Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

...Και εις έτη πολλά!


Δούλευα. Μήπως είναι η πρώτη φορά; Κάθε παραμονή, δουλεύω (και ανήμερα δουλεύω, δηλαδή, αλλά δεν είναι να το κάνουμε θέμα).
Λόγω της κωλοδουλειάς δούλευα 1-9 (το βράδυ). Στις 6 το απόγευμα, με πήρε τηλέφωνο:
"Τι να τα κάνω τα σωταρισμένα κρέατα, μου λες";
Ήθελα να της πω, αλλά συγκρατήθηκα:
"Ό,τι θες, μωράκι μου. Εσύ μαγειρεύεις τόσο ωραία"...
Έγινε Τούρκος (μάλλον Τουρκάλα...)!
"Με δουλεύεις; Εδώ και μια ώρα δεν έχουμε ρεύμα! Αν δεν έρθει σε δυο ώρες, αυτά θα αρχίσουν να μυρίζουν.
Αντιλήφθηκα τι συνέβαινε. Το διαμέρισμά μας είχε πέσει θύμα της διακοπής ηλεκτροδότησης, χθες, Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Θεώρησα ότι, αν και Παραμονή, επειδή ο υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης -και χειριστής ΠΑΟ ΜΙΛΑΝ- είχε πει πως είναι κανονική εργάσιμη, η αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης θα γινόταν σε καμία ωρίτσα, την καθησύχασα και συνέχισα να εργάζομαι πυρετωδώς.
Δυο ώρες μετά, δέχτηκα νέο τηλεφώνημα.
"Δεν είναι δυνατόν! Μα... Τι είναι αυτοί, ρε! Θα τους...! Πάει το κρέας! Πάει το ψυγείο, τρέχουν νερά! Δε βλέπω! Ο Σπόρος (σ.σ. το μαλτεζάκι των 45 ημερών που συζεί μαζί μας στο διαμέρισμα) κλαίει και δεν ξέρω που... Μα είναι δυνατόν! Θα... Τι θα κάνεις";
Κατάλαβα ότι τρέχουν νερά, από το Σπόρο, ενώ κλαίει το ψυγείο και το κρέας έφυγε για κάπου μακριά. Στην ερώτηση "τι θα κάνεις" δεν μπορούσα να απαντήσω.
Όταν γύρισα σπίτι τη βρήκα στα σκοτάδια. Καθόταν και κάπνιζε. Πατούσα σε νερά. Άκουγα το σκύλο να αλυχτάει. Μύριζε πτωματίλα. Το ρεύμα δεν είχε έρθει ακόμη. Στον πάνω όροφο κάποιοι το γλεντούσαν έχοντας ανάψει κεριά. Έπαιζαν κι ακορντεόν.
Μ έπιασε η ρομαντική μου διάθεση. Άναψα κι εγώ κεριά, ρεσό, δάδες, δαδιά, λύχνους κι ό,τι άλλο πρόχειρο βρήκα. Εκείνη δεν συμμεριζόταν τη χαρά μου, που θα ζούσα ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς σε στιλ 1950, ήθελε να τελειώσει με τα φαγητά για το αυριανό μας τραπέζι στους γονείς μου, να κάνει μπάνιο, να διαλέξει φόρεμα και να βγούμε έξω. Από τις τέσσερις επιθυμίες της μπορούσε να ικανοποιηθεί μόνον η τέταρτη, αλλά χωρίς μπάνιο και με τα ρούχα που φορούσε, δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.
Σε δευτερόλεπτα έγινε το κακό. Ενώ καβγαδίζαμε στο σαλόνι, ένα κερί έπεσε στο πληκτρολόγιο. Το πλαστικό λαμπάδιασε και το δωμάτιο του γραφείου γέμισε καπνούς. Ευτυχώς, το καταλάβαμε νωρίς. Ως παλιός πρόσκοπος (κι έχοντας κάνει στρατό στο ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι στη διάρκεια του καλοκαιριού, υπηρετώντας ως ΛΕΑ -Λόχος Εκτάκτων Αναγκών- ή ΛΟΠΥ -Λόχος Πυρόσβεσης) άρπαξα ένα ριχτάρι κι έσβησα τη φωτιά.
Οι καπνοί έγιναν περισσότεροι, η βρόμα από το καμένο πλαστικό ασφυκτική, αλλά είχαμε γλιτώσει από το να καούμε ζωντανοί.
Στη συνέχεια περάσαμε ακόμη μερικές ώρες επιρρίπτοντας ευθύνες και, όταν τελικά ήρθε το φως (στις 2 τα ξημερώματα) είδαμε το μέγεθος της καταστροφής και -όπως λένε και στα κανάλια- μετρήσαμε τις πληγές μας: Μείον ένα πληκτρολόγιο, μείον μια τηλεφωνική συσκευή, ζημιές που δεν επιδιορθώνονται στο έπιπλο του γραφείου κι ένας σκύλος μαύρος (από άσπρος) από την κάπνα που κατακάθισε στη γουνίτσα του ζώου. Αν προσθέσουμε τα σάπια -πλέον- κρέατα, το ψυγείο που έκανε από μόνο του απόψυξη και πλημμύρισε υγροποιημένο φρέον την κουζίνα, τα χαμένα αρχεία από τον σκληρό δίσκο, τον απορυθμισμένο αποκωδικοποιητή της NOVA, τις κατάμαυρες -πλέον- κουρτίνες, το κολλημένο -στο πάτωμα- πλαστικό, τα χρήματα που θα πρέπει να δώσουμε για να βάψουμε το δωμάτιο, την αιθάλη που αναπνεύσαμε κι εμείς και τα ζώα (εκτός του σκύλου στο διαμέρισμα ζουν και δυο γατούλες στην τρίτη τους ηλικία), την τρομάρα που πήραμε, το ρεβεγιόν που ΔΕΝ πήγαμε, το τραπέζι που ΔΕΝ κάναμε, νομίζω ότι περάσαμε το χειρότερο ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς της μικρής μας ζωής...
Και του χρόνου... καλύτερα!

Σχόλια

Ο χρήστης An-Lu είπε…
Είναι καλός οιωνός αυτός! Όσο πιο ανάποδα ξεκινάει κάτι, τόσο πιο καλά τελειώνει ;-)
Ο χρήστης ria είπε…
υγεια να υπάρχει και απρόοπτα πάντα θα συμβαίνουν. έπειτα τι θα θυμάστε να λέτε πέντε χρόνια μετά και να γελάτε;;;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
οχι ρε γαμωτο

να σας πανε ολα καλα απο και περα
με την καινουργια χρονια
ονοματοδοσια
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ελπίζω να είναι αποκύημα της φαντασίας σου.

Αν όχι, εσείς να είστε καλά -και να χαίρεστε το μαλτεζάκι σας! :)
Ο χρήστης aggelos-x-aggelos είπε…
Πάντως η καλή διάθεση δεν σου έφυγε τελείως. Τα περιγράφεις αρκετά χιουμοριστικά. Και καλά κάνεις δηλαδή γιατί με το να βάλεις το κεφάλι κάτω δεν κάνεις δουλειά.

Α, μην ξεχάσω, του χρόνου να μου κάνεις ποδαρικό :):):):):)

Αν και πολύ αργά, καλή χρονιά!
Ο χρήστης Μαγνολίτης είπε…
ποοοο καταστροφή σκετη ρε φίλε...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ