Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεκαπενταύγουστος…

aristotelous_erimia_20110815_01Ο ήλιος περνούσε από τα παραθυρόφυλλα κι έπεφτε, ακριβώς, στα μάτια του… Τρεμόπαιξε τα βλέφαρα κι άνοιξε τα μάτια. Τα ξανάκλεισε γρήγορα. Δεν άντεχε τόσο φως. Κάτι μουρμούρισε και σηκώθηκε με αργές κινήσεις.
Φορούσε μόνον μια πιτζάμα από κάτω. Δεν άντεχε τη ζέστη των τελευταίων ημερών. Κοίταξε στο ημερολόγιο στον τοίχο. Δεκαπενταύγουστος. Άλλες εποχές, τέτοια μέρα, το
τηλέφωνο δε σταματούσε να χτυπά. Για ευχές. Για την κόρη του, για τη γυναίκα του… Πλέον σιωπή.
Τουλάχιστον η κόρη του ήταν καλά. Μπορεί να είχαν μιλήσει τελευταία φορά πριν δυο μήνες, αλλά εκεί που βρισκόταν η μικρή (τι μικρή, δηλαδή, που ήταν, πλέον, ολόκληρη κοπέλα), ήταν καλά…
Το σημερινό, όμως, το σχεδίαζε καιρό. Κόντρα σε κάθε λογική, θα πήγαινε βόλτα. Με το αυτοκίνητο. Κι ας έμενε κι από βενζίνη –κι ας αναγκαζόταν να επιστρέψει με τα πόδια σπίτι.
Μπήκε στο μπάνιο. Άφησε τη βρύση να τρέξει λίγο. Ούτως ή άλλως, το νερό θα ήταν κρύο, αφού δεν υπήρχε τρόπος να το ζεστάνει. Είχε σκεφτεί να βγάλει λίγο στον ήλιο αλλά, Δεκαπενταύγουστο, μπορούσε κανείς να κάνει κρύο μπάνιο…
Μπήκε στη μπανιέρα κι έψαξε το σαμπουάν. Είχε ολόκληρες δωδεκάδες από δαύτο. Είχε απομείνει σε τεράστιες συσκευασίες στο σούπερ μάρκετ. Κανείς δεν το άγγιζε. Προτιμούσαν τα τρόφιμα. Τελικά, όμως, του ΄μειναν απ’ όλα. Και τρόφιμα και απορρυπαντικά και σαπούνια… Τα πάντα.
Καθαρός, με αυτές τις σκέψεις, ντύθηκε. Τζιν, τι-σερτ και μοκασίνια. Το μπλουζάκι είχε ένα περίεργο μότο: Shit happens… Ταίριαζε στην περίσταση.
Κατέβηκε στο γκαράζ με τα πόδια. Το ασανσέρ ήταν κάτι άχρηστο, πλέον. Άνοιξε την πόρτα του γκαράζ από τη χειροκίνητη μανιβέλα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Χάιδεψε το τιμόνι και τα πλαστικά του μέρη, πάνω από τον πίνακα ενδείξεων. Είχε να οδηγήσει μήνες, αλλά ήξερε πως η οδήγηση δεν ξεχνιέται. Γύρισε το κλειδί στη μίζα, έβαλε ταχύτητα, πάτησε μαλακά το γκάζι και κινήθηκε προς τα έξω…
Σε όλη τη διαδρομή δεν είδε ψυχή. “Δεκαπενταύγουστος”, σκέφτηκε. Σκουπίδια πεταμένα γύρω από κάδους, έδειχναν πως, κάποια στιγμή, κάποιος είχε αναζητήσει τροφή. Κάποιος από τους άτυχους που βρίσκονταν έξω εκείνο το βράδυ της Κυριακής, που κρύφτηκαν σε τοίχους, μάντρες κι ό,τι βρήκαν, για να γλιτώσουν. Γλίτωσαν; Έμειναν να αναζητούν φαγητό σε σκουπίδια, άρρωστοι, βαδίζοντας προς το θάνατο.
Είχε φθάσει στην πλατεία. Θυμόταν άλλες εποχές. Τότε που γέμιζε από νεαρούς –κυρίως- που, γελώντας και φλυαρώντας, έπιναν τον καφέ τους απλωμένοι στους καναπέδες από τα διάφορα μαγαζιά. Στάθηκε στο κέντρο ακριβώς, απόλυτος κυρίαρχος μιας πλατείας, μιας πόλης, ίσως μιας χώρας, γιατί όχι, ενός κόσμου ολόκληρου. Δεν υπήρχαν σημάδια πως είχε παρέα, πέρα από την κόρη του και μερικές εκατοντάδες επιστήμονες, που είχαν προλάβει να πατήσουν το κουμπί κινδύνου. Η πόρτα είχε κλείσει πίσω τους και τους είχε κρατήσει ζωντανούς.
Κι εκείνος –ευλογημένος, ή καταραμένος, άραγε- περπατούσε ολομόναχος σε μία πόλη άδεια. Άδεια όπως παλιά, το Δεκαπενταύγουστο. Τότε που όλοι πήγαιναν διακοπές, ή σε μια παραλία, για μια βουτιά.
Ακόμη δεν γνώριζε πώς τα κατάφερε να είναι ο μοναδικός επιζών. Το “λάθος” της έρευνας της επιστημονικής ομάδας στην οποία ανήκε η κόρη του είχε διαλύσει το σύμπαν. Η έκρηξη δημιούργησε ένα ωστικό κύμα που κατέστρεψε τα πάντα κι άφησε ελάχιστα ζωντανά όντα όρθια. Αυτοί οι λίγοι όρμησαν και πλιατσικολόγησαν σε ό,τι βρήκαν. Αλλά πέθαιναν, ο ένας μετά τον άλλον, από τα μολυσμένα τρόφιμα και το νερό. Κι εκείνος, εκεί. Όρθιος, αλώβητος, να βλέπει γύρω του την κατάρρευση.
Δε θα είχε αντέξει και θα ΄χε τρελαθεί, αν δεν είχε βρει εκείνο το κατάστημα κινητής τηλεφωνίας με τις φορτισμένες μπαταρίες των κινητών. Χάρη σ’ αυτές μίλησε με την κόρη του. Που έκανε μια ώρα ολόκληρη να πιστέψει πως ο πατέρας της ήταν ζωντανός.
Πλέον δεν υπήρχε άλλη λύση. Θα γινόταν πειραματόζωο. Όταν θα επέστρεφαν οι τιμές της ατμόσφαιρας στα φυσιολογικά επίπεδα, θα τον μάζευαν για να τον εξετάσουν. Για να δουν πώς θα μπορούσαν κι εκείνοι να επιβιώσουν.
-Ρολόι;
Ο αφρικανός, απέναντί του, κρατούσε μια βαλίτσα τεράστια ρολόγια, που λίγο ήθελε να θυμίσουν ξυπνητήρι. Στην πλατεία υπήρχαν δυο-τρεις άνθρωποι, όλοι κι όλοι κι ο μετανάστης τον είχε δει ως μάνα εξ ουρανού. Έγνεψε όχι και προχώρησε προς τη θάλασσα.
oasth_stasi_aristotelous_20110815_01Πέρασε από τη στάση των αστικών λεωφορείων. Μια γυναίκα, όλη κι όλη, περίμενε. Τη χαιρέτισε κι αυτή του απάντησε, λες και γνωρίζονταν καιρό. Δεκαπενταύγουστος ήταν, ελάχιστοι οι κάτοικοι στην πόλη… Ε, ήταν σα να γνωρίζονταν…
Σκέφτηκε πως είχε πολύ καιρό να δει την κόρη του. Πλέον δεν ήταν το κοριτσάκι που θυμόταν. Είχε τις παρέες της και, μια τέτοια μέρα, προτιμούσε να πάει για μπάνιο με τις φίλες της, παρά να δει τον πατέρα της. Φυσιολογικό. Το ίδιο δεν έκανε κι αυτός στην ηλικία της;
Το μόνο που τον ενοχλούσε ήταν πως, κάθε φορά, όλο και πιο συχνά, έφτιαχνε ιστορίες με το μυαλό του. Είχε περάσει, άραγε, στην άλλη πλευρά;
-Ρολόι;

Το σύντομο “Διάστημα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας” δημιουργήθηκε με αφορμή τις φωτογραφίες της Φανής Τρυψάνη για την www.eurokinissi.gr

Σχόλια

Ο χρήστης ria είπε…
χρόνια πολλά...

εδώ στην αθήνα, σήμερα είχε πολύ κίνηση. καμια σχεση με τους άδειους δρόμους πριν δέκα χρόνια. δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι.

τις ιστορίες, γράψτες, είναι πολύ δυνατές!
Ο χρήστης Φωτογραφια Γαμου είπε…
Ο Αύγουστος στις μεγάλες πόλεις έχει κάτι το μαγικό. Μόνο όσοι μένουν ξέρουν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ