Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις

Ο Ιωάννης Μανωλόπουλος, 63 χρόνων, είχε υποστεί πολλά εμφράγματα από μία ηλικία κι έπειτα. Βρισκόταν, πλέον, στο τελικό στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας. Όμως, μία μηχανική καρδιά, σε συνδυασμό με βλαστοκύτταρα, του χάρισε -για δεύτερη φορά- τη ζωή!
Ο κ. Μανωλόπουλος χειρουργήθηκε πριν από δέκα ημέρες, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, από ομάδα καρδιοχειρουργών, αποτελούμενη από τους καθηγητές του ΑΠΘ Χρήστο Παπακωνσταντίνου, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Στίβεν Γουέστμπάι του γαλλικού Πανεπιστημίου Καέν Αντρέ Καγιάτ.
Όπως ανέφερε ο κ.Παπακωνσταντίνου, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται μηχανική καρδιά και βλαστοκύτταρα για την αντιμετώπιση καρδιοπαθειών, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα βλαστοκύτταρα, που έχουν ευεργετική δράση στο μυοκάρδιο, βοηθούν στο να κερδίσει χρόνο ο ασθενής και ίσως μελλοντικά να μπορέσει ν' αφαιρεθεί η μηχανική καρδιά.
«Στην Ελλάδα έχουμε την τεχνογνωσία να κάνουμε τέτοιου είδους επεμβάσεις και να χρησιμοποιούμε τεχνητές καρδιές σε συνδυασμό με βλαστοκύτταρα και οι ασθενείς δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Το κόνσεπτ αυτής της επέμβασης είναι ότι, με τη χρήση βλαστοκυττάρων που δρουν ευεργετικά στο μυοκάρδιο, δίνεται η δυνατότητα να ξεκουραστεί η καρδιά του ασθενούς και ίσως μελλοντικά να αφαιρεθεί η μηχανική καρδιά», ανέφερε ο κ Παπακωνσταντίνου.
Η κατάσταση της υγείας του 63χρονου ασθενούς εξελίσσεται θετικά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ