπει να κουράζεσαι γι αυτό.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
άμα πας εσύ στο Έγκλημα, θα ανέβει η αναγνωσιμότητά του, χοχο!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τόσα χρόνια στο πεζοδρόμιο, αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ δεν πήγαν χαμένα, έτσι δάσκαλε?
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Χι χι! Πρόσεξε μην το ακούσει (διαβάσει) η cd, γιατί ούτε ψύλος στον κόρφο μας.

@ november

Κρύβε λόγια βρε Νοέμβριε! Μας πήραν χαμπάρι! Θ αρχίσουν και τα συνθήματα σε λίγο...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ