Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κόλλησα!


Μισώ αυτούς που, γύρω τους ο κόσμος υποφέρει από κάποια επιδημία, κάποια ίωση κι αυτοί, λες και κυκλοφορούν μονίμως μέσα στη λευκή στολή τους με την ειδική μάσκα, ως αστροναύτες στο δικό τους άστρο, ούτε καν φταρνίζονται. Μισώ αυτούς, που ενώ οι υπόλοιποι εξαντλούν τα χαρτομάντιλα το ένα πίσω από το άλλο, αυτοί ούτε καν γνωρίζουν πώς ανοίγει το κουτί τα Κλίνεξ. Και τους μισώ επειδή ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ!
Ναι, κυρίες και κύριοι. Είμαι από εκείνους τους αρρωστιάρηδες, που το ΄χει η κούτρα τους, να κατεβάζει ψείρες. Είμαι από αυτούς που περνά από το απέναντι πεζοδρόμιο άρρωστος και κολλούν λες και ο ιός, ως νέος Κουκοδήμος, πήδησε άλμα εις μήκος, πέρασε τις τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας και καρφώθηκε στον οργανισμό τους, λες και ήταν σκάμμα.
Βέβαια, τα θέλει και μένα ο κώλος μου. Αφού το ξέρω, ότι κολλάω τις ιώσεις σαν τρόφιμος βρεφονηπιακού σταθμού, τι θέλω τα εξτρίμ σπορ; Τι ήθελα να ακολουθήσω τον αδελφό μου στο νοσοκομείο; Δεν το ΄ξερα ότι, δύο μέρες μετά, θα είχα αποκτήσει την ολόδική μου ίωση;
Είχα πάρει όλα τα μέτρα προστασίας. Καθόμουν σε απόσταση αναπνοής από τους αρρώστους, πήγα και βρήκα το μοναχικό παγκάκι, πλύθηκα με μπεταντίν, έκανα εισπνοές οινοπνεύματος και καμφοράς, αλλά λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο. Η, συνήθως ατσάλινη, Κατερίνα κόλλησε…
Η ίωση είχε έρθει στο σπίτι. Ήταν θέμα ημερών. Ή, μάλλον, ωρών.

Πραγματικά, σε 24 ώρες ήρθαν τα πρώτα συμπτώματα: ξερός λαιμός, βραχνή φωνή και συχνότατες επισκέψεις στην τουαλέτα. Σε 48 ώρες, τα πράγματα ήταν χειρότερα: πολύ ξερός λαιμός, πολύ βραχνή φωνή και ακόμη πιο συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα. Το βράδυ της Τρίτης, ήμουν λες κι είχα κάνει γαργάρα με πρόκες, μιλούσα σαν τον Δον Κορλεόνε, κι είχα κάνει γραφείο μου την τουαλέτα. Το πρωί της Τετάρτης, ήμουν στη χειρότερη κατάσταση: δεν είχα όρεξη να σερφάρω στο Ίντερνετ.
Για δουλειά ούτε κουβέντα.
Χώθηκα αρχικά στο σπίτι και, στη συνέχεια, στα σκεπάσματα, πήρα μια άδεια άνευ αποδοχών αρχικά και μια τετραήμερη ασθενείας στη συνέχεια και, πλέον, είχα να αντιμετωπίσω τα γεμάτα ανθρωπιά και στήριξη τηλεφωνήματα των συναδέλφων:

«Κωλόφαρδε! Ξέρεις τι δουλειά τραβάμε; Έλα να μας κολλήσεις να γλιτώσουμε κι εμείς»!

Καθώς πλησίαζε το Σαββατοκύριακο που επρόκειτο να εργαστώ, τα τηλεφωνήματα έγιναν συχνότερα:
«Πώς πας; Ανησυχούμε βρε αδερφέ. Αν δεις ότι χειροτερεύεις, πάρε μας. Να έρθουμε από εκεί. Να σου κάνουμε μια σούπα, αφού η Κατερίνα δεν μπορεί».
Το πρωί της Παρασκευής, ήμουν κάπως καλύτερα. Κατάλαβα ότι δε θα γλίτωνα τη δουλειά του Σαββατοκύριακου και γνωστοποίησα στους συναδέλφους ότι θα πήγαινα, στη βάρδια μου, κανονικά. Τα τηλεφωνήματα ενδιαφέροντος και συμπαράστασης, κόπηκαν μαχαίρι.
Το πρωί του Σαββάτου κατάπια δυο ασπιρίνες, ένα ντεπόν, ένα χάπι αντιβίωσης, μια αναβράζουσα βιταμίνη, ένα χάπι για τη διάρροια και βγήκα στο δρόμο. Ως το βράδυ, που εργαζόμουν αόκνως, όλα καλά. Μόλις γύρισα στο σπίτι, πέρασε η επίδραση του χαπιού για τη διάρροια. Μπήκα στην τουαλέτα.
Το μεσημέρι της Κυριακής, όταν και βγήκα από την τουαλέτα, οι γείτονες χειροκρότησαν ανακουφισμένοι που δε θα άκουγαν, πλέον, βογγητά, παφλασμούς, αναστεναγμούς ανακούφισης και ήχους από το καζανάκι που αδειάζει και γεμίζει. Μου ευχήθηκαν «ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά (συγνώμη, παρασύρθηκα, περαστικά, ήθελα να πω)», με σταύρωσαν, με έφτυσαν (τρις) για το κακό μάτι και με ξεπροβόδισαν για να πάω στη δουλειά.

Αυτήν την ώρα, ποστάρω από το κινητό μου. Η διάρροια επανήλθε. Είμαι στην τουαλέτα της δουλειάς. Αν σε δύο μέρες δεν κρεμάσω άλλο ποστ, ειδοποιήστε την Πυροσβεστική.

O πίνακας: Picasso, σχέδιο με κάρβουνο, At the sick bed

Σχόλια

Ο χρήστης november είπε…
Έπρεπε να ξέρουμε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες; Πρωί Δευτερας, λέμε; Ούτε καν, περαστικά!
Πιφ...
Ο χρήστης An-Lu είπε…
Περαστικά σου και να θυμάσαι: τις αναβράζουσες βιταμίνες C τις παίρνουμε ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ! Όχι μόνο όταν αρρωσταίνουμε ;-)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλά τα λέει η/ο Νοέμβριος!Όλες τις λεπτομέρειες?

Άντε βρε, περαστικά! :)
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
Είσαι φοβερός ρε μπαγάσα, θα έλεγα ότι η αρρώστια σου φέρνει έμπνευση , αλλά εσύ δεν μασάς από αυτά και ειλεό να πάθαινες είμαι σίγουρη ότι θα έγραφες με το ίδιο μπρίο
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Περαστικά!!! Καλέ κάθε σ/κ είστε άρρωστοι????
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november

Πάντως, ούτε κουνούπι εμφανίζεται, πλέον, στο σπίτι. Με το που πλησιάζουν, πέφτουν τα ανάσκελα! Λες;
Πιφ...

@ An-Lu

A... Ναι; Χαμπάρι δεν έχω... Είπα κι εγώ... Αν τις πάρω, σήμερα, όλες μαζεμένες, δεν είναι το ίδιο;

@ Ρενάτα

Μα, δεν είπα τα βασικότερα!

@ sophie_jamaica

Black χιούμορ... Η αλήθεια είναι ότι μ αρέσουν αυτές οι καταστάσεις. Τα δύσκολα φέρνουν περισσότερο γέλιο.

@ laxanaki

Έλα ντε... Είναι που δεν... τρώμε λαχανικά, που έχουν πολλές βιταμίνες!
Ο χρήστης Кроткая είπε…
άστα τα βασικότερα, δεν πειράζει.
τα κενά θα συμπληρώσει η νοσηρή μας φαντασία!
Ο χρήστης AVRA είπε…
σε νιωθω...ειμουν μια απο τα ιδια το σβκ!

αντε περαστικουλια!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είδες που δε μας εκτιμάτε εμάς καθόλου????? περαστικάαααα ελπίζω να πέρασε!!!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Кроткая

Νοσηρή φαντασία εσείς! Μια αθώα παιδούλα Βελγίς!;!

@ AVRA

Ευχαριστώ!

@ laxanaki

Ax! Δυστυχώς σέρνομαι ακόμη...
Ο χρήστης kanataki είπε…
εμείς αποφασίσαμε πως το φετινό μας ναρκωτικό θα είναι το πιο φτηνό, και το μεγαλύτερο σε διάρκεια
το otrivin
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ tsaperdona

Σε ξεπέρασα αγαπητή! Μουκοθιόλ, σιροπάκι αποχρεμπτικό, που έχει και κοδεϊνη.
(Ρε τι πάθαμε... Θα μας συλλάβουν στο τέλος)!
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Πέρασα ένα ά-π-α-ι-κ-τ-ο Σ-Κ με μπαράζ αντιαλλεργικών, εχινάκειας, ματζουνιών, ασπιρίνων με βιταμίνη C (όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά) και κάτι άλλων που κατάπινα αλλά δεν τα ξέρω να στα πω. Μου τα δίνανε κι εγώ τα 'παιρνα! Εντάξει, όμως τελικά δεν χαλιέμαι. Γιατί όπως είδα υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα! Κι άλλα θεραπευτικά φιλιά (μήπως και πιάσουν...)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
πάνε ήδη πέντε μέρες ...
βολεύεστε εκεί που είστε ή χρειάζεται τελικά η πυροσβεστική ;
Ο χρήστης maya είπε…
φτάσαμε σάββατο...
διαστήματα, πόσα κιλά έχασες παιδί μου? μισός έμεινες!
τελικά ήρθε η πυροσβεστική? αφού το φάγαμε που το φάγαμε το περιγραφικό, μην μας αφήνεις με τέτοιου επιπέδου αγωνία! είσαι καλά?

περαστικά έυχομαι!
χχχ
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ NY ANNA

Δυστυχώς, υπάρχουν και χειρότερα. Κι άσχετα με ό,τι λέμε, εδώ ισχύει το "μακρυά από τον κώλο μας κι ας είναι και μία πιθαμή". Ευχαριστώ για τα φιλιά. Αν είναι, να αρρωσταίνω συχνότερα...

@ Κ.Κ.Μ.

Ένα απίστευτο πράμα αγαπητέ: Με το που σηκωνόμουν, λες και το καταλάβαινε ο απαυτός μου και ειδοποιούσε το στομάχι μου. Νέος πόνος, νέο κάθισμα, νέο...

(Ευχαριστώ για την επίσκεψη, ανταπέδωσα...)

@ maya

Ευχαριστώ! Βουλώσανε τα λούκια σου λέω!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ