diastimata

Πρωί. Πρωί για μένα, δηλαδή, γιατί για τους άλλους, ήταν μεσημεράκι. Οδηγούσα. Πίσω από το τιμόνι, στους δρόμους της πόλης. Πρώτη, δευτέρα, νεκρά, πρώτη, νεκρά, πρώτη, δευτέρα, τρίτη, όχι τρίτη, νεκρά, πρώτη, νεκρά. Φρένο. Πρώτη, δευτέρα, νεκρά, πρώτη, νεκρά, πρώτη, δευτέρα, νεκρά. Φρένο. Σε τέτοιες οδικές συνθήκες δοκιμάζονται οι υποψήφιοι οδηγοί, παίρνουν το δίπλωμα και ξεχύνονται στους δρόμους να μάθουν να οδηγούν. Κι εκεί τον συνάντησα. Ο ιδιοκτήτης του δρόμου. Οδηγούσε ακριβώς στη μέση. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Και δεν οδηγούσε κανένα smartάκι, να βλέπουμε και τι γίνεται, εμείς οι πισινοί. Μπετονιέρα οδηγούσε! Μπετονιέρα, πρωινιάτικα, στους δρόμους μιας πόλης πολύ κοντά στο έμφραγμα. Θα μου πείτε, τώρα: Κι αυτοί που θέλουν να ρίξουν μπετά στο σπίτι τους, ρε φίλε, πώς θα εξυπηρετηθούν, αν όχι με μπετονιέρα; Αυτό σκέφτηκα κι εγώ κι έκανα υπομονή. Μπήκα πίσω από το Χάρο και προσευχόμουν να στρίψει σε κάποια στιγμή, να γλιτώσω. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, σε τέτοιες περιπτώσεις, το...

Τέτοιο κράξιμο δεν ξαναείδα. Το Φεστιβάλ της νύστας, το Φεστιβάλ της κλάψας, το Φεστιβάλ ωδή στον Καρυωτάκη…. Και τι δεν γράφτηκε –και τι δεν ειπώθηκε… Θα μου πείτε: Καλώς τα παιδιά… Τώρα ξύπνησες; Μωρέ ξυπνητός ήμουν, αλλά περίμενα ένα όνειρο, για ν΄ αρχίσω να τραγουδάω κι εγώ. Το όνειρο ήρθε σήμερα το μεσημέρι. Άρρωστος καθώς είμαι εδώ και μερικές ημέρες και σέρνω τις πανάθλιες παντούφλες μου από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα κι από εκεί στην κουζίνα, ανάμεσα από στοίβες χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα και άπλυτα φλιτζάνια με τσάι, καφέ κι άλλα αφεψήματα και γιατροσόφια, έγειρα στον καναπέ και με πήρε ο ύπνος. Και τότε το είδα! Ήμασταν, λέει, όλη η τσακαλοπαρέα. Εγώ, ο Αντώνης, ο αδελφός του ο Θωμάς, ο Κώστας κι ο μικρός του αδελφός, ο Δημήτρης. Με κοντά παντελόνια, καθότι ακόμη Σεπτέμβριος. Γιατί τότε, το ¨70, το Φεστιβάλ Τραγουδιού γινόταν κατά τη διάρκεια της Έκθεσης. Ο Αντώνης έμενε σε μονοκατοικία, με εξωτερική σκάλα. Εκεί ήταν η θέση μας. Μόλις σκοτείνιαζε, λίγο πριν οι μανάδ...

Είχα μια περιπέτεια μαζί της. Ασκούμενη δικηγόρος εκείνη, φαν των δικαστηρίων εγώ, είχαμε ειδωθεί στα υπέροχα ασανσέρ του δικαστικού μεγάρου της Θεσσαλονίκης. Σκοτεινά και στενόμακρα –όπως ήταν πριν πέντε-έξι χρόνια. Μη βιάζεστε! Η περιπέτεια δεν άρχισε μέσα σε ασανσέρ. Αν και τότε ήταν πολύ της μόδας το Love in an elevator , των Aerosmith , δεν ακολουθήσαμε τη συμβουλή. Δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο εκεί που χαμουρεύεσαι στο ασανσέρ να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα κοτζάμ πρόεδρος Πρωτοδικών, η ολόκληρος εισαγγελέας εφετών! Μπορεί οι ματιές μας να ανταμώθηκαν, τα χέρια να μάκρυναν, όμως κρατήσαμε τα προσχήματα. Η πρώτη εντύπωση μετράει πάντα. Θετικά, ή αρνητικά. Στην περίπτωσή μας μέτρησε θετικά. Και, από το ασανσέρ, βρεθήκαμε σε γυράδικο, για κάτι στα όρθια. Και από το εστιατόριο στο σπίτι της, για κάτι στα γρήγορα. Το όρθιο, με πείραξε στο στομάχι. Το γρήγορο ήταν σαφώς καλύτερο. Κι εκεί που και οι δυο πιστεύαμε ότι αυτό ήταν και τέλειωσε, μπλεχτήκαμε. Τη...

Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια παρκάρω σε θέση ελεγχόμενη. Συνήθως η τύχη μου θυμίζει τον Γκαστόνε και, εκεί που θέλω να βρω παρκάρισμα, εκεί βρίσκω, ακόμη κι αν χρειαστεί να τριγυρνάω μισή ώρα. Κι όποτε πάρκαρα σε θέση με παρκόμετρο, ποτέ δεν έτυχε να με γράψουν(όχι, δεν κοιμάμαι με τον μητροπολίτη - είναι μεγάλος για τα γούστα μου, άσε που με γαργαλάει το γενάκι). Σήμερα το πρωί, όμως, καθώς είχα αργήσει υπέρ του δέοντος για την πρωινή μου εργασία (διότι, για να συγκεντρώσω ένα συμπαθητικό ποσόν για τα προς το ζην έχω και μεσημβρινή ΚΑΙ βραδινή δουλειά -θα είχα και νυχτερινή, αλλά δε μου βγαίνουν οι ώρες), αποφάσισα να παρκάρω σε θέση με κάρτες ελέγχου. Στη συγκεκριμένη θέση ένας τρόπος υπήρχε να αποκτήσω κάρτα: να απευθυνθώ στο κοντινό -είναι η αλήθεια- μηχάνημα έκδοσης. Χωρίς δεύτερη σκέψη (αφού, ίσως λόγω της συνεχούς τύχης στο θέμα παρκάρισμα δεν παρανομώ), κατευθύνθηκα στο μηχάνημα για να βγάλω εισιτήριο. Διάβασα προσεκτικά τις οδηγίες: 1. Σχηματίσατε τον αριθμό κυκλοφορίας, χω...

Το δελτίο τύπου το οποίο έλαβα, δε δεχόταν αμφισβήτηση. Το έλεγε ξεκάθαρα: Οι AC/DC στη Θεσσαλονίκη! Έτριψα τα μάτια μου. "Ο Agnus Young και η παρέα του...", μπλα μπλα, μπλα μπλα... Ξαναέτριψα τα μάτια μου. Ήμουν έτοιμος να αρπάξω το τηλέφωνο και να προαγοράσω εισιτήριο. Τότε το βλέμμα μου καρφώθηκε στο κάτω μέρος του δελτίου τύπου. Με μικρότερα γράμματα αναφερόταν: "Παίζει το συγκρότημα τάδε"... Με ζώσανε τα φίδια. Τι είναι αυτό; Suport group; Ξαναδιάβασα το δελτίο τύπου από την αρχή ως το τέλος. Ήταν, πλέον, φανερό, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήρα τηλέφωνο. Ρώτησα για εισιτήρια. Υπήρχαν. Ήθελα να κλείσω θέση; Ναι, αλλά... Και τότε αποφάσισα να ζητήσω πληροφορίες: -Ξέρετε, είμαι θαυμαστής του γκρουπ, μέλος του fun club και θέλω να στείλω κάποια κρασιά στα μέλη του συγκροτήματος, γιατί τους το είχα υποσχεθεί κάποτε... Σιγή. Ιχθύος. Η κοπέλλα ή είχε πεθάνει, ή τόση ώρα μιλούσα σε ηχογραφημένο αποδέκτη. Και τότε, μου έσκασε το παραμύθι. Δεν θα ερχόταν το γκρουπ στη Θε...

Διάβασα σε ποστ γνωστού (δε μου αρέσει η λέξη «επώνυμοθ», αφού όλοι επώνυμοι είμαστε) για τα Ολυμπιακά έργα. Με αφορμή το Blog του άρχισε μια κουβέντα χωρίς τέλος, για τα έργα στην Αθήνα. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας διαμαρτύρονταν για την ολυμπιακή προίκα. Έγραψα το παρακάτω σχόλιο, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ένοιωσα σα να ζω σε άλλη χώρα. Να τι είχα γράψει: «Και πού να δείτε τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη. Όμηροι ενός και μοναδικού ΟΑΣΘ, αστικών λεωφορείων, δηλαδή. ΔΙπλών, αρθρωτών, που στριμώχνονται σε δρόμος όπως η Ερμού, με μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση. Για να βρεθείς από τα ανατολικά στο κέντρο (μια απόσταση 25 χιλιομέτρων) αλλάζεις τρία αστικά λεωφορεία. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν -και πολεμούν, για- να μην υπάρξει μετρό, άλλη περιφερειακή, υποθαλάσσια, άλλος δρόμος. Που προτείνουν να κλείσει το κέντρο (με αυτές τις αστικές γραμμές) για τα αυτοκίνητα. Η πόλη έχει ένα γήπεδο (για να φθάσουμε στο θέμα μας), το Καυτανζόγλειο, ανακαινισμένο για τους Ολυμπ...

To κείμενο που ακολουθεί το βρήκα στο email μου. Το βρήκα ιδιαίτερα έξυπνο και, καθώς είναι η πρώτη μέρα της βδομάδας, είπα να ξεκινήσουμε με χαμόγελο. Και το αντιγράφω: Το γραφείο της μαμάς Το γραφείο της Μαμάς είναι στον τρίτο όροφο. Έχει μεγάλα παράθυρα και φαίνεται η θάλασσα. Κι είναι τυραννικό αυτό. Να βλέπεις τη θάλασσα σε ένα γκρίζο κτίριο κλεισμένος… Η Μαμά δουλεύει μαζί με την κυρία Μαρία, που με αγαπάει πολύ και κάνει πολλές χαρές όταν με βλέπει. Η κυρία Μαρία είναι πολύ όμορφη. Έχει κίτρινα μαλλιά, μπλε μάτια, πάντα φοράει χρωματιστά ρούχα με μεγάλα λουλούδια και κολόνια που μυρίζει πολύ όμορφα. Την αγαπάω και θέλω μια μέρα να πάω σπίτι της. Νομίζω πως η κυρία Μαρία είναι παντρεμένη με τον Άγιο Βασίλη. Κάτι έλεγαν ένα μεσημέρι η Μαμά και ο Μπαμπάς για την κυρία Μαρία, τον άντρα της κι έναν τάρανδο που «το κέρατό του έχει φτάσει απέναντι». Κι εγώ που είμαι πολύ έξυπνος, κατάλαβα πως η κυρία Μαρία είναι η γυναίκα του Άγιου Βασίλη, γιατί μόνο αυτός έχει ταράνδου...