Υγρή ζέστη

Είχε ζέστη σήμερα. Από το πρωί. Τριγυρνούσε μέσα στο σπίτι, με το εσώρουχο, ίδρωνε και ξαναίδρωνε, έπινε το ένα νερό πίσω από το άλλο.
Κάθε τόσο, κοίταζε το ημερολόγιο: 30 Σεπτεμβρίου. Άλλες χρονιές, τέτοια εποχή, είχε τη δροσούλα του. Αλλά σήμερα, ο καιρός του θύμιζε καλοκαίρι.
Δε στεναχωριόταν ιδιαίτερα. Αφού η καλοκαιρία συνεχιζόταν, θα καθυστερούσαν τα κοινόχρηστα. Θα έβγαζε άλλον έναν μήνα με ελάχιστα. Θυμήθηκε που, πριν τέσσερα χρόνια, είχε πάει 17 Νοεμβρίου και δεν είχαν ανάψει, ακόμη, καλοριφέρ... Τι καλά!
Ξαφνικά το αποφάσισε: θα πήγαινε στη θάλασσα! Ναι, θα πήγαινε για μπάνιο! Γιατί όχι, δηλαδή; Έξω έβραζε ο τόπος. Κι αν ήταν κρύο το νερό, θα καθόταν λίγο στην αμμουδιά, θα διάβαζε κανένα βιβλίο, θα έπινε κι έναν καφέ -έναν φραπέ, με ζάχαρη και γάλα, όπως τότε που ο γιατρός του το επέτρεπε, ακόμη- και θα γυρνούσε σπίτι.
Για πότε βρέθηκε στο αυτοκίνητο, ούτε που το κατάλαβε. Δε θα πήγαινε κάπου μακριά. Πού ώρα για Χαλκιδικές και Πιερίες... Ως τον Ποταμό θα πήγαινε, στην Επανομή. Λίγο πιο πέρα από τα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα.
Σε μισή ώρα ήταν εκεί. Και τότε έμεινε με το στόμα ανοικτό: Κανείς δεν είχε ακολουθήσει το παράδειγμά του. Η πλαζ ήταν άδεια. Ο ναυαγοσώστης είχε πιάσει κουβέντα με τη μπαρ γούμαν. Ήταν μόνοι τους σε μια τεράστια παραλία. Ούτε το παιδί για τις ξαπλώστρες δεν ήταν εκεί.
Άφησε τα ρούχα του, την πετσέτα του και το βιβλίο του σε μια ξαπλώστρα. Για λίγο είχε σταθεί ακίνητος, για να διαλέξει. Λες και ήταν όλες γεμάτες! Χαμογέλασε, διάλεξε αυτήν που ήταν πιο κοντά στο αυτοκίνητό του και περπάτησε προς τη θάλασσα.
Έβαλε τα πόδια του κι αισθάνθηκε το νερό κρύο. Για μια στιγμή πίστεψε πως τα πόδια του πονούσαν. Ύστερα, λίγο - λίγο, το συνήθισε. Κι εκεί που στεκόταν ακίνητος, αγναντεύοντας τον ορίζοντα, την είδε.
Ψηλή, μελαχροινή, με ωραίο σώμα, φορούσε ένα ολόσωμο τιρκουάζ μαγιό, ήταν μαυρισμένη από τον ήλιο, έκρυβε τα μάτια της πίσω από μαύρα μεγάλα γυαλιά ηλίου και είχε περάσει στη μέση της ένα διάφανο παρεό. Έτσι μπορούσε να δει τα πόδια της. Να τα παρατηρήσει καλά. Και να τα λιμπιστεί.
Την ακολούθησε με το βλέμμα του. Εκείνη άφησε τα πράγματά της σε μια ξαπλώστρα μπροστά, εκεί που έσκαγε το κύμα. Έβγαλε το παρεό και περπάτησε, νωχελικά, βουτώντας τα πόδια του, όπως κι εκείνος.
Στέκονταν δίπλα-δίπλα τώρα. Γύρισε και τον κοίταξε:
"Θα βουτήξετε";
"Δεν... Δεν ξέρω... Ίσως"...
"Να βουτήξετε. Μη φοβηθείτε το κρύο. Αυτό το νερό κάνει καλό στο δέρμα. Το σφίγγει. Ελάτε"...
Άπλωσε το χέρι της κι έπιασε το δικό του. Περπάτησαν μαζί, σιγά-σιγά, προς τα μέσα. Κάθε τόσο παραπατούσε -φοβήθηκε ότι θα έπεφτε και θα γινόταν ρεζίλι. Εκείνη δεν είχε πρόβλημα να κινηθεί πάνω στα βότσαλα του βυθού. Σε μερικά βήματα πάτησαν άμμο και το μαρτύριό του έλαβε τέλος. Εκείνη έκανε ένα μακροβούτι, αφήνοντας το χέρι του. Έκανε μια δυο απλωτές κι ύστερα ξεπρόβαλε μερικά μέτρα προς τα βαθιά.
"Ελάτε"!
Πήγε προς το μέρος της. Έκανε να βουτήξει. Τον κρατούσε έξω το κρύο. Σκέφτηκε πως όλα ήταν μια ιδέα κι έκανε να βουτήξει ξανά. Τότε, κοίταξε δεξιά, αριστερά, δεν την έβλεπε πουθενά.
"Δεσποινίς"!
Δεν ήξερε ούτε το όνομά της, για να τη φωνάξει. Αλλά ήταν σίγουρος: Δε φαινόταν πουθενά.
Στράφηκε προς την ακτή. Η μπαρ γούμαν με τον ναυαγοσώστη μιλούσαν, ακόμη, στο μπαράκι. Βάδιζε -πλέον- βιασιτκά, προς την ακτή. Σχεδόν τρέχοντας, σκουντουφλώντας, έφθασε στο μπαράκι.
Οι άλλοι δύο τον κοιτούσαν σαν τρελό.
"Η κοπέλα! Βοηθήστε με! Η κοπέλα"!
"Ηρεμήστε κύριε! Ποιά κοπέλα";
"Εκείνη που άφησε τα ρούχα της σ εκείνη την ξαπλώστα"!
Έδειξε με το δάχτυλό του. Το βλέμμα του ακολούθησε το δείκτη του δεξιού του χεριού. Τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι στην ξαπλώστρα, μπροστά στο κύμα, δεν υπήρχε τίποτα...
Κοίταξε τον ναυαγοσώστη κατάματα. Εκείνος ανταπέδωσε το βλέμα. Χαμογέλασε.
"Ηρεμήστε! Ελάτε στο μπαράκι. Έχετε γίνει μούσκεμα, τόση ώρα, στη βροχή"...

Στράφηκε στον ουρανό. Παντού σύννεφα. Κι έβρεχε. Έβρεχε ασταμάτητα...

Υ.Γ. O πίνακας είναι του Jim Frost, έχει τίτλο Rain at Beach και πωλείται 190 λίρες Αγγλίας.