Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ενημέρωση 1

Άλλο ένα επεισόδιο στο "Ζόρι μου".
Κουβέντες βαριές, μεγαλόστομες δηλώσεις, πλήρης ακινησία.
Καταντάει μονότονο, πια. Παλιότερα, με αφορμή ένα σχόλιο, είχα κλείσει το "Ζόρι". Σήμερα μου πέρασε, ξανά, από το μυαλό, γιατί επαναλαμβάνω, μονότονα, το ίδιο μοτίβο. Έχω γίνει κουραστικός. Και για τους άλλους και για τον εαυτό μου.
Από την άλλη, το "Ζόρι" ξεκίνησε -και παραμένει- ένα απλό ημερολόγιο. Δεν το άνοιξα τόσο για κουβέντα και σχολιασμό, όσο για να λειτουργεί όπως το ανάκλιντρο του ψυχολόγου: Βγάζω τα εσώψυχά μου και, αν και εφόσον κάποιος αφήσει σχόλιο, απαντώ. Τελευταία, μάλιστα, βρίσκω χρόνο να βάλω και Bold, πλάγια γράμματα κι άλλα τέτοια, στις απαντήσεις μου. Πολλές φιοριτούρες.
Δε βαριέσαι... Όποτε μου ΄ρχεται, όπως σήμερα, θα κρεμάω κι από κάτι. Όποτε δεν έχω όρεξη, απλά δε θα γράφω. Ξέρω ότι δεν παρεξηγείτε εσείς...
Τέλος πάντων, όποιος θέλει να μάθει τι έγινε, κλικ εδώ.

Σχόλια

Ο χρήστης nakupenda είπε…
Μη χαλάς τη ζαχαρένια σου βρε! :)
Ο χρήστης Кроткая είπε…
κάνα επεισόδιο στον καφέ?

πάω να δω
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ nakupenda

Αμ την έχω χαλάσει... Έχω αυξημένο ζάχαρο!

;-)

@ Кроткая

Τώρα γράφεται... Ζεστός ζεστός καφές, το πρωί!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ