Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα μπλουζ για τον Αλέξη

Πραγματικά υπέροχο μπλουζ για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Στίχοι, Μανώλης Ρασούλης. Μουσική - Τραγούδι Ναταλί Ρασούλη. Ακούστε το...

Σχόλια

Ο χρήστης koulpa είπε…
μια φορά το χρόνο έχω την πολυτέλια να περάσω νοσταλγικά τα περιεχόμενα του sidebar.. και βρήκα τη μέρα..
τι να πείς.. ξεχνάμε.. αλλά και δε σκεπτόμαστε και τα άλλα θύματα της μη σοβαρότητάς μας..
την καλησπέρα μου :):)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
εεεε... γιατί δεν βλέπω τίποτις?
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ koulpa

Καλησπέρα κι από ΄μενα.
Όλο και κάποιος Ρασούλης θα βρίσκεται να μας τα θυμίζει, αυτά που ξεχνάμε.
Όπως έχει γράψει:
"Όλα σε θυμίζουν"...

@ krotkaya

Δυστυχώς, δε γνωρίζω το γιατί, αγαπητή Βελγίς...
Η ανάρτηση έγινε από opera και δουλεύει μια χαρά σε firefox

Μπορείς να βρεις το κλιπάκι και στο youtube...
Ο χρήστης aggelos-x-aggelos είπε…
Δεν το ήξερα ότι υπήρχε αυτό το μπλουζ. Να 'σαι καλά...
Ο χρήστης ria είπε…
χρόνια πολλά, καλές γιορτές και υγεια!
Ο χρήστης Μαγνολίτης είπε…
θέλω να το ακούσω στην τελική του έκδοση..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ