Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λάμψη! Φώτα! Κάμερες! Κόσμος! Σταρ!

Εεεεεεπ! Σταρ; Ποιος σταρ; Ο Μάλκοβιτς μόνον σταρ δεν μπορεί να θεωρηθεί. Βεβαίως κι έχει έρθει από το Χόλιγουντ στη φραπεδούπολη, αλλά δεν είναι, αυτό που θα λέγαμε, ο ήρωας των μπλοκ μπάστερς.

Το εφετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει τα πάντα, εκτός από λαμπερά ονόματα. Κι ίσως αυτό να είναι καλύτερο. Ποιος θέλει ένα Φεστιβάλ που θα συγκεντρώνει στη Θεσσαλονίκη παρέες σαν αυτήν του Κλούνεϊ; Να βουλιάξουν και τα πλωτά μπαρ από παπαράτσι και σταρλετίτσες; Άσε καλύτερα.


Είναι εδώ κι ο Ντάνι Γκλόβερ. "Δε μετανιώνω για τους ρόλους μου", δήλωσε κατά τη διάρκεια του Μάστερ Κλας που παρέδωσε. Και πρόσθεσε: "Πιστεύω πως η φήμη και η αναγνωρισιμότητά μου με βοηθάνε να κάνω φιλμ τα οποία είναι σημαντικά για μένα. Η τέχνη, εξάλλου, λειτουργεί ως όχημα για μεταμόρφωση, εξελίσσει τη συλλογική μας μνήμη, τροφοδοτεί τη φαντασία μας και μας δίνει μια ευκαιρία να αλλάξουμε. Μέσα από την τέχνη οι άνθρωποι αναζητούν την ταυτότητα και τον εαυτό τους. Αυτοί που έχουν την δύναμη να ελέγξουν τον καλλιτεχνικό χώρο, μπορεί να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνοι αν προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την θέση τους. Έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν τη φαντασία μας και κατ’ επέκταση τις ιδέες μας".
Ο κ. Γκλόβερ δε μάσησε τα λόγια του. Όταν του επισήμαναν ότι, δήθεν, βλέπουμε όλο και περισσότερους αφροαμερικανούς ηθοποιούς σε ταινίες του Χόλιγουντ, απάντησε στα ίσια -και παλικαρίσια: "Η αύξηση είναι ποσοτική κι όχι ποιοτική"!
Για όσους δεν καταλάβατε για ποιον κύριο μιλάμε, είναι ο παρτενέρ του τρελοαυστραλού Μελ Γκίμπσον, στη σειρά ταινιών "Φονικό Όπλο", αλλά, πάνω από όλα, είναι ο φαλοκράτης, βίαιος σύζυγος της Γούπι Γκόλντμπεργκ, στο "Πορφυρό Χρώμα" του Στίβεν Σπίλμπεργκ.


Το "Πορφυρό Χρώμα" είναι η ταινία που θα ήθελα να έχω σκηνοθετήσει. Μια ταινία που μπορεί, άνετα, να χαρακτηριστεί Φεστιβαλική (έλα, έχει κι άλλα Φεστιβάλ εκτός της Θεσσαλονίκης), αλλά και Χολιγουντιανή. Ειδικά η σκηνή που τα δυο κοριτσάκια, κατατρεγμένα από τον αιμομίκτη πατέρα, παίζουν το παιχνίδι με τα παλαμάκια, μέσα στο χωράφι με το στάρι, για να πάρουν θάρρος η μία από την άλλη, σε κόβει στα δύο -τουλάχιστον.
Με τον Γκλόβερ και τον Μάλκοβιτς στη Θεσσαλονίκη, κινούμενος στο Λιμάνι, θυμήθηκα το πρώτο μου -καλό- Φεστιβάλ. Είχαν προηγηθεί κι άλλα τρία, αλλά κινήθηκα περιστασιακά, σε λίγες προβολές, καθώς ήμουν, ακόμη, μαθητής.
Έτος: 1981. Αίθουσα: Αριστοτέλειον. Ηλικία: 18. Επάγγελμα: Σπουδαστής. Ταινία: Ο Άγγελος. Σκηνοθέτης: Γιώργος Κατακουζηνός. Ηθοποιοί: Μιχάλης Μανιάτης, Διονύσης Ξάνθος, Βασίλης Τσάγκλος, Κατερίνα Χέλμη.


Η υπόθεση με 25 λέξεις: Νεαρός ομοφιλόφιλος, κατατρεγμένος από την κοινωνία του χωριού πάει Αθήνα, βρίσκει εραστή κι ο τελευταίος τον βγάζει στο κλαρί. Ο εκδιδόμενος ομοφιλόφιλος θα τον σκοτώσει.
Η αίθουσα, κατάμεστη. Η ιστορία είναι αληθινή, είχε αφήσει άφωνη την κοινή γνώμη όταν αποκαλύφθηκε το έγκλημα και, φυσικά, τότε, όλοι κατηγορούσαν "τον πούστη που σκότωσε το παλικάρι".
Η ταινία έχει τεράστια τεχνικά προβλήματα. Ο ήχος είναι κακός, η ποιότητα της εικόνας το ίδιο και, εκτός από τις ερμηνείες του Μανιάτη και του Τσάγκλου (είναι ο πατέρας του "ανώμαλου") οι υπόλοιπες είναι από διεκπεραιωτικές ως κακές. Το κοινό, όμως, την αγκάλιασε, την καταχειροκρότησε (δε θυμάμαι αν πήρε βραβεία) και φαινόταν πως το ελληνικό σινεμά θα έκανε το βήμα μπροστά -ήταν, βλέπετε, η εποχή της βιντεοκασέτας.
Το βήμα, όμως, δεν έγινε. Όπως δεν πιστεύω ότι θα γίνει και τώρα. Αλλά αυτά θα τα πούμε αύριο.

Σχόλια

Ο χρήστης ΠΡΕΖΑ TV είπε…
δυστυχως δεν καταφερα να παρεβρεφω στο εν λογω masterclass διοτι εκατσα μονο για μερα επανω...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ πρέζα tv

Ήταν ενδιαφέρον. Και του Μάλκοβιτς, επίσης, αλλά και η συνέντευξη Γαβρά. Ελπίζω την άλλη φορά να καθίσεις περισσότερο.
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Διαστήματα, σήμερα έκανες μία μεγάλη παράλειψη, αναφερόμενος στα των σκηνοθετών.

πέρνα από το "σπίτι" μου και θα καταλάβεις :ΡΡΡ


καλό βράδυ να 'χεις :)))
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ μαριλένα

Πέρασα από το σπιτικό σας και ελπίζω να... διόρθωσα τη ζημιά!

Όνειρα γλυκά!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
τον ειδες;

ονοματοδοσια
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ onomatodosia

Ναι. Τα κατάφερα... Είχα ρεπό από τη δουλειά και μπόρεσα να πάω. Δεν πήγα στο Μάλκοβιτς.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ