Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γκλούμιστερ: Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά

Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
από τον ΤΥΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


«Η Γκλούμιστερ ήταν κάποτε η ιδανική πόλη, για να φτιάξει κανείς την οικογένειά του – αν αγαπούσε την ηρεμία, τους μεγάλους ανθισμένους κήπους και τα κυριακάτικα γεύματα με τους γείτονες…». Όμως από την Γκλούμιστερ εδώ και χρόνια έχουν χαθεί τα χρώματα. Μπορεί να θυμίζει θρίλερ, όμως είναι... παραμύθι (για έφηβους και ενήλικες). Η «Γκλούμιστερ» γράφτηκε από την Ιωάννα Μήτσικα πριν λίγα χρόνια και τώρα γίνεται θεατρική παράσταση που θα ανεβεί στο Studio Vis Motrix (Αγν. Στρατιώτη 20, έναντι Αγ. Δημητρίου) από την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου. Η ίδια, αλλά και ο Αλέξανδρος Ιωάννου που έκανε τη μουσική της παράστασης μίλησαν στον «Τ.Θ.».


-Τι είναι η «Γκλούμιστερ»;
Ιωάννα Μήτσικα: Άρχισε από ένα παραμύθι και διασκευάστηκε σε θεατρικό κείμενο από αυτοσχεδιασμούς που κάναμε με την Έφη Κάντζα. Επί σκηνής παίζουμε εμείς οι δύο και το θέμα είναι το ίδιο με το παραμύθι.
Βρισκόμαστε στην «Γκλούμιστερ», μια πόλη όπου τη γνωρίζουμε ως ιδανική, αλλά στην πορεία καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν είναι και τόσο ιδανική όσο φαίνεται.
Όλα ξεκινούν από ένα stand up που αποτυγχάνει, στην πορεία και αναγκαζόμαστε ουσιαστικά να εφεύρουμε την ιστορία της «Γκλούμιστερ» πάνω στη σκηνή. Η δομή του θεατρικού είναι αυτό ακριβώς: ότι η ιστορία εφευρίσκεται πάνω στη σκηνή.
Προσπαθήσαμε να δώσουμε την ίδια ατμόσφαιρα με το παραμύθι. Βέβαια χρειάστηκε να προστεθούν χαρακτήρες, να γίνει η αφήγηση διάλογος και είναι αρκετά αλλαγμένο. Παρόλα αυτά το θέμα παραμένει το ίδιο. Νομίζω όμως ότι η ατμόσφαιρα του παραμυθιού αποδίδεται καλύτερα και με τη μουσική του Αλέξανδρου Ιωάννου.

-Ποια είναι τα κύρια γνωρίσματα της μουσικής στην παράσταση;
Αλέξανδρος Ιωάννου: Είναι επηρεασμένη από ταινίες τρόμου, αλλά είναι πολύ πιο ατμοσφαιρική για να ταιριάζει με το παραμύθι. Ουσιαστικά είναι μείξη μιας παραμυθένιας και τρομακτικής μουσικής.

-Είναι πρωτογενής ή χρησιμοποιήσετε κομμάτια που υπάρχουν ήδη;
Α.Ι.: Όχι. Είναι κομμάτια που γράφτηκαν τώρα.
I.M.: Η μουσική είναι πραγματικά η μισή παράσταση και αυτό το καταλαβαίνουμε τώρα που αρχίζουμε να δουλεύουμε σε ροή το έργο.

-Σκηνοθετείτε την «Γκλούμιστερ» μαζί με την Έφη Κάντζα και την Τατιάνα Μύρκου. Η συν – σκηνοθεσία πώς λειτούργησε;
Ι.Μ.: Εξαιρετικά, μετά από πολλές προσπάθειες (γέλια). Είχαμε ήδη κάνει τη διασκευή σε θεατρικό κείμενο με την Έφη και η Τατιάνα ήρθε ακριβώς στο σημείο όπου χρειάζονταν ένας σκηνοθέτης απέξω για να δέσει όλο αυτό το πράγμα, να προσθέσει ιδέες και να το τοποθετήσει σε χώρους και χρόνους που να είναι ταιριαστοί σε μια παράσταση.

-Βλέποντας τελευταία τις ταινίες της Ντίσνεϊ φαίνεται ότι δεν αφηγούνται πλέον ιστορίες για πριγκίπισσες και πρίγκιπες. Γίνεται αυτό και στα παραμύθια;
Ι.Μ.: Φυσικά. Νομίζω ότι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό. Όντως πάντα υπήρχε αυτό το είδος του παραμυθιού, όμως υπήρχε και ένα άλλο που προσπαθούσε να παρεκκλίνει.
Α.Ι.: Ούτως ή άλλως τα παραμύθια έτσι ξεκινήσανε. Η αρχική τους μορφή ήταν θρίλερ.
Ι.Μ.: Τα παραμύθια ήταν θρίλερ, σπλάτερ…. Ποτέ όμως δεν είχαν χάπι εντ. Αναγκάστηκαν να έχουν χάπι εντ για την κινηματογραφική τους απόδοση, αλλά και γιατί το χάπι εντ είναι πιο “εύπεπτο”.

-Μετά την «Γκλούμιστερ» τι θα ακολουθήσει;
Ι.Μ.: Κατ’ αρχάς θα συνεχίσουμε με την «Γκλούμιστερ» δεν θα σταματήσουμε στις εννιά παραστάσεις. Θα επιδιώξουμε να πάμε και σε άλλες πόλεις, και σε φεστιβάλ και ίσως σε άλλο χώρο στη Θεσσαλονίκη.
Και επειδή η σύνθεση αυτή λειτουργεί, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι η προσωπική μου πρόθεση και διάθεση να κάνουμε και κάτι καινούριο.

-Ασχολείστε με το χορό. Πώς βλέπετε το μέλλον του στην πόλη;
Ι.Μ.: Σκοτεινό, ερεβώδη….

-Δεν υπάρχει φως στο τούνελ;
Ι.Μ.: Υπάρχει, αλλά χρειάζεται στήριξη οικονομική. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και οι καλές προσπάθειες που προκύπτουν, αν δεν έχουν οικονομική στήριξη, ούτε ακούγονται, ούτε έχουν τη δυνατότητα να προωθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι στην πόλη που κάνουν πολύ καλές δουλειές το θέμα είναι ότι όλα αυτά μένουν στον κλειστό κύκλο του κόσμου που έτσι κι αλλιώς θα πάει να τα δει. Εμείς ευτυχώς είχαμε την οικονομική στήριξη της Νέας Γενιάς (σημ. για το παραμύθι από το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα της Νέας Γενιάς για νέους δημιουργούς «Youth in Action»). Διαφορετικά θα ήταν ακατόρθωτο αυτό που κάναμε.


Χρήσιμα
Παραστάσεις: 25/9 – 30/9/2009 και 9-11/10/2009. Τις Παρασκευές στις 00.00, τις υπόλοιπες μέρες στις 22.00. Εισιτήρια: 12€, 8€ φοιτητικό. Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310-228161.



Σχόλια

Ο χρήστης diastimata είπε…
Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Το διάστημα των εκλογών κατάπιε τον Διαστήματα. HELP!
Ο χρήστης diastimata είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο χρήστης diastimata είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ