Περίληψη προηγούμενου: Ο Τάκι Διαστηματάκι εξωπετιέται από την πρώην σπιτονοικοκυρά του λόγω "ιδιόχρησης"(όχι του ιδίου, αλλά του διαμερίσματος). Αρχίζει μία αγωνιώδης προσπάθεια εξεύρεσης σπιτιού.
Όποιος πιστεύει ότι, με το που βρήκες το σπίτι καθάρισες, πλανάται πλάνην οικτράν. ΤΟΤΕ είναι που αρχίζει η πραγματική περιπέτεια. Γιατί, τι είναι μια μετακόμιση; Μια περιπέτεια. Εσείς δεν είστε που θέλετε περιπέτειες στη ζωή σας; Ε, λοιπόν, πάρτε να ΄χετε, που λέει κι ο φαλακρός σπόρτ κάστερ του Μέγκα:
Το σπίτι βρέθηκε. Ο σπιτονοικοκύρης ήταν λογικός (παλιός ακροατής από τις υπέροχες μέρες των ερτζιανών "ο Λάκης με πολύ αγάπη για τη Σούλα, φου φου ένα, ένα δύο") και τα βρήκαμε στην τιμή. Ζητούσε 700 ευρώ για ένα ολοκαίνουργιο διαμέρισμα 110 τετραγωνιών (δεν είχε ματαξανακαθίσει άνθρωπος σε αυτό), μπροστά σε διαμορφωμένο χείμαρρο, με μονοπάτι για αμετανόητους σκυλόφιλους και υποτιθέμενους τζόγκερς. Του είπα ότι στο μέτωπό μου δε γράφει πουθενά τη λέξη "μαλάκας" και έπεσε στα 650. Όταν, δε, με αναγνώρισε, από τη φωνή, με ρώτησε:
"Πόσα έδινες εκεί που ήσουν";
"550"!
"Εντάξει! Σύμφωνοι"!
Μετά από αυτά τα ορθολογιστικά κριτήρια, δεν μπορούσαμε παρά να δώσουμε τα χέρια. Μαζί με το σπίτι πήγε πακέτο μια θέση στο υπόγειο πάρκιγκ και (μελλοντικά -όταν το αποφασίσει ο άρχων της πολυκατοικίας εργολάβος) μια αποθήκη 12 τετραγωνικών. Μεγαλεία! Φτύστε μας να μη μας ματιάσετε(σιγά ρε παιδιά! Ένας-ένας! Κι όσοι είναι από το Βέλγιο -ξέρουν αυτοί- να στείλουν μια ομπρέλα, να μη γίνουμε μούσκεμα)!
Θα έλεγε κανείς ότι ο Θεός, επιτέλους, είχε στραφεί να μας κοιτάξει στα μάτια. Όμως δεν ειναι έτσι. Έπρεπε να βγει αληθινή η θεία Μαριάνθη, η οποία επιμένει ότι, σε αυτήν τη ζωή, ήρθαμε για να δοκιμαστεί η πίστη μας, να πάρουμε από έναν σταυρό στην πλάτη και να ανεβούμε το Γολγοθά μας -κι αντίθετα με τον φιλόσοφο του τιποτιτισμού, Πέτρο Κωστόπουλο, "η ζωή δεν είναι μικρή, για να είναι θλιβερή, αλλά είναι πολύ μεγάλη, για να είναι ευχάριστη". Αν και πάντα αναρωτιέμαι γιατί εμείς με έναν σταυρό στην πλάτη πρέπει να τυρανιόμαστε έτσι, ενώ οι βουλευτές, με χιλιάδες σταυρούς, φθάνουν στη Βουλή, αποδείχτηκε ότι η θεία Μαριάνθη έχει απόλυτο δίκιο.
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από τον ΟΤΕ:
"Παρακαλώ, θέλω να μεταφέρω τον αριθμό μου και τη σύνδεσή μου στη νέα μου διεύθυνση"...
"Πού μένετε";
"Καλαμαριά"...
"Πού πάτε";
"Πυλαία"...
"Ευτυχώς, έχει πύλες..."
"Κι αν δεν είχε, θα τις ανοίγαμε... Χε χε χε"...
"Δεν είναι αστείο, κύριε"!
"Συγνώμην..."
"Δεν έχουν όλες οι περιοχές πύλες! Πρέπει να θεωρείτε τυχερό τον εαυτό σας που ζείτε σε περιοχή με προσβασιμότητα στις υπηρεσίες ADSL του ΟΤΕ".
"Συγνώμην, έχετε το λόγο μου ότι δεν θα το ξανακάνω"...
"Τέλος πάντων... Λοιπόν, κατέγραψα το αίτημά σας, αφού η υπηρεσία μας σας δίνει το δικαίωμα τηλεφωνικής αίτησης..."
"...και την ευχαριστώ γονυπετής γι αυτό..."
"...και μετά από 15 μέρες θα μεταφέρουμε τη σύνδεσή σας. Σε έναν μήνα θα έχετε τηλέφωνο κι έπειτα θα μπορείτε να κάνετε αίτηση για το Ίντερνετ. Έτσι, σε δυο μήνες, θα έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά σας".
"Κι αυτό επειδή είμαι τυχερός, που έχει πύλες η περιοχή";
"Μάλιστα"!
"Δηλαδή, αν ΔΕΝ είχε πύλες η περιοχή, σε πόσο χρονικό διάστημα θα μεταφέραμε ένα τηλέφωνο";
"Το τηλέφωνο μέσα σε 15 μέρες θα είχε τελειώσει, κύριε... Το πρόβλημα είναι το ADSL".
"Στην Ελλάδα της ευρυζωνικότητας";
"Δε σας καταλαβαίνω"...
Ούτε εγώ τους καταλάβαινα. Κι αποφάσισα να κάνω την κίνηση: Να πάω σε άλλη εταιρία. Όμως...
..."μεταφερθείτε, πρώτα, με τον ΟΤΕ και, στη συνέχεια, αλλάζετε τη σύνδεσή σας, σε ΄μας, που θα μπορείτε να καλείτε στην Ουγκάντα και το Μογκαντίσου χωρίς χρέωση"!
"Ναι, αλλά εγώ δεν έχω συγγενείς στο Μογκαντίσου"...
"Είστε ρατσιστής, κύριε";
"Ορίστε; Όχι"!
"Κύριε, η εταιρία μας, στο πλαίσιο του προγράμματος Κοινωνικής Ευθύνης, προωθεί αντιρατσιστικές δράσεις. Όπως καταλαβαίνετε..."
Όπως καταλάβαινα, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε. Άλλη εταιρία. Με "ιδιόκτητο δίκτυο":
"Το δίκτυό μας δεν έχει φθάσει, ακόμη, στην περιοχή σας, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα".
"Και τι θα γίνει";
"Θα 'πατάτε' πάνω στον ΟΤΕ".
"Σε ένα πτώμα; Μα, κύριε, είμαι προληπτικός. Θα πατούσατε, εσείς, σε ένα πτώμα";
"Σε αυτήν τη ζωή, κύριε, πρέπει να πατάτε επί πτωμάτων για να προοδέψετε"...
Επειδή με τον Ιονέσκο και τον Αραμπάλ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, απευθύνθηκα σε τρίτη εταιρία, με ιδιόκτητο δίκτυο και ενεργοποιημένη στην περιοχή, όπως μου είχε πει γείτονας και συνάδελφος:
"Ό,τι θέλετε, κύριε! Μισό λεπτό, να κρατήσω τα στοιχεία σας"!
"Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας"...
"ΚΟιτάξτε, σας επιλέγω, όχι μόνον για τις τιμές σας, αλλά για το σέρβις σας και την ταχύτητά σας. Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο και σε πόσο ADSL";
"Αυτά, κύριε, πάνε μαζί".
"Ωραία. Σε πόσο καιρό";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας".
"Δε μου λέτε εσείς, πρώτα, το χρόνο σύνδεσης";
"Ακούω τα στοιχεία σας"!
"Μα, αν θα έρθω στην εταιρία σας, εξαρτάται από το πότε θα συνδεθώ. Γι αυτό..."
"ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΠΑ"!
Ο ανακριτής, χτύπησε το χέρι του στο τενεκεδένιο γραφείο με το κεφαλάρι από φορμάικα. Ο Τάκι Διαστηματάκι τινάχθηκε πάνω στη σιδερένια καρέκλα. Το φως, εκείνο το καταραμένο φως, τον τύφλωνε. Κόμποι ιδρώτα έπεφταν, από το μέτωπό του στα μάτια και έτσουζαν. Ήταν έτοιμος να ομολογήσει. Η Οργάνωση κινδύνευε. Έπρεπε να αντισταθεί, έστω και για μία, τελευταία, φορά. Μάζεψε όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Έφτυσε τον ανακριτή κατάμουτρα και, με την ιαχή "ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η ελευθερία!" έκλεισε το τηλέφωνο.
Κλικ...
Η επόμενη κίνηση ήταν να βρω έναν γνωστό, που έχει έναν γνωστό, που έχει έναν φίλο, που έχει έναν ξάδελφο που δουλεύει στα συνεργεία του ΟΤΕ. Έκανα τη δήλωση διακοπής-μεταφοράς, πήρα τον ξάδελφο του φίλου, του γνωστού του γνωστού μου και, σε δύο μέρες, συνεργείο του ΟΤΕ μου τοποθετούσε το μεταφερμένο τηλέφωνό μου. Τρεις μέρες μετά, είχα συνδεθεί στο Ίντερνετ, αλλά δεν το ήξερα, γιατί, ως ηλίθιος-θύμα του Μπιλ (Γκέιτς) δεν είχα κάνει reboot το pc και το modem, με αποτέλεσμα να μην ανάβει το fuckin' λαμπάκι του ADSL. Με μια επανεκκίνηση, είχα ό,τι χρειαζόμουν.
Όμως...
Συνεχίζεται...
Όποιος πιστεύει ότι, με το που βρήκες το σπίτι καθάρισες, πλανάται πλάνην οικτράν. ΤΟΤΕ είναι που αρχίζει η πραγματική περιπέτεια. Γιατί, τι είναι μια μετακόμιση; Μια περιπέτεια. Εσείς δεν είστε που θέλετε περιπέτειες στη ζωή σας; Ε, λοιπόν, πάρτε να ΄χετε, που λέει κι ο φαλακρός σπόρτ κάστερ του Μέγκα:
Το σπίτι βρέθηκε. Ο σπιτονοικοκύρης ήταν λογικός (παλιός ακροατής από τις υπέροχες μέρες των ερτζιανών "ο Λάκης με πολύ αγάπη για τη Σούλα, φου φου ένα, ένα δύο") και τα βρήκαμε στην τιμή. Ζητούσε 700 ευρώ για ένα ολοκαίνουργιο διαμέρισμα 110 τετραγωνιών (δεν είχε ματαξανακαθίσει άνθρωπος σε αυτό), μπροστά σε διαμορφωμένο χείμαρρο, με μονοπάτι για αμετανόητους σκυλόφιλους και υποτιθέμενους τζόγκερς. Του είπα ότι στο μέτωπό μου δε γράφει πουθενά τη λέξη "μαλάκας" και έπεσε στα 650. Όταν, δε, με αναγνώρισε, από τη φωνή, με ρώτησε:
"Πόσα έδινες εκεί που ήσουν";
"550"!
"Εντάξει! Σύμφωνοι"!
Μετά από αυτά τα ορθολογιστικά κριτήρια, δεν μπορούσαμε παρά να δώσουμε τα χέρια. Μαζί με το σπίτι πήγε πακέτο μια θέση στο υπόγειο πάρκιγκ και (μελλοντικά -όταν το αποφασίσει ο άρχων της πολυκατοικίας εργολάβος) μια αποθήκη 12 τετραγωνικών. Μεγαλεία! Φτύστε μας να μη μας ματιάσετε(σιγά ρε παιδιά! Ένας-ένας! Κι όσοι είναι από το Βέλγιο -ξέρουν αυτοί- να στείλουν μια ομπρέλα, να μη γίνουμε μούσκεμα)!
Θα έλεγε κανείς ότι ο Θεός, επιτέλους, είχε στραφεί να μας κοιτάξει στα μάτια. Όμως δεν ειναι έτσι. Έπρεπε να βγει αληθινή η θεία Μαριάνθη, η οποία επιμένει ότι, σε αυτήν τη ζωή, ήρθαμε για να δοκιμαστεί η πίστη μας, να πάρουμε από έναν σταυρό στην πλάτη και να ανεβούμε το Γολγοθά μας -κι αντίθετα με τον φιλόσοφο του τιποτιτισμού, Πέτρο Κωστόπουλο, "η ζωή δεν είναι μικρή, για να είναι θλιβερή, αλλά είναι πολύ μεγάλη, για να είναι ευχάριστη". Αν και πάντα αναρωτιέμαι γιατί εμείς με έναν σταυρό στην πλάτη πρέπει να τυρανιόμαστε έτσι, ενώ οι βουλευτές, με χιλιάδες σταυρούς, φθάνουν στη Βουλή, αποδείχτηκε ότι η θεία Μαριάνθη έχει απόλυτο δίκιο.
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από τον ΟΤΕ:
"Παρακαλώ, θέλω να μεταφέρω τον αριθμό μου και τη σύνδεσή μου στη νέα μου διεύθυνση"...
"Πού μένετε";
"Καλαμαριά"...
"Πού πάτε";
"Πυλαία"...
"Ευτυχώς, έχει πύλες..."
"Κι αν δεν είχε, θα τις ανοίγαμε... Χε χε χε"...
"Δεν είναι αστείο, κύριε"!
"Συγνώμην..."
"Δεν έχουν όλες οι περιοχές πύλες! Πρέπει να θεωρείτε τυχερό τον εαυτό σας που ζείτε σε περιοχή με προσβασιμότητα στις υπηρεσίες ADSL του ΟΤΕ".
"Συγνώμην, έχετε το λόγο μου ότι δεν θα το ξανακάνω"...
"Τέλος πάντων... Λοιπόν, κατέγραψα το αίτημά σας, αφού η υπηρεσία μας σας δίνει το δικαίωμα τηλεφωνικής αίτησης..."
"...και την ευχαριστώ γονυπετής γι αυτό..."
"...και μετά από 15 μέρες θα μεταφέρουμε τη σύνδεσή σας. Σε έναν μήνα θα έχετε τηλέφωνο κι έπειτα θα μπορείτε να κάνετε αίτηση για το Ίντερνετ. Έτσι, σε δυο μήνες, θα έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά σας".
"Κι αυτό επειδή είμαι τυχερός, που έχει πύλες η περιοχή";
"Μάλιστα"!
"Δηλαδή, αν ΔΕΝ είχε πύλες η περιοχή, σε πόσο χρονικό διάστημα θα μεταφέραμε ένα τηλέφωνο";
"Το τηλέφωνο μέσα σε 15 μέρες θα είχε τελειώσει, κύριε... Το πρόβλημα είναι το ADSL".
"Στην Ελλάδα της ευρυζωνικότητας";
"Δε σας καταλαβαίνω"...
Ούτε εγώ τους καταλάβαινα. Κι αποφάσισα να κάνω την κίνηση: Να πάω σε άλλη εταιρία. Όμως...
..."μεταφερθείτε, πρώτα, με τον ΟΤΕ και, στη συνέχεια, αλλάζετε τη σύνδεσή σας, σε ΄μας, που θα μπορείτε να καλείτε στην Ουγκάντα και το Μογκαντίσου χωρίς χρέωση"!
"Ναι, αλλά εγώ δεν έχω συγγενείς στο Μογκαντίσου"...
"Είστε ρατσιστής, κύριε";
"Ορίστε; Όχι"!
"Κύριε, η εταιρία μας, στο πλαίσιο του προγράμματος Κοινωνικής Ευθύνης, προωθεί αντιρατσιστικές δράσεις. Όπως καταλαβαίνετε..."
Όπως καταλάβαινα, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε. Άλλη εταιρία. Με "ιδιόκτητο δίκτυο":
"Το δίκτυό μας δεν έχει φθάσει, ακόμη, στην περιοχή σας, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα".
"Και τι θα γίνει";
"Θα 'πατάτε' πάνω στον ΟΤΕ".
"Σε ένα πτώμα; Μα, κύριε, είμαι προληπτικός. Θα πατούσατε, εσείς, σε ένα πτώμα";
"Σε αυτήν τη ζωή, κύριε, πρέπει να πατάτε επί πτωμάτων για να προοδέψετε"...
Επειδή με τον Ιονέσκο και τον Αραμπάλ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, απευθύνθηκα σε τρίτη εταιρία, με ιδιόκτητο δίκτυο και ενεργοποιημένη στην περιοχή, όπως μου είχε πει γείτονας και συνάδελφος:
"Ό,τι θέλετε, κύριε! Μισό λεπτό, να κρατήσω τα στοιχεία σας"!
"Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας"...
"ΚΟιτάξτε, σας επιλέγω, όχι μόνον για τις τιμές σας, αλλά για το σέρβις σας και την ταχύτητά σας. Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο και σε πόσο ADSL";
"Αυτά, κύριε, πάνε μαζί".
"Ωραία. Σε πόσο καιρό";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας".
"Δε μου λέτε εσείς, πρώτα, το χρόνο σύνδεσης";
"Ακούω τα στοιχεία σας"!
"Μα, αν θα έρθω στην εταιρία σας, εξαρτάται από το πότε θα συνδεθώ. Γι αυτό..."
"ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΠΑ"!
Ο ανακριτής, χτύπησε το χέρι του στο τενεκεδένιο γραφείο με το κεφαλάρι από φορμάικα. Ο Τάκι Διαστηματάκι τινάχθηκε πάνω στη σιδερένια καρέκλα. Το φως, εκείνο το καταραμένο φως, τον τύφλωνε. Κόμποι ιδρώτα έπεφταν, από το μέτωπό του στα μάτια και έτσουζαν. Ήταν έτοιμος να ομολογήσει. Η Οργάνωση κινδύνευε. Έπρεπε να αντισταθεί, έστω και για μία, τελευταία, φορά. Μάζεψε όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Έφτυσε τον ανακριτή κατάμουτρα και, με την ιαχή "ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η ελευθερία!" έκλεισε το τηλέφωνο.
Κλικ...
Η επόμενη κίνηση ήταν να βρω έναν γνωστό, που έχει έναν γνωστό, που έχει έναν φίλο, που έχει έναν ξάδελφο που δουλεύει στα συνεργεία του ΟΤΕ. Έκανα τη δήλωση διακοπής-μεταφοράς, πήρα τον ξάδελφο του φίλου, του γνωστού του γνωστού μου και, σε δύο μέρες, συνεργείο του ΟΤΕ μου τοποθετούσε το μεταφερμένο τηλέφωνό μου. Τρεις μέρες μετά, είχα συνδεθεί στο Ίντερνετ, αλλά δεν το ήξερα, γιατί, ως ηλίθιος-θύμα του Μπιλ (Γκέιτς) δεν είχα κάνει reboot το pc και το modem, με αποτέλεσμα να μην ανάβει το fuckin' λαμπάκι του ADSL. Με μια επανεκκίνηση, είχα ό,τι χρειαζόμουν.
Όμως...
Συνεχίζεται...
Σχόλια
Καλημέρα
βρήκες το σπίτι που ήθελες, σε λογική τιμή και κυρίως με ίντερνετ!
αυριο θα δούμε τη μετακόμιση των επίπλων? δεν έχει προσεχώς!
2. τα ενοίκια στη Σαλόνικα είναι ακριβότερα από το Βρυξελλοχώρι.
3. εσύ φταις. άμα δεν είχες προδώσει την Καλαμαριά, πηγαίνοντας στην Πυλαία, δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά.
Με το καλό το νέο σπίτι, αλλά στην Πυλαίαα? Τςςς...
Την επόμενη στο Κιλκίς :P :P :P
Αυτό κι αν είναι για τις ...Χαρδαβέλειες Πύλες του ανεξήγητου!!!! :-)))
Εδώ είμαστε, να σας εξυπηρετήσουμε... Τι αναγνωρίσιμοι και -κυρίως- Έλληνες είμαστε...
@ ria
Έχει, έχει...
@ krotkaya
1. Η ομπρέλα δε θα φτάσει, θα εξηγήσω στην τρίτη συνέεια γιατί.
2. Φωτιά είναι, λέω να μετακομίσω...
3. Σωστό κι αυτό.
@ Μαριλενα
Τα δύσκολα έρχονται
@ renata
Καλή έγινε, μωρέ, η Πυλαία! Από παλιά, δηλαδή...
@ Κωστης Γκορτζής
Με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο καλά τα πήγαμε, Κωστή μου. Με το άλλο, όμως, διάβασε παρακάτω...