Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η κακιά η ώρα - Νέο αφεντικό

Το μπάνιο ήταν καθαρό. Μόνον το σπασμένο τζάμι του ντους μαρτυρούσε ότι κάτι είχε συμβεί, πριν λίγο, σε εκείνο το χώρο. Αίματα, πτώμα, σπασμένα γυαλιά, είχαν πάρει δρόμο. Η Τίνα είχε καθαρίσει τα πάντα καλύτερα κι από οικιακή βοηθό. Ο Γιώργος με την Άννα είχαν αναλάβει τη βρόμικη δουλειά: Να εξαφανίσουν το πτώμα. Το είχαν τυλίξει με το κάλυμμα του αυτοκινήτου και το είχαν τοποθετήσει, σε εμβρυακή στάση, στο πορτ μπαγκάζ. Στέκονταν από πάνω του, κοιτώντας το άνοιγμα. Τη σιωπή έσπασε η Άννα:

H συνέχεια με ένα κλικ εδώ.

Ο προβληματισμός, όμως, εδώ:
Να το συνεχίσω; Μήπως η ιστορία είναι πολύ ρηχή, σε αντίθεση με την ακατάστατη σειρά πτωμάτων; Η αλήθεια είναι ότι η Κακιά η ώρα πήγαινε να γίνει ένα "σκληρό" αστυνομικό, χωρίς ιδιαίτερο βάθος, κάτι σαν τους καιρούς που ζούμε. Η απλοϊκή, ως αστεία πλοκή, δεν με ικανοποιεί τελευταία. Αλλά και η αναζήτηση φράσεων της αργκό δεν μ ευχαριστεί. Αξίζει τον κόπο να συνεχίσω; Κι αν ναι, πώς; Να μπλέξω την υπόθεση; Να την αφήσω σ αυτό το στιλ; Μεταφυσικές ανησυχίες ενόψει καλοκαιριού -και άδειας, η πρώτη δόση της οποίας, από το ερχόμενο Σάββατο, θα μου δώσει ευκαιρίες για περισσότερα επεισόδια. Αν...

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
εγώ νομίζω να ο συνεχίσεις και να το κάνεις πιο περίπλοκο.
(δεν θα το κόψεις πάνω που άρχισε κάτι να παίζει!)
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
εγώ Διαστήματα θα σου πω την πικρή αληθεια: οσάκις μαυρίζουν τα rss μου (σου, δηλαδή) κι έρχομαι να δω την καινουρια σου ανάρτηση και βλέπω μονο την ιστορία, ψιλοστεναχωριέμαι.

συνεχισε το αν εχεις τη διαθεση, αλλά γραφε κι ένα ποστ τη βδομάδα απ' αυτά που έγραφες όταν σε γνωρισα.

δε γίνεται;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ