Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Διάλειμμα ολίγων... ημερών


Καθόμουν και σκεπτόμουν πώς, μια τέτοια μέρα, όπως η σημερινή, υπάρχουν άνθρωποι σκοτεινοί, που δε χαίρονται τον ήλιο, ούτε καν με μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο, αλλά ψάχνουν τον τρόπο να πασάρουν κόκα, να σνιφάρουν, να ζήσουν το θάνατο. Άνθρωποι, δηλαδή, όπως ο Θάνος κι ο Γιώργος, της Κακιάς της Ώρας.

Καθόμουν και σκεπτόμουν, αφήνοντας τον ήλιο να μπει από το παράθυρο και κάνοντάς με να κλείσω τα μάτια σα χοντρός γάτος που χουζουρεύει, ότι τέτοια μέρα αποκλείεται να ποστάρω τη συνέχεια της γνωστής ιστορίας. Γιατί δε συνάδει με τον ήλιο. Η "Κακιά η Ώρα" είναι μαύρη, σκοτεινή και θέλει το ανάλογο περιβάλλον, για να αναπτυχθεί. Δεν μπορείς να επωάσεις φίδια στην Ανταρκτική. Ούτε πιγκουίνους στην Αίγυπτο.

Καθόμουν και σκεπτόμουν ότι, τέτοιες μέρες τις αναζητούσαμε με πάθος, στα τελευταία σχολικά μας χρόνια, για να κάνουμε κοπάνα -"σμπόμπα" την έλεγαν οι ακόμη παλαιότεροι.

Και τότε ήρθε. Με email:



H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε
αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για
να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν
υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε
μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν
κοφτερές γωνίες.


Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε
κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε
από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο
σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια
όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν
κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά
ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.


Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!


Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!


Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ;- ) :- D :-P



Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.




Αυτό μου ήρθε με email, από έναν φίλο. Βάζω στοίχημα ότι κάποιος Blogger το είχε γράψει και τώρα το κείμενο διασχίζει το διαδίκτυο, ελεύθερο, αλλά και μπάσταρδο, αφού ο πατέρας -ή η μάνα- του είναι άγνωστος. Αγνώστου πατρός. Γιατί όποιος έκανε πρώτος copy, δε φρόντισε να δώσει σ αυτό το παιδί μια ταυτότητα, a snap shot in a family alboum, που τραγουδάνε και οι Pink Floyd, ώστε να γνωρίζουμε εμείς -να γνωρίζει και το κείμενο- ποιος ήταν ο δημιουργός.

Το αναδημοσιεύω, ελπίζοντας να μάθω το συγγραφέα και το... συνυπογράφω, όπως οι συνδικαλιστές τα ψηφίσματα, μετά την πορεία, πριν το ντου στο γραφείο του υπουργού.


Καλή σας μέρα παίδες!


ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το panosz.wordpress.com. Ελπίζω το απόγευμα να κάνω upload μία δική μου.

Σχόλια

Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Kυκλοφορεί ένα χρονο και.. και κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος το 'χει γράψει.

την καλησπέρα μου Διαστήματα :)
Ο χρήστης november είπε…
Αυτό που μας λες Διαστηματάκι είναι ότι τις μέρες που έχει ηλιοφάνεια - που από εδώ και το εξής θα είναι μάλλον πολλές - δε θα γράφεις. Την τύχη του "καφέ" θα έχει κι αυτή η ιστορία... πφφφ...

Όσο για το mail, ναι, άργησες λίγο, αλλά το πήρες! Θα παρατήρησες βέβαια ότι απευθύνεται σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985, όχι πριν το 1965! :-ΡρΡρΡ
Ο χρήστης iris είπε…
εγώ λοιπόν που γεννήθηκε μετά το 85 δεν μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με το κείμενο. Αφενός γιατί δεν έζησα όλα από όσα περιγράφει αλλά κι αφετέρου μυο γεννιέται αυτόματα η ερώτηση : αφού εσείς τα κάνατε όλα αυτά χωρίς τους ενήλικες να σας επιβλέπουν και χωρίς την άδεια των γονιών σας γιατί όταν γίνατε ενήλικες και γονείς τα αρνηθήκατε στα παιδιά σας;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο χρήστης ONOMATODOSIA είπε…
etsi htan...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
μη μας το παίζεις πολύ μεγάλος.
ίδια γενιά είμαστε περίπου, νταξ??
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Όταν αργώ να σε ξαναβρώ, η αλήθεια είναι ότι ψιλοξεχνάω γιατί μ' αρέσεις. Κάθε που επιστρέφω όμως, μου 'ρχεται αμέσως πίσω! Καλημέρες... Το κείμενο δεν το είχα απαντήσει πουθενά, αλλά τώρα το διάβασα όλο από την αρχή ως το τέλος και μου θύμισε ακριβώς τον τρόπο που μεγάλωσα στην επαρχία μου. Κινητά; Ηλεκτρονικά παιχνίδια; Ούτε γι΄αστείο. Φίλοι στο δρόμο ναι. Και η μαμά που ζύμωνε τα πασχαλινά κουλούρια και τα έβαζε στο πιο ψηλό σημείο, για να μην μπορούμε να τα φτάσουμε γιατί πολύ απλά νηστεύαμε υποχρεωτικά τη Μεγαλοβδομάδα. Το κρέας της Κυριακής, τα μακαρόνια με κιμά και η σάλτσα που περίσσευε μυρωδάτα κεφτεδάκια και πολλά πολλά άλλα. Ξέρεις ποιο είναι από τα χειρότερα κακά που παθαίνουμε όταν μεγαλώνουμε; Ξεχνάμε πως υπήρξαμε παιδιά κι έφηβοι. Χάνουμε τη φρέσκια ματιά. Μεγάλο πλήγμα. Προσωπικά, δεν θέλω να τη χάσω ποτέ, όσο μου περνάει από το χέρι βέβαια. Μίλαγα τις προάλλες με μερικά νέα παιδιά και μου εξηγούσαν πως γι' αυτούς το "μίλησα με ένα φίλο" καλύπτεται μια χαρά από το msn, στο οποίο έχω αντισταθεί σθεναρά! (Άσε που με τρομάζουν εμένα αυτά τα πράγματα) Λυπάμαι από τη μια για τον αποκλειστικά ιντερνετικό τρόπο επικοινωνίας, από την άλλη όμως λέω τι διάολο... Μπορεί απλώς να είναι ο "δικός τους τρόπος". Σε φιλώ πολύ γλυκά, συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου και τρέχω να διαβάσω με την ησυχία μου την κακιά την ώρα.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Μαριλενα

Καλησπέρα και σε ΄σένα Μαριλένα. Πάντως, όποια ή όποιος το έγραψε, έχει... χέρι.

@ Fox

Χμμμ...

@ november said

...τις μέρες που έχει ηλιοφάνεια - που από εδώ και το εξής θα είναι μάλλον πολλές - δε θα γράφεις.

Γκρινιάρικο πλάσμα (και τι πλάσμα)... Να χαίρεσαι για την ηλιοφάνεια και να μην ξεχνάς ότι γράφω τη... νύχτα!

Την τύχη του "καφέ" θα έχει κι αυτή η ιστορία... πφφφ...

Ε, όχι. Απλά το παιδεύω περισσότερο, για να είναι έτοιμο -και στις λεπτομέρειες- όταν τελειώσω, μπας και... you know.

Όσο για το mail, ναι, άργησες λίγο, αλλά το πήρες! Θα παρατήρησες βέβαια ότι απευθύνεται σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985, όχι πριν το 1965!

Πρόσεξε μη δαγκώσεις τη γλώσσα σου και σε τρέχουμε, δηλητηριασμένη, για πλύση στομάχου! Κακίστρω!

@ iris

...αφού εσείς τα κάνατε όλα αυτά χωρίς τους ενήλικες να σας επιβλέπουν και χωρίς την άδεια των γονιών σας γιατί όταν γίνατε ενήλικες και γονείς τα αρνηθήκατε στα παιδιά σας;

Κατ αρχήν, χαίρομαι που είσαι εδώ (το είπα και στο άλλο ποστ; Ναι; Όχι; Έχω μπερδευτεί. Η ηλικία, βλέπεις...) Κατά... τέλος, ε; Μου την λες; Καλά κάνεις! Έχεις δίκιο! Μπορεί να είμαι η εξαίρεση, επειδή η κόρη μου δε μεγαλώνει μαζί μου κι αν μου ζητήσει να κάνει... μπάτζι τζάμπινγκ (έτσι δε λέγεται;) θα της πω "στη μάνα σου το ΄πες;", αλλά δεν είμαι και ο κανόνας... Είμαι η εξαίρεση.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό -συμβαίνει κι αυτό έχει σημασία. Με το που αποκτούμε παιδιά, γινόμαστε, αυτόματα, γονείς! Ωραίο θέμα για μελλοντικό ποστ.

@ ONOMATODOSIA

Έτσι ακριβώς! Τι ωραία που ήταν...

@ Tojagal

Χμμ χμμμ!!!

@ Doum

Αααα!! Κάτι πρέπει να κάνω γι αυτό!

@ krotkaya

Νταξ! Τι μεγάλος! Πιτσιρικάκι είμαι. Τζόβενο.


@ NY ANNA είπε...

Και η μαμά που ζύμωνε τα πασχαλινά κουλούρια και τα έβαζε στο πιο ψηλό σημείο, για να μην μπορούμε να τα φτάσουμε γιατί πολύ απλά νηστεύαμε υποχρεωτικά τη Μεγαλοβδομάδα.

Κι έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι αναρριχητές! Τύφλα να ΄χει ο Τομ Κρουζ στο MI2! By the way, παρατήρησες ότι ο κειμενογράφος βγάζει λάθος και δεν αναγνωρίζει, τη λέξη νηστεύαμε; Άλλαξαν τα πράγματα!

Ξέρεις ποιο είναι από τα χειρότερα κακά που παθαίνουμε όταν μεγαλώνουμε; Ξεχνάμε πως υπήρξαμε παιδιά κι έφηβοι. Χάνουμε τη φρέσκια ματιά.

Να βγάλουμε ψεύτη
το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά!

Α, ρε Πλέσσα!

Όσο για τον Ιντερνετικό τρόπο επικοινωνίας, ε, έτσι θα είναι, αφού έτσι λένε. Αλλά προτιμώ τη φωνή του φίλου στο αυτί μου, μαζί με την ανάσα του.

Καλή ανάγνωση!
Ο χρήστης Sophia Choleva είπε…
AAAA!!!τόσες μέρες , κάνε μετακόμιση , βρες δουλειά, μαλακίσου και λίγο δεν μπήκα να σε διαβάσω και έπαθα στέρηση ….Θέλω τη δόση μου τώρααα!!!Σμακ , καλό μάνα κιόλας , έβαλες μαρτάκι να μην σε κάψει ο ήλιος ;
Ο χρήστης NY ANNA είπε…
Εγώ να δεις που έχω και ψώνιο με τις φωνές!!! Πόσο μάλλον με τις ανάσες στ' αυτί μου! Τους φίλους μου θέλω να τους αγγίζω και να τους ζουλάω συνέχεια, σαν τη... Μενεγάκη ένα πράμα! Έτσι την καταλαβαίνω εγώ την επικοινωνία. Καλημέρες, γλυκά φιλιά και καλό μήνα μούτρο... (Αυτό με το "νηστεύω" όχι, δεν το είδα, γιατί πολύ απλά δεν χρησιμοποιώ αυτό που λες... Αλλά δεν θα με εξέπλητε. Βλέπεις, η γραφή έχει "απλοποιηθεί" στις μέρες μας. Αλλά μπορείς να διαβάσεις έτσι τον Σαίξπηρ; Σέξσπιρ! Μπλιααααχ! Ή την τρέλλα με ένα λ; Τι σόι τρέλλα είναι έτσι; Με ένα λ; "Θα τρελλαθώ Παναγία μου... Που λέει και ο Λαζ.!)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ sophie_jamaica είπε...

Πρώτος από όλους! Μάρτη να μη βάλω; Σήμερα το βράδυ θα ΄ρθει και η επόμενη δόση της Κακιάς Ώρας, όλα καλά...

@ NY ANNA

LOL! Ναι, ειδικά αυτό με την τρέλ(λ)α, μου τη δίνει αφόρητα! Εγώ θυμάμαι που ο δάσκαλός μου (στη σελιδοποίηση) έλεγε "μόνον ο τρελλός με δύο λάμδα"! Πού είναι αυτά τώρα; Ε;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
έλα, τι θα γίνει?!
Ο χρήστης november είπε…
Ε, καλά τώρα, στη Θεσσαλλλονίκη βάζουμε και όσα λάμδα θέλουμε, δε μας παρεξηγεί κανείς!

Τα δικά σου διαστηματάκι δεν τα σχολιάζω, γιατί δικαιώνομαι! Μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω! (και μην πεις ότι ξέρεις εσύ, γιατί το έχεις προγραμματισμένο!)
Ο χρήστης november είπε…
ΚΟΥΙΖ ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑ: ΠΟΙΟΣ BLOGGER ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΕΙ ΤΟ FACEBOOK ΠΑΡΑ ΤΑ ΟΣΑ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕ; ΜΗΠΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ? ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ "ΚΑΚΙΑΣ ΤΗΣ ΩΡΑΣ"; ΠΟΙΟΣ; ΟΕΟ?

(καταπληκτικό το τραγουδάκι που μου αφιέρωσες στο facebook, dear, thank you!)

hehehehehhehehehe...
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Τι θα γίνει; Ο... κακός χαμός! Τι να κάνω, αγαπητή Βελγίς; Ανέλαβα πολλές υποχρεώσεις...

@ november

Βρε θηλυκέ Αρτέμη Μάτσα! Που δίνεις στεγνά φίλους και εχθρούς! Τι έχεις να πεις τώρα που φιγουράρει το νέο επεισόδιο; Ε; Πού είναι η γλώσσα σου; Οέο;
Ο χρήστης Alexandra είπε…
συμφωνώ και εγώ με το γράμμα, το έλαβα και εγώ με μέιλ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ