diastimata

Ούτε θυμάμαι, πλέον, ποια ήταν η πρώτη ταινία του, που είδα. Θυμάμαι, όμως, το προφίλ του, στη "Λυσασμένη Γάτα", όταν άκουγε την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, να τον "στολίζει" με κάθε κοσμητικό επίθετο. Σκυμμένος μπροστά, με ένα προφίλ που ταίριαζε στον Ερμή του Πραξιτέλη. Θυμάμαι και τον υπέροχο χαρακτήρα που έπλασε στους "Δυο Ληστές", τη βόλτα με το ποδήλατο κι εκείνο το αξεπέραστο music score. Θυμάμαι πώς μου κομμάτιασε την καρδιά όταν προτιμούσε να σπάσει το πορσελάνινο σερβίτσιο της -νεκρής- γυναίκας του, από το να το χαρίσει στην άπληστη κόρη. Θυμάμαι να βγάζει υπέροχες καραμπόλες, πρώτα ασπρόμαυρες κι έπειτα έγχρωμες στο "Χρώμα του Χρήματος". Θυμάμαι... Θυμάμαι μια ζωή ρόλους. Θυμάμαι πώς κατέρρευσε με το θάνατο του γιου του, πώς αφιερώθηκε στις αγαθοεργίες, πώς τον χτύπησε ο καρκίνος. Και να που, σήμερα, Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου του 2007, διάβασα: Στη φάρμα του, κοντά στο Γουέστπορτ του Κονέκτικατ, άφησε την τελευταία του πνοή ο ηθοποιός Πολ Νιούμαν.

"Τι να κάνω"; Με ρώτησε και το ΄βλεπα στα μάτια της, ότι ήθελε μια απάντηση-χειρολαβή. Να πιαστεί από αυτήν, να κρατηθεί, να πάρει θάρρος, να δώσει κι εκείνη, την απάντησή της. Το δίλημμα, δεν ήταν δίλημμα. Απλά πράγματα: "Μου προσφέρουν δουλειά, με 2000 ευρώ το μήνα, από την πρώτη στιγμή -αν και ανειδίκευτη. Θα ζω εκτός Ελλάδας, σε χώρα που ξέρω τη γλώσσα καλύτερα από τα Ελληνικά. Θα δουλεύω σε τράπεζα"... Κι εκεί τελείωναν τα επιχειρήματά της. Ούτε ήλιος, ούτε όνειρο. Αυτά, θα τα άφηνε εντός συνόρων. Και τα δύο μαζί (ήλιος και όνειρο) δε θα της έδιναν -σχεδόν ποτέ- 2.000 ευρώ. Ίσως μετά από 35 χρόνια, να έβλεπε τόσα χρήματα στα χέρια της. Τη σκεφτόμουν πίσω από ένα γκισέ. Να την πλησιάζουν άγνωστοι, αμίλητοι, με δεσμίδες χρημάτων στα χέρια. Να της τα πετούν, εκείνη να τα μετράει, να τα τακτοποιεί στο συρτάρι της. Να χαμογελά, να κόβει την απόδειξη, να πληκτρολογεί. Κι έπειτα να έρχεται ο άλλος, ο άλλος, ο άλλος... Τη σκεφτόμουν να ζει το όνειρο. Άγνωστη, μεταξύ αγ

Είχε ξαπλώσει στις γραμμές του τρένου: "Στ' ορκίζομαι, θα σκοτωθώ! Ή λες ότι μ αγαπάς, ή περιμένω την οτομοτρίς"! Εκείνη, κοίταζε μια τον ξαπλωμένο Κωστή και μια στο βάθος του ορίζοντα, μήπως κι έσκαγε μύτη το τρένο... "Σήκω βρε παιδάκι μου... Σήκω ρε Κωστή που σ έπιασε, τώρα, να το παίξεις Μιμίκος κι εγώ η Μαίρη! Δεν είναι αστεία αυτά τα πράματα..." Εκείνος γελούσε -κι επέμενε: "Πες, τώρα, ότι μ αγαπάς! Διαφορετικά, ξέχνα με. Σα σαλάμι μπίρας, θα με κάνει φέτες το τρένο! Πες το"! Με την ψυχή στο στόμα, η Δέσποινα, κοιτούσε, πάλι, πότε εκείνον και πότε τις ράγες: "Θα σηκωθείς; Ε; Θα ρθει το τρένο, καημένε μου και θα σε κάνει λιώμα"! "Δε με νοιάζει! Μόνο να μ αγαπάς με νοιάζει"! "Και τι θα κάνεις την αγάπη μου, αν σε πατήσει το τρένο; Ε; Τι θα την κάνεις"; "Ώστε μ αγαπάς, λοιπόν"! "Ρε συ, Κωστή... Φύγε ρε παιδάκι μου από τις γραμμές"! "Πες ότι μ αγαπάς! Μια λέξη είναι μόνο..." "Δύο..."

Όχι, δεν ήμουν έφηβος την εποχή του cd. Ήμουν νωρίτερα, την εποχή του βινύλιου. Την εποχή που τους δίσκους τους αποκαλούσαν albums και που τα εξώφυλλά τους ήταν έργα τέχνης. Εκείνη την υπέροχη εποχή, τα εξώφυλλα των δίσκων ήταν πάντα προσεγμένα. Πάντα; Ε, όχι και πάντα. Λάθη, όμως, γινόταν πάντα. Ακόμη και από "μεγάλους" του ροκ. Όπως οι Μάνογουορ, που κυκλοφόρησαν την ανθολογία των κομματιών τους, με αυτό το εξώφυλλο: Μην έχετε παράπονο... Το άλμπουμ περιλαμβάνει ύμνους μάχης. Και, όπως βλέπετε, το συγκρότημα είναι πανέτοιμο να δώσει τη μάχη του. Αναζητώνται πανοπλίες. Εκτός του κυρίου δεξιά, που, φαίνεται ότι είναι πιο σεμνός από τους υπόλοιπους. Εμ, βέβαια... Ροκάδες, ξεροκάδες, χεβιμεταλάδες, αλλά όχι να μας δει κι η μαμά μας γυμνούς στο εξώφυλλο... Αντίθετα, το '70, το να ξεγυμνωθείς για το καλό της τέχνης, ήταν κάτι απόλυτα φυσικό. Όπως οι Όρλεανς, για παράδειγμα: Περπατούν και ονειρεύονται... Πώς λέμε, "περπατώ και σε σκέφτομαι"; Ε, ένα τέτοιο πράγμα. Ελπ

Μου ήρθε με email. Αρχικά είπα να μην το ποστάρω, να γράψω κάτι δικό μου, για να μην κατηγορηθώ για άκρατη τεμπελιά. Έπειτα, το ξανασκέφτηκα: 1. Όλοι έχουν δικαίωμα στην τεμπελιά 2. Μερικά είναι απολαυστικά. Κι αποφάσισα να το ποστάρω το ρημάδι. Τα σχόλια στις παρενθέσεις, δικά μου. Το κείμενο δικό σας! Σε κάποια ταμπέλα κάπου στα Χανιά:«ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΤA ΧΑΝΙΑ ΚΑΘΑΡA. ΠΕΤΑΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ» (1ο βραβείο Αγροτουρισμού και Αγροτικής Ανάπτυξης) Κάποια επιγραφή:«ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»(και πού πήγε ο αλτρουϊσμός;) Ταμπέλα δίπλα στο δρόμο προς Χανιά:«ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΑΣΚΟΠΑ»(ε, καλά τώρα... Και κάτι μας είπε) Πινακίδα σε κατάστημα της Θεσσαλονίκης:«ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΠΕΡΣΙΚΑ ΧΑΛΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΑΣ»(Αλ Θεσαλονίκ) Πινακίδα σε parking:«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚ/ΡΙΣΜΑ» (Έφαγε δηλαδή το A, που έπιανε τόσο χώρο. Αλήθεια, αν απαγορεύεται το παρκάρισμα στο πάρκινγκ μήπως επιτρέπεται στα πεζοδρόμια;) Πινακίδα σε ταβέρνα:«ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ, ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΠΛΗΡΩΣΕΙ!»(Κ

Εσύ, αν θες, πες το σύμπτωση. Εγώ, δεν πιστεύω σε τέτοιες σατανικές συμπτώσεις. Άκου, τώρα: Τη μέρα που διάλεξαν οι επιστήμονες του CERN να αρχίσουν το πείραμά τους με το μποζόνιο του Χίγκιν, ή σωματίδιο του Θεού, ή το κέρατό τους το τράγιο, ή πες με όπως θες, πες με, έχω εγώ γενέθλια! Το σκεφτόμουν χθες βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα κι έλεγα: Ρε λες; Λες τη μέρα των γενεθλίων μου να δημιουργηθεί εκείνη η τεράστια μαύρη τρύπα, που θα μας ρουφήξει όλους μέσα της και δε θ αφήσει κολυμπηθρόξυλο; Κι ύστερα το σκέφτηκα θετικά: Λες, τη μέρα των γενεθλίων μου να βρεθεί ο τρόπος που γεννήθηκε το σύμπαν; Τουλάχιστον, όταν με ρωτάνε αργότερα, πότε έγινε το θαύμα και μάθαμε για το αρχικό θαύμα, θα θυμάμαι να απαντήσω. Γιατί, όπως ξέρουν φίλοι και οχτροί, το γήρας ου (να μην σας κουράζω με τα υπόλοιπα), αλλά φέρνει παρέα: Το Αλτζχάιμερ. Όπου Αλτζχάιμερ είχε και η θεία Κική. Η οποία καλά το ξεκίνησε, μπερδεύοντας πρόσωπα, αλλά το πήγε άσχημα. Άρχισε να μπερδεύει και καταστάσεις. Και μπορεί να γλιτώ

Σε ένα ερημονήσι ναυάγησαν: 2 Ιταλοί και 1 Ιταλίδα 2 Γάλλοι και 1 Γαλλίδα 2 Γερμανοί και 1 Γερμανίδα 2 Ελληνες και 1 Ελληνίδα 2 Αγγλοι και 1 Αγγλίδα 2 Βούλγαροι και 1 Βουλγάρα 2 Σουηδοί και 1 Σουηδέζα 2 Ιρλανδοί και 1 Ιρλανδέζα 2 Ρώσοι και 1 Ρωσίδα. Ένα μήνα μετά πάνω σε αυτό το πανέμορφο και απομακρυσμένο νησί: Ο ένας Iταλός καθάρισε τον άλλον Iταλό για την Iταλίδα. Οι δύο Γερμανοί έφτιαξαν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα το οποίο ακολουθούν αυστηρώς, για να εναλλάσσονται με την Γερμανίδα. Οι δύο Ελληνες κοιμούνται την Δευτέρα με την Ιταλίδα, την Τρίτη με την Σουηδέζα, την Τετάρτη με την Γαλλίδα, την Πέμπτη με την Ρωσίδα, την Παρασκευή με την Ελληνίδα και το σαββατοκύριακο πηγαίνουν για ψάρεμα καθώςη Ελληνίδα ασχολείται ευτυχισμένη με την καθαριότητα και το μαγείρεμα. Οι δύο Αγγλοι περιμένουν κάποιον να τους συστήσει στην Αγγλίδα και έως τότε βολεύονται μεταξύ τους. Οι δύο Βούλγαροι έριξαν μια ματιά στον ωκεανό, μετά μια ματιά στην Βουλγάρα και άρχισαν να κολυμπάνε. Οι δύο Σουηδοί μελετούν

Αν βρισκόταν, ακόμη, ανάμεσά μας, την Παρασκευή που μας πέρασε θα είχε γενέθλια. Ο Φρέντι Μέρκιουρι έφυγε νωρίς. Άφησε πίσω του, όμως, όλα αυτά τα τραγούδια, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε καν ότι θα τα τραγουδούσε κάποιος άλλος. Άφησε εμφανίσεις καταπληκτικές. Όποιοι είχαν την τύχη να τον δουν στη σκηνή, μιλούν για έναν καταπληκτικό περφόρμερ. Γιατί ο Μέρκιουρι ήταν, πράγματι, περφόρμερ. Performer και Pretender...

..αυτο το fuckin' facebook. Που δεν μπορεί να σου δώσει την αίσθηση της δημιουργίας και της συντροφικότητας των blog. Αλλά που τρώει την ώρα σου σαν τον Buz, τον βουλιμικό παμφάγο μικρούλη τίγρη της Ταζμανίας των κινουμένων σχεδίων της WB. Κι από δίπλα η δουλειά, να ροκανίζει κι αυτή, ό,τι αφήνουν όλα τα υπόλοιπα. Θα επανέλθω...

100 χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα, από τη γέννηση του Φιλοποίμηνα Φίνου. Του ανθρώπου που δημιούργησε, από το τίποτα, το ελληνικό Χόλιγουντ: τη Φίνος Φιλμς. Και που μας άφησε, παρακαταθήκη, πάνω από 400 ταινίες, για να γελάμε, να ξαναγελάμε, να δακρύζουμε και να ξαναδακρύζουμε. Η γνωριμία μου με τη Φίνος Φιλμς έγινε, όπως όλων των 40 ΚΑΙ Ελλήνων: Από τα θερινά σινεμά. Παιδάκι ήμουν, στην Κομοτηνή, με κοντά παντελονάκια, όταν οι γονείς μου με πήραν από το χεράκι και με πήγαν στο θερινό Σινέ Ποάλα (άλλο όνομα με ιστορία στον κόσμο της 7ης Τέχνης). Κι εκεί, για πρώτη φορά, μπήκα στον κόσμο της Γεωργίας Βασιλειάδου, του Βασίλη Αυλωνίτη, του Νίκου Ρίζου... Μικρά διαμάντια, που έδιναν στο κοινό, αυτό που τους έλειπε. Γέλιο. Κι ήταν τέτοιοι οι ηθοποιοί, τόσο σημαντικοί οι δημιουργοί, όπως ο Σακελάριος, ο Ψαθάς, ο Νικολαΐδης, ο Λάσκος, ο Τζαβέλας, ο Τσιφόρος, που όλες αυτές οι ταινίες, ακόμη και σήμερα, μας συγκινούν και μας καθηλώνουν στην καρέκλα μας. Μάλιστα, για κάποια από αυτά τα διαμάντια,