Ποδηλατογυμνία

Μαριάνθη μου, τα ΄μαθες τα νέα; Θα ξεχυθούν, λέει, στους δρόμους τσίτσιδοι. Πάνω στα ποδήλατα! Άκουσον άκουσον! Φωτιά θα ρίξει ο Θεός να μας κάψει! Και θα το κάνουν, λέει, για τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Αντί να βάλουν μια μάσκα, αυτοί θα τα βγάλουν όλα. Και σε ρωτώ, αν έχεις το Θεό σου: Αν τα βγάλεις όλα, αν τσιτσιδωθείς, θα γλιτώσεις από το νέφος; Κι αν, πάνω στο ποδήλατο, ζοριστείς σε καμια ανηφόρα; Δε θα δημιουργήσεις άλλο νέφος; Εκεί να δεις μόλυνση της ατμόσφαιρας...

Αχ, Μαριάνθη μου... Πάει, χάλασε ο κόσμος! Και το κάνανε, λέει, σε άλλες 70 πόλεις. Τι ποιο, καλέ; Τι σου λέω τόσην ώρα; Να κάνουν, τσίτσιδοι, ποδήλατο! Μα ναι! Ολοτσίτσιδοι. Κατά πως τους γέννησε η μάνα τους! Άντρες γυναίκες, ένα πράμα, ούλοι μαζί! Ναι, μπεν μιξ, σου λέω!

Δηλαδή, τι άνδρες και τι γυναίκες... Άντε, Θε' μου σχώρα με! Να μην ανοίξω τον στόμα μου... Αλλά πώς θα την πεις εσύ αυτήν τη γυναίκα που θα τα πετάξει όλα και θα αρχίσει να κάνει πετάλι σαν τον κλόουν στο τσίρκο; Άσε που έχω μια απορία βρε Μαριάνθη μου: Με τη σέλα, τι θα κάνουν με τη σέλα; Δε θα γλιστράνε; Δε θα πονέσει ο απαυτός τους; Εδώ σε ένα σκαμνάκι κάθεσαι στη λειτουργία και πιάνεσαι. Πού να είσαι τόσες ώρες, ορθοπεταλιά...

Α! Και μια και είπα ορθοπεταλιά: Αυτό, πάλι, πώς θα το κάνουνε; Και άντε οι γυναίκες, στραβά κουτσά θα πορευτούνε. Θα είναι λίγο πιο αεράτες, πώς να το πω... Αλλά θα πορευτούνε. Οι άνδρες; Ορθοπεταλιά; Τι θα κάνουν στην ανηφόρα; Θα σηκωθούνε πάνω στα πετάλια και μια δεξιά μια αριστερά; Με... τέλος πάντων, αυτά που καταλαβαίνεις, να κρέμονται σα τα σταφύλια, πότε δεξιά, πότε αριστερά; Γιατί έχει και ζέστη, πια, Μαριάνθη μου. Και με τη ζέστη, αυτά τα πράματα, απλώνουν. Σαν τα χταπόδια. Αν είχε κρύο, θα ήταν πιο μαζεμένα, πιο ζαρωμένα, πώς να το πω...

Κι αν τους βγει η αλυσίδα; Ο άλλος, ολόκληρος αρχηγός κόμματος, σαβουρντίστηκε. Χέρια, πόδια, μέση, όλα τα χτύπησε. Και φορούσε και κράνος και ρούχα. Αυτοί; Γυμνοί άνθρωποι; Τι θα κάνουν αν τους βγει η αλυσίδα, μου λες;

Γι αυτό σου λέω, Μαριάνθη μου. Δεν είμαστε καλά... Πάει, χάλασε ο κόσμος... Τι λες; Πότε θα γίνει; Την Παρασκευή, 27 Ιουνίου, στις 8 το βράδυ. Νύχτα, Μαριάνθη μου, νύχτα. Αυτά τα πράματα, νύχτα γίνονται. Να πάμε; Μα τι λες... Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί, Μαριάνθη μου! Άσε που θα βγει ο παναγριώτατος, ο Άνθιμος ντε, και θα αφορίσει ούλους όσους πάνε εκεί. Γυμνούς και ντυμένους. Γιατί, θα πάνε κι οι ντυμένοι. Ναι, Μαριάνθη μου, όπως σε βλέπω και με βλέπεις... Εκείνοι θα ΄ναι και οι πιο πολλοί. Θα πάνε αυτοί που θα κάνουν χάζι, θα πάνε κι αυτοί που θα λένε ότι κάνουν χάζι. Τα λιγούρια, δηλαδή. Για να δουν τις κοπελίτσες...

Τι να κάνουμε; Να πάμε με ποδήλατα; Μα, Μαριάνθη μου, καλά είσαι; Τα παίρνεις τα χάπια για το Αλτζχάιμερ; Να πάμε τσίτσιδες οι δυο μας; Να πάρουμε την κατηφόρα και να ανεμίζουν τα βυζιά δυο μέτρα πίσω μας; Στην ηλικία μας; Να χαθεί η σέλα; Τι λες; Θα ΄ναι και φωτογράφοι και δημοσιογράφοι; Κι εμείς τι να κάνουμε; Να στηθούμε και για καμιά φωτογραφία; Να μας βρουν και οι δημοσιογράφοι του STAR και να μας πάρουν συνέντευξη; Και να μας ρωτούν "τι θέλει η αλεπού στο παζάρι"; Και να το προβάλουν, μετά, με μουσική υπόκρουση το "Έλα στον παππού"; Άσε, Μαριάνθη μου...

Τι είπες; Γιατί το κάνουν; Τι ζητούν; Να βάλουν βαγόνι για ποδήλατα στο μετρό, ζητούν! Ναι, καλά άκουσες. Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβαπτίσαμε... Ποιο μετρό, παιδάκι μου; Δε λες ότι σ έπιασε η κάψα του καλοκαιριού και θες να βγάλεις γκόμενα; Εμείς ακόμη μετρό δεν έχουμε. Το 2012 θα έχουμε. Κι εσύ από τώρα ζητάς ένα βαγόνι για ποδήλατα; Να σου πάρουμε ένα, να το στήσεις στην αυλή του σπιτιού σου, ή στο πιο κοντινό πάρκο -γιατί πού να βρεις, πλέον, αυλή στη Θεσσαλονίκη- να βάλεις μέσα και το ποδήλατό σου κι όλα σου τα συμπράγκαλα. Κι όταν, με το καλό, το 2012 βγει το μετρό στις ράγες, κοτσάρουμε και το βαγόνι σου. Ε, δεν είμαστε καλά...

Τι λες Μαριάνθη μου; Αν ζητούν μόνον αυτό; Όχι. Ζητούν και σταθμούς ποδηλάτων στην παραλία. Ναι, δε λέω, καλό είναι. Αλλά άργησαν Μαριάνθη μου. Πριν έναν μήνα είδα εγώ το δήμαρχό μας, γελαστό - γελαστό, με το μπλέιζέρ του, στην παραλία, να φυσάει οκτώ μποφόρ, να ΄χει γίνει ο ΜΠαρμπουνάκης δίπλα του σαν γερασμένος αχινός, έτσι που του σήκωνε ο Βαρδάρης το μαλλί, κι εκείνος χωρίς να πετάει τρίχα, να μας λέει ότι, να, εκεί θα γίνει ο ένας σταθμός ποδηλάτων κι εκεί ο άλλος. Αφού έγιναν οι σταθμοί, Μαριάνθη μου, τι ζητάνε; Αυτό που έγινε;

Όχι, έχεις δίκιο. Ζητάνε κι άλλα. Ζητάνε ρυθμίσεις στον ΚΟΚ. Τώρα τι είναι αυτός ο ΚΟΚ, θα σε γελάσω. Εγώ το κοκ, που βάζαμε στη σόμπα να ζεσταθούμε θυμάμαι. Τι είπες; Ο κώδικας; ΠΟιανού; Του Ιουστινιανού; Α... Του Λιάπη. Του ξαδέλφου; Α, ναι... Ε, τι ο κώδικας; Α, να έχει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα ποδήλατα... Ε, να λέμε και του στραβού το δίκιο, εδώ έχουν δίκιο. Αλλά, βρε Μαριάνθη μου, πρέπει να γίνουν σαν τους χορευτές στα Τσιπ Εν Ντέιλ;

Καλέ, τώρα που είπα Τσιπ Εν Ντέιλ, θυμάσαι τότε που ήρθανε στα Σφαγεία; Εκείνον τον μαύρο το χορευτή, που άλλη μας έδειξε κι άλλη μας έβαλε, τον θυμάσαι; Που περιμέναμε αγγούρι και μας βγήκε μπάμια;

Αλήθεια, βρε Μαριάνθη μου... Τι θα βάλεις για φαγητό; Είπα μπάμιες και ζούλεψα. Εγώ είπα να κάνω τηγανητά σήμερα. Με ελαιόλαδο. Τι, με ηλιέλαιο; Α... Όλα κι όλα. Εγώ ηλιέλαιο δεν ξαναβάζω στο σπίτι μου. Κι όσο είχα, το έδωσα στο Μιχάλη, το γαμπρό μου, να το ρίξει στο αυτοκίνητο...