Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μετακόμιση - μέρος 3ο


Περίληψη προηγούμενου: Ο Τάκι Διαστηματάκι εξωπετιέται από την πρώην σπιτονοικοκυρά του λόγω "ιδιόχρησης"(όχι του ιδίου, αλλά του διαμερίσματος). Σπίτι βρίσκεται, αλλά το Ίντερνετ θα αργήσει. Επιστρατεύτει φίλος φίλου, που έχει έναν συγγενή, που έχει έναν γνωστό...

Το τηλέφωνο μπήκε την ημέρα της μετακόμισης. Σάββατο πρωί, ενώ είχαν έρθει τα συνεργεία στο διαμέρισμα της Καλαμαριάς κι εγώ τριγυρνύσα μ ένα δορυφορικό πιάτο στο χέρι, μη ξέροντας τι να το κάνω -καθώς η βαζελίνη είχε, ήδη, πακεταριστεί- μου τηλεφώνησαν από τον ΟΤΕ:
"Ο κ. Διαστηματάκι";
"Μάλιστα..."
"Από τον ΟΤΕ. Σε ποιον όροφο είστε";
Είπα να απαντήσω "τρίτο". Μετά πήρε μια στροφή το μυαλό μου και σκέφτηκα ότι δεν μπορεί ο ΟΤΕ να έρχεται στο σπίτι που εγκαταλείπω.
"Βρίσκεστε στην Πυλαία";
"Μάλιστα, έξω από την πολυκατοικία σας"...
"Θα είμαι εκεί σε δυο λεπτά"!
Δε διαθέτω ελικόπτερο. Αντίθετα, διαθέτω τσέχικο Ι.Χ. Στην περίπτωσή μας, όμως, πέταξε χαμηλά. Κι έφθασε σε χρόνο ρεκόρ στην Πυλαία, για να εγκατασταθεί το τηλέφωνο. Έτσι, χάρη στον γνωστό του γνωστού που είχε έναν φίλο που είχε έναν συγγενή (όχι απαραίτητα μ΄ αυτήν τη σειρά) είχαμε τηλέφωνο, είχαμε (όπως διαβάσατε ήδη) και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν είχαμε, όμως, απλό ταχυδρομείο. Δηλαδή, ΕΛΤΑ!
"Και γιατί δεν καλύπτετε την περιοχή; Δεν είναι εκτός πόλης. Εντός πόλης είναι και, μάλιστα, δίπλα σε οικοδομή που καλύπτεται από τον διανομέα".
"Δεν έχουμε προσωπικό, κύριε"!
"Κι αυτός που βάζει τα γράμματα στη διπλανή οικοδομή τι είναι; Εθελοντής";
"Δεν αντέχει άλλο ο άνθρωπος κύριε. Αφήστε, δηλαδή, που σε λίγόυς μήνες βγαίνει στη σύνταξη"...
"Και τι σημαίνει αυτό";
"Ότι κι αυτοί που, τώρα, παίρνουν γράμματα, μόλις βγει ο συνάδελφος στη σύνταξη, δε θα παίρνουν"...
"Και γιατί παρακαλώ";
"Γιατί το ταχυδρομείο έχει να κάνει προσλήψεις επί Ανδρέα, κύρε".
"Επί Αγίου Ανδρέα";
"Έπί Ανδρέα Παπανδρέου. Αν και, για μας, άγιος ήτανε... Από τότε έχουν να πάρουν προσωπικό".
Το πήρα απόφαση ότι δεν θα έβγαζα άκρη -τι άκρη να βγάλω, δηλαδή, όταν στην Καλαμαριά, η διανομέας, πετούσε -ναι, πετούσε- τα γράμματα όλου του οικοδομικού τετραγώνου στη δική μας είσοδο, για τους ίδιους λόγους; Επειδή δεν προλάβαινε... Έτσι αποφάσισα να ανοίξω θυρίδα. Μόνον που κι εκεί, ήμουν άτυχος. Οι μέρες περνούσαν, αλλά η θυρίδα έμενε άδεια. Γιατί ακριβώς από πάνω της ήταν μια χαλασμένη, ανοικτή κι ο νεαρός ταχυδρομικός υπάλληλος, που είχε προσληφθεί με stage και σε ένα εξάμηνο θα αποχαιρετούσε "την υπηρεσία" έβαζε όλα τα γράμματα στο άνοιγμα! Τελικά, ένας από τους παλιούς υπαλλήλους εντόπισε το πρόβλημα, έδωσε τη λύση και ζήτησε καμία κατοσταριά φορές γονυπετής συγνώμη. Τι φταίει κι αυτός...
Αλλά ας γυρίσουμε στα της μετακόμισης. Χρησιμοποιήσαμε το Θόδωρο. Όπου Θόδωρος εστί γραφείο μετακομίσεων από το οποίο είχαμε μείνει ευχαριστημένοι. Είχε ζήσει κι ο ίδιος, προσωπικά, το δράμα να μετακομίζεις ανθρώπους με χιλιάδες βιβλία, περισσότερες χιλιάδες cd και dvd και αρκετές εκατοντάδες βινύλια κι είπε να το κάνει πιο οργανωμένα. Έτσι, έρχονταν, επί μία εβδομάδα, στο παλιό διαμέρισμα και συσκεύαζε, κρατώντας έναν κωδικοποιημένο κατάλογο για το ποια βιβλία και cd έχουν μπει σε ποιο κουτί και πού έπρεπε να ξαναμπούν. Οργανωμένα πράγματα.
Τη μέρα της μετακόμισης, όμως, εκτός του ΟΤΕ, χτύπησε ο δαίμων του γερανού. Ένας άτακτος μικρός δαιμονάκος, που μπήκε στο γερανό (από 3ο όροφο θα πηγαίναμε σε 1ο), τον χάλασε κι έμεινε το δεκαμελές συνεργείο μετακομίσεων να τον κοιτάζει λες και με το βλέμμα, ως Ινδοί φακίρηδες, θα τον έκαναν να ξαναλειτουργήσει.
Τρεις ώρες μετά βρέθηκε άλλος γερανός. Τέσσερις ώρες μετά είχε στηθεί και η μετακόμιση είχε αρχίσει. Στο μεταξύ, εγώ καθόμουν σε μια καρέκλα, στο άδειο σπίτι, φλερτάροντας με τη συσκευή του τηλεφώνου, που θα άρχιζε να λειτουργεί από το απόγευμα.
Όταν έφθασε το φορτηγό στο σπίτι, είχε, ήδη, σκοτεινιάσει. Η οργάνωση του Θόδωρου πήγε περίπατο. Για να τελειώσει το συνεργείο, ρώτησε μια φορά "που θα μπει η βιβλιοθήκη", τους έδειξα, άλλη μία φορά "πού θα μπει κρεβατοκάμαρα", τους ξαναέδειξα κι άρχισε να ξεφορτώνει.
Έλα, όμως, που διαθέτουμε τρεις βιβλιοθήκες... Η κάθε μία θα έμπαινε σε διαφορετικό δωμάτιο, όπως ήταν και στο προηγούμενο σπίτι, άρα, τα κουτιά με τα βιβλιοσιντιντιβιντί θα ΄πρεπε να αφεθούν ξεχωριστά μπροστά στην κάθε βιβλιοθήκη. Αποτέλεσμα; Όλα συγκεντρώθηκαν στο σαλόνι. Κι έγινε το σαλόνι σα κέντρο logistics. Ούτε αποθήκη του στρατού δεν είχε τέτοια εικόνα.
Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε: Ο Διαστήματας με την κήλη του και τα προβλήματα στη μέση, κουβαλούσε κούτες δεξιά κι αριστερά κι άνοιξε χώρο. Μετά, άρχισε ν ανοίγει, μία - μία, τις κούτες. Έβγαζε ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει με τα χεράκια του και πήγαινε, πότε στο ένα δωμάτιο και πότε στο άλλο, γεμίζοντας ράφια, ντουλάπια και συρτάρια, όχι ανάλογα με το πού βρίσκονταν τα κουτιά, αλλά ανάλογα με το πού βρίσκονταν τα έπιπλα... Αρχικά προσπαθήσαμε να μετακινήσουμε τις κούτες και να τις πάμε κοντά στα έπιπλα, αλλά μετά τις 30 πρώτες μετακινήσεις διαμαρτυρήθηκε εντόνως η μέση μας.
Έτσι, η τακτοποίηση που θα κρατούσε μια μέρα, κράτησε πέντε. Μαύρη τακτοποίηση, δηλαδή, γιατί από ένα σημείο και μετά κοιτούσαμε να γεμίσουμε ράφια. Και θα πρέπει, κάποια στιγμή στο μέλλον, να τακτοποιήσω βιβλία, cd και dvd, κατά θέμα και δημιουργό (λέμε και καμία μαλακία, να περνά η ώρα).
Κι αφού φάγαμε την κατραπακιά της αναζήτησης, του ΟΤΕ, των ΕΛΤΑ και της μετακόμισης, ήρθε η ώρα να διαπιστώσουμε τι έλειπε από ένα φρεσκοχτισμένο σπίτι...

Συνέχεια (και τέλος) στο επόμενο

Σχόλια

Ο χρήστης diastimata είπε…
Για έναν περίεργο λόγο, οι απαντήσεις μου στα σχόλιά σας, στο προηγούμενο επεισόδιο της "Μετακόμισης", εξαφανίστηκαν! Τα ξανάγραψα, χωρίς την αυθεντικότητα των πρώτων, προσπαθώντας να θυμηθώ τι, περίπου, έλεγα στον καθένα...
Ο χρήστης ria είπε…
και τι ακριβώς λείπει απο ένα φρεσκοχτισμένο σπίτι???

νερό?
θέρμανση?
γείτονες?
ησυχία???
ντελίβερι?



θα μας φάει η αγωνία μέχρι να μάθουμε...
Ο χρήστης Κωστής Γκορτζής είπε…
Έχουν και οι 'θυρίδες' την χρησιμότητά τους. Εγώ ανακάλυωα τρείς συγγενείς στην περιοχή μου από τα γράμματα που έμπαιναν κατά λάθος στη θυρίδα μου! άσε που σκέφτηκα να αφήνω τους λογαριασμούς μου στις δικές τους (μπας και...)!!!! :-)

Θέρμανση;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
καζανάκι μήπως???? (μην κρατήσει πολύ η αναμονή σας παρακαλώ, τρώω ήδη τα νύχια μου!!)
Ο χρήστης Кроткая είπε…
let me guess!!!

PARATHYRA?!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ ria

και τι ακριβώς λείπει απο ένα φρεσκοχτισμένο σπίτι???

νερό?
θέρμανση?
γείτονες?
ησυχία???
ντελίβερι?


Μήπως όλα, λέω εγώ;

@ Κωστης Γκορτζής

άσε που σκέφτηκα να αφήνω τους λογαριασμούς μου στις δικές τους (μπας και...)!!!! :-)

Καλή ιδέα Κωστή! Όσο για τη θέρμανση, κοντά έπεσες...


@ laxanaki

(μην κρατήσει πολύ η αναμονή σας παρακαλώ, τρώω ήδη τα νύχια μου!!)

Τι συνήθεια κι αυτή. Δεν την έκοψα εδώ και 40 χρόνια... Και τα νύχια δε λένε να σταματήσουν να μακραίνουν...

@ Кроткая είπε...

PARATHYRA?!

E! Χα χα χα χα! Λες;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ