Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2007

Ενημέρωση 2

Έχουμε και νέο επεισόδιο στις Σκέψεις του Καφέ. Η Πελαγία στο Παρίσι. Το μεγάλο μυστικό του Σπύρου. Το τηλεφώνημα στη Μόρφω: Το συλλογισμό της τον διέκοψε το χτύπημα του τηλεφώνου. «Ποιος να ΄ναι απογευματιάτικα»; Καθώς αναρωτιόταν, σηκώθηκε με αργές κινήσεις και πήγε προς το τηλέφωνο. Η αλήθεια είναι ότι το τηλέφωνό της δε χτυπούσε και τόσο συχνά, πια. Πού και που τη θυμόντουσαν κάποιες από τις φίλες της και καμία συγγένισσα. Ακόμη πιο σπάνια τη θυμόταν η ανιψιά της. Ο μόνος νέος άνθρωπος που μπαινόβγαινε, έστω στη χάση και τη φέξη, στο σπίτι της. Ήθελε ν ακούσει έναν άνθρωπο… Αν θέλετε να μάθετε ποιος ήταν στο τηλέφωνο και τι έγινε με το ταξίδι της Πελαγίας στο Παρίσι, μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ.

Ενημέρωση 1

Έχουμε εξελίξεις στο "Ζόρι": Δεν ξέρω τι να κάνω. Η Κατερίνα ξαναπίνει. Όχι με τον τρόπο που έπινε παλιά. Καμία σχέση με τα απίστευτα μεθύσια, με τα οποία χανόταν. Απλά, έχω την υποψία ότι, το βραδάκι, μετά τη δουλειά, πίνει κανένα ποτηράκι. Δεν έχω καμία απόδειξη. Ή, μάλλον, ως την Πέμπτη, που είχε ρεπό, δεν είχα. Εκείνο το βράδυ, γυρνώντας από τη δουλειά, απέκτησα. Λεπτομέρειες για ό,τι έγινε την Πέμπτη, διαβάζεις αν κάνεις κλικ εδώ .

Δώσε το τηλεκοντρόλ!

Και τώρα, όλη η αλήθεια! Να πως ξεκίνησε η Ακατάσχετη Σειρά Πτωμάτων! Ναι, κυρίες και κύριοι! Το πρώτο ερέθισμα για τον Diastimata, ήταν αυτό! Ο Στιβ Μαγκάρετ και η εντολή στον υφιστάμενο Ντάνι: Book them in Dunny! Ή, κάπως έτσι, τέλος πάντων, γιατί είμαστε και μιας ηλικίας και δε θυμόμαστε καλά. Τις περιπέτειες, όμως, τις θυμόμαστε. Αυτή ήταν και η πρώτη επαφή με τις αστυνομικές σειρές. Ασπρόμαυρη τηλεόραση, αγωνία, σπόρια και η φωνή του πατέρα: "Διάβασες; Πρώτα να διαβάσεις και μετά να τα δεις αυτά"! Μετά, έρχονταν οι αντιρρήσεις της μάνας: "Δεν κάνει να βλέπει τέτοια πράγματα το παιδί. Αγριεύεται"! Και το παιδί, ήταν ακόμη παιδί. Μαθητής του δημοτικού. Μόνον που αυτά τα πράγματα τον γοήτευαν. Κι από το Hawaii 5-0 περάσαμε σε άλλα... Εκεί, όμως, που το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο, ήταν με αυτό: Ξαφνικά, η οθόνη γέμισε πληρωμένους μπάτσους, οι κακοί μπερδεύτηκαν με τους καλούς, ο ακέραιος-αδέκαστος διοικητής του τμήματος βρισκόταν μπλεγμένος, ήταν χωρισμένος κι α

Τρέχουμε τώρα!

Κορυφαία διαφήμιση της Nike! Είπα να ευθυμήσουμε λίγο, επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα κάνουμε λες κι έπεσαν έξω τα καράβια μας, ειδικά μετά τις 16 του μήνα. Λοιπόν, κλικ στο play κι απολαύστε: Αλλά, ρε παιδί μου, τόσο τρέξιμο για λίγο κέτσαπ; Χάθηκε ένα κουταλάκι μαγιονέζα;

Αφιερωμένο

Είχα υποσχεθεί ένα τραγούδι που να ταιριάζει στο τελευταίο ποστ του Δηλητηριώδους Νοεμβρίου. Το βρήκα και το αφιερώνω: Να με συγχωρέσουν οι οπαδοί, αλλά το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι των Σκαθαριών. Περιλαμβάνεται στο Abbey Road και δείχνει πόσο μεστό ήταν, πλέον, το παίξιμο και η σύνθεση του συγκροτήματος. Εμένα μου το ΄μαθε η Κατερίνα. Κι ομολογώ ότι.... κόβω φλέβες ακόμη και τώρα. ΟΚ Νοέμβριε; Και μη θεωρήσεις ότι το λέω εγώ σε ΄σένα. Ξέρεις ποιος σε παρακαλάει -συνήθως. Το ρεφρέν (She's so heavy) ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Δώσαμε! Δώσαμε!

Ναι, είναι γεγονός! Ταρατατζούμ! Ταντάχ! Το νέο επεισόδιο των Σκέψεων του καφέ: Καθόταν απέναντι από το φλιτζάνι της. Σκεφτόταν αν ήταν πρέπον να το γυρίσει, για να το διαβάσει μετά. Αλλά έτσι; Μόνη της; Δεν της έκανε κέφι. Αχ, πόσες και πόσες φορές δεν έλεγε τον καφέ στις φιλενάδες της; Ακόμη και στην Πελαγία. Γιατί κι εκείνη, όταν είχε ζόρια, άνοιγε την πόρτα της αυλής της και, μια και δυο, διέσχιζε το δρόμο και βρισκόταν στην αυλή της Μόρφως. «Μόρφω; Πού είσαι ευλογημένη»; Σα να άκουγε τη φωνή της… Να! Λες και ήταν τώρα δα, που δεν υπήρχαν πολυκατοικίες στην κατηφόρα της εκκλησίας κι ήταν τα σπίτια τους, το ένα απέναντι από το άλλο. Τότε που η μία δεν ήθελε να δει την άλλη, αλλά όποτε είχαν τους καημούς τους, έβρισκαν μια δικαιολογία, πότε ότι ήθελαν λίγο αλεύρι, πότε ότι τους είχε τελειώσει ο καφές και δρασκέλιζαν η μία το κατώφλι της άλλης. Να τηνα, η Πελαγία! Ξαναπέρασε το κατώφλι της! «Εδώ! Εδώ έλα! Στην κουζίνα»! Τη συνέχεια, για το τι έγινε στην κουζίνα, μπορείτε να τη βρείτε

Δευτέρα...

Ο Κώστας σηκώθηκε ιδιαίτερα προβληματισμένος από το κρεβάτι. Προχώρησε στο μικρό χώρο, που είχε διαμορφώσει ως γραφεί ο, με τον υπερυπολογιστή (ό,τι πρέπει για διαδικτυακά παιχνίδια) και την τεράστια TFT οθόνη. Συνδέθηκε με το υπουργείο Εσωτερικών. Η ADSL των 10gbps έκανε το θαύμα της. Οι σελίδες έτρεχαν σε φρενήρεις ρυθμούς. Είδε τις έδρες: 152. Χαμογέλασε. Τώρα θα τους κρατούσε καλύτερα κοντά του. "Όποιον φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος", ψιθύρισε. Πάντα πίστευε στη ρήση του θείου Βαγγέλη. Το μάτι τ ου έπεσε στο ποσοστό της αποχής. Δηλαδή, όχι ακριβώς στο ποσοσ τό της αποχής, αφού το υπουργείο είχε φροντίσει να μην υπάρχει, αλλά στο ποσοστό της συμμετοχής. Κοντά στο 75%. Αντέστρεψε το ποσοστό γρήγορα. Πάνω κάτω, 25%. Ένας στους τέσσερις, δηλαδή! Ένας στους τέσσερις δεν πήγε. Άντε να έχει ανάμεσά τους παππούδες, γιαγιάδες, ΑΜΕΑ, αλλά πόσοι να ΄ναι αυτοί; Οι υπόλοιποι είπαν "πάω για ψάρεμα". Το σκέφτηκε καλά. Μετά πή ρε τηλέφωνο τον Γιάννη. "Έλα,

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΕΓΩ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΔΕ ΓΙΝΟΜΑΙ ΤΑ ΛΕΜΕ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 17...