Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Δέκα χρόνια πολεμιστής


Ποιος φώναξε;
Τι είπε;
Μήπως για μένα έκραξε;
Μήπως για ΄κείνη;
Δεν ξέρω πως
να δαμάσω τα κύματα.
Δεν ξέρω πως
να ανέβω στα σύννεφα.
Δέκα χρόνια τώρα,
νέος Αχιλλέας,
νέος Αίαντας
και Οδυσσέας μαζί,
προσπαθώ.
Κανείς δε μου ΄δειξε
τον δικό μου Δούρειο Ίππο
πώς να φτιάξω από ξύλα.
Τον έφτιαξα από άμμο
και διαλύθηκε
στο πρώτο φύσημα του ανέμου.
Κανείς δε μου είπε
το δικό μου Ίλιον
πώς θα κυριεύσω.
Έριξα ανεμόσκαλες
και μου της έκοψαν
με μια σπαθιά οι φύλακες.
Δέκα χρόνια τώρα,
νέος Αχιλλέας,
νέος Αίαντας
και Οδυσσέας μαζί,
κονταροχτυπιέμαι.
Στους αμμόλοφους
έχω στήσει καρτέρι
στα ασκέρια του Πρίαμου.
Στις βραχώδεις ακτές
έχω βάλει παγίδες
για τους καβαλάρηδες του Πάρι.
Δεν ήρθαν.
Μένουν κλεισμένοι
στα τείχη τους.
Ποιος φώναξε;
Τι είπε;
Μήπως για μένα έκραξε;
Μήπως για ΄κείνη;
Μήπως, τελικά,
ήταν εκείνη;
Ελένη;
Εσύ με καλείς;

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
τίνος είναι;
Ο χρήστης diastimata είπε…
Αγαπητή Βελγίς, με κάμετε και ερυθριάζω...
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
ε-ξαι-ρε-τι-κό
(να 'σουν και μόνο εσύ που την πάτησες με τον Δουρειο..)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Να υποθέσω πως είναι δικό σου? Κι ετοιμαζόμουν κι εγώ να ρωτήσω τίνος είναι αυτό το καταπληκτικό ποίημα!

Πολύ καλόόό! :)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Πολύ καλό!! Και στην ποίηση σκίζετε!!!
Ο χρήστης UrbanTulip είπε…
χα χα χα τέλειο....νέα προσέγγιση της Ιλιάδας!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τάκι, υποκλίνομαι!

(ανέβασες κάτι που μετά κατέβηκε?)
Ο χρήστης aggelos-x-aggelos είπε…
Πολύ καλό!!!

Και τώρα που το θυμήθηκα, σου χρωστάω και εγώ ένα ποίημα...

Ουπς!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Ο/Η Μαριλενα είπε...

Τελικά, είμαστε πολλοί αυτοί που την ... πατήσαμε. Μυρμιδόνες!

@ Ο/Η renata είπε...

Είσαι πολύ καλή. Όχι και καταπληκτικό... Μια προσπάθεια (ελπίζω)καλή.

@ Ο/Η laxanaki είπε...

Σας ευχαριστώ, αλλά υπερβάλετε...

@ Ο/Η UrbanTulip είπε...

Δεν μπορείς να πεις... Τρέμει ο Όμηρος!

@ Ο/Η krotkaya είπε...

Ξανακοκκινίζω...

Ναι, ανέβασα κάτι για μία φίλη, αρκετά πληγωμένος. Όμως αποδείχτηκε φίλη και την επομένη το κατέβασα για να μην το βλέπει και πληγώνεται.

@ Ο/Η aggelos-x-aggelos είπε...

Πιστός του Ν. Δήμου κι εγώ -δεν ξεχνώ!
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Τι έγινε; Λείπεις; Κι εγώ. Έλειπα. Μα ξαναγύρισα. Κι είπα να περάσω να σε δω. Και πέρασα. Τελικά; Για ποιον είναι η κραυγή; Φιλιά ζεστά μούτρο.
Ο χρήστης Alexandra είπε…
σου πάει καλύτερα η ποίηση από το πεζό...

'Δεν ξέρω πως
να δαμάσω τα κύματα.
Δεν ξέρω πως
να ανέβω στα σύννεφα'

το λάτρεψα.

γράψε και άλλα;!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ