Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΦαΠΑ του ΦΠΑ


Οι σχέσεις μου με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι, όπως όλων των Ελλήνων. Κακές. Αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι (παρένθεση: Έχει δει κανείς το διάολο να αποφεύγει το λιβάνι; Αν ναι, ας ποστάρει ένα σχόλιο σχετικό κι ένα λινκ να το δω κι εγώ –κλείνει η παρένθεση) να πηγαίνω σε εφορίες, δημοτολόγια, ΔΟΥ, ΤΕΒΕ, ΤΣΠΕΑΘ, ΚΕΠ, ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, Λ-ΚΚΕ-Μ κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες.

Έλα, όμως, που το βιβλιάριο αποδείξεων παροχής υπηρεσιών είχε λήξει… Προσπάθησα, είναι η αλήθεια, να βισματώσω τον αδελφό μου, να κάνει αυτήν τη δουλειά για μένα. Αλλά ήταν αδύνατο να τον πείσω. Υποσχέθηκα, αρχικά, να του δώσω το πρόγραμμα μετατροπής αρχείων σε mp3, πέρασα σε ένα τραπέζι με ψάρια στο Μαϊάμι (σ.b. ψαροταβέρνα με μεγάλα ψάρια και ακόμη μεγαλύτερους λογαριασμούς στη Θεσσαλονίκη), σε μια τηλεόραση 32΄΄, σε μια δίμετρη ξανθιά Τσέχα μπέιμπι σίτερ, αλλά του κάκου. Ο αδελφός μου ήταν αμετάπειστος.

-Εγώ με την εφορία δεν μπλέκω! Να πας εσύ!

Το ξέκοψε. Είδα κι αποείδα, τι άλλο να έκανα, πήρα το δισάκι μου στον ώμο, με όλα τα δικαιολογητικά που μου είπε ο λογιστής μου κι έσυρα για την κοντινή ΔΟΥ.

Νέα παρένθεση: Τι μανία έχει το word να αλλάζει το ΔΟΥ σε ΔΥΟ δε λέγεται. Ακόμη κι αν ακυρώσεις την επιλογή, εξακολουθεί να σε αγνοεί και να κάνει το σωστό, λάθος. Επίσης, δεν αναγνωρίζει ως ορθογραφημένη τη λέξη «συνετρίβη». Του αρέσει το «συντρίφτηκε». Άντε τώρα να ακούσεις σε ειδήσεις να σου λένε ότι ο δορυφόρος Σμαρτ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης Διαστήματος συντρίφτηκε στο φεγγάρι. Κλείνει η (νέα) παρένθεση.

Έφθασα στη ΔΟΥ , που από δω και στο εξής θα την αποκαλώ Εφορία επειδή βαρέθηκα να αλλάζω το Υ με το Ο, γύρω στις 10. Θεώρησα ότι ήταν καλή ώρα να κάνω τη δουλειά μου ως τις 2 και να συνεχίσω την παραγωγική μέρα μου. ΧΑ!

Επλανήθην πλάνην οικτράν. Γιατί η ουρά τύλιγε το κτίριο της Εφορίας δυο φορές. Γιατί στην ουρά περίμεναν άνθρωποι μιας ηλικίας (και μιας υπομονής) που, όποτε έφθαναν στον προορισμό τους, θεωρούσαν υποχρέωσή τους πρώτα να στολίσουν τους υπαλλήλους για την ταλαιπωρία της αναμονής, έπειτα να ακούσουν τις δικαιολογίες («σήμερα έτυχε να αρρωστήσουν δυο συνάδελφοι, γι αυτό είμαστε έτσι») και στο τέλος να ρωτήσουν αυτό για το οποίο αρχικά ξεκίνησαν να πάνε στην εφορία.

Βλέπετε, όλα αυτά τα συνάντησα στις πληροφορίες. Πού να ΄ξερα…

Με τα πολλά, έφθασε η σειρά μου να ρωτήσω: «για ανανέωση αποδείξεων παροχής υπηρεσιών»;

Έδειξε με το χέρι του ένα χαρτί Α4. Διάβασα τα δικαιολογητικά τα οποία είχα, ήδη, μαζί μου.

-Μα, δε θέλω να μάθω τα δικαιολογητικά. Πού να πάω θέλω να μάθω.

-Στο γραφείο εισοδήματος κύριέ μου.

Έλα που η Εφορία εκτείνεται σε τρία διαφορετικά κτίρια… Κι όταν ξαναρώτησα, με αποπήρε:

-Θα δείτε τις πινακίδες!

Ντράπηκα. Έπρεπε να το ξέρω. Μάζεψα την πληγωμένη μου περηφάνια και περπάτησα προς τις πινακίδες.

Βρήκα το εισόδημα. Ήταν, ήδη, 11. Μία ώρα είχε περάσει στο ντούκου. Ο νεαρός που θα με εξυπηρετούσε ήταν ευγενικότατος. Μου ζήτησε τα δικαιολογητικά. Τα έδωσα (είχα φροντίζει δυο μέρες πριν να πάω στο ΙΚΑ και να πάρω δήλωση ότι… δεν απασχολώ υπαλλήλους, να βγάλω φωτοτυπίες την νέα μου ταυτότητα –χωρίς το θρήσκευμα- την ακριβώς προηγούμενη μέρα, να έχω αγοράσει νέο δελτίο, να το έχω σφραγίσει με νέα σφραγίδα και να έχω μαζί μου το παλιό δελτίο). Τα κοίταξε. Κάτι πληκτρολόγησε στο κομπιούτερ και η περιπέτεια άρχισε:

-Δεν έχετε υποβάλει περιοδικές ΦΠΑ.

-Ναι, δεν έχω υποβάλει, επειδή δεν υπόκειμαι σε ΦΠΑ. Είμαι τάδε επαγγελματίας και δεν υπόκειμαι.

Με κοίταξε με ένα ύφος σα να έλεγε «καημένε μου… Πού να ξέρεις εσύ»…

-Και ποιος το λέει αυτό;

-Υπάρχει προεδρικό διάταγμα και εγκύκλιος του αρμόδιου υπουργού εδώ και έξι χρόνια!

Τι την ήθελα τη σιγουριά… Με αποστόμωσε:

-Εγώ δεν έχω τίποτα στα χέρια μου…

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν έφταιγα εγώ γι αυτό. Κι ότι δεν ήταν δουλειά μου, τέλος πάντων, να ψάξω εγώ στην αλληλογραφία της υπηρεσίας, για να βρω μια προ εξαετίας εγκύκλιο.

-Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, χωρίς την εγκύκλιο, μου είπε.

Κατάλαβα ότι δε θα έκανα τίποτα χωρίς μέσον. Τηλεφώνησα σε έναν παλιό συμμαθητή, εφοριακό υπάλληλο, σε άλλη εφορία.

-Σ΄ αυτήν την εφορία ήταν ανάγκη να είσαι; Πάλι τα ίδια… Δεν ξέρουν για την εγκύκλιο. Πέρνα από δω, να σου δώσω μία.

Μάζεψα τα χαρτιά μου και πήρα το δρόμο για την άλλη εφορία. Βρήκα τον παλιό συμμαθητή και πήρα την περίφημη εγκύκλιο. Ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στη δική μου εφορία όταν μου είπε:

-Άστο τώρα! Δεν προλαβαίνεις… Οι συναλλαγές με το κοινό σταματούν σε λίγο! Αύριο πάλι!

………………………………

Μέρα δεύτερη. Πάλι στον ίδιο υπάλληλο. Η ώρα ήταν –πάλι- δέκα. Έδωσα την εγκύκλιο και τα υπόλοιπα πιστοποιητικά. Τα εξέτασε κι εκεί που περίμενα να μου θεωρήσει το δελτίο και να πάω στην ευχή της Παναγιάς, με κατακεραύνωσε:

-Ωραία. Από δω και στο εξής, δε θα έχετε την υποχρέωση ΦΠΑ. Να πάτε, τώρα, στο ΦΠΑ, να πληρώσετε για τα προηγούμενα έτη!

-Μα αφού εδώ και έξι χρόνια δεν υπόκειμαι σε ΦΠΑ. Για ποιον λόγο να πληρώσω τώρα –και μάλιστα με πρόστιμο;

-Επειδή πριν επτά χρόνια είχατε καταβάλει ΦΠΑ…

-Μα τότε δεν ίσχυε η εξαίρεσή μου! Ισχύει τα τελευταία έξι χρόνια!

-Ναι, αλλά έπρεπε να αυτοεξαιρεθείτε!

Ιονέσκο! Δεν έβγαζες άκρη. Ακόμη κι ο Αραμπάλ είχε πιο κατανοητούς διαλόγους στα θεατρικά του… Ξαναπήγα στο «μέσον» μου, τον έφορο.

Με άκουσε με κατανόηση. Παραδέχτηκε ότι κανονικά θα έπρεπε η υπηρεσία να με εξαιρέσει, αλλά τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ κι όλα γίνονταν στο χέρι. Και, τέλος πάντων, να μην ανησυχούσα, να πήγαινα στον έλεγχο, στην κυρία Τάδε, να βεβαιώσει ότι δεν υπόκειμαι σε ΦΠΑ, για να τελειώσει η περιπέτεια.

Πήγα στην ελεγκτή. Μιλούσε στο κινητό της τηλέφωνο. Περίμενα, υπομονετικά, να τελειώσει. Όταν, μισή ώρα μετά, τελείωσε, ζήτησε συγνώμη «αλλά έχουμε κι έναν άνδρα κι ένα παιδί». Δέχτηκα τη συγνώμη της και είπα «τι στα κομμάτια, τουλάχιστον θα τελειώσω».

Της εξήγησα την κατάσταση. Της είπα ότι με στέλνει ο έφορος. Της είπα ότι ήθελα να βεβαιώσει πως ορθά δεν κατέβαλα ΦΠΑ επί έξι χρόνια, αφού ο νόμος με εξαιρούσε, μαζί με εκατοντάδες παρόμοιους επαγγελματίες. Το κατάλαβε. Αλλά δεν είχα τελειώσει…

-Θα ψάξω το φάκελό σας, για να βάλω σωστές ημερομηνίες στην έκθεσή μου και θα σας ειδοποιήσω. Έχετε κινητό;

Είχα. Το έδωσα (όχι το ίδιο, το νούμερο). Θα με καλούσε.

…………………………………………

Με κάλεσε στις 9 της επόμενης ημέρας. Ευτυχώς. Είχε συνεννοηθεί και με τον προϊστάμενό της, για το τι θα έγραφε. Μία ώρα αργότερα ήμουν στο γραφείο της και περίμενα να πάρω την έκθεσή της.

-Συντάξτε μία αίτηση…

-Ορίστε!;!;! Τι ήταν πάλι αυτό; Αίτηση για πιο πράγμα;

-Αίτηση ότι θέλετε να σας κάνουμε έλεγχο.

-Ναι, αλλά δεν θέλω! Εσείς μου κάνατε έλεγχο!

-Ναι, αλλά δεν μπορώ να δράσω αυτεπάγγελτα… Κάντε την αίτηση να τελειώνουμε…

Την έκανα την αίτηση. Αλλά δεν τελειώσαμε. Με την έκθεσή της στα χέρια και το μπιλιετάκι από τον έφορο, πήγα στον υπάλληλο τον οποίο είχα επισκεφθεί την πρώτη μέρα της περιπέτειας. Του έδωσα εγκύκλιο, έκθεση ελέγχου, μπιλιετάκι, και μ΄ έστειλε στο… ΦΠΑ!

-Από εκεί θα σας διαγράψουν, από τα κομπιούτερ κι έτσι θα μπορώ εγώ να δώσω εντολή για ανανέωση του δελτίου σας…

Δεν είχα πολλές επιλογές. Πήγα στο ΦΠΑ. Νέος τραγέλαφος!

-Και γιατί δεν καταβάλατε ως τώρα ΦΠΑ; Θα πρέπει να πληρώσετε και το πρόστιμο!

-Επειδή δεν υπόκειμαι σε ΦΠΑ. Ήδη παρέδωσα την εγκύκλιο στον άλλο υπάλληλο.

-Κι εγώ;

-Τι εσείς; Είστε μαλωμένοι; Δεν μπορείτε να του μιλήσετε να σας το βεβαιώσει; Έχει τοίχο ανάμεσά σας; Δεν έχετε το εσωτερικό του τηλέφωνο;

-Θέλω κι εγώ εγκύκλιο.

Πήγα στον προηγούμενο υπάλληλο. Του εξήγησα. Ευγενικά –είναι η αλήθεια- έβγαλε την εγκύκλιο από το αρχείο και μου την έδωσε. Βλέπετε, η εφορία δεν είχε φωτοτυπικό για την εξυπηρέτηση του κοινού (εμ, βέβαια. Κι ο τύπος που έχει από έξω το μαγαζί για φωτοτυπίες κλέφτης θα γίνει;) και πήγα για αντίγραφα.

Έβγαλα πέντε. Μπας και μου ζητούσαν κι άλλοι την περίφημη εγκύκλιο. Πήγα στο ΦΠΑ και μου ζήτησαν το αποτέλεσμα του ελέγχου. Κι όταν (ξανά με την ίδια διαδικασία) το έδωσα, άκουσα αυτό που δεν έπρεπε να ακούσω:

-Έπεσε το σύστημα!

-Να το σηκώσουμε! Να βάλουμε όλοι ένα χέρι να σηκωθεί!

Αμ δε γινόταν… Με είχε προδώσει το σύστημα. Αυτό το οποίο υπηρετώ με τόση θέρμη… Καθημερινά.

……………………………………

Ημέρα τέταρτη. Το σύστημα είχε σηκωθεί. Επιτέλους… Είχα παραδώσει όλα τα δικαιολογητικά. Είχα ό,τι έπρεπε. Είχα μοιράσει εγκυκλίους παντού. Ήμουν έτοιμος.

Πήγα στις 11 στην εφορία. Πρώτα στο ΦΠΑ. Πήρα τη βεβαίωση κι έπειτα βάδισα στο μητρώο, να δηλώσω ότι ήθελα… εξαίρεση ΦΠΑ. Παρά το ότι η ελεγκτής και ο έφορος βεβαίωναν ότι είχα ήδη εξαιρεθεί! Συμπλήρωσα δύο διαφορετικά έντυπα, βυσσινί χρώματος. Και, όταν πέρασα από την ουρά, σφραγίστηκα και εγκρίθηκα, ξαναβρέθηκα στον ίδιο υπάλληλο από όπου είχε αρχίσει η περιπέτεια.

Πήρε το δελτίο μου. Το σφράγισε (πλέον κολλούν ένα αυτοκόλλητο στην τελευταία σελίδα) και πήγε να το τρυπήσει.

Επέστρεψε ένα λεπτό αργότερα, με το δελτίο ατρύπητο.

-Η πόρτα…

Κοιτούσε το πάτωμα. Ήταν κόκκινος. Είτε από ντροπή, είτε επειδή θα έσκαγε στα γέλια.

Τι είχε συμβεί; Η πόρτα του δωματίου όπου βρισκόταν η μηχανή που τρυπάει τα δελτία, είχε σφηνώσει! Θα έπρεπε να την ανοίξει κάποιος τεχνίτης –ή να τη σπάσει κάποιος χωρίς υπομονή. Το πήρα απόφαση. Επέστρεψα μια μέρα αργότερα.

……………………………………………

Ημέρα πέμπτη. Η πόρτα άνοιξε. Το δελτίο τρυπήθηκε. Μπορούσα, πλέον, να πληρωθώ, ως επαγγελματίας και να μην αποδώσω ΦΠΑ, όπως είχε αποφασίσει ένας υπουργός κι είχε εγκρίνει ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας, προ εξαετίας.

Ομολογώ ότι οι υπάλληλοι της εφορίας μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν πρόσχαροι, ευγενικοί (αν εξαιρέσουμε τον κύριο στην υποδοχή) και άκουγαν την περιπέτεια και τα παράπονά μου με κατανόηση.

Όμως αυτό το τέρας της γραφειοκρατίας, που ζει στις δημόσιες υπηρεσίες, είναι σα τη Λερναία Ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι και βγαίνει άλλο.

Μια απλή ερώτηση: Πόσο δύσκολο είναι να μπω στο Ίντερνετ, να πληκτρολογήσω και να πάρω το περίφημο αυτοκόλλητο και να το κολλήσω μόνος μου; Πόσο δύσκολο είναι η εγκύκλιος για το ΦΠΑ να φθάσει σε όλες τις εφορίες και να πρωτοκολληθεί ΚΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ αμέσως; Να τη γνωρίζουν όλοι και να τη δέχονται; Να εξαιρούμαι από το ΦΠΑ με μια βεβαίωση; Και η εξαίρεσή μου να καταγράφεται αμέσως στην ηλεκτρονική μου μερίδα κι έτσι να τελειώνει η περιπέτειά μου γρήγορα;

Ζητάω πολλά;

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
Πού πάτε, κύριε, στην Εφορία, χωρίς να έχετε κάνει τάμα στην Παναγία τη Σουμελά, χωρίς προσκύνημα στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή και χωρίς να έχετε πλάσει με τα χεράκια σας Φανουρόπιτα;
Και θέλετε και Δελτίο;

Και γιατί, κύριε να έχουν όλες οι ΔΟΥ την εγκύκλιο; Και πώς θα ζήσει ο πολίτης τη χαρά της περιπέτειας και της προσφοράς στον συνάνθρωπό του, άμα δεν πάει να φωτοτυπήσει ο ίδιος την εγκύκλιο και να τη μοιράσει στους υπαλλήλους;

Ποιος νομίζετε πως είστε, κύριέ μου, εσείς που θα αμφισβητήσετε ότι ο κ. Παπαδόπουλος έβαλε TAXIS στην Εφορία;;; εεε;;;

(παρακαλώ πολύ, να μεταφρέσετε το ποστ τούτον στην καθαρεύουσα!) :ΡΡΡ
Ο χρήστης Кроткая είπε…
α, και να φτιάξετε το ρολογάκι σας στο μπλογκ παρακαλώ! άλλα αντ'άλλων γράφει!
Ο χρήστης NinaC είπε…
Και, τέλος πάντων, δεν γινόμεθα τυχαία δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι από εμάς....

Έχουμε σπάσει εκατομμύρια @@ για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε!!!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@krotkaya

Αγαπητή, ερυθριάζων εκ ντροπής ομολογώ: Έσφαλα! Δεν θα επαναληφθεί τοιούτη ενέργειά μου, άνευ τάματος.
Το ωρολόγιον κάμει του κεφαλιού του εξ αρχής. Έπειτα από 18 συναπτές προσπάθειες δια να το μεταπείσω να επανέλθει εις τον σωστόν υπολογισμόν, τούτο επιμένει όπως μετατρέπει την νύκταν εις ημέραν. Άφες αυτό...

@compotition doll

Εκλιπαρώ ταπεινά την συγνώμην σας. Δεν εγνώριζα ο αδαής, ότι δια τον διορισμόν σας εις τον δημόσιον τομέαν εκπαίδευσαν ημάς εις την ρήξην όρχεων. Επιφυλάσσομαι όπως εις επόμενον σχόλιον επί του ιστολογίου, σχολιάσω την συμπεριφοράν μηχανικού αυτοκινήτων εξουσιοδοτημένης αντιπροσωπείας, δια να ισοζυγίσω τας εντυπώσεις
Ο χρήστης Alexandra είπε…
Καλώς ορίσατε στον Ελληνικό Παράδεισο.... (πικρό σχόλιο)
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Το ωρολόγιον φτιάχνεται, αγαπητέ! Αλλά, άμα δεν τα καταφέρνετε να αντιπαλέψετε τις αυτονομιστικές τάσεις του ωρολογίου σας, θα τα βάλετε με το ελληνικό δημόσιο;
Και ορθώς πράττετε και ερυθριάτε. Πάλι καλά που σας έχει απομείνει ολίγη αιδώς!

(όταν θα βρεθούμε για πιτόγυρο στο χωριό μου, θυμίστε μου να σας αφηγηθώ και ολίγα αντίσοιχα περιστατικά από το Ευρωδημόσιο και από άλλως εθνικοτήτων δημόσια... Δεν είμεθα οι μόνοι, σας το ορκίζομαι!)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ