Τα-ντάχ!!! Ξεπρόβαλα πίσω από τον ακαθορίστου σχήματος και προέλευσης βράχο. Το περιβάλλον ήταν αφιλόξενο, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που κινιόμουν σε κάτι τόσο ασταθές: Χώμα που θύμιζε περισσότερο ταλκ, πέτρες που διαλύονταν κάτω από τις μπότες μου, μικροκρατήρες που πετούσαν ψηλά πίδακες ατμού, ενός αερίου που μόνον στην όψη θύμισε το εξαερωμένο νερό... Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια... Στο χέρι μου κρατούσα το φρέιζερ. Όχι πολύ σφιχτά. Ελαφρώς χαλαρά, με τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει τι πάει να κάνει. Αλλά και την αποφασιστκότητα του αστροναύτη που, αν χρειαστεί, θα παραλύσει, με μια παραλυτική ακτίνα που παραλύει, κάθε γερο-παραλυμένο άλιεν, που θα τολμούσε να μπει ανάμεσα σε ΄μένα και το σκοπό μου. Σκοπός μου ήταν ένας: Να εντοπίσω την εχθρική βάση των Ρέμιουλανς και να ενεργοποιήσω το σύστημα αυτοκαταστροφής. Κάθε εχθρική βάση που σεβόταν τον εαυτό της, τη δεκαετία του '70, είχε και έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής. Έτσι μπορούσες να κάνεις μεγάλη ζημιά χωρίς να εί...