Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στρατιωτικές Ιστορίες Ι


Είμαι πασίγνωστος(ε ρε ψωνάρα!) για τις παρενθέσεις μου. Τις ανοίγω στα κείμενα και ξεχνάω να τις κλείσω. Εδώ, όμως, θα ξεπεράσω τον εαυτό μου! Ανοίγω παρένθεση ΤΩΡΑ, πριν καν γράψω κάτι για το θέμα:

Παρένθεση. Υπηρέτησα στο στρατό το 1985. Στη δεύτερη θητεία του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμη το κίνημα έβγαζε γούστα. Κι όποιος θεωρούνταν δεξιός, έπρεπε να περάσει τουλάχιστον τα μισά από όσα είχαν περάσει οι Αριστεροί επί Δεξιάς (και δεν είχαν περάσει και λίγα, ε;). Έτσι, βρέθηκα για βασική εκπαίδευση στο τάγμα αγραμμάτων της Δράμας, παρότι δούλευα σε κόμοντορ και γνώριζα γραφομηχανή (τυφλό σύστημα) πήρα την ειδικότητα «ολμιστής» και όταν ήρθε η ώρα της μετάθεσης, το χαρτί έγραφε: Λάβαρα Διδυμοτείχου Έβρου. Πέσανε πάνω στην περίπτωσή μου γνωστοί και άγνωστοι, για να σώσουν το παιδί. Ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας, παρακινούμενος από παλιό Πασόκο συνάδελφο («Ρε Άκη, είναι καλό παιδί, κάνε κάτι) προσπάθησε και βρήκε την άκρη: Μετάθεση σε τάγμα στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Παρά, όμως, τις προσπάθειες, έως ότου πάω στο ΚΕΒΟΠ για ειδικότητα ολμιστή και φθάσω στο Τάγμα, η μονάδα είχε μεταφερθεί από την Ελευθερούπολη Καβάλας στην Κομοτηνή Ροδόπης. Κι έφθασε, τελικά, ως το τέλος της θητείας μας, στα πατροπαράδοτα Λάβαρα. Εγώ τη γλίτωσα με μετάθεση στο φυλάκιο Μάνδρας Διδυμοτείχου Έβρου. Κλείνει η παρένθεση.

Κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Κομοτηνή, βρέθηκα (από λάθος) γραφέας στο 29 Σύνταγμα Πεζικού –αν και ολμιστής. Το λάθος κράτησε λίγο κι εγώ επέστρεψα στα σκηνάκια και τις χειμερινές διαβιώσεις. Κατά τη διάρκεια του λάθους, όμως, είχα την τύχη να υπηρετήσω στα… ελικόπτερα!

Ήταν πρωί. Πολύ πρωί (όσοι πήγαν στρατό, ξέρουν). Μετά την πρωινή αναφορά και μετά την καθιερωμένη επίσκεψη στο καψιμί –ήταν Παρασκευή και το πρωινό ήταν τσάι με αντικαβλωτικό, ψωμί κι ελιές, ο προϊστάμενος του 3ου γραφείου μπήκε με ύφος θριαμβευτικό και ρώτησε:

-Δε μου λες λοχία(σ.σ. καλά, αυτό είναι άλλο ποστ, για αργότερα, με πολύ γέλιο), έχεις ανέβει σε ελικόπτερο;

-Ναι, λόγω δουλειάς, δυο φορές.

-Λοιπόν, αναλαμβάνεις δράση.

-Δηλαδή; Θα πάμε για άσκηση με ελικόπτερα;

-Όχι, γίνεσαι σηματωρός!

Πάγωσα! Η λέξη ηχούσε απειλητική. Θεώρησα ότι θα με βάζανε στόχο σε βολή με ελικόπτερα –στην καλύτερη περίπτωση- ή θα με πετούσαν κατά τη διάρκεια της πτήσης, να κάνω μπάτζι τζάμπιν. Μετά την πρώτη έκπληξη, βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω:

-Δηλαδή;

-Θα κατεβάσεις το ελικόπτερο του στρατηγού!

Τώρα μάλιστα. Θα το κατεβάσω; Πώς; Θα στηθώ με ένα 50άρι πολυβόλο και θα το πυροβολήσω, να πέσει κάτω σα μπεκάτσα, ή αγριόπαπια, τον καιρό του κυνηγιού; Θα ρίξω τσιγκέλι να το αρπάξω από την ουρά, όπως τα καρτούν με το κογιότ και το μπιπ μπιπ; Θα ανέβαινα, εν πτήσει, ως άλλος 007 και θα βοηθούσα το χειριστή να το προσγειώσει;

Τίποτα από όλα αυτά. Οι απορίες μου λύθηκαν με μιας, όταν ο τγχης (ταγματάρχης για τους αγράμματους και τους λουφαδόρους) μου παρέδωσε σχετικό έντυπο κανονισμό και τον εξοπλισμό.

Στο βιβλιαράκι είδα πολύ όμορφα σκιτσάκια, με έναν φαντάρο, να κουνάει πέρα δώθε κάτι ρακέτες του μπάμπιγκτον, κι όλα αυτά να σημαίνουν κάτι για το χειριστή. Ο εξοπλισμός ήταν ένα κίτρινο κράνος (κανονικό, φαιοπράσινο, ήταν, αλλά το είχαν βάψει με λαδομπογιά), δυο αυτοσχέδιες ρακέτες επίσης κιτρίνου χρώματος και δυο κίτρινες μανσέτες (σαν εκείνες τις μαύρες που έβαζαν οι λογιστές, για να μη φθείρονται τα μανίκια τους, αλλά σε κίτρινο –όπως προείπα- χρώμα).

Κάθισα, λοιπόν, κι έμαθα τις κινήσεις. Και τα δυο χέρια λυγισμένα, κινούνται παράλληλα προς το πρόσωπο, σα να καλούν κάποιον, σημαίνει έλα μπροστά, το ένα λυγισμένο να ακουμπάει το κράνος και το άλλο να κινείται πάνω κάτω στρίψε από δω, με τα αντίθετα χέρια στρίψε από κει, χιαστί πάνω από το κεφάλι, καλά είσαι, σβήσε. Άσε τα κλειδιά πάνω, θα το παρκάρει ο μικρός…

Μια ώρα πριν τον ερχομό του στρατηγού (κι ενώ όλοι στο τάγμα, στο σύνταγμα, στην ταξιαρχία και στα ΛΥΒ έτρεχαν πανικόβλητοι να γρασάρουν ό,τι κινείται και να βάψουν ό,τι ήταν ακίνητο) εξετάστηκα ως υποψήφιος σηματωρός. Εγκρίθηκα (από τον ταγματάρχη προϊστάμενο, φυσικά κι όχι από κάποιον ειδικό) και στήθηκα στο χώρο προσγείωσης (το χωμάτινο γήπεδο ποδοσφαίρου της μονάδας).

Μια ώρα αργότερα, ακούστηκε να έρχεται το ελικόπτερο. Για κακή μου τύχη, ήταν Σινούκ, τεράστιο δηλαδή, με δυο έλικες πάνω, σαν αυτό που έπεσε στη Χαλκιδική και πνίγηκε ο πατριάρχης Καΐρου, σαν το άλλο που έπεσε στον Έβρο και μετέφερε το Μητσοτάκη (που δεν έπαθε τίποτα) και σαν το τρίτο που έπεσε στο Άγιον Όρος, με τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέσα (κι εκεί κανείς δεν έπαθε τίποτα, αλλά για τον Πατριάρχη το καταλαβαίνω. Ήταν ο Κύριος με τα Σου –και τα μπακλαβαδάκια- εκεί και γλίτωσαν. Με το Μητσοτάκη, ποιος ήταν;).

Τι σημαίνει να προσγειώνεται Σινούκ; Η Μάρτζι ο τυφώνας και το τσουνάμι μαζί. Πέτρες, ξύλα, όλα αυτά σηκώθηκαν κι άρχισαν να περνάνε από δίπλα μου, εγώ να προσπαθώ να μείνω ακίνητος και να κουνάω τις ρακέτες σαν κουρδιστό λαγουδάκι, ο πιλότος να μου κάνει νοήματα να φύγω μη σκοτωθώ. Τελικά, το ΄βαλα στα πόδια, όχι γιατί μου το ΄πε ο πιλότος, αλλά επειδή μια πέτρα στο μέγεθος γροθιάς με πέτυχε (ευτυχώς) στο κράνος και μια άλλη (δυστυχώς) στο γόνατο.

Μετά την προσγείωση (που επετεύχθη από το χειριστή χωρίς τη δική μου συμβολή) κι ενώ ο στρατηγός επιθεωρούσε τους υπολοίπους, με πλησίασε ο ελικοπτεράς.

-Ποιος σε έβαλε εκεί παιδί μου;

-Ο ταγματάρχης!

-Καλός μαλάκας κι αυτός…

Η μικρή αυτή στιχομυθία τόνωσε το ηθικό μου. Όχι ότι κέρδισα τίποτα. Ο ταγματάρχης άκουσε τα σχολιανά του, αλλά εγώ διέπρεψα ως σηματωρός για τους υπόλοιπους τρεις μήνες που έμεινα στην Κομοτηνή: Κατέβασα άλλα πέντε ελικόπτερα, ευτυχώς Χιούι, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ο δε ταγματάρχης, κατάφερε να φθάσει ως το ΓΕΣ.

Θα ακολουθήσουν κι άλλες ιστοριούλες από το στρατό, αφού κατά τη θητεία μου έγινα σημεία και τέρατα. Όλες οι ιστορίες βγάζουν γέλιο. Για το τέλος, αφιερώνω σε όσους γλίτωσαν τη θητεία τους δίνοντας κάτι παραπάνω, τους γνωστούς στίχους του Σαββόπουλου:

«Καλύτερα στο στράτευμα

παρά στους λουφαδόρους..."

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
this is a man's world...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
εγώ μια απορία έχω μόνο: τι είναι το μπάμπιγκτον;
Ο χρήστης A.F.Marx είπε…
Η ατάκα του ελικοπτερά "καλός μαλάκας κι αυτός", είναι όλα τα λεφτά.
;)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μια που έγινε κουβέντα για λουφαδόρους, το πιο γελοίο των ημερών είναι που ακούμε ακόμη και γυναίκες στα διάφορα κανάλια να κατακεραυνώνουν όσους προσπαθούν να αποφύγουν τη στράτευση. Οι ίδιες, βλέπετε, έχουν φάει με το κουτάλι τη στρατιωτική θητεία! Όλοι μιλάνε για ανισότητα, επειδή τα παιδιά των "φτωχών πλην τίμιων" υπηρετούν, ενώ κάποιοι επώνυμοι τη σκαπουλάρουν. Για τη θεσμοθετημένη ανισότητα σε βάρος του ανδρικού φύλου στο θέμα της στράτευσης, όσα ακούσατε εσείς από τους τηλεφωστήρες μας, άλλα τόσα άκουσα κι εγώ. Πώς είπατε;

Στοιχειωδώς νοήμων
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ προς όλους

Να διευκρινίσω ότι το παραπάνω σχόλιο το έσβησα επειδή προερχόταν από υποτιθέμενο μπλογκ, κυρίας η οποία με καλούσε να επισκεφθώ το μπλογκ της. Καθώς κατάλαβα ότι οι σκοποί της ήταν πονηροί (η εισαγωγή ιού στο δικό μου pc) έριξα ένα delete που ήταν όλο δικό της. Κι έμεινα με την απορία...

@ alexandra

Ναι, αλλά έχει πλάκα. Πού να δεις τι θα ακολουθήσει...

@ maroulitaaa

Αααα! Θα σε μαλώσω! Το μπάμπιγκτον (ή κάπως έτσι -δεν παίρνω και όρκο) είναι ένα άθλημα που μοιάζει με τένις, μόνον αυτοί που παίζουν χτυπούν όχι το μπαλάκι τους, αλλά ένα πράμα με φτερά που φρενάρει στον αέρα και πέφτει αλλού από εκεί που το περιμένεις. Το δε διχτάκι είναι στον αέρα, λες και θα παίξουν βόλεϊ. Υπάρχει ειδικό γήπεδο στην Αθήνα, το οποίο -φυσικά- είναι κλειστό μετά τους Ολυμπιακούς.

@ a.f.marx

Ομολογώ ότι οι καλύτεροι τύποι που έχω γνωρίσει στο στρατό, ήταν οι ελικοπτεράδες και οι αξιωματικοί των διαβιβάσεων. Αφασίες (που λέγαμε και τότε). Οι μεν ήταν ειδικευμένοι χωρίς τον εγωκεντρισμό των πιλότων των μαχητικών αεροσκαφών ("Μαμά είμαι Θεός, κοίτα πόσο γρήγορα πηγαίνω"!), οι δε ήταν, εκείνο τον καιρό΄ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ιδιοκτήτες ερασιτεχνικού "πειρατικού" σταθμού.

@ anonymous

Ναι μεν, αλλά... Δε χρειάζεται να ζήσεις κάτι για να μιλήσεις υπέρ ή κατά. Διαφορετικά, θα έπρεπε να δοκιμάσεις ηρωίνη, για να μιλήσεις εναντίον της χρήσης. Κι η ανισότητα είναι σε αμφίδρομη κίνηση. Εσύ -κι εγώ- πάμε στο στρατό και πετάμε (πλέον) ένα χρόνο από τη ζωή μας. Εκείνη γεννά και πετά μια καριέρα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ο Σαβόπουλος έχει πάει στρατό;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αγαπητέ diastimata, διαφωνώ κάθετα με το σκεπτικό σου. Εξηγούμαι αμέσως:
- Αν υποθέσουμε ότι ο λόγος που οι γυναίκες δεν υπηρετούν στρατιωτική θητεία είναι η τεκνοποίηση, τότε η στρατολογία θα καλούσε τις γυναίκες που είναι μητέρες να καταθέσουν το σχετικό πιστοποιητικό, ώστε να απαλλαγούν από την υποχρέωση στράτευσης. Όλοι μας ξέρουμε όμως ότι οι άτεκνες γυναίκες (που στην εποχή μας δεν είναι λίγες) επίσης δεν υπηρετούν. Δε διώκονται όμως για ανυποταξία.
- Όταν μια γυναίκα επιλέγει να γεννήσει (η λέξη "επιλέγει" έχει εδώ τη σημασία της, διότι ο νόμος δεν προβλέπει αντίστοιχα για τους άντρες το δικαίωμα να επιλέγουν να μην υπηρετήσουν) όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο ότι πετά την καριέρα της αλλά, αντίθετα, δικαιούται και άδεια μετ' αποδοχών από τη δουλειά της, και ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να της κρατήσει τη θέση. Ο άντρας, αντίθετα, δεν έχει τη δυνατότητα να διορισθεί σε θέση του δημοσίου αν δεν έχει ξεμπερδέψει με τη στρατιωτική του θητεία. Το αποτέλεσμα είναι να καθυστερεί να βγει στην αγορά εργασίας, ιδίως αν έχει πάρει κάποια χρόνια αναβολής για λόγους σπουδών, έχοντας έτσι ένα ξεκάθαρο desavantage σε σχέση με τις γυναίκες στο ζήτημα της καριέρας.

Στοιχειωδώς νοήμων
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
@anonymus: ελπίζω να έχεις αντίστοιχα επιχειρήματα και για άλλα θέματα ισότητας

@diastimata: μπάντμιντον λες; Κάπου πήγε το μυαλό μου αλλά...Να σου πω εδώ πως στο σχολείο εξασκούσα το συγκεκριμένο άθλημα και μάλιστα ήμουν και στη σχετική ομάδα μέχρι 13-14 ετών. Αλήθεια!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ασφαλώς και έχω, maroulitaaa. Και τα υποστηρίζω δημόσια όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Πιστεύω στην ισότητα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ζητήματα στα οποία κάποιοι πρέπει να είναι περισσότερο "ίσοι" από κάποιους άλλους.

Στοιχειωδώς νοήμων
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ anonymous

Με την ακραία μου τοποθέτηση ήθελα να σου δείξω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο. Και μην είσαι σίγουρος ότι η γυναίκα επιλέγει να τεκνοποιήσει. Μπορεί στην Αθήνα, ή στη Θεσσαλονίκη, ίσως και σε κάποιες ελληνικές πόλεις η τεκνοποίηση να είναι επιλογή. Υπάρχουν, όμως, ακόμη, χιλιάδες γυναίκες, που αναγκάζονται, σέρνονται κυριολεκτικά, στην τεκνοποίηση. Ίσως όχι όπως παλιότερα (με ξύλο και ατάκες του στιλ "κάτσε μωρή στο σπίτι, εδώ είναι η δουλειά σου"), αλλά με ψυχολογική πίεση.
Πόσες είναι οι πεθερές, που βλέπουν τον κανακάρη τους να τυραννιέται επειδή δεν απέκτησε, ακόμη, διάδοχο; Πόσες είναι αυτές που στέλνουν, με τον τρόπο τους, τις νύφες σε αλλεπάλληλες επώδυνες εξωσωματικές; Στο μικρόκοσμό μου γνωρίζω τουλάχιστον τρεις!
Και μεταξύ μας τώρα(το μεταξύ μας είναι σχετικό, αφού καμια δεκαριά θα το διαβάσουν αυτό): Πόσο ίση αισθάνεται μια γυναίκα που, όταν έρθει να δουλέψει στην επιχείρηση όπου είμαι προϊστάμενος, αν τύχει να έχει ωραία πόδια θα υπομείνει (στην καλύτερη περίπτωση) το επίμονο βλέμμα μου;
Με αυτά δε θέλω να πω, σώνει και καλά, ότι οι καημένες οι γυναίκες ταλαιπωρούνται και άλλα τέτοια. Το κάθε φύλο τραβά το δικό του ζόρι. Και η ισότητα ίσως, τελικά, να είναι μια φενάκη, αφού άλλος ο ρόλος του ενός κι άλλος του άλλου. Πώς να γίνω ίσος με μια γυναίκα που έχει ευχή -και κατάρα- την τεκνοποίηση; Πώς να γίνω ίσος με μια γυναίκα που μεγαλώνει με άλλη νοοτροπία για να κάνει διαφορετικά πράγματα;
Μπορεί να έχω κι άδικο. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ήμουν αλάνθαστος, θα είχα το δικαίωμα να χριζόμουν Πάπας της Ρώμης.

@ maroulitaaa

Ναι, μπάντμιντον. Ώστε και πρωταθλήτρια! Χαρά στην υπομονή σου. Πίστευα ότι αυτό το άθλημα το παίζουν μόνον ασιάτες, κιτρίνου χρώματος, με σχιστά μάτια. Μήπως έχουμε ρίζες από εκεί;
Μεταξύ μας, το μπέρδευα αρχικά με το σκουός, ώσπου έπαιξα (σκουός) κι έκανα το πρώτο μπάι πας.
Ο χρήστης iris είπε…
ωχ, ιστορίες για το στρατό. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα... Μα καλά πώς σου ήρθε τώρα, μετά από 22 χρόνια, και θυμήθηκες τις ιστορίες από το στρατό;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Οι ρόλοι είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση και επιδέχονται μεταβολή, diastimata. Η ισότητα όμως είναι το αίτημα. Και το να πιστεύεις στην ισότητα σημαίνει να παλεύεις για την εξάλειψη της κάθε ανισότητας, όχι να ικανοποιείσαι με την εξισορρόπηση των ανισοτήτων. Τον αιώνα που πέρασε, οι γυναίκες κατάφεραν με τους αγώνες τους να γκρεμίσουν διακρίσεις που κρατούσαν επί αιώνες. Νόμοι που τις προστατεύουν από τη σωματική βία, την εργασιακή σε βάρος τους αδικία, τη σεξουαλική παρενόχληση κλπ, μπορεί να μην έχουν επιλύσει όλα τα προβλήματα τους, και ασφαλώς η ψυχολογική πίεση που υφίστανται από τον περίγυρο είναι πιο έντονη στην περιφέρεια απ' ό,τι στα αστικά κέντρα. Όλα αυτά δεν μπορεί κανείς παρά να τα αναγνωρίσει, αλλά οφείλει ταυτόχρονα να αναγνωρίσει και τις μεγάλες κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, προς την κατεύθυνση της αύξησης της ισότητας στο επίπεδο της νομοθεσίας, και συνακόλουθα της πραγματικότητας. Αυτή η αγωνιστικότητα στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, που λαμπρύνει την ιστορία του γυναικείου κινήματος, βλέπω με λύπη μου ότι απουσιάζει από την πλειοψηφία των αντρών αυτής της χώρας. Με μια κουβέντα, αυτό που παραδέχομαι στις γυναίκες, είναι ότι βρήκαν τη δύναμη να φτύσουν κατάμουτρα τους προκατασκευασμένους ρόλους που τους είχαν πασάρει. Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι είμαι λίγο εκτός του κλίματος της συζήτησης, αν δεν προκληθώ δε θα επανέλθω.

Στοιχειωδώς νοήμων
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ iris

Εγώ φταίω; Δε βλέπεις κάθε βράδυ τι γίνεται στα κανάλια; Ο Αλκαίος δήλωσε γιωτάς, ο Κεδίκογλου υπηρέτησε στο Παρίσι, ο Ρουβάς δεν εμφανίστηκε παρά μόνον στο κέντρο, λες και δεν το ξέραμε. Κάτι σαν το ανέκδοτο με το ελάφι!

@ anonumous

Ελπίζω να μη θεωρείς πρόκληση τα όσα γράφω. Κι αυτό επειδή συμφωνώ με όσα λες. Η ιστορία, εξάλλου, έχει βαθιές ρίζες. Από τότε που οι ανδροκρατούμενες Μυκήνες διέλυσαν το γυναικοκρατούμενο Μινωϊκό πολιτισμό κι επέβαλαν το πρότυπο του άνδρα μαχητή ως αρχηγού. Από τότε που ο απόστολος Παύλος επέβαλε την επικαθεδρία του αρσενικού επισκόπου στις πρώτες Χριστιανικές κοινότητες (παρόμοια συνέβησαν και στα υπόλοιπα θρησκευτικά κινήματα, ακόμη και στην Ινδία η θεά Κάλι έχει αντικατασταθεί από τον ελεφαντοκέφαλο Σίβα και πάει λέγοντας).
Μεταξύ μας (κι αυτό στο γράφω κλείνοντάς σου το μάτι) με βολεύει να προκληθείς, για να αυξηθούν τα σχόλια στο blog). Χι χι χι (γέλιο σε στιλ Ντόρας)

;-)
Ο χρήστης Кроткая είπε…
@ανώνυμο: αν η μαμά σου είχε "επιλέξει" να μην γεννήσει, εσύ δνε θα υπήρχες. αν όλες οι γυναίκες "επέλεγαν" να μην γεννήσουν, θα έπαυαν να υπάρχουν αγοράκια για να πάνε φαντάροι! ΕΛΕΟΣ ΠΛΕΟΝ!
Το γεγονός ότι οι άντρες τρβάνε ζόρι ένα χρόνο στο στρατό, δεν σημαίνει πως πρέπει να το τραβάνε κι οι γυναίκες. Αντίθετα, σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να το τραβάνε ούτε οι άντρες. Elementary.
Σημειώνω ότι μετά από αυτή την ατάκα του ανώνυμου, δεν διάβασα την συνέχεια της συζήτησης για να μην εκνευριστώ χειρότερα.

@οικοδεσπότη: Λούφα και παραλλαγή, χαχαχα! ;)
Μα, να μην ξέρεις το badminton βρε παιδί μου!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
@krotkaya

"Το γεγονός ότι οι άντρες τρβάνε ζόρι ένα χρόνο στο στρατό, δεν σημαίνει πως πρέπει να το τραβάνε κι οι γυναίκες. Αντίθετα, σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να το τραβάνε ούτε οι άντρες. Elementary."

Ακριβώς αυτή είναι και η δική μου θέση για το ζήτημα. Προς αυτή την κατεύθυνση θα ήθελα να αρθεί η θεσμοθετημένη ανισότητα σε βάρος των αντρών στο ζήτημα της στράτευσης. Η απάντησή μου στον diastimata αποσκοπούσε απλώς στο να δείξει ότι η δικαιολόγηση αυτής της ανισότητας στη βάση του γεγονότος ότι οι γυναίκες γίνονται μητέρες δεν μπορεί να ευσταθεί νομικά και λογικά.

"αν η μαμά σου είχε "επιλέξει" να μην γεννήσει, εσύ δνε θα υπήρχες. αν όλες οι γυναίκες "επέλεγαν" να μην γεννήσουν, θα έπαυαν να υπάρχουν αγοράκια για να πάνε φαντάροι!"

Το ξέρω, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να πάψω να θεωρώ ότι πρέπει να είναι αναφέρετο δικαίωμα της κάθε γυναίκας η επιλογή της για το αν θα τεκνοποιήσει ή όχι. Και, ευτυχώς, η σύγχρονη γυναίκα το έχει εν πολλοίς κατακτήσει αυτό το δικαίωμα.

"Σημειώνω ότι μετά από αυτή την ατάκα του ανώνυμου, δεν διάβασα την συνέχεια της συζήτησης για να μην εκνευριστώ χειρότερα."

Αν είχες διαβάσει τη συνέχεια της συζήτησης, ίσως να είχες καταλάβει καλύτερα το σκεπτικό μου και να είχες εκνευριστεί λιγότερο.

Στοιχειωδώς νοήμων
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Καλώς ήρθες αγαπητή μου. Περί λούφας σε επόμενο ποστ. Όπως και περί φυλακείου. Εκεί να ήταν ο Περάκης, να γυρίσει πέντε ταινίες, όχι δύο.
Με το Μπάντμιντον έπαθα μεγάλο κάζο. Να μην το ξέρω... Μου ΄βαλε τα γυαλιά η maroulitaaa. Πού να το περίμενα, όμως, ότι η νεολαία του σήμερα θα έχει καταφέρει να αφήσει πίσω της τα μηλαράκια, το τζαμί, το κυνηγητό, το κρυφτό και το τσιλίκι και θα παίζει στις σύγχρονες αλάνες-γυμναστήρια μπάντμιντον, σκουός, ποδόσφαιρο σάλας και άλλα τέτοια...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Από γέλιο άλλο τίποτα!
Να σαι καλά!
Ο χρήστης Eddie_ είπε…
Re diastimata anoigeis TERASTIO kefalaio twra.Kai mporei proswpika na piga fantaros peripou 18 xronia meta apo sena,alla pistepse me den exoun allaksei polla apo tote!!!
Perimenoume kai alles istories na gelasei to xeilaki mas ligo.Kai an eisai kalos,mporei na moirastw kamia eksaisia istoria ellinikis trellas kai egw mazi sou...:PP
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ an-lu

Ετοιμάσου, έρχονται αρκετές ιστορίες από στρατό, για να μη σας μείνει εντόσθιο! (Τι ευγενής νέος...)

@ eddie_

Ήμουν ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος ότι δεν άλλαξε τίποτε. Το πολύ - πολύ, να βελτιώθηκε το φαγητό. Άντε να έβαλαν και κεντρική θέρμανση στα περισσότερα τάγματα. Η νοοτροπία, όμως; You can't teach new tricks to an old dog.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Ανώνυμε, να με συμπαθάς, σε παρεξήγησα. Νομίζω πως εν τέλει οι απόψεις μας είναι κοντά. Ζητώ συγγνώμη.

Οικοδεσπότη, αναμένω τα περί λούφας λοιπόν!
Ο χρήστης o kairos είπε…
Να τα εκδοσεις.Στο λεει η 104 σειρα.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ evelina

Μιά θητεία... μια ζωή! Με τις αστείες της στιγμές, αλλά και τις σοβαρές. Κάποιες από αυτές, θα τις ποστάρω αργότερα.

@ o kairos

Καλώς τον. 104! Αρχαίος! Υπάρχει μια σκέψη...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,.....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια....
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ψάχνοντας να βρω στοιχεία για το φυλάκιο που με σημάδεψε και ενοώ τα Λάβαρα Έβρου καθώς και οι αλησμόνητεσ 10ωρες σκοπιες στο παρατηρητηριο στη Μάνδρα έπεσα πάνω στο μπλογκ σου. Διαβάζοντας τις ιστορίες σου θα μου μείνουν αλησμόνητες οι στιγμές που κατέβαινα στο εγκατελειμένο φυλάκιο τησ Μάνδρας ψάχνοντας μέρος για αφόδευση ... ένα ξεχασμένο μέρος από μια άλλη εποχή ...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ