Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αφιερωμένο εξαιρετικά


Βαριέμαι σήμερα. Παρασκευή, γαρ, η καλύτερη μέρα της βδομάδας. Βαριέμαι θανάσιμα κι είχα σκοπό να κρεμάσω ένα ψιλοχαχά ποστ, να γελάσει το χειλάκι μας, που έρχεται Σαββατοκύριακο θανάτου. Γιατί εκεί στο ΠΑΣΟΚ θα γίνει ο θάνατος της αλεπούς και ξέρω κόσμο και ντουνιά (και φίλους από τα Blog), που θα τρέξουν να ψηφίσουν με την κάρτα στο στόμα και την ψυχή κρυμμένη καλά στην κωλοτσέπη. Είπα "δε βαριέσαι Διαστηματάκι, ρίξε κάτι χαρωπό, σαν ψυχή μικρού παιδιού, σαν τα μάτια της κόρης σου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια, να γράψουν και τρελιάρικα σχόλια τα φιλαράκια, να περάσει ευχάριστα το Σαββατοκύριακο". Είχα λογαριάσει, όμως, χωρίς τους ξενοδόχους. Πρώτα ένας (εκτός Blog) φίλος, που, συνήθως, μου γεμίζει το email βίντεο και φωτογραφίες καλλίπυγων δεσποινίδων, σε ιδιαίτερες στιγμές. Είδα το email του στο inbox και είπα: "άνοιξέ το Διαστηματάκι, να δεις κάτι το καλόν, κάτι το ωραίον, να πάρεις κουράγιο και παραστάσεις για το βράδυ". Έλα, όμως, που τον έπιασε η φιλοσοφική διάθεση και μου ΄στειλε ένα κείμενο του Χαριτόπουλου, από το 2002, κείμενο το οποίο πολύ με είχε απασχολήσει τότε και με είχε βάλει σε σκέψεις, αλλά και σε αλλαγή προσανατολισμού... Λίγο αργότερα έχω συνέλθει και λέω να ρίξω κανα σχόλιο στα link μου, να τα ξεπετάξω, που -ναι μεν, περνάω από τα σπίτια σας, αλλά- έχω καιρό να αφήσω μια κουβέντα της προκοπής. Και αρχίζω από το τέλος -καθότι ανάπόδος άνθρωπος. Και πέφτω στην Τσαπερδόνα. Και διαβάζω:
"Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να με πείσει ότι «η ζωή ξεκινάει στα 40» και στα «50 να δεις τι sexθα κάνεις» και «την Έλλη Στάη δεν τη βλέπεις πως καλοκρατιέται»??
Που ας κάνω εγώ την καριέρα της, κι ας είμαι και σαν την ντραπέ κουρτίνα......
Γιατί το lift στο πρόσωπο το κάνεις και συνέρχεσαι και συ και ,κακά τα ψέματα, και οι γύρω σου.
Με την καριέρα όμως τι γίνεται?
Επιδέχεται διόρθωσης? Και αν ναι, έως πότε?
Ή μήπως υπάρχειένα νοητό χρονικό όριο που σου λέει: ΣΤΟΠ.
Και ή που τα χεις καταφέρειή ,που ούτε για αναπληρωματικό στην Ανόρθωση Κύπρου δε σε θέλουνε...."

Είχα πέσει και χθες βράδυ στη Σοφία από τη Τζαμάικα, σε αυτό:
"Κανείς από τους φίλους μου δεν θέλει να κάνει οικογένεια , γιατί να κάνει εξάλλου ; Έχει όποιον γκόμενο, γκόμενα θέλει ανά πάσα στιγμή, τα λεφτά από την δουλειά που κάνει που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σπούδασε ή ονειρεύτηκε, του φτάνουν μόνο για να πληρώσει το ενοίκιο και τις πιστωτικές κάρτες .Παρόλα τα πτυχία και τις ξένες γλώσσες δεν μπορεί να κάνει πραγματικότητα την προκοπή που ονειρεύτηκαν οι γονείς μας για μας ."

Και με αποτέλειωσαν και οι δύο. Γιατί, πριν δυο μέρες είχα πέσει και στο Νοέμβριο, δηλητηριώδη ή μη, δεν έχει σημασία, αλλά μάλλον χαμένο στη μετάφραση της πραγματικότητας, των υπό συνθήκη σχέσεων, του βολέματος και της αγωνίας για καριέρα, που έγραφε αυτό:
"Αγαπώ το Νοέμβριο.
Ξέρω ότι πάντα θα μου φέρει κάτι σημαντικό.
Φέτος μου έφερε κάτι που, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν, το ήξερα.
Και, την Πέμπτη, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, θα γιορτάσω γενέθλια μόνη μου."

Έτσι, αποφάσισα να μην ποστάρω κάτι δικό μου, σήμερα, ούτε κάτι ελαφρύ. Αλλά κάτι βαρύ και ξένο, που το έκανα δικό μου, όταν το διάβασα, για πρώτη φορά, το 2002. Είναι του Διονύση Χαριτόπουλου κι έχει δημοσιευτεί στα Νέα, το Δεκέμβριο του 2002:
"Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισµένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η µοίρα του σπουδασµένου εργαζόµενου είναι δυσµενέστερη από του αγράµµατου εργάτη Ο πραγµατικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο· γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήµατα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούµενοι στον τριτογενή τοµέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται
στην υψηλότερη αµοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόηµα σ' αυτό που κάνουν. Το επάγγελµα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούµενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηµατικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηµατιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφηµιστές µοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισµένων ότι ασκούν λειτούργηµα.
Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράµµατους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλµατα και περιφρονεί εξόφθαλµα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αµείβει µε τα χαµηλότερα των εισοδηµάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονοµική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη µοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις µοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση· προσφέρουν υψηλές αµοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους.
∆εν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου.
Να είσαι αυτό που επιθυµεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολµηρό και επιθετικό και αλλού µετρηµένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα µε τον κλάδο· άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωµωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαµπλ δεν θα σταµατήσεις ποτέ να την παίζεις· αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη µέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και
τις ιδεοληψίες του· σαν να µυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων. Είναι ο ιερός δεσµός που προστατεύει και ανυψώνει τα µέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισµών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης µορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελµατική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόµια.
Μαζί µε την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελµάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωµένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τροµαχτικός.
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισµένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η µοίρα του σπουδασµένου εργαζόµενου είναι δυσµενέστερη από του αγράµµατου εργάτη. Το καθορισµένο ωράριο θεωρείται παρωχηµένη αντίληψη, και η αµοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόµενες από τον νόµο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αµοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η µεσηµβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα µας υπό διωγµόν· κατάντησε µοµφή. Λένε "αυτός κοιµάται µεσηµέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύµατος· εν ολίγοις ακατάλληλος. (Αν οι επιστήµονες µπορούσαν να καταθέσουν δηµοσίως για τις ευεργετικές
ιδιότητες του µεσηµβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό
εργασιακό µοντέλο. Ο ύπνος του µεσηµεριού είναι βάλσαµο για την ψυχική και τη σωµατική µας υγεία και, εννοείται, συµβάλλει καίρια στη µακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταµίνες, τα "σπα" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισµού.)
Ο ευπρεπής µισθός και ίσως κάποιο ετήσιο µπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα µοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθµίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας· το ωραίο γραφείο (µε παράθυρο ή όχι, ανάλογα µε τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σηµαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, µέλος του εξέκιουτιβ µπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόηµα. Η µακροβιότητα της καριέρας σε µια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και µεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συµµεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το
σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος µπορεί να κάνει αναστολή αισθηµάτων. Ή το δόγµα ότι µε κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται µε την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελµατία". Που σηµαίνει ότι, προκειµένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται· η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήµατος· φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα. Λένε "είµαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελµατίες διηγούνται εµφατικά το παράδειγµα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαµηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούµενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που µόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σηµασία στην πληροφορία· συνέχισαν το παιχνίδι, µα κάποια στιγµή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαµογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε µόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αµοραλισµό εννοούν όταν λένε "είµαι προφέσιοναλ".
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόµενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε µέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλµατα έχουν υψηλό βαθµό ανασφάλειας σε σχέση µε τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισµό· τόσο εξωτερικό, από άλλες οµοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλµιούν την ίδια θέση. Ακόµη και το υψηλόβαθµο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά· πάει ένα πρωί, και χωρίς καµία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδροµο.
∆υστυχώς στην ίδια λούµπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν µεγαλύτερη σηµασία στα αισθήµατα και στις χαρές της ζωής.
Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά µε σωρεία κατηγοριών· άπιστες, ελαφρόµυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισµός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως µάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούµενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισµός· σηµαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας".
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόµη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύµατα. Τυπικές, σοβαρές, µε πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιµο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούµια, λευκό πουκάµισο και αποµίµηση γραβάτας. Έσβησε το χαµόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισµα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτηµα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωµένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεµπόρ το έγραψε µε συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν".
Στο πίσω µέρος του κεφαλιού µας όλοι ξέρουµε ότι στον κόσµο δεν ήρθαµε για να κάνουµε καριέρα, λεφτά και όνοµα· ήρθαµε πρωτίστως για να ζήσουµε και, ει δυνατόν, να αφήσουµε αυτόν τον κόσµο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαµε. Αλλά δεν ζούµε. Κι αυτό µας τρελαίνει.
"Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναµης γεννιούνται από µια καταπιεσµένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεµ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες
για να χαρείς αυτά που έβγαλες.
Όµως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εµπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισµός του µολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα µεταφέρει µακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις:
"Αυτά έκανα για σένα, περιµένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαµπρές καριέρες είναι πυραµίδες που θεµελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες."

Δεν έχω σκοπό να σας μαυρίσω την ψυχή. Να σας βάλω να σκεφτείτε, θέλω. Ειδικά την Τσαπερδόνα, το Νοέμβριο και τη Σόφι, που τα κείμενά τους με οδήγησαν εδώ. Αυτά και καλό Σαββατοκύριακο. ΥΓ. Δε θα σας αφήσω έτσι. Μέσα στο Σαββατοκύριακο θα βάλω κάποια από τις περιπέτειές μου, με πολλή δόση χιούμορ, να σας δω, πάλι, να χαμογελάτε.

O πίνακας
Office Night , είναι του Edward Hopper

Σχόλια

Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Σου στέλνω πολλά Λαρισαιικα φιλιά αυτή τη φορά ...
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Δεν το διάβασα βαριέμαι , θα μπω όμως το βράδυ το υπόσχομαι !
Ο χρήστης kanataki είπε…
θες να μου πεις ότι φοβασαι μήπως αρχισα να μετατρέπομα σ αυτό το "πράγμα"????


εγω, η ανέμελη, χαρωπή τσαπερδόνα???????

υγ παω να ερευνήσω τις πιθανότητες...
Ο χρήστης aggelos-x-aggelos είπε…
Και όμως...

πιστεύω ότι το θέμα έχει και άλλες προεκτάσεις. Όπως έχει πει και ο μέγας και πολύς Όσκαρ Γουάιλντ "Η δουλειά είναι για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν". Μήπως όλοι αυτοί οι εξέκιουτιβς πραγματικά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν; Μπορώ να δικαιολογήσω μόνο αυτούς που έχουν οικογένεια και παιδιά, αλλά όλοι οι άλλοι, νέα παιδιά, ελεύθερα, που σκίζονται για τα τεράστια ποσά και τη μεγάλη θέση με το πιασάρικο όνομα, θυσιάζοντας κάθε στιγμή ελεύθερου χρόνου και δημιουργικότητας, γιατί το κάνουν; Μήπως γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτα περισσότερο από το ίματζ και γιατί δεν έχουν κανένα πρότυπο στη ζωή τους;

Πως το φεραν
η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις
έναν ποιητή...


Το τραγούδι γίνεται πολύ επίκαιρο, αλλά με διαφορετικό τρόπο πια. Όπως με διαφορετικό τρόπο γίνεται επίκαιρη και η συνέχεια:

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
και όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής...


Ίσως και να ξέφυγα λίγο από το θέμα. Προκαταβολή οι στίχοι για το ποίημα που σου χρωστάω!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
πω πω...
σήμερα ήταν ανάγκη να το διαβάσω αυτό;
με διέλυσες...

και συμφωνώ με τον εξάγγελο!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ψιτ...Τρίτη και 13 σήμερα...Πού είναι εκείνο το χιουμοριστικό,οεο;;;;

;)))
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ sophie_jamaica

Εμ, έτσι είναι... Μεσογειακή μου φίλη! Με το που τέλειωσες τη σχολή, σε βάζω εγώ να διαβάσεις κατεβατό ολόκληρο, με τις φιλοσοφίες του Χαριτόπουλου... Είμαι κι εγώ ένα σαδιστικό γουρούνι! Γρουτς!

@ tsaperdona

Έτσι γλυκιά μου τσαπερδόνα! Να μείνεις ανέμελη και χαρωπή. Κανείς δεν αξίζει τα νιάτα μας!
("Μας"; Ε, όχι και "μας"... "Σας"!)

@ aggelos-x-aggelos

Πάντα πίστευα ότι ο Όσκαρ ο Άγριος είχε ένα δικό του, άγριο χιούμορ, σκέτο οξύ. Που δεν άφηνε ούτε ίχνος σάρκας πάνω στο κόκκαλο... Μια χαρά τα είπε.
Το τραγούδι τέλειο και επίκαιρο, πάντα.

ΥΓ Περιμένω το ποίημα

@ Кроткая

Εκλιπαρώ τη συγνώμη σας, αγαπητή μου Βελγίς... Δεν το έπραξα επί σκοπού.

Πού να διαβάσεις και το καινούργιο...
Καλά, ο Εξάγγελος έγραψε!


@ εύη

Έλα, ντε, που δε μου βγαίνει... Διάβασε το καινούργιο και θα καταλάβεις.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ