Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μετακόμιση (μέρος 2ο)


Περίληψη προηγούμενου: Ο Τάκι Διαστηματάκι εξωπετιέται από την πρώην σπιτονοικοκυρά του λόγω "ιδιόχρησης"(όχι του ιδίου, αλλά του διαμερίσματος). Αρχίζει μία αγωνιώδης προσπάθεια εξεύρεσης σπιτιού.

Όποιος πιστεύει ότι, με το που βρήκες το σπίτι καθάρισες, πλανάται πλάνην οικτράν. ΤΟΤΕ είναι που αρχίζει η πραγματική περιπέτεια. Γιατί, τι είναι μια μετακόμιση; Μια περιπέτεια. Εσείς δεν είστε που θέλετε περιπέτειες στη ζωή σας; Ε, λοιπόν, πάρτε να ΄χετε, που λέει κι ο φαλακρός σπόρτ κάστερ του Μέγκα:
Το σπίτι βρέθηκε. Ο σπιτονοικοκύρης ήταν λογικός (παλιός ακροατής από τις υπέροχες μέρες των ερτζιανών "ο Λάκης με πολύ αγάπη για τη Σούλα, φου φου ένα, ένα δύο") και τα βρήκαμε στην τιμή. Ζητούσε 700 ευρώ για ένα ολοκαίνουργιο διαμέρισμα 110 τετραγωνιών (δεν είχε ματαξανακαθίσει άνθρωπος σε αυτό), μπροστά σε διαμορφωμένο χείμαρρο, με μονοπάτι για αμετανόητους σκυλόφιλους και υποτιθέμενους τζόγκερς. Του είπα ότι στο μέτωπό μου δε γράφει πουθενά τη λέξη "μαλάκας" και έπεσε στα 650. Όταν, δε, με αναγνώρισε, από τη φωνή, με ρώτησε:
"Πόσα έδινες εκεί που ήσουν";
"550"!
"Εντάξει! Σύμφωνοι"!
Μετά από αυτά τα ορθολογιστικά κριτήρια, δεν μπορούσαμε παρά να δώσουμε τα χέρια. Μαζί με το σπίτι πήγε πακέτο μια θέση στο υπόγειο πάρκιγκ και (μελλοντικά -όταν το αποφασίσει ο άρχων της πολυκατοικίας εργολάβος) μια αποθήκη 12 τετραγωνικών. Μεγαλεία! Φτύστε μας να μη μας ματιάσετε(σιγά ρε παιδιά! Ένας-ένας! Κι όσοι είναι από το Βέλγιο -ξέρουν αυτοί- να στείλουν μια ομπρέλα, να μη γίνουμε μούσκεμα)!
Θα έλεγε κανείς ότι ο Θεός, επιτέλους, είχε στραφεί να μας κοιτάξει στα μάτια. Όμως δεν ειναι έτσι. Έπρεπε να βγει αληθινή η θεία Μαριάνθη, η οποία επιμένει ότι, σε αυτήν τη ζωή, ήρθαμε για να δοκιμαστεί η πίστη μας, να πάρουμε από έναν σταυρό στην πλάτη και να ανεβούμε το Γολγοθά μας -κι αντίθετα με τον φιλόσοφο του τιποτιτισμού, Πέτρο Κωστόπουλο, "η ζωή δεν είναι μικρή, για να είναι θλιβερή, αλλά είναι πολύ μεγάλη, για να είναι ευχάριστη". Αν και πάντα αναρωτιέμαι γιατί εμείς με έναν σταυρό στην πλάτη πρέπει να τυρανιόμαστε έτσι, ενώ οι βουλευτές, με χιλιάδες σταυρούς, φθάνουν στη Βουλή, αποδείχτηκε ότι η θεία Μαριάνθη έχει απόλυτο δίκιο.
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από τον ΟΤΕ:
"Παρακαλώ, θέλω να μεταφέρω τον αριθμό μου και τη σύνδεσή μου στη νέα μου διεύθυνση"...
"Πού μένετε";
"Καλαμαριά"...
"Πού πάτε";
"Πυλαία"...
"Ευτυχώς, έχει πύλες..."
"Κι αν δεν είχε, θα τις ανοίγαμε... Χε χε χε"...
"Δεν είναι αστείο, κύριε"!
"Συγνώμην..."
"Δεν έχουν όλες οι περιοχές πύλες! Πρέπει να θεωρείτε τυχερό τον εαυτό σας που ζείτε σε περιοχή με προσβασιμότητα στις υπηρεσίες ADSL του ΟΤΕ".
"Συγνώμην, έχετε το λόγο μου ότι δεν θα το ξανακάνω"...
"Τέλος πάντων... Λοιπόν, κατέγραψα το αίτημά σας, αφού η υπηρεσία μας σας δίνει το δικαίωμα τηλεφωνικής αίτησης..."
"...και την ευχαριστώ γονυπετής γι αυτό..."
"...και μετά από 15 μέρες θα μεταφέρουμε τη σύνδεσή σας. Σε έναν μήνα θα έχετε τηλέφωνο κι έπειτα θα μπορείτε να κάνετε αίτηση για το Ίντερνετ. Έτσι, σε δυο μήνες, θα έχει ολοκληρωθεί η μεταφορά σας".
"Κι αυτό επειδή είμαι τυχερός, που έχει πύλες η περιοχή";
"Μάλιστα"!
"Δηλαδή, αν ΔΕΝ είχε πύλες η περιοχή, σε πόσο χρονικό διάστημα θα μεταφέραμε ένα τηλέφωνο";
"Το τηλέφωνο μέσα σε 15 μέρες θα είχε τελειώσει, κύριε... Το πρόβλημα είναι το ADSL".
"Στην Ελλάδα της ευρυζωνικότητας";
"Δε σας καταλαβαίνω"...
Ούτε εγώ τους καταλάβαινα. Κι αποφάσισα να κάνω την κίνηση: Να πάω σε άλλη εταιρία. Όμως...
..."μεταφερθείτε, πρώτα, με τον ΟΤΕ και, στη συνέχεια, αλλάζετε τη σύνδεσή σας, σε ΄μας, που θα μπορείτε να καλείτε στην Ουγκάντα και το Μογκαντίσου χωρίς χρέωση"!
"Ναι, αλλά εγώ δεν έχω συγγενείς στο Μογκαντίσου"...
"Είστε ρατσιστής, κύριε";
"Ορίστε; Όχι"!
"Κύριε, η εταιρία μας, στο πλαίσιο του προγράμματος Κοινωνικής Ευθύνης, προωθεί αντιρατσιστικές δράσεις. Όπως καταλαβαίνετε..."
Όπως καταλάβαινα, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε. Άλλη εταιρία. Με "ιδιόκτητο δίκτυο":
"Το δίκτυό μας δεν έχει φθάσει, ακόμη, στην περιοχή σας, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα".
"Και τι θα γίνει";
"Θα 'πατάτε' πάνω στον ΟΤΕ".
"Σε ένα πτώμα; Μα, κύριε, είμαι προληπτικός. Θα πατούσατε, εσείς, σε ένα πτώμα";
"Σε αυτήν τη ζωή, κύριε, πρέπει να πατάτε επί πτωμάτων για να προοδέψετε"...
Επειδή με τον Ιονέσκο και τον Αραμπάλ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, απευθύνθηκα σε τρίτη εταιρία, με ιδιόκτητο δίκτυο και ενεργοποιημένη στην περιοχή, όπως μου είχε πει γείτονας και συνάδελφος:
"Ό,τι θέλετε, κύριε! Μισό λεπτό, να κρατήσω τα στοιχεία σας"!
"Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας"...
"ΚΟιτάξτε, σας επιλέγω, όχι μόνον για τις τιμές σας, αλλά για το σέρβις σας και την ταχύτητά σας. Σε πόσο καιρό θα έχω τηλέφωνο και σε πόσο ADSL";
"Αυτά, κύριε, πάνε μαζί".
"Ωραία. Σε πόσο καιρό";
"Πείτε μου τα στοιχεία σας".
"Δε μου λέτε εσείς, πρώτα, το χρόνο σύνδεσης";
"Ακούω τα στοιχεία σας"!
"Μα, αν θα έρθω στην εταιρία σας, εξαρτάται από το πότε θα συνδεθώ. Γι αυτό..."
"ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΠΑ"!
Ο ανακριτής, χτύπησε το χέρι του στο τενεκεδένιο γραφείο με το κεφαλάρι από φορμάικα. Ο Τάκι Διαστηματάκι τινάχθηκε πάνω στη σιδερένια καρέκλα. Το φως, εκείνο το καταραμένο φως, τον τύφλωνε. Κόμποι ιδρώτα έπεφταν, από το μέτωπό του στα μάτια και έτσουζαν. Ήταν έτοιμος να ομολογήσει. Η Οργάνωση κινδύνευε. Έπρεπε να αντισταθεί, έστω και για μία, τελευταία, φορά. Μάζεψε όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Έφτυσε τον ανακριτή κατάμουτρα και, με την ιαχή "ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η ελευθερία!" έκλεισε το τηλέφωνο.
Κλικ...
Η επόμενη κίνηση ήταν να βρω έναν γνωστό, που έχει έναν γνωστό, που έχει έναν φίλο, που έχει έναν ξάδελφο που δουλεύει στα συνεργεία του ΟΤΕ. Έκανα τη δήλωση διακοπής-μεταφοράς, πήρα τον ξάδελφο του φίλου, του γνωστού του γνωστού μου και, σε δύο μέρες, συνεργείο του ΟΤΕ μου τοποθετούσε το μεταφερμένο τηλέφωνό μου. Τρεις μέρες μετά, είχα συνδεθεί στο Ίντερνετ, αλλά δεν το ήξερα, γιατί, ως ηλίθιος-θύμα του Μπιλ (Γκέιτς) δεν είχα κάνει reboot το pc και το modem, με αποτέλεσμα να μην ανάβει το fuckin' λαμπάκι του ADSL. Με μια επανεκκίνηση, είχα ό,τι χρειαζόμουν.
Όμως...

Συνεχίζεται...

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αφού δε σας είπαν τι το θέλετε το τηλέφωνο πάλι καλά. Μια χαρά σας ήρθε που είστε αναγνωρίσιμος(μα δε μας λέτε και σεις πως είστε διάσημος να ζητήσουμε κανένα ρουσφετάκι!!!).
Καλημέρα
Ο χρήστης ria είπε…
μια χαρά, έστω και με μέσο, μια χαρά τα πήγες.

βρήκες το σπίτι που ήθελες, σε λογική τιμή και κυρίως με ίντερνετ!

αυριο θα δούμε τη μετακόμιση των επίπλων? δεν έχει προσεχώς!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
1. στέλνω την ομπρέλα με κούριερ!
2. τα ενοίκια στη Σαλόνικα είναι ακριβότερα από το Βρυξελλοχώρι.
3. εσύ φταις. άμα δεν είχες προδώσει την Καλαμαριά, πηγαίνοντας στην Πυλαία, δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά.
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
καλέ, δεν μπόρεσα να το διαβάσω ολο: αγχώθηκα!
Ο χρήστης Σταυρούλα είπε…
Άμα δεν έχει πύλες ούτε τον Κώτσο να ΄χες μέσο δε γινότανε. Αdls μόνο από ξεκλείδωτο κανενός. Το πέρασα γμτ με τον κ#@$οτε όταν ήρθα.

Με το καλό το νέο σπίτι, αλλά στην Πυλαίαα? Τςςς...
Την επόμενη στο Κιλκίς :P :P :P
Ο χρήστης Κωστής Γκορτζής είπε…
Ίντερνετ στην Καμπτζίδα;;;
Αυτό κι αν είναι για τις ...Χαρδαβέλειες Πύλες του ανεξήγητου!!!! :-)))
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ laxanaki
Εδώ είμαστε, να σας εξυπηρετήσουμε... Τι αναγνωρίσιμοι και -κυρίως- Έλληνες είμαστε...

@ ria

Έχει, έχει...

@ krotkaya

1. Η ομπρέλα δε θα φτάσει, θα εξηγήσω στην τρίτη συνέεια γιατί.

2. Φωτιά είναι, λέω να μετακομίσω...

3. Σωστό κι αυτό.

@ Μαριλενα

Τα δύσκολα έρχονται

@ renata

Καλή έγινε, μωρέ, η Πυλαία! Από παλιά, δηλαδή...

@ Κωστης Γκορτζής
Με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο καλά τα πήγαμε, Κωστή μου. Με το άλλο, όμως, διάβασε παρακάτω...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ